Przejdź do zawartości

Emil Szramek: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m drobne redakcyjne, cd.
m jęz.
Linia 66: Linia 66:


=== Kapłaństwo ===
=== Kapłaństwo ===
[[22 czerwca]] [[1911]] z rąk kard. [[Georg Kopp|Georga Koppa]] przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: [[Miechowice]] (1911–1912), gdzie miał możliwość zapoznania się z pracami księdza [[Norbert Bonczyk|Norberta Bonczyka]], i [[Tychy]] (1912–1916), gdzie pracował u boku ks. [[Jan Kapica|Jana Kapicy]]. Praca u znanego polityka, ale i wybitnego duszpasterza, zaważyła na jego poglądach politycznych, jak i społecznych. W Tychach ukończył pracę nad doktoratem, który napisał pod kierunkiem [[Joseph Jungnitz|Josepha Jungnitza]] (''Das Kollegiatstift zum heiligen Kreuz in Oppeln'', Oppeln 1916). W latach 1916–1923 pracował na placówkach w [[Zaborze (powiat cieszyński)|Zaborzu]] i [[Mikołów|Mikołowie]]. Od [[1918]] związał się z towarzystwem kulturalno-oświatowym pod nazwą: [[Towarzystwo Oświaty im. św. Jacka]], którego był jednym ze współzałożycieli, a zarazem redaktorem jego organu prasowego – „[[Głosy znad Odry|Głosów znad Odry]]” (1918–1924). W czasopiśmie tym często bronił prawa Górnoślązaków do używania języka polskiego. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego (1922) został przez ks. [[August Hlond|Augusta Hlonda]] powołany na stanowisko [[kuria (religia)|kanclerza]] kurii Administracji Apostolskiej. Po utworzeniu diecezji wszedł w skład [[kapituła|kapituły]] katedralnej, a od [[1927]] z polecenia bpa [[Arkadiusz Lisiecki|Arkadiusza Lisieckiego]] zajmował się organizacją budowy katedry. W kurii katowickiej pełnił także funkcję egzaminatora prosynodalnego, członka [[Consilium Vigilantiae]] i diecezjalnej komisji konserwatorskiej. W [[1926]] [[papież]] [[Pius XI]] powierzył ks. E. Szramkowi parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach.
[[22 czerwca]] [[1911]] z rąk kard. [[Georg Kopp|Georga Koppa]] przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: [[Miechowice]] (1911–1912), gdzie miał możliwość zapoznania się z pracami księdza [[Norbert Bonczyk|Norberta Bonczyka]], i [[Tychy]] (1912–1916), gdzie pracował u boku ks. [[Jan Kapica|Jana Kapicy]]. Praca u znanego polityka, ale i wybitnego duszpasterza, zaważyła na jego poglądach politycznych, jak i społecznych. W Tychach ukończył pracę nad doktoratem, który napisał pod kierunkiem [[Joseph Jungnitz|Josepha Jungnitza]] (''Das Kollegiatstift zum heiligen Kreuz in Oppeln'', Oppeln 1916). W latach 1916–1923 pracował na placówkach w [[Zaborze (powiat cieszyński)|Zaborzu]] i [[Mikołów|Mikołowie]]. Od [[1918]] związał się ze stowarzyszeniem kulturalno-oświatowym pod nazwą: [[Towarzystwo Oświaty im. św. Jacka]], którego był współzałożycielem i w którym został redaktorem „[[Głosy znad Odry|Głosów znad Odry]]” (1918–1924). W czasopiśmie tym często bronił prawa Górnoślązaków do używania języka polskiego. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego (1922) został przez ks. [[August Hlond|Augusta Hlonda]] powołany na stanowisko [[kuria (religia)|kanclerza]] kurii Administracji Apostolskiej. Po utworzeniu diecezji wszedł w skład [[kapituła|kapituły]] katedralnej, a od [[1927]] z polecenia bpa [[Arkadiusz Lisiecki|Arkadiusza Lisieckiego]] zajmował się organizacją budowy katedry. W kurii katowickiej pełnił także funkcję egzaminatora prosynodalnego, członka [[Consilium Vigilantiae]] i diecezjalnej komisji konserwatorskiej. W [[1926]] [[papież]] [[Pius XI]] powierzył ks. E. Szramkowi parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach.


