Przejdź do zawartości

Wincenty Aksamitowski: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Kerim44 (dyskusja | edycje)
Redaktorzy
321 526 edycji
drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Linia 4: Linia 4:
Był synem Ignacego herbu Gryf (zmarłego w 1810), łowczego podolskiego, posła, oraz Tekli de Witte; po matce był wnukiem inżyniera i generała [[Jan de Witte|Jana de Witte]]. Od [[1774]] w armii, kadet w Szkole Artylerii Koronnej w Warszawie. Podporucznikiem został w 1781 roku<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Morawski| imię =Ryszard| tytuł =Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby|strony =15}}</ref>. Od [[1783]] oficer w służbie liniowej.
Był synem Ignacego herbu Gryf (zmarłego w 1810), łowczego podolskiego, posła, oraz Tekli de Witte; po matce był wnukiem inżyniera i generała [[Jan de Witte|Jana de Witte]]. Od [[1774]] w armii, kadet w Szkole Artylerii Koronnej w Warszawie. Podporucznikiem został w 1781 roku<ref>{{Cytuj książkę | nazwisko = Morawski| imię =Ryszard| tytuł =Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby|strony =15}}</ref>. Od [[1783]] oficer w służbie liniowej.


Walczył w stopniu kapitana w [[wojna polsko-rosyjska 1792|wojnie]] z [[Rosja|Rosją]] w [[1792]] roku jako dowódca kompanii w bitwach pod [[Zieleńce|Zieleńcami]] i [[Ostróg|Ostrogiem]]. Tam dostał się do niewoli. Przejął czasowo służbę w wojsku rosyjskim i awansował na majora. Po wybuchu [[Insurekcja kościuszkowska|powstania 1794 roku]] przedostał się do wojsk polskich i ponownie w stopniu kapitana walczył w obronie Warszawy; dalszy awans uniemożliwiła niedawna służba w [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii rosyjskiej]] ([[Tadeusz Kościuszko]] zarzucał mu "przywiązanie do Moskali").
Walczył w stopniu kapitana w [[wojna polsko-rosyjska 1792|wojnie]] z [[Rosja|Rosją]] w [[1792]] roku jako dowódca kompanii w bitwach pod [[Zieleńce|Zieleńcami]] i [[Ostróg (miasto)|Ostrogiem]]. Tam dostał się do niewoli. Przejął czasowo służbę w wojsku rosyjskim i awansował na majora. Po wybuchu [[Insurekcja kościuszkowska|powstania 1794 roku]] przedostał się do wojsk polskich i ponownie w stopniu kapitana walczył w obronie Warszawy; dalszy awans uniemożliwiła niedawna służba w [[Armia Imperium Rosyjskiego|armii rosyjskiej]] ([[Tadeusz Kościuszko]] zarzucał mu "przywiązanie do Moskali").


