Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής

	Συνομόσπονδες Πολιτείες Αμερικής ; Confederate States of America ; Κονφέντερειτ Στέιτς οφ Αμέρικα
Σημαία	Έμβλημα
	Σύνθημα; "Deo Vindice" (Λατινικά) ; "Ο Θεός μας υπερασπίζει"
	Ύμνος; "God Save the South"; "Ο Θεός σώζει τον Νότο" (επίσημα); ; "Dixie"; "Ντίξι" (de facto, δημοφιλές); ; "The Bonnie Blue Flag"; "Η Μπόνι Μπλε Σημαία" (εμβατήριο);
	Τοποθεσία {{{κοινό_όνομα}}}
Πρωτεύουσα	Μοντγκόμερυ ; (έως 29/05/1861) ; Ρίτσμοντ ; (έως 03/04/1865)
Γλώσσες	Αγγλικά
Θρησκεία	Χριστιανισμός
Πολίτευμα	Ομοσπονδιακή προεδρική δημοκρατία
Πρόεδρος
Αντιπρόεδρος
Ιστορία
	Έκταση
	Πληθυσμός
Πυκνότητα	4,6 /km²
Νόμισμα	Δολάριο ΣΠΑ (CS$)
Σήμερα	ΗΠΑ

Οι Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής (αγγλικά: Confederate States of America‎‎), που επίσης λέγονται Συνομοσπονδία (Confederacy), Συνομόσπονδες Πολιτείες (Confederate States), και ΣΠΑ (CSA), σχηματίσθηκαν ως η κυβέρνηση που δημιουργήθηκε από το 1861 έως το 1865 από έντεκα νότιες δουλοκτητικές πολιτείες των ΗΠΑ, καθεμία από τις οποίες είχε πριν κηρύξει την απόσχισή της από τις Ηνωμένες Πολιτείες (τη γνωστή τότε ως "Ένωση"). Ο έλεγχος ντε φάκτο των ΣΠΑ στα διεκδικούμενα από αυτές εδάφη ποίκιλλε κατά την περίοδο που διεξήχθη ο Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος, σε εξάρτηση με την επιτυχία του στρατού τους.

Διακηρύσσοντας ότι είχαν δικαίωμα να αποσχισθούν, επτά πολιτείες κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από τις ΗΠΑ πριν την ορκωμοσία του Αβραάμ Λίνκολν ως προέδρου στις 4 Μαρτίου 1861. ενώ τέσσερις ακόμη ακολούθησαν μετά την έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου στη Μάχη του Φορτ Σάμτερ (Απρίλιος 1861). Η κυβέρνηση των ΗΠΑ θεώρησε την απόσχιση παράνομη και αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Συνομοσπονδία. Μολονότι τα Βρετανικά και Γαλλικά εμπορικά συμφέροντα πωλούσαν στη Συνομοσπονδία πολεμικά πλοία και υλικά, κανένα ευρωπαϊκό έθνος επίσημα δεν αναγνώρισε τις ΣΠΑ ως ένα ανεξάρτητο κράτος.^[1]^[2]

Οι ΣΠΑ πραγματικά κατέρρευσαν όταν οι στρατηγοί Ρόμπερτ Λη και Τζόζεφ Ε. Τζόνστον παρέδωσαν τους στρατούς τους τον Απρίλιο του 1865. Η τελευταία συνάντηση της Κυβέρνησής τους έλαβε χώρα στην Τζώρτζια τον Μάιο. Οι στρατιώτες της Ένωσης αιχμαλώτισαν τον Συνομοσπονδιακό Πρόεδρο Τζέφερσον Ντέηβις κοντά στο Έργουινβιλ στις 10 Μαΐου 1865. Σχεδόν όλες οι εναπομείνασες συνομοσπονδιακές δυνάμεις παραδόθηκαν έως το τέλος του Ιουνίου. Μια δεκαετής διαδικασία γνωστή ως Ανασυγκρότηση εκδίωξε τους πρώην Συνομοσπονδιακούς ηγέτες από τις θέσεις τους, έδωσε πολιτικά δικαιώματα και δικαίωμα ψήφου στους απελεύθερους, και δέχθηκε εκ νέου τις αποσχισθείσες πολιτείες στο Κογκρέσο.