Styl duszpasterstwa uprawianego przez ks. E. Szramka cechowała otwartość i tolerancja, zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie narodowościowe. Jako jeden z pierwszych naukowców na Śląsku zaczął głosić tezę o potrzebie większego otwarcia na kontakty między historykami polskimi i niemieckimi. Był daleki od nacjonalizmu, a tym bardziej od wszelkich przejawów szowinizmu. W 1927 został wybrany na prezesa [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]]. Równocześnie redagował „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku”. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach [[Biblioteka Śląska|Biblioteki Śląskiej]], a następnie przewodniczącym Rady Muzealnej [[Muzeum Śląskie w Katowicach|Muzeum Śląskiego]] w Katowicach. Był znanym bibliofilem i koneserem sztuki. Pisał dużo, interesowała go zwłaszcza biografistyka. Wiele miejsca w swoich badaniach poświęcał także folklorystyce i badaniom nad Śląskiem jako pograniczem kulturowym. Owocem wieloletniej pracy stała się książka, która po dzień dzisiejszy nie straciła na aktualności: ''Śląsk jako problem socjologiczny'', Katowice 1934. W przededniu wybuchu wojny sporządził testament, w którym wszystko, co posiadał, rozdał.
Styl duszpasterstwa uprawianego przez ks. E. Szramka cechowała otwartość i tolerancja, zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie narodowościowe. Jako jeden z pierwszych naukowców na Śląsku zaczął głosić tezę o potrzebie większego otwarcia na kontakty między historykami polskimi i niemieckimi. Był daleki od nacjonalizmu, a tym bardziej od wszelkich przejawów szowinizmu. W 1927 został wybrany na prezesa [[Towarzystwo Przyjaciół Nauk na Śląsku|Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku]]. Równocześnie redagował „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku”. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach [[Biblioteka Śląska|Biblioteki Śląskiej]], a następnie przewodniczącym Rady Muzealnej [[Muzeum Śląskie w Katowicach|Muzeum Śląskiego]] w Katowicach. Był znanym bibliofilem i koneserem sztuki. Pisał dużo, interesowała go zwłaszcza biografistyka. Wiele miejsca w swoich badaniach poświęcał także folklorystyce i badaniom nad Śląskiem jako pograniczem kulturowym. Owocem wieloletniej pracy stała się książka, która po dzień dzisiejszy nie straciła na aktualności: ''Śląsk jako problem socjologiczny'', Katowice 1934. W przededniu wybuchu wojny sporządził testament, w którym wszystko, co posiadał, rozdał.

Wersja z 07:11, 25 lut 2017

{{{rodzaj}}}
{{{imię}}}
{{{tytuły}}}
[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{podpis grafiki}}}]]
{{{podpis grafiki}}}
Data i miejsce urodzenia

{{{data urodzenia}}}
{{{miejsce urodzenia}}}

Data i miejsce śmierci

{{{data śmierci}}}
{{{miejsce śmierci}}}

Czczony przez

{{{kościół}}}

Beatyfikacja

{{{data beatyfikacji}}}
{{{miejsce beatyfikacji}}}
przez {{{beatyfikujący}}}

Kanonizacja

{{{data kanonizacji}}}
{{{miejsce kanonizacji}}}
przez {{{kanonizujący}}}

Wspomnienie

{{{wspomnienie}}}

Atrybuty

{{{atrybuty}}}

Patron

{{{patron}}}

Szczególne miejsca kultu

{{{miejsce kultu}}}

[[Plik:{{{faksymile}}}|130x100px|alt=Faksymile|{{{opis faksymile}}}]]
{{{opis faksymile}}}
Emil Szramek
prezbiter
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

29 września 1887
Tworków w powiecie raciborskim

Data i miejsce śmierci

13 stycznia 1942
KL Dachau

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

diecezja katowicka

Prezbiterat

26 czerwca 1911

Tablica pamiątkowa w kościele Mariackim w Katowicach

Emil Szramek (ur. jako Emil Michael Schramek 29 września 1887 w Tworkowie, zm. 13 stycznia 1942 w KL Dachau) – błogosławiony i męczennik Kościoła katolickiego, polski duchowny katolicki.

Życiorys

Emil Szramek urodził się jako syn chałupnika Augusta i Josephy z d. Kandziora. Szkołę elementarną ukończył w Tworkowie, gimnazjum w Raciborzu, studia teologiczne na wydziale teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego (1907–1910).

