Anatolij Winogradow
Anatolij Winogradow, także Anatol Winogradow[1] Анатолий Корнелиевич Виноградов (ur. 28 marca (9 kwietnia st. stylu) 1888 we wsi Połotnianyj Zawod (Полотняный Завод) koło Kaługi, zm. 26 listopada 1946 w Moskwie) – rosyjski i radziecki pisarz i historyk literatury.
Absolwent Uniwersytetu Moskiewskiego z 1912 r., gdzie studiował na wydziale historyczno-filozoficznym. Pełnił funkcję dyrektora Muzeum im. Rumiancewa, a także kierował Biblioteką Państwową ZSRR im. Lenina powstałą z przemianowania Muzeum im. Rumiancewa (stanowisko kierownika sprawował w sumie od III 1921 do X 1924, gdy zrezygnował z funkcji z powodów zdrowotnych, choć dalej pracował w bibliotece[2]). W 1928 r. inspekcja robotniczo-chłopska złożyła raport, w którym oskarżono Bibliotekę, że zatrudnia dużą liczbę ludzi związanych ze szlachtą i zażądała usunięcia m.in. Winogradowa, zaczęły się także ataki prasowe[3].
Autor powieści historyczno-biograficznych (m. in. Potępienie Paganiniego – powieściowa biografia słynnego włoskiego kompozytora i wirtuoza skrzypiec Niccoló Paganiniego – oraz Trzy barwy czasu) a także prac historyczno-literackich i tranlatorskich (przekładał m.in. utwory Juliusza Słowackiego).
Dzieła
- Opowieść o braciach Turgieniew, PIW, Warszawa 1962.
- Trzy barwy czasu (1931 r.), PIW, Warszawa 1973
- Potępienie Paganiniego (1936 r.) Książka i Wiedza, Warszawa 1985
- Byron (1936 r.)
- Stendhal i jego czasy (1938 r.)