Emil Szramek: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
mNie podano opisu zmian |
m no wlasnie, nazwiska owego "felczera" nie znam, a chcialbym wiedziec |
||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Szramek urodził się jako syn chałupnika Augusta i Józefy z d. Kandziora. Szkołę elementarną ukończył w Tworkowie, gimnazjum w Raciborzu, studia teologiczne na wydziale teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1907-1910). [[22 czerwca]] [[1911]] r. z rąk kard. [[Georg Kopp|Georga Koppa]] przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: [[Miechowice]] 1911-1912 gdzie miał miał możliwość zapoznać się z pracami księdza [[Norbert Bończyk|Norberta Bończyka]] oraz [[Tychy]] 1912-1916, gdzie pracował u boku ks. [[Jan Kapica|Jana Kapicy]]. Praca u znanego polityka, ale i wybitnego duszpasterza, zaważyła na jego poglądach politycznych i społecznych. W Tychach ukończył pracę nad doktoratem, który napisał pod kierunkiem [[Joseph Jungnitz|Josepha Jungnitza]] (''Das Kollegiatsstift Pfarrkirche zum heiligen Kreuz in Oppeln'', Oppeln 1916). W latach 1916 - 1923 pracował na placówkach w [[Zaborze|Zaborzu]] i [[Mikołów|Mikołowie]]. Od [[1918]] związał się z towarzystwem kulturalno-oświatowym p.n. [[Towarzystwo Oświaty im. św. Jacka]], którego był jednym ze współzałożycieli i zarazem redaktorem organu prasowego ''[[Głosy znad Odry]]'' (1918-1924), w którym często bronił prawa Górnoślązaków do używania języka polskiego. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego (1922) został przez ks. A. Hlonda powołany na stanowisko [[kanclerz|kanclerza]] kurii Administracji Apostolskiej. Po utworzeniu diecezji wszedł w skład [[kapituła |kapituły]] katedralnej a od [[1927]] r., z polecenia bpa [[A. Lisiecki|A. Lisieckiego]], zajmował się organizacją budowy katedry. W kurii katowickiej pełnił także funkcję egzaminatora prosynodalnego, członka [[Consilium Vigilantiae]] i diecezjalnej komisji konserwatorskiej. W [[1926]] r. papież [[Pius XI]] powierzył ks. Szramkowi parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach. |
Szramek urodził się jako syn chałupnika Augusta i Józefy z d. Kandziora. Szkołę elementarną ukończył w Tworkowie, gimnazjum w Raciborzu, studia teologiczne na wydziale teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1907-1910). [[22 czerwca]] [[1911]] r. z rąk kard. [[Georg Kopp|Georga Koppa]] przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: [[Miechowice]] 1911-1912 gdzie miał miał możliwość zapoznać się z pracami księdza [[Norbert Bończyk|Norberta Bończyka]] oraz [[Tychy]] 1912-1916, gdzie pracował u boku ks. [[Jan Kapica|Jana Kapicy]]. Praca u znanego polityka, ale i wybitnego duszpasterza, zaważyła na jego poglądach politycznych i społecznych. W Tychach ukończył pracę nad doktoratem, który napisał pod kierunkiem [[Joseph Jungnitz|Josepha Jungnitza]] (''Das Kollegiatsstift Pfarrkirche zum heiligen Kreuz in Oppeln'', Oppeln 1916). W latach 1916 - 1923 pracował na placówkach w [[Zaborze|Zaborzu]] i [[Mikołów|Mikołowie]]. Od [[1918]] związał się z towarzystwem kulturalno-oświatowym p.n. [[Towarzystwo Oświaty im. św. Jacka]], którego był jednym ze współzałożycieli i zarazem redaktorem organu prasowego ''[[Głosy znad Odry]]'' (1918-1924), w którym często bronił prawa Górnoślązaków do używania języka polskiego. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego (1922) został przez ks. A. Hlonda powołany na stanowisko [[kanclerz|kanclerza]] kurii Administracji Apostolskiej. Po utworzeniu diecezji wszedł w skład [[kapituła |kapituły]] katedralnej a od [[1927]] r., z polecenia bpa [[A. Lisiecki|A. Lisieckiego]], zajmował się organizacją budowy katedry. W kurii katowickiej pełnił także funkcję egzaminatora prosynodalnego, członka [[Consilium Vigilantiae]] i diecezjalnej komisji konserwatorskiej. W [[1926]] r. papież [[Pius XI]] powierzył ks. Szramkowi parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach. |
