Pałac Królewski w Turynie: Różnice pomiędzy wersjami
45°04′22″N 7°41′10″E/45,072778 7,686111| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m (GR) File renamed: File:Christine France Savoy.jpg → File:Portrait of Christine of France, Duchess of Savoy in 1633 by an anonymous artist.jpg File renaming criterion #2: To change from a meaningless... |
Nie podano opisu zmian |
||
| (Nie pokazano 11 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Budynek infobox |
{{Budynek infobox |
||
| |
|nazwa = Pałac Królewski w Turynie |
||
| |
|nazwa oryginalna = |
||
| |
|zabytek = |
||
| |
|zdjęcie = Torino Palazzo Reale Esterno 3.jpg |
||
| |
|opis zdjęcia = Pałac Królewski w Turynie |
||
| |
|alt zdjęcia = |
||
| |
|państwo = ITA |
||
| |
|miejscowość = [[Turyn]] |
||
|adres = Palazzo Reale di Torino,<br />Piazzetta Reale 1,<br />10122 Torino |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| wysokość do dachu = |
|||
| |
|wysokość całkowita = |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| |
|kondygnacje = |
||
| ⚫ | |||
| |
|rozpoczęcie budowy = 1645 |
||
| ⚫ | |||
| |
|ukończenie budowy = 1800 |
||
| |
|przebudowy = XIX wiek |
||
| ⚫ | |||
| pierwszy właściciel = [[Krystyna Maria Burbon]] |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
| właściciel |
|pierwszy właściciel = [[Krystyna Maria Burbon]] |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
|właściciel = państwo włoskie |
|||
| stopniN = 45 | minutN = 04 | sekundN = 22 |
|||
| |
|plan budynku = |
||
| |
|kod mapy = Turyn |
||
|współrzędne = 45°4′22″N 7°41′10″E |
|||
| ⚫ | |||
| |
|commons = Category:Royal Palace (Turin) |
||
| |
|www = http://www.ilpalazzorealeditorino.it/ |
||
}} |
}} |
||
[[Plik:Portrait of Christine of France, Duchess of Savoy in 1633 by an anonymous artist.jpg|thumb|Fundatorka pałacu, [[Krystyna Maria Burbon]] (obraz olejny nieznanego artysty z 1633 roku)]] |
[[Plik:Portrait of Christine of France, Duchess of Savoy in 1633 by an anonymous artist.jpg|thumb|Fundatorka pałacu, [[Krystyna Maria Burbon]] (obraz olejny nieznanego artysty z 1633 roku)]] |
||
| Linia 35: | Linia 35: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
Budowę pałacu zleciła po 1645 roku regentka [[Sabaudia|Sabaudii]], [[Krystyna Maria Burbon]], która zapragnęła mieć reprezentacyjną rezydencję dla swego dworu. Pałac miał stanowić połączenie z innymi budynkami, istniejącymi w okolicy i będącymi siedzibą dworu. Wcześniej na jego miejscu stał pałac biskupi. Pałac został zaprojektowany przez nieznanego architekta, ale pierwszy projekt prawdopodobnie wykonał [[Amedeo di Castellamonte]], autor fasady. Prace wykończeniowe i dekoracja wnętrz kontynuowane były przez kolejnych władców: [[Wiktor Amadeusz II|Wiktora Amadeusza II]], [[Karol Emanuel III|Karola Emanuela III]] i [[Wiktor Amadeusz III|Wiktora Amadeusza III]]. Budowę pałacu ukończono w 1800 roku. W 1663 roku, z okazji ślubu [[Karol Emanuel II|Karola Emanuela II]] z Franciszką Magdaleną Orleańską ukończono korpus główny pałacu oraz jego fasadę. W 1694 roku ukończono budowę [[kaplica Świętego Całunu|kaplicy Świętego Całunu]], zaprojektowanej w 1668 roku [[Guarino Guarini]] jako element łączący od strony zachodniej pałac królewski z [[katedra turyńska|katedrą turyńską]]. W 1697 roku francuski [[architekt krajobrazu]] [[André Le