Kapłaństwo

22 czerwca 1911 z rąk kard. Georga Koppa przyjął święcenia kapłańskie. Pierwszymi placówkami duszpasterskimi były: Miechowice (1911–1912), gdzie miał możliwość zapoznania się z pracami księdza Norberta Bonczyka, i Tychy (1912–1916), gdzie pracował u boku ks. Jana Kapicy. Praca u znanego polityka, ale i wybitnego duszpasterza, zaważyła na jego poglądach politycznych, jak i społecznych. W Tychach ukończył pracę nad doktoratem, który napisał pod kierunkiem Josepha Jungnitza (Das Kollegiatstift zum heiligen Kreuz in Oppeln, Oppeln 1916). W latach 1916–1923 pracował na placówkach w Zaborzu i Mikołowie. Od 1918 związał się ze stowarzyszeniem kulturalno-oświatowym pod nazwą: Towarzystwo Oświaty im. św. Jacka, którego był współzałożycielem i w którym został redaktorem „Głosów znad Odry” (1918–1924). W czasopiśmie tym często bronił prawa Górnoślązaków do używania języka polskiego. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej dla Śląska Górnego (1922) został przez ks. Augusta Hlonda powołany na stanowisko kanclerza kurii Administracji Apostolskiej. Po utworzeniu diecezji wszedł w skład kapituły katedralnej, a od 1927 z polecenia bpa Arkadiusza Lisieckiego zajmował się organizacją budowy katedry. W kurii katowickiej pełnił także funkcję egzaminatora prosynodalnego, członka Consilium Vigilantiae i diecezjalnej komisji konserwatorskiej. W 1926 papież Pius XI powierzył ks. E. Szramkowi parafię Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Katowicach.

Styl duszpasterstwa uprawianego przez ks. E. Szramka cechowała otwartość i tolerancja, zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie narodowościowe. Jako jeden z pierwszych naukowców na Śląsku zaczął głosić tezę o potrzebie większego otwarcia na kontakty między historykami polskimi i niemieckimi. Był daleki od nacjonalizmu, a tym bardziej od wszelkich przejawów szowinizmu. W 1927 został wybrany na prezesa Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku. Równocześnie redagował „Roczniki Towarzystwa Przyjaciół Nauk na Śląsku”. Był jednym z inicjatorów założenia w Katowicach Biblioteki Śląskiej, a następnie przewodniczącym Rady Muzealnej Muzeum Śląskiego w Katowicach. Był znanym bibliofilem i koneserem sztuki. Pisał dużo, interesowała go zwłaszcza biografistyka. Wiele miejsca w swoich badaniach poświęcał także folklorystyce i badaniom nad Śląskiem jako pograniczem kulturowym. Owocem wieloletniej pracy stała się książka, która po dzień dzisiejszy nie straciła na aktualności: Śląsk jako problem socjologiczny, Katowice 1934. W przededniu wybuchu wojny sporządził testament, w którym wszystko, co posiadał, rozdał.

Prześladowanie i męczeńska śmierć

Nazwisko ks. E. Szramka znalazło się na liście proskrypcyjnej Sonderfahndungsbuch Polen[1] i od początku okupacji niemieckiej w związku z Intelligenzaktion Schlesien spotykały go represje ze strony Gestapo. Nie opuścił parafii, a od decyzji niemieckich władz okupacyjnych o wygnaniu odwołał się do najwyższych władz III Rzeszy. 8 kwietnia 1940 został aresztowany i kolejno przebywał w niemieckich obozach koncentracyjnych KL Dachau, Mauthausen-Gusen i ponownie od 8 grudnia 1940 w KL Dachau. W obozie ks. E. Szramek stał się niekwestionowanym przywódcą księży. Podnosił więźniów na duchu, głosił kazania, w których dawał wyraz nadziei na odrodzenie Polski. Wobec prześladowców zachowywał się z godnością i spokojem. Jak wspominają współwięźniowie, miał niezłomny charakter i siłę ducha. Został zamordowany na izbie chorych strumieniami lodowatej wody.

Beatyfikacja

Beatyfikował go papież Jan Paweł II w 1999 jako jednego ze 108 polskich męczenników II wojny światowej.

Zobacz też

Szablon:PortalSzablon:Portal

  1. Sonderfahndungsbuch Polen. Herausgegeben vom Reichskriminalpolizeiamt, Berlin C2, Wederscher Mark 5/6, Berlin 1939, s. 148.

Bibliografia

  • Józef Bańka, Ks. Emil Szramek (1887–1942). Szkic biograficzny, „Nasza Przeszłość”, t. 18, Kraków 1963, s. 141–187.
  • Władysław Bochnak, W służbie Bogu i ludziom. Sylwetki Ślązaków, Marki-Struga 1989, s. 191–199.

Linki zewnętrzne