Mezzo-soprano
Mae mezzo-soprano (sy'n golygu "hanner soprano") yn fath o lais canu benywaidd clasurol y mae ei ystod leisiol yn gorwedd rhwng y soprano a'r ystodau contralto. Mae ystod leisiol y fezzo-soprano fel arfer yn ymestyn o'r A islaw C canol i'r A dwy wythfed yn uwch (h.y. Nodiant 3 –A 5 mewn nodiant traw gwyddonol, lle mae C canol = C 4 ; 220–880 Hz). Yn yr eithafion isaf ac uchaf, gall rhai mezzo-soprano ymestyn i lawr i'r F islaw C canol (F 3, 175 Hz) ac mor uchel â "C uchel" (C 6, 1047 Hz).[1] Yn gyffredinol, rhennir y llais mezzo-soprano yn fezzo-soprano coloratwra, delynegol a dramatig.
Hanes
golyguEr bod mezzo-soprano fel arfer yn canu rholiau eilaidd mewn operâu, mae eithriadau amlwg yn cynnwys y rôl deitl yn Carmen Bizet, Angelina (Cinderella) yn La Cenerentola Rossini, a Rosina yn Barbwr Sevilla Rossini (pob un ohonynt yn cael eu canu gan sopranos hefyd). Mae llawer o operâu Ffrengig y 19eg ganrif yn rhoi’r brif rôl fenywaidd i mezzos, gan gynnwys Béatrice et Bénédict, La damnation de Faust, Don Quichotte, La ffefryn, Dom Sébastien, Charles VI, Mignon, Samson et Dalila, Les Troyens, a Werther, yn ogystal â Carmen .
Amrediad lleisiol
golygu
 |
Mae ystod leisiol y mezzo-sopranos yn gorwedd rhwng y soprano a'r gontralto. Yn gyffredinol mae gan fezzo-soprano naws drymach, dywyllach na soprano. Mae'r llais mezzo-soprano yn atseinio mewn ystod uwch na llais contralto. Weithiau defnyddir y termau Dugazon a Galli-Marié i gyfeirio at fezzo-sopranos ysgafn, ar ôl enwau cantorion enwog. Fel arfer, gelwir dynion sy'n canu o fewn yr ystod fenywaidd yn wrth denoriaid gan fod gwahaniaeth ansawdd (falsetto) ysgafnach i'w lleisiau.
Mezzo-sopranos amlwg
golyguCyfeiriadau
golygu- ↑ Appelman, D. Ralph (1986). The Science of Vocal Pedagogy: Theory and Application. Indiana University Press. ISBN 978-0-253-20378-6.