Jerzy Aleksandrowicz (botanik)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1819 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku |
Cmentarz Powązkowski |
| Zawód, zajęcie |
botanik, |
| Tytuł naukowy |
profesor botaniki |
| Alma Mater |
Uniwersytet Petersburski |
| Uczelnia | |
| Stanowisko |
dyrektor |
| Krewni i powinowaci |
Jerzy Alexandrowicz – wnuk |
.JPG)
Jerzy Aleksandrowicz lub Alexandrowicz (ur. 3 stycznia 1819 we wsi Kumieciszki, w guberni augustowskiej, zm. 13 stycznia 1894 w Warszawie) – polski botanik, wykładowca i organizator instytucji związanych z przyrodą. Pionier jedwabnictwa w Polsce.
Biografia
Nazwisko rodziny brzmiało Aleksa, dopiero później zmienione zostało na Aleksandrowicz. Był synem zamożnego gospodarza wiejskiego pochodzenia litewskiego. Jego matką była Magdalena z Kluczyńskich. Po uzyskaniu matury w 1839 w Sejnach, korzystając ze stypendium rządowego, podjął studia na Uniwersytecie Petersburskim. W 1843 uzyskał tytuł kandydata nauk przyrodniczych. Po ukończeniu studiów rozpoczął pracę jako wykładowca w różnych uczelniach w Warszawie (m.in. wykładał anatomię w Szkole Sztuk Pięknych). W 1852 był w Tatrach wraz z Karolem Jurkiewiczem i Tytusem Chałubińskim[1].
Zmarł w Warszawie i został pochowany został na Cmentarzu Powązkowskim.
Działalność naukowa i organizatorska
Na uniwersytecie studiował botanikę, a za rozprawę konkursową Rodzina wrzosowatych Eriaceae okolic Petersburga otrzymał złoty medal.
Od 1862 profesor botaniki w Szkole Głównej. W 1864 został dyrektorem Ogrodu Botanicznego w Warszawie, gdzie podjął badania fenologiczne i florystyczne. Z jego inicjatywy założono Ogród Pomologiczny na Marymoncie.
W latach 1869-1878 wykładał botanikę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Stopień doktora uzyskał za pracę na temat rozwoju grzybów śluzowców (O budowie i rozwoju sporangiów u śluzowców).
Ciekawie prowadzone przez Aleksandrowicza zajęcia ze studentami inspirowały ich do podejmowania badań naukowych. Jego uczeń Jan Rostafiński zajął się badaniem śluzowców i dwa nowo odkryte gatunki nazwał jego imieniem. Inny uczeń, Leon Nowakowski był autorem pracy o grzybach niższych.
Jerzy Aleksandrowicz publikował prace popularnonaukowe na temat m.in. chorób zbóż i partenogenezy. W 1879 założył pierwszą w Polsce Szkołę Ogrodniczą. Przyczynił się do utworzenia w 1884 Towarzystwa Ogrodniczego w Warszawie. Interesował się pszczelarstwem i jedwabnictwem. Założył pasieki w Ogrodzie Botanicznym i Pomologicznym. Zainicjował utworzenie w Warszawie Towarzystwa i Muzeum Pszczelniczego. Od 1887 był dyrektorem Muzeum Przemysłu i Rolnictwa.
- ↑ B. Chwaścinski, Z dziejów taternictwa: o górach i ludziach, Warszawa 1979, s. 61.
Bibliografia
- Bolesław Hryniewiecki, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 68-69.