Nôtre]] zaprojektował klomby kwiatowe. W 1720 roku z okazji ślubu [[Karol Emanuel III|Karola Emanuela III]] z [[Anna Wittelsbach (Pfalz-Sulzbach)|Anną Wittelsbach]] [[Filippo Juvara]] zaprojektował ogromne schody zwane „scala delle forbici” („schody nożyczek”), łączące pierwsze i drugie piętro. Nazwa pochodzi od ozdobnego motywu, umieszczonego na drugim piętrze, będącego odpowiedzią artysty na plotki kurtyzan, nie wierzących w możliwość zbudowania takich schodów. W XIX wieku król [[Karol Albert (król Sardynii)|Karol Abert]] zlecił architektowi [[Palagio Palagi]]emu przebudowę pałacu w stylu [[neoklasycyzm|neoklasycznym]]<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.a-torino.com/web/it/torino/palazzo_reale.html|tytuł= Palazzo Reale di Torino|autor= A-torino.com |
Budowę pałacu zleciła po 1645 roku regentka [[Sabaudia|Sabaudii]], [[Krystyna Maria Burbon]], która zapragnęła mieć reprezentacyjną rezydencję dla swego dworu. Pałac miał stanowić połączenie z innymi budynkami, istniejącymi w okolicy i będącymi siedzibą dworu. Wcześniej na jego miejscu stał pałac biskupi. Pałac został zaprojektowany przez nieznanego architekta, ale pierwszy projekt prawdopodobnie wykonał [[Amedeo di Castellamonte]], autor fasady. Prace wykończeniowe i dekoracja wnętrz kontynuowane były przez kolejnych władców: [[Wiktor Amadeusz II|Wiktora Amadeusza II]], [[Karol Emanuel III|Karola Emanuela III]] i [[Wiktor Amadeusz III|Wiktora Amadeusza III]]. Budowę pałacu ukończono w 1800 roku. W 1663 roku, z okazji ślubu [[Karol Emanuel II|Karola Emanuela II]] z Franciszką Magdaleną Orleańską ukończono korpus główny pałacu oraz jego fasadę. W 1694 roku ukończono budowę [[kaplica Świętego Całunu|kaplicy Świętego Całunu]], zaprojektowanej w 1668 roku [[Guarino Guarini]] jako element łączący od strony zachodniej pałac królewski z [[katedra turyńska|katedrą turyńską]]. W 1697 roku francuski [[architekt krajobrazu]] [[André Le Nôtre]] zaprojektował klomby kwiatowe. W 1720 roku z okazji ślubu [[Karol Emanuel III|Karola Emanuela III]] z [[Anna Wittelsbach (Pfalz-Sulzbach)|Anną Wittelsbach]] [[Filippo Juvara]] zaprojektował ogromne schody zwane „scala delle forbici” („schody nożyczek”), łączące pierwsze i drugie piętro. Nazwa pochodzi od ozdobnego motywu, umieszczonego na drugim piętrze, będącego odpowiedzią artysty na plotki kurtyzan, nie wierzących w możliwość zbudowania takich schodów. W XIX wieku król [[Karol Albert (król Sardynii)|Karol Abert]] zlecił architektowi [[Palagio Palagi]]emu przebudowę pałacu w stylu [[neoklasycyzm|neoklasycznym]]<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.a-torino.com/web/it/torino/palazzo_reale.html|tytuł= Palazzo Reale di Torino|autor= A-torino.com|opublikowany= www.a-torino.com|język= it|data dostępu= 2015-07-13|archiwum= https://web.archive.org/web/20150713182144/http://www.a-torino.com/web/it/torino/palazzo_reale.html|zarchiwizowano= 2015-07-13}}</ref>. |
||
W 1946 roku Pałac Królewski został przejęty przez państwo włoskie i przeznaczony na muzeum dynastii sabaudzkiej<ref>{{cytuj stronę|url= http://openbuildings.com/buildings/royal-palace-of-turin-profile-15178 |tytuł= Royal palace of Turin |autor= OpenBuildings|opublikowany = |