Ιστορία

Οι συνοριακές πολιτείες του Κεντάκι και του Μιζούρι κήρυξαν ουδετερότητα πολύ νωρίς στον πόλεμο. Στο Κεντάκι, η πολιτεία βαθμιαία συντάχθηκε με τα βόρεια· όμως μια δεύτερη, φιλονότια κυβέρνηση αναδύθηκε σε μερικές νότιες κομητείες (κατάσταση αρκετά όμοια με αυτήν στις κομητείες που θα γίνονταν η Δυτική Βιρτζίνια), αν και ο έλεγχος της σε αυτές τις περιοχές δεν διάρκεσε πολύ. Μια πιο περίπλοκη κατάσταση περιβάλλει την Απόσχιση του Μιζούρι. Στο Μιζούρι η πλειοψηφία του νομοθετικού σώματος και ο κυβερνήτης πέρασε ένα διάταγμα απόσχισης.^[3] Όμως, αυτό συνέβη μετά από μια μόνιμη συνταγματική συνέλευση που κήρυξε το νομοθετικό σώμα και τον κυβερνήτη άκυρους, αφ' ότου Συνομοσπονδιακοί στρατιώτες έκαναν πορεία και κατέλαβαν την πρωτεύουσα. Το Μιζούρι, από τότε που η Ένωση ήδη ήλεγχε το μεγαλύτερο τμήμα του, εξαιρέθηκε από τη Διακήρυξη Χειραφέτησης που έθετε εκτός νόμου τη δουλεία οπουδήποτε αλλού. Όμως, η μόνιμη Πολιτειακή συνταγματική συνέλευση ανακάλεσε τη δουλεία στο Μιζούρι πριν ψηφιστούν οι συνομοσπονδιακές συνταγματικές τροποποιήσεις. Η Συνομοσπονδία αναγνώρισε τους φιλοσυνομοσπονδιακούς διεκδικητές στο Κεντάκι και το Μιζούρι και ήγειρε διεκδικήσεις σε αυτές τις πολιτείες βασισμένη στη διοίκησή τους, με αντιπροσώπους από τις δύο πολιτείες να υπάρχουν στο Συνομοσπονδιακό Κογκρέσο. Μεταγενέστερες εκδόσεις των συνομοσπονδιακών σημαιών είχαν δεκατρία αστέρια, αντικατοπτρίζοντας τις διεκδικήσεις της Συνομοσπονδίας στο Κεντάκι και το Μιζούρι.

Στις 27 Απριλίου 1861 ο Πρόεδρος Λίνκολν, σε ανταπόκριση για την καταστροφή των σιδηροδρομικών γεφυρών και των τηλεγραφικών γραμμών από υποστηρικτές των νοτίων στο Μέριλαντ (η πολιτεία που συνορεύει με την πρωτεύουσα των ΗΠΑ, την Ουάσινγκτον, Π.Κ., σε τρεις πλευρές), εξουσιοδότησε τον Στρατηγό Σκοτ να αναστείλει το ένταλμα του habeas corpus κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής από τη Φιλαδέλφεια έως τη Βαλτιμόρη και την Ουάσινγκτον.^[4] Το Ντέλαγουερ, επίσης μια δουλοκτητική πολιτεία, ποτέ δεν σκέφθηκε την απόσχιση, ούτε και η Ουάσινγκτον, Π.Κ. Αν και οι δουλοκτητικές πολιτείες του Μέριλαντ και του Ντέλαγουερ δεν αποσχίσθηκαν, πολίτες από εκείνες τις πολιτείες δεν εξέθεσαν διχασμένες πλατφόρμες. Μόνο το Ντέλαγουερ μεταξύ των δουλοκτητικών πολιτειών δεν παρήγαγε ένα ολόκληρο σύνταγμα για να πολεμήσει για τη Συνομοσπονδία. Το Ντέλαγουερ επέτυχε τη διάκριση της προμήθειας περισσότερων στρατιωτών κατά ποσοστό από κάθε άλλη πολιτεία, και συντριπτικά πολέμησαν για την Ένωση.

