Britse mandaat van Palestina

الانتداب البريطاني على فلسطين (Arabies)
Mandatory Palestine (Engels)
המנדט הבריטי (Hebreeus)
Mandaat vir Palestina

1920 – 1948 → →
Vlag Wapen
Ligging of Palestina By benadering die grense van die Britse Mandaat circa 1922. In September 1922 het Brittanje die gebied Oos van die Joradaanrivier, "Transjordanië," as 'n outonome staat georganiseer.
Hoofstad	Jerusalem 31°47′N 35°13′O
Taal/Tale	Arabies, Engels, Hebreeus
Godsdiens	Christendom, Islam, Judaïsme
[[Regering|]]	Nie gespesifiseer nie
Hoë-Kommissaris
- 1920–1925	Sir Herbert Louis Samuel
- 1945–1948	Sir Alan G. Cunningham
Historiese tydperk	Tussenoorlogse Tydperk
- Mandaat toegeken	25 April 1920
- Brittanje neem amptelik beheer oor	29 September 1923
- Transjordaanse onafhanklikheid	25 Mei 1946
- Stigting van Israel	14 Mei 1948
Geldeenheid	Egiptiese pond (tot 1927) Palestynse pond (tot 1927)

Die Britse Mandaat van Palestina, soms na verwys as die Mandaat van Palestina (Arabies: الانتداب البريطاني على فلسطين, Engels: Mandatory Palestine, Hebreeus: המנדט הבריטי), was 'n Volkebondmandaat wat na die Eerste Wêreldoorlog ontstaan het toe die Ottomaanse Ryk volgens die Verdrag van Sèvres verdeel is. Die Britse Mandaat van Palestina het bestaan uit die gebied van die hedendaagse Jordanië, Israel, die Wesoewer en die Gasastrook. Die grense van die Mandaat van Palestina het gestrek van die Middellandse See tot die weste van die Franse Mandaat van Libanon, Franse Mandaat van Sirië, en die Britse Mandaat van Mesopotamië in die Noorde, die Koninkryk van Saoedi Arabië aan die ooste en suide, en die Koninkryk van Egipte aan die suidweste.

Die Britse Mandaat het gefunksioneer van 1923 tot met die onafhanklikheid van Transjordanië in 1946 en van Israel in 1948. Die oogmerk van die Volkebondmandaat was om die disfunksionele Ottomaanse Ryk, wat sedert die 16de eeu in beheer van die Middeooste was, te administreer, "tot op 'n stadium wat hulle op hulle eie sou kon staan."

Britse Bewind (1918–1948)

Die Joodse leierskap wat in Konstantinopel opgelei is en hul mede-burgers in die Turkse parlement verteenwoordig het, moes kies om hulle òf by die Britte aan te sluit in die hoop dat Brittanje uit dankbaarheid vir hul ondersteuning hulle sou toelaat om 'n tuisland te vestig, òf by die Turke om te verseker dat 'n grondwet deurgevoer sou word wat Joodse immigrasie na Israel sou wettig.

Twee van die Jisjoew-leiers, David Ben-Gurion en Yitzchak Ben Zvi, was ten gunste van samewerking met die Turke, terwyl die meerderheid neutraal wou bly om sodoende die woede van beide die Turke en die Britte vry te spring. Die besluit is egter vir hulle geneem deurdat die Turke die setlaars van die Tweede Alijah uitgekryt het as vreemdelinge en meer as 12 000 Jode uit die land verban het. Die meeste van hierdie bannelinge het per boot na Egipte gevlug en hulle by die Britse magte aangesluit wat in dié land gestasioneer was.

Die Jode in Egipte het probeer om die Britse magte te oortuig om hulle toe te laat om te veg. Die Britte was egter skepties en agterdogtig; hulle het nie geglo nie dat die Jode in staat was om te veg nie. Josef Trumpeldor het hulle egter van die teendeel oortuig.