W 1946 roku Pałac Królewski został przejęty przez państwo włoskie i przeznaczony na muzeum dynastii sabaudzkiej<ref>{{cytuj stronę|url= http://openbuildings.com/buildings/royal-palace-of-turin-profile-15178 |tytuł= Royal palace of Turin |autor= OpenBuildings|opublikowany = openbuildings.com |język= en|data dostępu=2015-07-13}}</ref>. |
||
W 1997 roku Pałac Królewski wraz z innymi [[rezydencje królewskie dynastii sabaudzkiej|rezydencjami królewskimi dynastii sabaudzkiej]] został wpisany na [[lista światowego dziedzictwa UNESCO|listę światowego dziedzictwa UNESCO]]<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.unesco.pl/?id=304|tytuł= Włochy |autor= Polski Komitet ds. UNESCO|opublikowany = www.unesco.pl|język=|data dostępu=2015-07-13}}</ref>. |
W 1997 roku Pałac Królewski wraz z innymi [[rezydencje królewskie dynastii sabaudzkiej|rezydencjami królewskimi dynastii sabaudzkiej]] został wpisany na [[lista światowego dziedzictwa UNESCO|listę światowego dziedzictwa UNESCO]]<ref>{{cytuj stronę|url= http://www.unesco.pl/?id=304|tytuł= Włochy |autor= Polski Komitet ds. UNESCO|opublikowany = www.unesco.pl|język=|data dostępu=2015-07-13}}</ref>. |
||
== Wystrój wnętrza == |
== Wystrój wnętrza == |
||
Dekoracje wnętrz i znajdujące się w nich meble są dziełem wielu artystów, którzy pracowali tam od XVII do XIX wieku. Na pierwsze piętro pałacu prowadzą monumentalne schody Domenico Ferriego z lat 1864–1865), ozdobione XVIII-wiecznymi malowidłami i rzeźbami<ref name="www.visitatorino.com">{{cytuj stronę|url= http://www.visitatorino.com/palazzo_reale.htm|tytuł= Palazzo reale |
Dekoracje wnętrz i znajdujące się w nich meble są dziełem wielu artystów, którzy pracowali tam od XVII do XIX wieku. Na pierwsze piętro pałacu prowadzą monumentalne schody Domenico Ferriego z lat 1864–1865), ozdobione XVIII-wiecznymi malowidłami i rzeźbami<ref name="www.visitatorino.com">{{cytuj stronę|url= http://www.visitatorino.com/palazzo_reale.htm|tytuł= Palazzo reale|autor= www.visitatorino.com|opublikowany= www.visitatorino.com|język= it|data dostępu= 2015-07-13|archiwum= https://web.archive.org/web/20150714044428/http://www.visitatorino.com/palazzo_reale.htm|zarchiwizowano= 2015-07-14}}</ref>. |
||
Ogromną Salę Szwajcarów (Salone degli Svizzeri) zdobi [[fryz]] braci Antonio i Gian Francesco Fea, przedstawiający legendarnych przodków dynastii sabaudzkiej oraz wielki obraz ''Emanuel Filibert w bitwie pod San Quintino'', namalowany w 1557) roku przez Palma di Giovane; znajduje się tu też Galeria Świętego Całunu z przejściem do kaplicy, Galleria delle Battaglie, |
Ogromną Salę Szwajcarów (Salone degli Svizzeri) zdobi [[fryz]] braci Antonio i Gian Francesco Fea, przedstawiający legendarnych przodków dynastii sabaudzkiej oraz wielki obraz ''Emanuel Filibert w bitwie pod San Quintino'', namalowany w 1557) roku przez Palma di Giovane; znajduje się tu też Galeria Świętego Całunu z przejściem do kaplicy, Galleria delle Battaglie, słynne schody z nożyczkami Filippo Juvary oraz przejście do kolejnych, reprezentacyjnych pomieszczeń<ref name=www.visitatorino.com />. |
||
