Falanga (partia)

Falange Española de las Juntas de Offensiva Nacional Sindicalista
Państwo	Hiszpania
Data założenia	29 października 1933
Adres siedziby	C/ Fernando Garrido, nº 16, 1º 28015 – Madryt
Ideologia polityczna	faszyzm, narodowy syndykalizm
Poglądy gospodarcze	korporacjonizm
Młodzieżówka	Flechas
Barwy	czerwony; czarny

Falanga Hiszpańska (hiszp. Falange Española) – hiszpańskie ugrupowanie faszystowskie^[1]^[2]^[3]^[4]^[5]^[6]^[7]^[8] i skrajnie prawicowe^[9], założone w roku 1933. W latach 1937–1975 główna i jedyna legalna siła polityczna Państwa Hiszpańskiego.

Historia

W czasach Joségo Antonia Prima de Rivery

Partia polityczna Falange Española została założona 29 października 1933 roku przez Joségo Antonia Prima de Riverę. Z początku była mało znaczącą partią głoszącą raczej niejasny program oparty na nacjonalizmie i solidaryzmie społecznym, jednakże zbliżony do faszyzmu. José Antonio choć początkowo był przeciwny używania terminu „faszyzm”, przyjął postulaty faszyzmu włoskiego, popierał autorytaryzm, naśladował i przyjął symbolikę i hasła faszystowskie. W 1934 połączyła się z inną niewielką radykalną partią Junty Ofensywy Narodowo-Syndykalistycznej^[10], założoną w 1931 roku przez Ramiro Ledesma Ramosa, i przyjęła jej program nacjonalistyczno-syndykalistyczny. Junta opowiadała się za stosowaniem przemocy jako narzędzia walki politycznej^[11] i jawnie okazywała sympatię dla Mussoliniego i Hitlera^[12]. Nowy program polityczny znalazł pełny wyraz w Manifeście Falangi, który José Antonio Primo de Rivera napisał w listopadzie 1934. W 27 punktach Manifest głosił doktrynę mocarstwowej Hiszpanii, planował wprowadzenie totalitarnego państwa, zastąpienie rynku organizacją państwowych syndykatów wytwórczych, reformę rolną i głosił podporządkowanie kościoła katolickiego interesom państwa^[13].

Falanga była wspierana subsydiami z faszystowskich Włoch^[12]. W oficjalnym organie prasowym jakim był kwartalnik „Jerauia. La revista negra de la Falange” pisano: „Nasze czasy przynoszą nam narodziny epoki klasycznej, nowego średniowiecza, epoki faszyzmu, której dobrodziejstw doświadcza Hiszpania za sprawą Falangi"^[14]. Partia nie bazowała politycznie na antysemityzmie, chociaż w prasie partyjnej pojawiały się antysemickie artykuły i nigdy nie miało miejsce oficjalne odcięcie się jej przywódców od antysemityzmu^[15]. Przeprowadziła antysemicką akcję skierowaną przeciwko żydowskim uchodźcom z III Rzeszy: w pierwszym numerze falangistowskiego pisma „Arriba España de Pamplona” z 1 sierpnia 1936 roku padł slogan nawołujący do walki z judaizmem, masonerią, marksizmem i separatyzmem^[16]. Falanga przewodziła wiosną 1935 roku w jednej z niewielu antysemickich akcji jakie miały miejsce w Hiszpanii w tamtych czasach. Był to napad dokonany przez falangistów z użyciem broni palnej na nowo otwarte SEPU przez żydowskich uchodźców z III Rzeszy^[17]. Falangistowskie czasopismo „Arriba” pisało 18 kwietnia 1935 roku: „Finansowe monstrum wbija swoje szpony w narodową ekonomię. SEPU, wielka żydowska firma, nadal wykorzystuje obrzydliwie swoich pracowników i coraz bardziej tłamsi małe przedsiębiorstwa”^[18].

Do 1936 Falanga nie odgrywała istotnej roli. W wyborach z lutego 1936 poniosła wręcz klęskę zdobywając zaledwie 0,7% głosów. Jedynie jej bojówki były widoczne na ulicach miast, gdzie toczyły zażarte starcia z bojówkami lewicy. Dopiero po przejęciu władzy przez Front Ludowy Falanga zaczęła zyskiwać zwolenników wśród stronników konserwatystów i prawicowych ugrupowań katolickich. Wydatnie pomogło jej w tym aresztowanie (6 lipca 1936) i rozstrzelanie (20 listopada 1936) jej założyciela J.A. Primo de Rivery, który stał się w opinii prawicy męczennikiem. Po aresztowaniu J.A. Primo de Rivery Falanga nawiązała kontakt z wojskowymi spiskującymi przeciwko Republice. Po wybuchu wojny domowej w lipcu 1936 Falanga udzieliła rebeliantom poparcia i wkrótce stała się najważniejszą z sił politycznych popierających stronę nacjonalistyczną.