Joodse gevegsmag

Trumpeldor het in Rusland grootgeword en hom by die Russiese Weermag aangesluit. Hy het in die Russies-Japannese Oorlog (1904–1905) geveg en hom beskikbaar gestel vir gevaarlike sendings. Tydens een van hierdie sendings is hy gewond en moes sy arm geamputeer word. Dit het hom egter nie verhinder om verdere sendings aan te pak nie. Hy is uiteindelik gevang.

Nadat hy vrygelaat is, het hy na Palestina geëmigreer. Gedurende die Eerste Wêreldoorlog is hy na Egipte toe gedeporteer. Hier het hy die Britte oortuig om die Jode die geleentheid te bied om diens te doen in die Britse weermag.

Op 23 Maart 1915 het die Britte die Jode toegelaat om 'n die Sion-muilkorps, bestaande uit 500 man, op die been te bring. Hul taak was om lewensmiddele na die soldate te vervoer. Deur hul heldhaftige optrede tydens die slag van Gallipoli in Turkye het die Muilkorps die Britte oortuig dat hulle Jode moet toelaat om wapens te dra. Zeev Jabotinski was die eerste om aan die Britte voor te stel dat 'n Joodse gevegsmag gestig moet word. Hy was 'n skrywer en het 'n charismatiese persoonlikheid gehad. Die Britte is beïndruk deur die Sion-muilkorps en het ingestem dat 'n Joodse regiment gestig kon word. Jabotinski het onmiddellik begin om vrywilligers te werf en in 1917 is die Joodse Legioen onder twee verskillende vaandels in die lewe geroep. Sommiges het geveg onder die vlag van die Yishuv (die blou Ster van Dawid) en ander onder die kenteken van die menorah. Die Joodse Legioen was die eerste Joodse gevegsmag in meer as 2 000 jaar.

Terug in Palestina het die Turke die meer as 56 000 Jode wat agtergebly het, vervolg. Onder leiding van Aaron Aaronson het die Jode 'n spioenasienetwerk op die been gebring om die Britte te help. Hulle het bekend gestaan as die NILI, 'n afkorting vir die Hebreeuse uitdrukking "Die trots van Israel sal nie geblus word nie".

Ondanks hul dapper pogings is sommige van dié Jode gevang, gemartel en doodgemaak. Die Turke het aangeneem dat alle Jode betrokke was by spioenasie en het verdere beperkinge op die Jisjoew geplaas. Tel Aviv is ook onder dwang ontruim.

Verdeling van die Midde-Ooste

Brittanje wou beheer oor die Midde-Ooste gehad het en in 'n poging om dit te kon bekom, het die Britse departement van buitelandse sake 'n reeks geheime verdrae met verskillende bondgenote aangegaan. Hierdie verdrae het mekaar weerspreek. In 1915 is die Anglo-Hedzjaz-verdrag gesluit, waarvolgens Brittanje aan die Arabiese Nasionaliste beloof het dat die Midde-Ooste 'n Arabiese staat sou word.

In 1916 het Brittanje die sogenaamde Sykes-Picot-ooreenkoms met Frankryk gesluit. Ingevolge hierdie ooreenkoms is die Midde-Ooste verdeel tussen Frankryk en Engeland. Engeland wou Egipte, asook die nuut gestigte Saoedi-Arabië, hê; Frankryk die Staat van Sirië-Libanon. Palestina sou 'n internasionale gebied wees.

Dr. Chaim Weizmann, 'n senior lektor in chemie aan die Universiteit van Manchester van Russies-Joodse afkoms, het 'n waardevolle bydrae tot die Britse stryd gemaak deur die ontdekking dat sintetiese asetoon (die bestanddele om TNT te vervaardig) gebruik kon word om onder gekontroleerde omstandighede te ontplof. As erkenning vir sy waardevolle bydrae tot die Britte se oorlogpogings het hulle ingestem om te luister na sy pleidooi vir 'n Joodse-staat in Palestina.

Brittanje het ook gevrees dat die meer as 56 000 Jode wat in Palestina agtergebly het, 'n samewerkingsooreenkoms met die Duitsers (nieteenstaande vervolging deur die Turke, 'n bondgenoot van Duitsland) sou aangaan. In 1917 het Brittanje onderneem om die vestiging van 'n Joodse staat in Palestina te bepleit.