Po upadku powstania przez Galicję przedostał się do Włoch. Od [[1797]] walczył w [[Legiony Polskie we Włoszech|Legionach]], w których pełnił funkcję szefa batalionu. Zorganizował również legionową artylerię. Bronił [[Mantua|Mantui]] a po jej kapitulacji dostał się do niewoli austriackiej. Po uwolnieniu na słowo powrócił do służby. Od [[1801]] był dowódcą [[2 Półbrygada Polska|2 półbrygady]] wysłanej do San Domingo. W wyprawie tej udziału nie wziął zasłaniając się koniecznością uporządkowania finansów jednostki. Posądzony o złe intencje w tej sprawie, popadł w konflikt ze środowiskiem polskim i w latach [[1803]]-[[1806]] służył w armii francuskiej. Walczył pod [[Jena|Jeną]]. Z ramienia armii francuskiej był w [[1806]] komendantem Poznania.
Po upadku powstania przez Galicję przedostał się do Włoch. Od [[1797]] walczył w [[Legiony Polskie we Włoszech|Legionach]], w których pełnił funkcję szefa batalionu. Zorganizował również legionową artylerię. Bronił [[Mantua|Mantui]] a po jej kapitulacji dostał się do niewoli austriackiej. Po uwolnieniu na słowo powrócił do służby. Od [[1801]] był dowódcą [[2 Półbrygada Polska|2 półbrygady]] wysłanej do San Domingo. W wyprawie tej udziału nie wziął zasłaniając się koniecznością uporządkowania finansów jednostki. Posądzony o złe intencje w tej sprawie, popadł w konflikt ze środowiskiem polskim i w latach [[1803]]-[[1806]] służył w armii francuskiej. Walczył pod [[Jena|Jeną]]. Z ramienia armii francuskiej był w [[1806]] komendantem Poznania.
Linia 14: Linia 14:
W kampanii moskiewskiej [[1812]] zastępca szefa sztabu króla Neapolu [[Joachim Murat|Joachima Murata]], a w kampanii [[1813]] dowodził jazdą w Dywizji [[Jan Henryk Dąbrowski|Dąbrowskiego]]. Walczył pod [[Lipsk]]iem i [[Hanau]], potem ponownie w służbie J. Murata. W kampanii francuskiej [[1814]] dowodził Brygadą Ciężkiej Jazdy w Dywizji gen. J. Defranca. Po upadku Napoleona zastępca przewodniczącego Centralnej Rady Administracji Korpusu Polskiego.
W kampanii moskiewskiej [[1812]] zastępca szefa sztabu króla Neapolu [[Joachim Murat|Joachima Murata]], a w kampanii [[1813]] dowodził jazdą w Dywizji [[Jan Henryk Dąbrowski|Dąbrowskiego]]. Walczył pod [[Lipsk]]iem i [[Hanau]], potem ponownie w służbie J. Murata. W kampanii francuskiej [[1814]] dowodził Brygadą Ciężkiej Jazdy w Dywizji gen. J. Defranca. Po upadku Napoleona zastępca przewodniczącego Centralnej Rady Administracji Korpusu Polskiego.


W [[1815]] powrócił do kraju i działał w armii [[Królestwo Kongresowe|Królestwa Polskiego]]. Był komendantem wojskowym departamentu siedleckiego. W kwietniu [[1816]] przeszedł do rezerwy ze względu na stan zdrowia.
W [[1815]] powrócił do kraju i działał w armii [[Królestwo Polskie (kongresowe)|Królestwa Polskiego]]. Był komendantem wojskowym departamentu siedleckiego. W kwietniu [[1816]] przeszedł do rezerwy ze względu na stan zdrowia.


W [[Paryż]]u od 1802 był adeptem 33. stopnia obrządku szkockiego [[loża masońska|loży masońskiej stopni wyższych]].
W [[Paryż]]u od 1802 był adeptem 33. stopnia obrządku szkockiego [[loża wolnomularska|loży masońskiej stopni wyższych]].


Był mistrzem katedry w loży wolnomularskiej Bracia Polscy Zjednoczeni, założonej przez gen. [[Aleksander Rożniecki|Aleksandra Rożnieckiego]]<ref>[[Marek Tarczyński]], Generalicja powstania listopadowego, [[1980]], s. 60.</ref>.
Był mistrzem katedry w loży wolnomularskiej Bracia Polscy Zjednoczeni, założonej przez gen. [[Aleksander Rożniecki|Aleksandra Rożnieckiego]]<ref>[[Marek Tarczyński]], Generalicja powstania listopadowego, [[1980]], s. 60.</ref>.

Wersja z 08:45, 26 lis 2012

Wincenty Aksamitowski (ur. 15 września 1760 w Nagórzanach koło Kamieńca Podolskiego, zm. 13 stycznia 1828 w Warszawie) – generał dywizji armii Księstwa Warszawskiego.

