Kazimierz Kamiński (aktor)

polski aktor

Kazimierz Kamiński (ur. 1 marca 1865 w Warszawie, zm. 9 września 1928 tamże) – polski aktor i reżyser.

Kazimierz Kamiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1865
Warszawa

Data i miejsce śmierci

9 września 1928
Warszawa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
Tablica pamiątkowa na fasadzie kamienicy przy rzy ul. Wiejskiej 21 w Warszawie
Grób Kazimierza Kamińskiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Kariera aktorska rozpoczęła się od występów od roku 1884 na scenie ogródkowej „Eldorado” w Warszawie oraz w wielu zespołach teatralnych na polskiej prowincji, później także w Odessie, Petersburgu (1891) i Chicago (1892). W latach 1893–1901 pracował w Krakowie, a w latach 1901–1904 we Lwowie. W roku 1908 zaczął występować w Warszawie (m.in. w Teatrze Rozmaitości i Teatrze Narodowym).

Uznawany za jednego z najwybitniejszych polskich aktorów. Jego kreacje poprzedzała szczegółowa analiza psychologiczna. Jako pierwszy zastosował realizm gry aktorskiej w pełnym rozumieniu tego słowa.

Jako aktor odznaczał się wybitną inteligencją i niezwykłą starannością w opracowaniu ról, z których stwarzał prawdziwe arcydzieła sztuki scenicznej, zwłaszcza w zakresie dramatu psychologicznego.

Pracując w krakowskim Teatrze Miejskim stworzył m.in. rolę Stańczyka w „Weselu” Wyspiańskiego. Dla tego samego autora stał się „przyczyną” stworzenia studium o „Hamlecie”, Bajdalski w „Panu Damazym”, król w „Mazepie”, kardynał w „Don Carlosie”, Mefisto w „Fauście”, „Bogaty wujaszek” Kalwersa, Łącki w „Złotem runie”, „Fryderyk Wielki” Nowaczyńskiego i in.

W Warszawie reżyserował m.in. Głupiego Jakuba Tadeusza Rittnera (1920) i Mazepę Juliusza Słowackiego (1924).

2 maja 1924 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1].

Kazimierz Kamiński został pochowany na cmentarzu Powązkowskim[2] (kwatera 20-6-17)[3].

Upamiętnienie

edytuj
  • We wrześniu 1978 na kamienicy przy ul. Wiejskiej 21, w której mieszkał i zmarł Kazimierz Kamiński, odsłonięto tablicę pamiątkową[4].

Przypisy

edytuj
  1. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
  2. Pogrzeb Kamińskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 212 z 15 września 1928. 
  3. Cmentarz Stare Powązki: KAZIMIERZ KAMIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-11-07].
  4. Stanisław Ciepłowski: Napisy pamiątkowe w Warszawie XVII-XX w. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1987, s. 243. ISBN 83-01-06109-X.

Bibliografia

edytuj
  • Zofia Jasińska, Żywot Kazimerza Kamińskiego, Warszawa, 1976, Państwowy Instytut Wydawniczy.

Linki zewnętrzne

edytuj