Op 2 November 1917 het lord Lionel Rothschild 'n brief van die verteenwoordiger van die Britse regering, Arthur Balfour, ontvang. In dié brief het Engeland sy steun aan die vestiging van 'n Joodse staat in Palestina toegesê, mits die godsdienstige en etniese regte van alle sektes en groepe in ag geneem sou word. Hierdie drie paragrawe het bekend gestaan as die Balfour-verklaring.

Britse verraad

In 1917 het generaal Edmund Allenby die seëvierende Britse Weermag (insluitende die Joodse Legioen) in Jerusalem ingelei. In 1918 het hy daarin geslaag om die Duits-Turkse magte uit Palestina te verdryf. Intussen het T. E. Lawrence (Lawrence van Arabië) en sy Arabiese magte Damaskus binnegekom. Dit was tyd om die buit te verdeel en Brittanje se verraad is ontbloot.

Brittanje het die hele gebied geannekseer – soos uiteengesit in die Sykes-Picot-ooreenkoms. Die Britte het ingestem dat Frankryk beheer sou hê oor die nuut gestigte Arabiese state in Sirië en Libanon. Weizmann en Emir Faisal, die leier van die Arabiese nasionaliste, het saamgestem dat die Jode en Arabiere vreedsaam sou kon saamleef.

Die meerderheid Arabiese nasionaliste het egter dié uitspraak verwerp. Hulle het verwag om 'n eie Midde-Oosterse staat te ontvang en het die ooreenkomste wat tussen Brittanje en Frankryk aangegaan is, beskou as verraad. Hulle het nou die Jisjoew kwalik geneem vir die politieke gemors waarin hulle hulle bevind het.

Sowel die Jisjoew as die Arabiese nasionaliste het verwag dat hulle Palestina as staat van die Britte sou ontvang. Frankryk het druk op Brittanje geplaas om Palestina tot internasionale gebied te verkaar. Brittanje het ingestem en hom onttrek aan oostelike Galilea. Die vier Joodse nedersettings in dié gebied het hulle skielik in niemandsland bevind. Beide Frankryk en Engeland het hulle aan hul eie genade oorgelaat en geen beskerming meer gebied nie.

Derde Immigrasie

In 1919 het die Arabiere verenig in 'n poging om die Franse uit die Midde-Ooste te verdryf en Palestina met geweld oor te neem. Hulle het beweer dat Franse soldate in die vier Joodse nedersettings skuil en het begin om dié gebied aan te val. Tussen 1919 en 1924 het meer as 50 000 Jode uit Pole, Rusland en selfs die Verenigde State van Amerika (VSA) in Palestina aangekom. Hierdie massa-immigrasie staan bekend as die Derde Alijah.

In 1920 het die Arabiere die Tel Chai-nedersetting aangeval. Die Joodse verdedigers het daarin geslaag om die aanval af te weer, maar die Arabiere het hul aanvalle voortgesit. Op 1 Maart 1920 het hulle uiteindelik die nedersetting beset en agt setlaars vermoor. Een van die slagoffers was Josef Trumpeldor, die stigter van die Sion-muilkorps. Die oorblywende groep verdedigers van Tel Chai het teruggeval en hulle aangesluit by nedersettings in die suide wat beter bewaak was.

Twee maande later het die Franse beheer van dié gebied oorgeneem en die setlaars kon terugkeer. Hulle het 'n bloedbevlekte vlag saam met hulle teruggebring wat oor Tel Chai gewapper het. Die beeld van 'n brullende leeu is by die grafte van die agt slagoffers opgerig. Op die leeu is die volgende woorde aangebring: "Dit is goed om vir ons land te sterf".

In dieselfde jaar het die Arabiere hul tradisionele pelgrimstog na Nebi Moesa, waar Moses volgens die Moslem-tradisie begrawe is, onderneem. Daar aangekom, het die Moslems se godsdienstige leier, die Moefti, hulle aangehits om die Jode aan te val. Aangevuur deur slagspreuke soos "Moor die Jode", het die Arabiese skare 'n moordtog wat drie dae geduur het, deur die strate van Jerusalem onderneem. Die Britse owerheid het niks gedoen om dit te verhinder nie.

