Brewster SB2A Buccaneer

Brewster SB2A Buccaneer
	; Brewster SB2A Buccaneer
	Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Brewster Aeronautical Corporation
Typ	samolot zwiadowczo-bombowy
Załoga	2
	Historia
Data oblotu	17 czerwca 1941
Liczba egz.	771
	Dane techniczne
Napęd	1× 8-cylindrowy Wright R-2600, 1,200 KM (895 kW)
	Wymiary
Rozpiętość	14,33 m
Długość	11,94 m
Wysokość	4,70 m
Powierzchnia nośna	35,2 m²
	Masa
Własna	4501 kg
Startowa	6481 kg
	Osiągi
Prędkość maks.	441 km/h
Pułap	7590 m
Zasięg	2696 km
	Dane operacyjne
	Użytkownicy
	Stany Zjednoczone, Wielka Brytania
	Rzuty
	Multimedia w Wikimedia Commons

Brewster SB2A Buccaneer (ang. Bukanier) – dwumiejscowy bombowiec nurkujący (SB – scout-bomber) zaprojektowany dla potrzeb amerykańskiej marynarki wojennej w latach 40. XX wieku. Został określony przez historyka Davida Donalda jako „jeden z najgorszych samolotów II wojny światowej”^[1].

Samolot, oznaczony fabrycznie jako Model 340, zaprojektowany był na konkurs na bombowiec nurkujący dla lotnictwa US Navy. Prototyp został zamówiony przez marynarkę 4 kwietnia 1939 roku^[2]. Został oblatany 17 czerwca 1941 roku. Samolot zyskał najpierw zamówienia eksportowe dla Wielkiej Brytanii (750 sztuk) i Holandii (162 sztuki)^[2]. Mimo, że w konkursie zwyciężył samolot Curtiss SB2C Helldiver, US Navy również zamówiła 24 grudnia 1940 roku 140 sztuk z oznaczeniem SB2A i nazwą Buccaneer, z czego zbudowano 80 SB2A-2 i 60 wersji pokładowej SB2A-3 ze składanymi skrzydłami i hakiem do lądowania^[2]. Samoloty z zamówienia holenderskiego po upadku Holenderskich Indii Wschodnich zostały również przejęte przez US Navy pod oznaczeniem SB2A-4^[2]. Wyprodukowano ostatecznie tylko 468 samolotów dla Wielkiej Brytanii^[2].

Buccaneer był jednosilnikowym średniopłatem o klasycznej konstrukcji budowanym w trzech wersjach różniących się jedynie silnikiem. Wersja dla marynarki wojennej używała silnika Wright R-2600 o mocy 1200 KM (895 kW). Przewidziano także wersję dla US Army Air Corps A-34, lecz nie została zamówiona^[2].

Samoloty te w toku swojej służby nie były używane bojowo^[2]. W USA były używane jako szkolno-treningowe w lotnictwie Marines^[2]. W ramach umowy Lend-Lease Act samoloty tego typu dostarczono także do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały oznaczenie Bermuda. Do służby trafiły w lipcu 1942 roku^[2]. Bermudy w RAF-ie wykorzystywano do celów pomocniczych – jako samoloty treningowe oraz do holowania celów powietrznych^[2]. Pięć egzemplarzy wyposażonych w silniki Cyclone zostało dostarczonych do brytyjskiego Fleet Air Arm w celach testowych.

Uzbrojenie

2× karabiny maszynowe 12,7 mm w kadłubie
2× karabiny maszynowe 7,62 mm w skrzydłach
2× karabiny maszynowe 7,62 mm strzelające do tyłu
do 454 kg bomb

SB2A Buccaneer w barwach Royal Air Force na lotnisku

Brewster SB2A Buccaneer na lotnisku w 1941 r.

Silnik Wright Cyclone R-2600 eksponowany w MLP w Krakowie

Zobacz też

Blackburn Buccaneer – brytyjski bombowiec o tej nazwie

Przypisy

↑ David Donald: American Warplanes of World War II. Hoo: Grange Books, 2000, s. 37. ISBN 1-84013-392-9. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Szymon tytuł =SB2C Helldiver w walce Tetera. „Technika Wojskowa Historia”. Nr specjalny 6/2012, s. 41, 2012. Warszawa: Magnum X. ISSN 2080-9743.

[1] David Donald: American Warplanes of World War II. Hoo: Grange Books, 2000, s. 37. ISBN 1-84013-392-9. (ang.).

[twh-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Szymon tytuł =SB2C Helldiver w walce Tetera. „Technika Wojskowa Historia”. Nr specjalny 6/2012, s. 41, 2012. Warszawa: Magnum X. ISSN 2080-9743.

[1]

[2]