||
Styl duszpasterstwa uprawianego przez ks. E. Szramka cechowała otwartość i tolerancja, zwłaszcza, jeśli chodzi o kwestie narodowościowe. Jako jeden z pierwszych naukowców na Śląsku zaczął głosić tezę o potrzebie większego otwarcia na kontakty między historykami polskimi i niemieckimi. Był daleki od nacjonalizmu, a tym bardziej od wszelkich przejawów szowinizmu. W [[1927]] r. został wybrany prezesem [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]]. Równocześnie redagował ''Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku''. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach [[Biblioteka Śląska|Biblioteki Śląskiej]], sam będąc znanym bibliofilem i koneserem sztuki. Pisał dużo, interesowała go zwłaszcza biografistyka. Wiele miejsca w swoich badaniach poświęcał także folklorystyce i badaniom nad Śląskiem jako pograniczem kulturowym. Owocem wieloletniej pracy stała się książka, która po dzień dzisiejszy nie straciła na aktualności: ''Śląsk jako problem socjologiczny'', [Katowice 1934]. W przededniu wybuchu wojny sporządził testament, w którym wszystko co posiadał rozdał. Nie opuścił parafii, a od decyzji niemieckich władz okupacyjnych o wygnaniu odwołał się do najwyższych władz III Rzeszy. Został aresztowany [[8 kwietnia]] [[1940]] r. Przebywał w obozach koncentracyjnych [[Dachau]], [[Gusen]], [[Mauthausen]] i ponownie od [[8 grudnia]] [[1940]] r. w Dachau. W obozie ks. Szramek stał się niekwestionowanym przywódcą księży śląskich. Podnosił więźniów na duchu, głosił kazania, w których dawał wyraz nadziei na odrodzenie Polski. Wobec prześladowców zachowywał się z godnością i spokojem. Jak wspominają współwięźniowie miał niezłomny charakter i siłę ducha. Został zamordowany |
Styl duszpasterstwa uprawianego przez ks. E. Szramka cechowała otwartość i tolerancja, zwłaszcza, jeśli chodzi o kwestie narodowościowe. Jako jeden z pierwszych naukowców na Śląsku zaczął głosić tezę o potrzebie większego otwarcia na kontakty między historykami polskimi i niemieckimi. Był daleki od nacjonalizmu, a tym bardziej od wszelkich przejawów szowinizmu. W [[1927]] r. został wybrany prezesem [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]]. Równocześnie redagował ''Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku''. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach [[Biblioteka Śląska|Biblioteki Śląskiej]], sam będąc znanym bibliofilem i koneserem sztuki. Pisał dużo, interesowała go zwłaszcza biografistyka. Wiele miejsca w swoich badaniach poświęcał także folklorystyce i badaniom nad Śląskiem jako pograniczem kulturowym. Owocem wieloletniej pracy stała się książka, która po dzień dzisiejszy nie straciła na aktualności: ''Śląsk jako problem socjologiczny'', [Katowice 1934]. W przededniu wybuchu wojny sporządził testament, w którym wszystko co posiadał rozdał. Nie opuścił parafii, a od decyzji niemieckich władz okupacyjnych o wygnaniu odwołał się do najwyższych władz III Rzeszy. Został aresztowany [[8 kwietnia]] [[1940]] r. Przebywał w obozach koncentracyjnych [[Dachau]], [[Gusen]], [[Mauthausen]] i ponownie od [[8 grudnia]] [[1940]] r. w Dachau. W obozie ks. Szramek stał się niekwestionowanym przywódcą księży śląskich. Podnosił więźniów na duchu, głosił kazania, w których dawał wyraz nadziei na odrodzenie Polski. Wobec prześladowców zachowywał się z godnością i spokojem. Jak wspominają współwięźniowie miał niezłomny charakter i siłę ducha. Został zamordowany na izbie chorych strumieniami lodowatej [[13 stycznia]] [[1942]] r. [[13 czerwca]] [[1999]] r. [[papież Jan Paweł II]] wśród 108 Męczenników II wojny światowej ogłosił go błogosławionym. |
||
[[Kategoria:Polscy duchowni katoliccy|Szramek, Emil]] |
[[Kategoria:Polscy duchowni katoliccy|Szramek, Emil]] |
||
Wersja z 16:36, 5 kwi 2006
Emil Szramek (ur. w Tworkowie k. Raciborza 29 września 1887, zm. 13 stycznia 1942), śląski duchowny katolicki.