Zeev Jabotinski het veterane wat in die Joodse Legioen en HaShomer diens gedoen het, herorganiseer en dié twee groepe het begin terugveg. Die Britte het hulle egter in hegtenis geneem op aanklag dat hulle onwettige wapens in hul besit gehad het. Jabotinski het trots erken dat hy verantwoordelik was vir hierdie poging. Hy het dié groep die Haganah of Verdediging genoem. Jabotinski is uiteindelik tot vyftien jaar tronkstraf gevonnis. Sy vonnis is egter opgeskort, maar hy moes die land verlaat en het nooit weer daarheen teruggekeer nie.

Die Jisjoew het Jabotinski se voorbeeld gevolg. Hulle het besef dat die daarstelling van 'n weermag noodsaaklik was – selfs al het die Britte dit onwettig verklaar. Onder leiding van die Israeliese vakbond Histadroet het hulle 'n ondergrondse weermag op die been gebring wat die Haganah gedoop is.

Vierde immigrasie

Die Volkebond het uiteindelik bymekaargekom om oor die lot van Palestina te besluit. 'n Groep Amerikaanse Jode het 'n afvaardiging na Versailles gestuur om Joodse belange te bevorder. Dié afvaardiging het bekend gestaan as die Amerikaans-Joodse Kongres. In 1920 het die Volkebond 'n verklaring uitgereik waarvolgens Brittanje gevolmagtige beheer oor Palestina verkry het totdat die Arabiere en die Jode kon bewys dat hulle vreedsaam kon saamleef. Brittanje het presies gekry wat hy begeer het: beheer oor die gebied.

In Julie 1922 het die Britse premier, Winston Churchill, 'n Witskrif uitgereik wat voorsiening gemaak het vir die afstigting van Transjordanië van die gebied waarin 'n Joodse staat gevestig sou word. Die Witskrif het ook bepaal dat Joodse immigrasie voortaan gekoppel sou word aan die "ekonomiese kapasiteit" van die land. Tussen 1924 en 1928 het meer as 35 000 Jode vanuit Pole en Duitsland die gebied binnegestroom en in 1928 het die Vierde Alijah plaasgevind toe meer as 62 000 Jode Palestina binnegekom het. Die feit dat die VSA vanaf 1924 strenger immigrasiebeheer toegepas het, was een van die redes vir hierdie massa-instroming.

Vyfde immigrasie

In 1929 het opstande onder die Arabiere in Jerusalem uitgebreek waartydens die Hebron-gemeenskap op die Sabbat aangeval en uitgemoor is. Dit het die woede van Jode wêreldwyd uitgelok en die Britte het die Witskrif teruggetrek. Vir die Jode het dit baie voordele ingehou. Tussen 1933 en 1936 het sowat 164 250 Jode uit Duitsland na Palestina gevlug.

Dit staan bekend as die Vyfde Alijah. Hierdie Jode het geld saamgebring wat gebruik is om sake-ondernemings te vestig en stede te bou. Teen 1936 het Tel Aviv meer as 150 000 inwoners gehad en Haifa het ontwikkel tot 'n vername hawestad met meer as 50 000 Jode.

In 1933 het die Jisjoew besef dat hulle iets moet doen om Joodse kinders in Europa te help. In dieselfde jaar het Henrietta Szold en die Hadassah die Jeug-Alijah op die been gebring. Dit was 'n organisasie wat hulle beywer het om aan Joodse kinders van Duitse herkoms 'n tuiste te bied. Tussen 1933 en 1942 het meer as 5 000 Joodse kinders Palestina binnegekom, terwyl sowat 15 000 na Westerse lande gestuur is omdat Brittanje geweier het om hulle in die land toe te laat. Sedert sy stigting het die Jeug-Alijah aan meer as 140 000 Joodse kinders 'n heenkome in Israel gebied.