Życiorys

Był synem Ignacego herbu Gryf (zmarłego w 1810), łowczego podolskiego, posła, oraz Tekli de Witte; po matce był wnukiem inżyniera i generała Jana de Witte. Od 1774 w armii, kadet w Szkole Artylerii Koronnej w Warszawie. Podporucznikiem został w 1781 roku[1]. Od 1783 oficer w służbie liniowej.

Walczył w stopniu kapitana w wojnie z Rosją w 1792 roku jako dowódca kompanii w bitwach pod Zieleńcami i Ostrogiem. Tam dostał się do niewoli. Przejął czasowo służbę w wojsku rosyjskim i awansował na majora. Po wybuchu powstania 1794 roku przedostał się do wojsk polskich i ponownie w stopniu kapitana walczył w obronie Warszawy; dalszy awans uniemożliwiła niedawna służba w armii rosyjskiej (Tadeusz Kościuszko zarzucał mu "przywiązanie do Moskali").

Po upadku powstania przez Galicję przedostał się do Włoch. Od 1797 walczył w Legionach, w których pełnił funkcję szefa batalionu. Zorganizował również legionową artylerię. Bronił Mantui a po jej kapitulacji dostał się do niewoli austriackiej. Po uwolnieniu na słowo powrócił do służby. Od 1801 był dowódcą 2 półbrygady wysłanej do San Domingo. W wyprawie tej udziału nie wziął zasłaniając się koniecznością uporządkowania finansów jednostki. Posądzony o złe intencje w tej sprawie, popadł w konflikt ze środowiskiem polskim i w latach 1803-1806 służył w armii francuskiej. Walczył pod Jeną. Z ramienia armii francuskiej był w 1806 komendantem Poznania.

Wkrótce przeszedł do armii Księstwa Warszawskiego w stopniu generała z 1806 na stanowisko dowódcy artylerii. Od 1807 dowódca artylerii i inżynierii. W wyniku nieporozumień z księciem J. Poniatowskim jesienią 1808 dyscyplinarnie przeniesiony do służby francuskiej. Od 1809 ponownie w Wojsku Polskim, dowódca 2 Brygady Piechoty w 1 Dywizji komendanta departamentu poznańskiego, w 1812 gubernator Poznania.

W kampanii moskiewskiej 1812 zastępca szefa sztabu króla Neapolu Joachima Murata, a w kampanii 1813 dowodził jazdą w Dywizji Dąbrowskiego. Walczył pod Lipskiem i Hanau, potem ponownie w służbie J. Murata. W kampanii francuskiej 1814 dowodził Brygadą Ciężkiej Jazdy w Dywizji gen. J. Defranca. Po upadku Napoleona zastępca przewodniczącego Centralnej Rady Administracji Korpusu Polskiego.

W 1815 powrócił do kraju i działał w armii Królestwa Polskiego. Był komendantem wojskowym departamentu siedleckiego. W kwietniu 1816 przeszedł do rezerwy ze względu na stan zdrowia.

W Paryżu od 1802 był adeptem 33. stopnia obrządku szkockiego loży masońskiej stopni wyższych.

Był mistrzem katedry w loży wolnomularskiej Bracia Polscy Zjednoczeni, założonej przez gen. Aleksandra Rożnieckiego[2]. W 1820 roku był wielkim pieczętarzem Wielkiego Wschodu Narodowego Polski.[3]

Autor wydawnictwa pt.: Historia artylerii polskiej w Legionach we Włoszech.

  1. ↑ Ryszard Morawski: Wojsko Księstwa Warszawskiego. Generalicja i sztaby. s. 15.
  2. ↑ Marek Tarczyński, Generalicja powstania listopadowego, 1980, s. 60.
  3. ↑ Stanisław Małachowski-Łempicki, Wykaz polskich lóż wolnomularskich oraz ich członków w latach 1738-1821, w: Archiwum Komisji Historycznej, t. XIV, Kraków 1930, s. 137.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wincenty_Aksamitowski&oldid=33600719”