Pierwszym z nich jest pokój z kirasjerów (sala dei corazzieri) ozdobiony dwoma gobelinami z końca XVII wieku, następnie sala Piechurów i Cnót (sala degli Staffieri o delle Virtù), przedstawionych na fryzie i obrazie pędzla [[Charles Dauphin|Charles'a Dauphina]]; ściany pomieszczenia zdobią gobeliny. Salę paziów lub zwycięstw (sala dei Paggi o delle Vittorie) zdobią XVII-wieczne dekoracje. Majestatyczną salę tronową (sala del Trono) zdobią złote nacięcia z różnych epok. Kolejne pomieszczenia: pokój Audiencji (sala delle Udienze) i pokój Rady (sala del Consiglio) zachowały swe XVI-wieczne stropy. Gabinet chiński (Gabinetto Cinese) jest pokryty oryginalnymi jeziorami według projektu Juvary oraz freskiem [[Claudio Francesco Beaumont]]a. Sypialnię Karola Alberta zdobi obraz Defendente Ferrari oraz ozdobny klęcznik Karola Alberta. W sali śniadaniowej (sala della Colazione) uwagę zwraca ozdobna przesłona kominkowa, którą wykonał [[Giuseppe Maria Bonzanigo]]. Galeria Daniela (Galleria del Daniel), zamykająca wschodnie skrzydło pałacu, została ukończona w czasach Wiktora Amadeusza II<ref name=www.visitatorino.com />. |
Pierwszym z nich jest pokój z kirasjerów (sala dei corazzieri) ozdobiony dwoma gobelinami z końca XVII wieku, następnie sala Piechurów i Cnót (sala degli Staffieri o delle Virtù), przedstawionych na fryzie i obrazie pędzla [[Charles Dauphin|Charles'a Dauphina]]; ściany pomieszczenia zdobią gobeliny. Salę paziów lub zwycięstw (sala dei Paggi o delle Vittorie) zdobią XVII-wieczne dekoracje. Majestatyczną salę tronową (sala del Trono) zdobią złote nacięcia z różnych epok. Kolejne pomieszczenia: pokój Audiencji (sala delle Udienze) i pokój Rady (sala del Consiglio) zachowały swe XVI-wieczne stropy. Gabinet chiński (Gabinetto Cinese) jest pokryty oryginalnymi jeziorami według projektu Juvary oraz freskiem [[Claudio Francesco Beaumont]]a. Sypialnię Karola Alberta zdobi obraz Defendente Ferrari oraz ozdobny klęcznik Karola Alberta. W sali śniadaniowej (sala della Colazione) uwagę zwraca ozdobna przesłona kominkowa, którą wykonał [[Giuseppe Maria Bonzanigo]]. Galeria Daniela (Galleria del Daniel), zamykająca wschodnie skrzydło pałacu, została ukończona w czasach Wiktora Amadeusza II<ref name=www.visitatorino.com />. |
||
| Linia 50: | Linia 50: | ||
Dalej następują pokoje królowej: sypialnia, pokój do pracy, pokój do toalety, pokój służby i kaplica prywatna, wszystkie bogato zdobione. Z prywatnego gabinetu z miniatur (Gabinetto delle miniature), nazwanego tak z powodu znajdującej się w nim kolekcji miniaturowych portretów dynastii sabaudzkiej (z XVII i XIX wieku) droga wiedzie do jadalni (Sala da pranzo), ozdobionej turyńskimi gobelinami i dalej, do XVII-wiecznego pokoju kawy (Sala del caffé) oraz do wytwornej alkowy (Camera dell'alcova), w której znajduje się część kolekcji japońskich i chińskich wazonów Karola Alberta. Ostatnie pokoje to sala tronowa królowej (sala del trono della Regina), z marmurowymi owalami (1739) i malowidłem ''Triumf Gracji'' na sklepieniu, oraz sala balowa (Sala da ballo), z kolumnami z białego marmuru. Na drugim piętrze znajdują się pozostaleapartamenty z książąt Sabaudii i książąt Aosty, z dekoracjami i meblami z XVII i XIX wieku<ref name=www.visitatorino.com />. |