Tweede Wêreldoorlog

Tydens die Britse bewind in Israel het Adolf Hitler van Duitsland in 1939 met sy offensief teen sy buurlande in Europa begin. Dit het gelei tot die uitbreek van die Tweede Wêreldoorlog. Gedurende hierdie tyd het Hitler ook begin met 'n aktiewe veldtog teen die Jode in sy eie asook besette lande.

Die volle afgryse van sy veldtog het eers aan die einde van die Oorlog in 1945 aan die lig gekom toe die oorlewendes van die Nazi-kampe vrygelaat is. Volgens beraminge het meer as ses miljoen Jode gedurende die Tweede Wêreldoorlog gesterf, terwyl Brittanje steeds geweier het om Joodse immigrasiekwotas te vermeerder (sien artikel: "Holocaust").

In 1944 het Menachem Begin hoof van die Irgun geword. Hoewel hy daarin geslaag het om die Nazi's in Pole te ontglip, is hy deur die Russe in hegtenis geneem. Hy het egter daarin geslaag om te oorleef. Toe hy in Palestina aankom, het hy 'n gewapende stryd teen Brittanje verklaar. Die Jisjoew was woedend omdat hulle gevrees het dat Joodse aanvalle sou lei tot veroordeling deur die wêreld. Begin het geantwoord dat die wêreld nie regtig omgee nie en dat die Jode self Brittanje sou moes uitskop. Op 26 Junie 1946 – bekend as Swart Saterdag – het die Britte die leiers van die Joodse Agentskap in hegtenis geneem. Die Agentskap was verantwoordelik vir die bestuur van die Jisjoew. Dit het die situasie in die land vererger. 'n Maand later het die Irgun – nadat hulle die Britte gewaarsku het – die Britse hoofkantoor in die Hotel Koning Dawid in Jerusalem opgeblaas. Meer as 100 Britte, Arabiere en Jode is in dié aanval dood.

Britse vredespogings

In 'n poging om die vrede te bewaar, het Brittanje sowat 100 000 troepe in die land gehou. Hul pogings was egter nutteloos. Arabiese skerpskutters het daagliks mense – Jode en Britte – doodgeskiet. Die Stern-bende het gereeld bomme geplant. Die Irgun het Britse roetes en basisse daagliks aangeval. Op 5 Mei 1947 het 'n gekombineerde Haganah/Irgun aanvalsmag die Britse tronk in Akko opgeblaas en 251 gevangenes het ontsnap. Die Britte het Akko as onkwetsbaar beskou. Dié aanval het hulle op hul hoede geplaas.

Die Britte het nog meer aansien verloor toe hulle die Exodus 1947, 'n skip met meer as 5 200 Joodse immigrante op pad van Marseille na Palestina, voorgekeer het. Gevegte het uitgebreek. Die Britte het egter die oorhand gekry en die Jode is teruggestuur Frankryk toe. By Port-de-Bouc het die Jode geweier om die twee skepe te verlaat en die Franse het op hul beurt geweier om hulle daartoe te dwing.

Die Britte het toe die twee skepe laat terugseil na Hamburg in Duitsland, waar hulle die Jode gedwing het om weer in deportasiekampe te gaan woon. Die Exodus-skandaal het die Britse regering geskud. Hoewel hulle hulle steeds by die Arabiere geskaar het, was die Britte verplig om te erken dat dinge buite beheer was. Daar was steeds geweldige druk van sowel die Britse parlement as die VSA om die mandaat te beëindig.

Uiteindelik het die Britte die Verenigde Nasies (VN) uitgenooi om voorstelle te maak om die Palestynse probleem op te los. Hulle het steeds gehoop dat die VN sou aanbeveel dat die Britte beheer oor die gebied behou. Ná vele debatte en kompromieë het die VN se Spesiale Komitee oor Palestina (UNSCOP) aanbeveel dat twee state – 'n Arabiese en 'n Joodse staat – gevorm word.

Die Jode sou die grootste gedeelte van die kusvlakte ontvang, terwyl Jaffa egter 'n Arabiese "eiland" bly. Die Jode sou ook die Jisrael- en Hulah-valleie en die grootste deel van die Negev-woestyn ontvang. Die res van die land sou aan die Arabiere behoort. Jerusalem sou 'n internasionale stad word. Op 29 November 1947 het die VN met 33 stemme teenoor 13 besluit dat daar twee onafhanklike state in Palestina sou wees en dat die Britse mandaat daar beëindig sou word.