Pod władzą Francisca Franco

W momencie wybuchu wojny (lipiec 1936) Falanga miała 36 tys. członków, w 1937 – 240 tys., w 1938 – 362 tys., w 1939 – już 650 tys., a po wojnie w 1942 – milion. W czasie wojny domowej w armii Franco służyło 150 tys. falangistów, którzy tworzyli zmilitaryzowane oddziały tzw. Chorągwie Falangi (Banderas de Falange). Falanga zajęła miejsce rozpadających się tradycyjnych partii prawicowych – CEDA i Hiszpańskiego Odrodzenia (Renovación Española) – które wcześniej poparły rebelię.

W 1937 generał Franco uznał, że rosnąca w siłę, mimo utraty głównych przywódców, Falanga, z ideologią zgodną z jego celami, może być podstawą do zjednoczenia całego wspierającego go zaplecza politycznego. 19 kwietnia 1937 generał Franco połączył Falangę z karlistowską organizacją Comunión Tradicionalista i monarchistami w ruchu pod nazwą Tradycjonalistyczna Hiszpańska Falanga oraz Junty Ofensywy Narodowo-Syndykalistycznego (Falange Española Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista, FET y JONS). Za oficjalną podstawę ideową FET y JONS przyjęto 26 punktów historycznego Manifestu, ale z pominięciem punktu 27, zakładającego pełnię władzy Falangi w przyszłym państwie. Nowo powstałe ugrupowanie miało o wiele mniej radykalne oblicze, ponieważ w rzeczywistości było szeroką koalicją ugrupowań nacjonalistycznych. Na czele ugrupowania, liczącego w momencie zjednoczenia 250 tys. członków, stanął generał Franco jako caudillo (z hiszp. wódz, przywódca).

Po zwycięstwie dominujące wśród falangistów faszystowskie idee generał Franco podporządkował konserwatywnym i tradycjonalistycznym ideom nowego hiszpańskiego państwa. Członkostwo w FET y JONS stało się niezbędnym wymogiem kariery politycznej w Hiszpanii jako akt lojalności wobec reżimu. Chcąc przekonać ostatecznie do siebie te konserwatywne środowiska, dla których nie do przyjęcia była faszystowska przeszłość Falangi, caudillo stopniowo oczyszczał ją z radykalnych działaczy. Podkreślając ponadpartyjny charakter organizacji ostatecznie przekształcił ją w 1958 w Ruch Narodowy (Movimiento Nacional). Po demontażu dyktatury w roku 1975 Ruch Narodowy zaprzestał działalności i 1 kwietnia 1977 został rozwiązany. Falanga wystąpiła z Ruchu Narodowego wraz z jego rozwiązaniem, a w 1976 ukonstytuowała się Falange Española de las J.O.N.S (nazwa organizacji z roku 1934) z pierwotnym programem, założeniami, umundurowaniem, działająca do dzisiaj. Po 1975 roku nastąpiły podziały w organizacji.

Symbolem partii było Jarzmo i Strzały (hiszp. Yugo y Flechas) – symbol Królów Katolickich (hiszp. Los Reyes Católicos), zaadaptowany jako logo partyjne Falangi. Hymnem partii Falange Española de las J.O.N.S była i jest pieśń Cara al Sol ("Twarzą ku Słońcu").

Falanga po 1975 roku

Po zakończeniu rządów generała Franco w 1975 (dokładniej jego śmierci) i powrotu demokracji do Hiszpanii Falanga Española Tradicionalista y de las Juntas de Ofensiva Nacional-Sindicalista podzieliła się na kilka ugrupowań:

Obecnie klasyfikuje się następujące grupy:

Falange Española de las JONS (FE de las JONS) – grupa kultywująca stare ideały partii z czasów swego założyciela. Jest to partia najmniej skrajna, bardziej konserwatywna (hasła przewodnie to: Justicia Social, Dignidad Humana, Patria). Istnieje od roku 1933. Po połączeniu z karlistami w 1937 roku Falange Española de las JONS formalnie przestała istnieć, jednak sama Falanga Tradicionalista było ugrupowaniem federacyjnym skupiającym kilka partii dlatego FE de las JONS zachowała w pewnym sensie kierownictwo i struktury. Przywódcami partii byli od (1933-1936/7) José Antonio Primo de Rivera, (18 kwietnia 1937 – 25 kwietnia 1937) Manuel Hedilla, (1937-1975/7) partia nie miała przywódcy, formalnie na czele Falanga Española Tradicionalista stał generał Franco a następnie do 1983 roku, Raimundo Fernández-Cuesta. Obecnie na jej czele stoi Diego Márquez Horrillo.
Falange Auténtica (FA)- Bardziej radykalny odłam odwołujący się do pierwotnych idei Falangi, przewodzony przez Enrique Antigüedad'a
Mesa Nacional Falangista (MNF)
FE/La Falange – grupa kierowana przez Andrin'a. Przyjęła ona orzeczenie i konstytucję opisaną we Frente Nacional. Jest to grupa najbardziej skrajna.

Galeria

Flaga Falangi.
Wpinka falangistów.
Nieśmiertelnik falangisty z okresu wojny domowej.
Manifestacja zwolenników FE de las JONS w 2009 roku.
Członek współczesnej Falangi, w ciemnoniebieskiej koszuli, o wzorze niezmienionym od 1933 roku.
Jarzmo i strzały – symbol Falangi na murze Kościoła pod wezwaniem Świętego Sebastiana w Reinosa.

Zobacz też

Przypisy

↑ M. Kitchen, Historia Europy 1919-1939, przekł. T. Rybkowski, H. Szłapka, Wrocław 2009, s. 264
↑ D. Berg-Schlosser, J. Mitchell, Authoritarianism and Democracy in Europe, 1919-39. Comparative Analyses, 2002, s. 111
↑ M. Blinkhorn, Fascism and the Right in Europe 1919-1945, 2014, s. 54
↑ R. Griffin, M. Feldman, Fascism: The nature of fascism, 2004, s. 266
↑ "(...) prawicowa koalicja, w której skład wchodziły Acción Popular, czyli „Akcja Narodu", i faszystowska Falange Española, świeżo założona przez syna Primo de Rivery" – Norman Davies, Europa, Wyd. Znak, Kraków 1998, s. 1043
↑ P. Bachmat, Przestępstwa z art. 256 i 257 k.k. – analiza dogmatyczna i praktyka ścigania, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości, 2005, s. 17
↑ Falange. The official Spanish fascist party, founded 1933 by José Antonio Primo de Rivera – Alan Palmer, The Penguin Dictionary of Twentieh-Century History, 1983, s. 145.
↑ D. Robertson, Słownik polityki, Warszawa 2009, s. 108.
↑ C. Hale, Hitler's Foreign Executioners: Europe's Dirty Secret, 2011, s. 224
↑ USELL, Javier: Historia de España en el siglo XX (II. La crisis de los años treinta: República y Guerra Civil). Madrid: Taurus, 1999 s. 82
↑ Payne, Stanley G. Franco y José Antonio. El extraño caso del fascismo español, Barcelona 1997, s. 137
↑ ^a ^b Johann Chapoutot, Wiek dyktatur – faszyzm i reżimy autorytarne w Europie Zachodniej (1919-1945), Warszawa 2012, s.239
↑ Programa de la Falange, Carlos Ivorra, Universidad de Valencia (pierwotnie: diario ABC), 30 listopada 1934 [dostęp 2022-02-04] (hiszp.).
↑ M.T. de Lara, J.V. Baruque, A.D. Ortiz, Historia Hiszpanii, Kraków 2007, s. 582-583
↑ Álvarez Chillida, Gonzalo, El Antisemitismo en España. La imagen del judío (1812-2002), Madryt 2002, s. 302, 342, 350
↑ Álvarez Chillida, Gonzalo, «La eclosión del antisemitismo español: de la II República al Holocausto» w: En Gonzalo Álvarez Chillida y Ricardo Izquierdo Benito, El antisemitismo en España, Cuenca: Ediciones de la Universidad de Castilla-La Mancha, 2007, s. 185
↑ Álvarez Chillida, Gonzalo, «La eclosión del antisemitismo español: de la II República al Holocausto» w: En Gonzalo Álvarez Chillida y Ricardo Izquierdo Benito, El antisemitismo en España, Cuenca: Ediciones de la Universidad de Castilla-La Mancha, 2007, s. 183
↑ Álvarez Chillida, Gonzalo, El Antisemitismo en España. La imagen del judío (1812-2002), Madryt 2002, s. 343