Πολιτείες που αποσχίσθηκαν

Επτά πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους πριν ο Λίνκολν αναλάβει καθήκοντα στις 4 Μαρτίου 1861:

Νότια Καρολίνα (20 Δεκεμβρίου 1860)^[5]
Μισισίπι (9 Ιανουαρίου 1861)^[6]
Φλόριντα (10 Ιανουαρίου 1861)^[7]
Αλαμπάμα (11 Ιανουαρίου 1861)^[8]
Τζόρτζια (19 Ιανουαρίου 1861)^[9]
Λουιζιάνα (26 Ιανουαρίου 1861)^[10]
Τέξας (1 Φεβρουαρίου 1861)^[11]

Οι νότιες πολιτείες που αποσχίστηκαν. Με ανοικτό πράσινο οι περιοχές που διεκδικήθηκαν αλλά δεν τέθηκαν ποτέ κάτω από απόλυτο έλεγχο.

Μετά τη συνομοσπονδιακή επίθεση στο φορτ Σάμτερ στις 12 Απριλίου 1861 και την επακόλουθη κλήση του Λίνκολν για στρατιώτες στις 15 Απριλίου, τέσσερις ακόμη πολιτείες κήρυξαν την απόσχισή τους:^[12]

Βιρτζίνια (17 Απριλίου 1861· επικυρώθηκε από τους ψηφοφόρους στις 23 Μαΐου 1861)^[13]
Αρκάνσας (6 Μαΐου 1861)^[14]
Τενεσί (7 Μαΐου 1861· επικυρώθηκε από τους ψηφοφόρους στις 8 Ιουνίου 1861)^[15]^[16]
Βόρεια Καρολίνα (20 Μαΐου 1861)^[17]

Πληθυσμός

Η Ομοσπονδιακή απογραφή των ΗΠΑ το 1860, ένα χρόνο πριν την απόσχιση, δείχνει τα πληθυσμιακά στοιχεία του παρακάτων πίνακα.^[18] Τα στοιχεία δε συμπεριλαμβάνουν τον πληθυσμό των ιθαγενών πληθυσμών.

Πολιτεία	Συνολικός πληθυσμός	Συνολικός πληθυσμός σκλάβων	Συνολικός αριθμός νοικοκυριών	Συνολικός ελεύθερος πληθυσμός	Συνολικός αριθμός^[19] δουλοκτητών	Δουλοκτήτες ως % του πληθυσμού	Σκλάβοι ως % του πληθυσμού	Συνολικός πληθυσμός ελεύθερων μαύρων
Αλαμπάμα	964,201	435,080	96,603	529,121	33,730	6%	45%	2,690
Αρκάνσας	435,450	111,115	57,244	324,335	11,481	4%	26%	144
Βιρτζίνια	1,596,318	490,865	201,523	1,105,453	52,128	5%	31%	58,042
Βόρεια Καρολίνα	992,622	331,059	125,090	661,563	34,658	5%	33%	30,463
Λουιζιάνα	708,002	331,726	74,725	376,276	22,033	6%	47%	18,647
Μισισίπι	791,305	436,631	63,015	354,674	30,943	9%	55%	773
Νότια Καρολίνα	703,708	402,406	58,642	301,302	26,701	9%	57%	9,914
Τενεσί	1,109,801	275,719	149,335	834,082	36,844	4%	25%	7,300
Τέξας	604,215	182,566	76,781	421,649	21,878	5%	30%	355
Τζόρτζια	1,057,286	462,198	109,919	595,088	41,084	7%	44%	3,500
Φλόριντα	140,424	61,745	15,090	78,679	5,152	7%	44%	932
Σύνολο ΣΠΑ	9,103,332	3,521,110	1,027,967	5,582,222	316,632	6%	39%	132,760

Ηλικία	0–14	15–59	60+
Λευκοί άνδρες	43%	52%	4%
Λευκές γυναίκες	44%	52%	4%
Άνδρες σκλάβοι	44%	51%	4%
Γυναίκες σκλάβες	45%	51%	3%
Ελεύθεροι μαύροι άνδρες	45%	50%	5%
Ελεύθερες μαύρες γυναίκες	40%	54%	6%
Σύνολο ΣΠΑ	44%	52%	4%

