Barka Dantego
Barka Dantego (fr. La Barque de Dante lub Dante et Virgile aux enfers) – obraz olejny francuskiego malarza Eugène’a Delacroix. Dzieło zostało wystawione w paryskim Salonie, a następnie zakupione przez państwo francuskie za sumę 2000 franków. Obraz początkowo znajdował się w Musée du Luxembourg w Pałacu Luksemburskim, a w 1874 r. został przeniesiony do Luwru.
| |
| Autor | |
|---|---|
| Data powstania |
1822 |
| Medium | |
| Wymiary |
189 × 246 cm |
| Miejsce przechowywania | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
Reakcje na obraz były zróżnicowane, był to zauważalny debiut artystyczny, lecz krytykowany za niedojrzałość i niespójność w kompozycji stanowiącej kompilację wzorów zaczerpniętych u twórców z różnych epok. Recenzentom nie podobała się również malarska technika młodego Delacroix, który większą wagę przywiązywał do barwy niż do rysunku. Pomimo to Barka Dantego stała się wydarzeniem w życiu artystycznym Paryża. Dzieło ze szczególnym uznaniem przyjęła młodzież i środowiska postępowe. Barka wywołała żywą dyskusję o kwestiach artyzmu, dzięki której Delacroix stał się znany.
Opis obrazu
edytujArtysta przedstawił scenę znaną z Pieśni VIII Piekła, stanowiącego część Boskiej komedii Dantego Alighieri. Przez wzburzone wody Styksu niewielką łodzią prowadzoną przez Flegiasa przeprawiają się Dante i jego przewodnik, Wergiliusz. Scena jest bardzo dynamiczna, niewielka łódź unosi się na wzburzonych wodach wśród kłębiących się ciał potępieńców. Wieje silny wiatr, w oddali widać płonące miasto, niebo jest ołowiane, a horyzont spowity dymem. Odziany w stalową opończę z czerwonym kapturem Dante z niepokojem unosi prawą rękę, podtrzymuje go ubrany w brązową szatę spokojny Wergiliusz.
Nastrój dzieła jest przytłaczający, silne światło eksponuje przerażenie, strach i cierpienie na twarzach ukazanych postaci. Szczególnie dramatyczne są przedstawienia potępionych, bezskutecznie próbujących dostać się do łodzi.
Inspiracje
edytuj
Motywem żeglugi oraz nastrojem przerażenia i rozpaczy płótno Delacroix jednoznacznie nawiązuje do obrazu Théodore Géricaulta Tratwa Meduzy. Krytycy sztuki jako źródło inspiracji wskazują także Noc Michała Anioła, czego dowodem mają być postaci ukazane w dynamicznych pozach ze spotęgowanym efektem cierpienia. Pełne i obfite ludzkie kształty sugerują fascynację pracami Petera Rubensa. Delacroix sam przyznał, że sposób malowania rozbryzgów wody na ludzkim ciele podejrzał u Rubensa na obrazie Przybycie Marii Medycejskiej do Marsylii.
Bibliografia
edytuj- Gellér Katalin: Malarstwo francuskie w XIX wieku. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1990. ISBN 83-221-0445-6.
- Eugène Delacroix, Siechnice: Eaglemoss Polska, 1999 (Wielcy Malarze; nr 17) ISSN 1505-9464.
- Sarah. Carr-Gomm: Arcydzieła światowego malarstwa: mity, postacie, symbole. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 191. ISBN 83-7311-500-5.
Linki zewnętrzne
edytuj- Opis obrazu na stronie Muzeum w Luwrze. [dostęp 2010-08-17]. (ang.).