Był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku. Należał do inicjatorów utworzenia Biblioteki Śląskiej w Katowicach oraz był przewodniczącym Rady Muzealnej Muzeum Śląskiego w Katowicach. Od 1926 roku odpowiadał za prace przy budowie katowickiej katedry. Od początku okupacji niemieckiej w 1939 roku, spotykały Go represje ze strony Gestapo. W dniu 8 kwietnia 1940 r. wywieziono Go do obozu koncentracyjnego w Dachau. W obozie przewodził śląskim kapłanom. Został zamordowany przez Niemców w dniu 13 stycznia 1942 r. Papież Jan Paweł II w Warszawie 13 czerwca 1999 r. beatyfikował ks. Emila Szramka wśród 108 Męczenników z czasów II wojny światowej.
Szramek urodził się jako syn chałupnika Augusta i Józefy z d. Kandziora. Szkołę elementarną ukończył w Tworkowie, gimnazjum w Raciborzu, studia teologiczne na wydziale teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1907-1910). 22 czerwca 1911 r. z rąk kard. Georga Koppa przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: Miechowice 1911-1912 gdzie miał miał możliwość zapoznać się z pracami księdza Norberta Bończyka oraz Tychy 1912-1916, gdzie pracował u boku ks. Jana Kapicy. Praca u znanego polityka, ale i wybitnego duszpasterza, zaważyła na jego poglądach politycznych i społecznych. W Tychach ukończył pracę nad doktoratem, który napisał pod kierunkiem Josepha Jungnitza (Das Kollegiatsstift Pfarrkirche zum heiligen Kreuz in Oppeln, Oppeln 1916). W latach 1916 - 1923 pracował na placówkach w Zaborzu i Mikołowie. Od 1918 związał się z towarzystwem kulturalno-oświatowym p.n. Towarzystwo Oświaty im. św. Jacka, którego był jednym ze współzałożycieli i zarazem redaktorem organu prasowego Głosy znad Odry (1918-1924), w którym często bronił prawa Górnoślązaków do używania języka polskiego. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego (1922) został przez ks. A. Hlonda powołany na stanowisko kanclerza kurii Administracji Apostolskiej. Po utworzeniu diecezji wszedł w skład kapituły katedralnej a od 1927 r., z polecenia bpa A. Lisieckiego, zajmował się organizacją budowy katedry. W kurii katowickiej pełnił także funkcję egzaminatora prosynodalnego, członka Consilium Vigilantiae i diecezjalnej komisji konserwatorskiej. W 1926 r. papież Pius XI powierzył ks. Szramkowi parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach.
Styl duszpasterstwa uprawianego przez ks. E. Szramka cechowała otwartość i tolerancja, zwłaszcza, jeśli chodzi o kwestie narodowościowe. Jako jeden z pierwszych naukowców na Śląsku zaczął głosić tezę o potrzebie większego otwarcia na kontakty między historykami polskimi i niemieckimi. Był daleki od nacjonalizmu, a tym bardziej od wszelkich przejawów szowinizmu. W 1927 r. został wybrany prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku. Równocześnie redagował Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach Biblioteki Śląskiej, sam będąc znanym bibliofilem i koneserem sztuki. Pisał dużo, interesowała go zwłaszcza biografistyka. Wiele miejsca w swoich badaniach poświęcał także folklorystyce i badaniom nad Śląskiem jako pograniczem kulturowym. Owocem wieloletniej pracy stała się książka, która po dzień dzisiejszy nie straciła na aktualności: Śląsk jako problem socjologiczny, [Katowice 1934]. W przededniu wybuchu wojny sporządził testament, w którym wszystko co posiadał rozdał. Nie opuścił parafii, a od decyzji niemieckich władz okupacyjnych o wygnaniu odwołał się do najwyższych władz III Rzeszy. Został aresztowany 8 kwietnia 1940 r. Przebywał w obozach koncentracyjnych Dachau, Gusen, Mauthausen i ponownie od 8 grudnia 1940 r. w Dachau. W obozie ks. Szramek stał się niekwestionowanym przywódcą księży śląskich. Podnosił więźniów na duchu, głosił kazania, w których dawał wyraz nadziei na odrodzenie Polski. Wobec prześladowców zachowywał się z godnością i spokojem. Jak wspominają współwięźniowie miał niezłomny charakter i siłę ducha. Został zamordowany na izbie chorych strumieniami lodowatej 13 stycznia 1942 r. 13 czerwca 1999 r. papież Jan Paweł II wśród 108 Męczenników II wojny światowej ogłosił go błogosławionym.