Το 1860, στις περιοχές που απάρτισαν τις Συνομόσπονδες Πολιτείες (συμπεριλαμβανομένης και της μελλοντικής Δυτικής Βιρτζίνια) είχαν 132,760 ελεύθερους μαύρους, το 1,46% του πληθυσμού. Αυτό σε σύγκριση με τους 3,5 εκατομμύρια μαύρους που ήταν σκλάβοι, το 39% ολόκληρου του πληθυσμού της χώρας. Αυτό το 39% ήταν ατομική ιδιοκτησία 316,642 δουλοκτητών (6% του πληθυσμού).

Δείτε επίσης

Ένωση (Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος)

Παραπομπές

↑ «Preventing Diplomatic Recognition of the Confederacy, 1861-1865». U.S. Department of State. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2003. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2009.
↑ McPherson, James M. (2007). This mighty scourge: perspectives on the Civil War. Oxford University Press US. σελ. 65. ISBN 9780195313666.
↑ «Missouri's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ White (2009) p. 416
↑ The text of «South Carolina's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Mississippi's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Florida's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Alabama's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Georgia's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Louisiana's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Texas' Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ Μερικοί νότιοι ενωτικοί κατηγόρησαν το κάλεσμα του Λίνκολν για στρατιώτες ως το γεγονός που έστρωσε τον δρόμο για το δεύτερο κύμα αποσχίσεων. Ο ιστορικός Τζέιμς ΜακΦέρσον ισχυρίζεται ότι τέτοιες θεωρίες have "a self-serving quality" and regards them as misleading. Έχει γράψει:
Καθώς ο τηλέγραφος έφερνε αναφορές της επίθεσης στο Σάμτερ στις 12 Απριλίου και της παράδοσής του την επόμενη ημέρα, τεράστια πλήθη χύθηκαν στους δρόμους του Ρίτσμοντ, του Ράλεϊ, της Νάσβιλ και άλλων νότιων πόλεων για να γιορτάσουν τη νίκη ενάντια στους Γιάνκηδες. Αυτά τα πλήθη κράδαιναν σημαίες της Συνομοσπονδίας και πρόβαλλαν την ιδέα της ανεξαρτησίας του Νότου. Scores of demonstrations took place from April 12 to 14, before Lincoln issued his call for troops. Many conditional unionists were swept along by this powerful tide of southern nationalism; others were cowed into silence.
— McPherson p. 278

Historian Daniel W. Crofts disagrees with McPherson. Crofts wrote:

The bombardment of Fort Sumter, by itself, did not destroy Unionist majorities in the upper South. Because only three days elapsed before Lincoln issued the proclamation, the two events viewed retrospectively, appear almost simultaneous. Nevertheless, close examination of contemporary evidence ... shows that the proclamation had a far more decisive impact.
— Crofts p. 336
Crofts further noted that,
Many concluded ... that Lincoln had deliberately chosen 'to drive off all the Slave states, in order to make war on them and annihilate slavery.'
— Crofts pp. 337-338, quoting the North Carolina politician Jonathan Worth (1802-1869).
↑ Το κείμενο της «Virginia's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. . Η Βιρτζίνια αποσχίστηκε σε δύο βήματα, πρώτα με συνέλευση απόσχισης στις Απριλίου 17 1861 και ακολούθως με επικύρωση αυτή της απόφασης με λαϊκή ψηφοφορία στις 23 Μαΐου 1861. A Unionist Restored government of Virginia also operated. Virginia did not turn over its military to the Confederate States until June 8, 1861. The Commonwealth of Virginia ratified the Constitution of the Confederate States on June 19, 1861.
↑ The text of «Arkansas' Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The text of «Tennessee's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ The Tennessee legislature ratified an agreement to enter a military league with the Confederate States on May 7, 1861. Tennessee voters approved the agreement on June 8, 1861.
↑ The text of «North Carolina's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .
↑ «1860 Census of Population and Housing». Census.gov. 7 Ιανουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2010.
↑ «Form available for viewing atshows how data on slave ownership was collected» (PDF). C.ancestry.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2008.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Συνομόσπονδες Πολιτείες της Αμερικής

[1] «Preventing Diplomatic Recognition of the Confederacy, 1861-1865». U.S. Department of State. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 3 Μαρτίου 2003. Ανακτήθηκε στις 16 Ιουνίου 2009.