Dalej następują pokoje królowej: sypialnia, pokój do pracy, pokój do toalety, pokój służby i kaplica prywatna, wszystkie bogato zdobione. Z prywatnego gabinetu z miniatur (Gabinetto delle miniature), nazwanego tak z powodu znajdującej się w nim kolekcji miniaturowych portretów dynastii sabaudzkiej (z XVII i XIX wieku) droga wiedzie do jadalni (Sala da pranzo), ozdobionej turyńskimi gobelinami i dalej, do XVII-wiecznego pokoju kawy (Sala del caffé) oraz do wytwornej alkowy (Camera dell'alcova), w której znajduje się część kolekcji japońskich i chińskich wazonów Karola Alberta. Ostatnie pokoje to sala tronowa królowej (sala del trono della Regina), z marmurowymi owalami (1739) i malowidłem ''Triumf Gracji'' na sklepieniu, oraz sala balowa (Sala da ballo), z kolumnami z białego marmuru. Na drugim piętrze znajdują się pozostaleapartamenty z książąt Sabaudii i książąt Aosty, z dekoracjami i meblami z XVII i XIX wieku<ref name=www.visitatorino.com />. |
||
== Przypisy == |
|||
{{Przypisy}} |
|||
{{Kontrola autorytatywna}} |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Kategoria: |
[[Kategoria:Architektura w Turynie]] |
||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
[[Kategoria:Pałace we Włoszech]] |
|||
Aktualna wersja na dzień 19:07, 24 gru 2021
 Pałac Królewski w Turynie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Palazzo Reale di Torino, |
| Typ budynku |
pałac |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt | |
| Inwestor | |
| Rozpoczęcie budowy |
1645 |
| Ukończenie budowy |
1800 |
| Ważniejsze przebudowy |
XIX wiek |
| Pierwszy właściciel | |
| Kolejni właściciele | |
| Obecny właściciel |
państwo włoskie |
Położenie na mapie Turynu  | |
Położenie na mapie Włoch  | |
Położenie na mapie Piemontu  | |
| 45°04′22″N 7°41′10″E/45,072778 7,686111
| |
| Strona internetowa | |
Pałac Królewski w Turynie (wł. Palazzo Reale di Torino) – pałac dynastii sabaudzkiej w Turynie, zbudowany w XVII wieku z inicjatywy regentki Sabaudii, Krystyny Marii Burbon. W 1946 roku przejęty przez państwo włoskie i przeznaczony na muzeum dynastii sabaudzkiej.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Budowę pałacu zleciła po 1645 roku regentka Sabaudii, Krystyna Maria Burbon, która zapragnęła mieć reprezentacyjną rezydencję dla swego dworu. Pałac miał stanowić połączenie z innymi budynkami, istniejącymi w okolicy i będącymi siedzibą dworu. Wcześniej na jego miejscu stał pałac biskupi. Pałac został zaprojektowany przez nieznanego architekta, ale pierwszy projekt prawdopodobnie wykonał Amedeo di Castellamonte, autor fasady. Prace wykończeniowe i dekoracja wnętrz kontynuowane były przez kolejnych władców: Wiktora Amadeusza II, Karola Emanuela III i Wiktora Amadeusza III. Budowę pałacu ukończono w 1800 roku. W 1663 roku, z okazji ślubu Karola Emanuela II z Franciszką Magdaleną Orleańską ukończono korpus główny pałacu oraz jego fasadę. W 1694 roku ukończono budowę kaplicy Świętego Całunu, zaprojektowanej w 1668 roku Guarino Guarini jako element łączący od strony zachodniej pałac królewski z katedrą turyńską. W 1697 roku francuski architekt krajobrazu André Le Nôtre zaprojektował klomby kwiatowe. W 1720 roku z okazji ślubu Karola Emanuela III z Anną Wittelsbach Filippo Juvara zaprojektował ogromne schody zwane „scala delle forbici” („schody nożyczek”), łączące pierwsze i drugie piętro. Nazwa pochodzi od ozdobnego motywu, umieszczonego na drugim piętrze, będącego odpowiedzią artysty na plotki kurtyzan, nie wierzących w możliwość zbudowania takich schodów. W XIX wieku król Karol Abert zlecił architektowi Palagio Palagiemu przebudowę pałacu w stylu neoklasycznym[1].
W 1946 roku Pałac Królewski został przejęty przez państwo włoskie i przeznaczony na muzeum dynastii sabaudzkiej[2].