Bibliografia

Walka o Hiszpanię 1936–1939. Pierwsze starcie totalitaryzmów, Antony Beevor, Przełożenie na język polski: Hanna Szczerkowska, Rok wydania: 2009, Wydawnictwo: Znak, ISBN 978-83-240-1159-9.
F. Bravo Martínez, Historia de Falange Española de la JONS, Madrid 1943.
Barton S., Historia Hiszpanii, tłum. Agnieszka Mścichowska i Marcin Mścichowski, Książka i Wiedza, Warszawa 2011.
P. Machcewicz, Falanga. Program społeczny przed wybuchem wojny domowej i jego recepcja w Hiszpanii frankistowskiej, „Dzieje *Najnowsze” 1-2 (1990).
Marcin Mścichowski, Najbardziej znienawidzony Żyd XX wieku. Fronda 46/2008, s. 252.
Marek Jan Chodakiewicz, Zagrabiona Pamięć – Wojna w Hiszpanii (1936–1939), Fronda, Warszawa 2010.

Linki zewnętrzne

[1] M. Kitchen, Historia Europy 1919-1939, przekł. T. Rybkowski, H. Szłapka, Wrocław 2009, s. 264

[2] D. Berg-Schlosser, J. Mitchell, Authoritarianism and Democracy in Europe, 1919-39. Comparative Analyses, 2002, s. 111

[3] M. Blinkhorn, Fascism and the Right in Europe 1919-1945, 2014, s. 54

[4] R. Griffin, M. Feldman, Fascism: The nature of fascism, 2004, s. 266

[5] "(...) prawicowa koalicja, w której skład wchodziły Acción Popular, czyli „Akcja Narodu", i faszystowska Falange Española, świeżo założona przez syna Primo de Rivery" – Norman Davies, Europa, Wyd. Znak, Kraków 1998, s. 1043

[6] P. Bachmat, Przestępstwa z art. 256 i 257 k.k. – analiza dogmatyczna i praktyka ścigania, Instytut Wymiaru Sprawiedliwości, 2005, s. 17

[7] Falange. The official Spanish fascist party, founded 1933 by José Antonio Primo de Rivera – Alan Palmer, The Penguin Dictionary of Twentieh-Century History, 1983, s. 145.

[8] D. Robertson, Słownik polityki, Warszawa 2009, s. 108.

[9] C. Hale, Hitler's Foreign Executioners: Europe's Dirty Secret, 2011, s. 224

[10] USELL, Javier: Historia de España en el siglo XX (II. La crisis de los años treinta: República y Guerra Civil). Madrid: Taurus, 1999 s. 82

[11] Payne, Stanley G. Franco y José Antonio. El extraño caso del fascismo español, Barcelona 1997, s. 137

[Johann_Chapoutot_1945-12] Johann Chapoutot, Wiek dyktatur – faszyzm i reżimy autorytarne w Europie Zachodniej (1919-1945), Warszawa 2012, s.239

[13] Programa de la Falange, Carlos Ivorra, Universidad de Valencia (pierwotnie: diario ABC), 30 listopada 1934 [dostęp 2022-02-04] (hiszp.).

[14] M.T. de Lara, J.V. Baruque, A.D. Ortiz, Historia Hiszpanii, Kraków 2007, s. 582-583

[15] Álvarez Chillida, Gonzalo, El Antisemitismo en España. La imagen del judío (1812-2002), Madryt 2002, s. 302, 342, 350

[16] Álvarez Chillida, Gonzalo, «La eclosión del antisemitismo español: de la II República al Holocausto» w: En Gonzalo Álvarez Chillida y Ricardo Izquierdo Benito, El antisemitismo en España, Cuenca: Ediciones de la Universidad de Castilla-La Mancha, 2007, s. 185

[17] Álvarez Chillida, Gonzalo, «La eclosión del antisemitismo español: de la II República al Holocausto» w: En Gonzalo Álvarez Chillida y Ricardo Izquierdo Benito, El antisemitismo en España, Cuenca: Ediciones de la Universidad de Castilla-La Mancha, 2007, s. 183

[18] Álvarez Chillida, Gonzalo, El Antisemitismo en España. La imagen del judío (1812-2002), Madryt 2002, s. 343

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]