[2] McPherson, James M. (2007). This mighty scourge: perspectives on the Civil War. Oxford University Press US. σελ. 65. ISBN 9780195313666.

[3] «Missouri's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[4] White (2009) p. 416

[5] The text of «South Carolina's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[6] The text of «Mississippi's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[7] The text of «Florida's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[8] The text of «Alabama's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[9] The text of «Georgia's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[10] The text of «Louisiana's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[11] The text of «Texas' Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[12] Μερικοί νότιοι ενωτικοί κατηγόρησαν το κάλεσμα του Λίνκολν για στρατιώτες ως το γεγονός που έστρωσε τον δρόμο για το δεύτερο κύμα αποσχίσεων. Ο ιστορικός Τζέιμς ΜακΦέρσον ισχυρίζεται ότι τέτοιες θεωρίες have "a self-serving quality" and regards them as misleading. Έχει γράψει:
Καθώς ο τηλέγραφος έφερνε αναφορές της επίθεσης στο Σάμτερ στις 12 Απριλίου και της παράδοσής του την επόμενη ημέρα, τεράστια πλήθη χύθηκαν στους δρόμους του Ρίτσμοντ, του Ράλεϊ, της Νάσβιλ και άλλων νότιων πόλεων για να γιορτάσουν τη νίκη ενάντια στους Γιάνκηδες. Αυτά τα πλήθη κράδαιναν σημαίες της Συνομοσπονδίας και πρόβαλλαν την ιδέα της ανεξαρτησίας του Νότου. Scores of demonstrations took place from April 12 to 14, before Lincoln issued his call for troops. Many conditional unionists were swept along by this powerful tide of southern nationalism; others were cowed into silence.
— McPherson p. 278

Historian Daniel W. Crofts disagrees with McPherson. Crofts wrote:

The bombardment of Fort Sumter, by itself, did not destroy Unionist majorities in the upper South. Because only three days elapsed before Lincoln issued the proclamation, the two events viewed retrospectively, appear almost simultaneous. Nevertheless, close examination of contemporary evidence ... shows that the proclamation had a far more decisive impact.
— Crofts p. 336
Crofts further noted that,
Many concluded ... that Lincoln had deliberately chosen 'to drive off all the Slave states, in order to make war on them and annihilate slavery.'
— Crofts pp. 337-338, quoting the North Carolina politician Jonathan Worth (1802-1869).

[13] Το κείμενο της «Virginia's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. . Η Βιρτζίνια αποσχίστηκε σε δύο βήματα, πρώτα με συνέλευση απόσχισης στις Απριλίου 17 1861 και ακολούθως με επικύρωση αυτή της απόφασης με λαϊκή ψηφοφορία στις 23 Μαΐου 1861. A Unionist Restored government of Virginia also operated. Virginia did not turn over its military to the Confederate States until June 8, 1861. The Commonwealth of Virginia ratified the Constitution of the Confederate States on June 19, 1861.

[14] The text of «Arkansas' Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[15] The text of «Tennessee's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[16] The Tennessee legislature ratified an agreement to enter a military league with the Confederate States on May 7, 1861. Tennessee voters approved the agreement on June 8, 1861.

[17] The text of «North Carolina's Ordinance of Secession». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Οκτωβρίου 2007. .

[18] «1860 Census of Population and Housing». Census.gov. 7 Ιανουαρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Μαΐου 2015. Ανακτήθηκε στις 29 Αυγούστου 2010.

[19] «Form available for viewing atshows how data on slave ownership was collected» (PDF). C.ancestry.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο (PDF) στις 7 Ιουλίου 2011. Ανακτήθηκε στις 1 Σεπτεμβρίου 2008.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]