W 1997 roku Pałac Królewski wraz z innymi rezydencjami królewskimi dynastii sabaudzkiej został wpisany na listę światowego dziedzictwa UNESCO[3].
Wystrój wnętrza
[edytuj | edytuj kod]Dekoracje wnętrz i znajdujące się w nich meble są dziełem wielu artystów, którzy pracowali tam od XVII do XIX wieku. Na pierwsze piętro pałacu prowadzą monumentalne schody Domenico Ferriego z lat 1864–1865), ozdobione XVIII-wiecznymi malowidłami i rzeźbami[4].
Ogromną Salę Szwajcarów (Salone degli Svizzeri) zdobi fryz braci Antonio i Gian Francesco Fea, przedstawiający legendarnych przodków dynastii sabaudzkiej oraz wielki obraz Emanuel Filibert w bitwie pod San Quintino, namalowany w 1557) roku przez Palma di Giovane; znajduje się tu też Galeria Świętego Całunu z przejściem do kaplicy, Galleria delle Battaglie, słynne schody z nożyczkami Filippo Juvary oraz przejście do kolejnych, reprezentacyjnych pomieszczeń[4].
Pierwszym z nich jest pokój z kirasjerów (sala dei corazzieri) ozdobiony dwoma gobelinami z końca XVII wieku, następnie sala Piechurów i Cnót (sala degli Staffieri o delle Virtù), przedstawionych na fryzie i obrazie pędzla Charles'a Dauphina; ściany pomieszczenia zdobią gobeliny. Salę paziów lub zwycięstw (sala dei Paggi o delle Vittorie) zdobią XVII-wieczne dekoracje. Majestatyczną salę tronową (sala del Trono) zdobią złote nacięcia z różnych epok. Kolejne pomieszczenia: pokój Audiencji (sala delle Udienze) i pokój Rady (sala del Consiglio) zachowały swe XVI-wieczne stropy. Gabinet chiński (Gabinetto Cinese) jest pokryty oryginalnymi jeziorami według projektu Juvary oraz freskiem Claudio Francesco Beaumonta. Sypialnię Karola Alberta zdobi obraz Defendente Ferrari oraz ozdobny klęcznik Karola Alberta. W sali śniadaniowej (sala della Colazione) uwagę zwraca ozdobna przesłona kominkowa, którą wykonał Giuseppe Maria Bonzanigo. Galeria Daniela (Galleria del Daniel), zamykająca wschodnie skrzydło pałacu, została ukończona w czasach Wiktora Amadeusza II[4].
Dalej następują pokoje królowej: sypialnia, pokój do pracy, pokój do toalety, pokój służby i kaplica prywatna, wszystkie bogato zdobione. Z prywatnego gabinetu z miniatur (Gabinetto delle miniature), nazwanego tak z powodu znajdującej się w nim kolekcji miniaturowych portretów dynastii sabaudzkiej (z XVII i XIX wieku) droga wiedzie do jadalni (Sala da pranzo), ozdobionej turyńskimi gobelinami i dalej, do XVII-wiecznego pokoju kawy (Sala del caffé) oraz do wytwornej alkowy (Camera dell'alcova), w której znajduje się część kolekcji japońskich i chińskich wazonów Karola Alberta. Ostatnie pokoje to sala tronowa królowej (sala del trono della Regina), z marmurowymi owalami (1739) i malowidłem Triumf Gracji na sklepieniu, oraz sala balowa (Sala da ballo), z kolumnami z białego marmuru. Na drugim piętrze znajdują się pozostaleapartamenty z książąt Sabaudii i książąt Aosty, z dekoracjami i meblami z XVII i XIX wieku[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ A-torino.com: Palazzo Reale di Torino. www.a-torino.com. [dostęp 2015-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-13)]. (wł.).
- ↑ OpenBuildings: Royal palace of Turin. openbuildings.com. [dostęp 2015-07-13]. (ang.).
- ↑ Polski Komitet ds. UNESCO: Włochy. www.unesco.pl. [dostęp 2015-07-13].
- ↑ a b c d www.visitatorino.com: Palazzo reale. www.visitatorino.com. [dostęp 2015-07-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-14)]. (wł.).