Onafhanklikheid (1948)

Vanaf 30 November 1947 tot 14 Mei 1948 het die Arabiere 'n nie-amptelike oorlog teen die Jisjoew gevoer. Soldate van Irak, Sirië, Jordanië en Egipte het in die geheim die land binnegekom om Arabiese aanvalsmagte te organiseer. Die Arabiese Legioen, Jordanië se weermag, was onder Britse beskerming en het voor die Britte se onttrekking aan die aanvalle begin deelneem.

Die enigste gevegsmagte wat die Jisjoew besit het, was die Haganah en die twee terreurgroepe, die Irgun en die Stern-bende. Hulle is almal gedwing om ondergronds te werk omdat die Britte die besit of dra van wapens deur die Jode onwettig verklaar het. Daar was kort-kort inspeksies, kontrolepunte en patrollies, wat alles daarop gemik was om die Jode te ontwapen. Daar word bereken dat die Yishuv in totaal maar 1 300 wapens besit het. Die eerste groot geveg het plaasgevind by die Tirat Tzvi-kibboets, wat aangeval is deur duisende Siriese en Irakese vrywilligers. Die kibboets het daarin geslaag om die aanval af te weer. Die kronkelpaadjie na Jerusalem het 'n slagveld van bloedige massamoorde geword soos wat koskonvooie by Sha'ar HaGai aangeval is. Die Ou Stad van Jerusalem is afgesny van die Nuwe Stad en die Arabiere en stelselmatig die Joodse inwoners laat verhonger. Die Britte het net gesit en toekyk terwyl hulle gewag het vir die Jode om hulle oor te gee.

Die Jisjoew het genoeg handwapens die land ingesmokkel om 'n offensief teen die Arabiere te begin. Hul eerste doel was om die pad na Jerusalem weer oop te maak. In 'n verrassingsaanval het 1 500 man (meer as die helfte van al die Jisjoew se vegters) die heuwels bokant die pad ingeneem. Die kasteel wat die roete oorheers het is eers ingeneem, toe weer afgestaan, en uiteindelik weer ingeneem. Tydens die geveg is die Arabiere se gunsteling-aanvoerder dood. 'n Groot konvooi het vinnig voorrade na Jerusalem geneem. Tydens die operasie het die Irgun ook 'n Arabiese dorpie, Deir Yassin, aangeval. Meer as 200 dorpenaars is dood, insluitende vroue en kinders. Op 13 April het die Arabiere 'n konvooi van 100 dokters en verpleegsters wat op pad was na die mediese sentrum Hadassah doodgemaak en vermink. Die Britte het met gevoude hande toegekyk.

Gevegte het in die Noorde voortgewoed. Haifa en Tiberias het in die hande van die Jisjoew geval. Die Haganah het tuisgemaakte mortiere – Davidkas genoem na die uitvinder daarvan, David Leibovitch – gebruik om Tzvat aan te val en in te neem. Hoewel dit nie baie akkuraat was nie, het die Davidkas 'n groot geraas gemaak, wat die Arabiese bevolking op die vlug laat slaan het. Al hierdie gevegte het plaasgevind terwyl die Britte nog amptelik in beheer van die land was.

Die Jisjoew in die moeilikheid

Die Jisjoew was ook polities gesproke in die moeilikheid. Die Amerikaanse regering het beplan om sy stem aan die VN-resolusie oor Palestina te onttrek op grond daarvan dat die totstandkoming van 'n Joodse staat tot 'n grootskaalse slagting onder die Jode sou lei. Chaim Weizmann het hom na Washington gehaas om president Truman te oortuig om die Jisjoew 'n kans te gee. Met die hulp van 'n vriend van Truman, Eddie Jackson, het Weizmann daarin geslaag om die president te ontmoet. Truman het hom beloof dat die VSA die VN-resolusie sou bly steun.

Namate 15 Mei nadergekom het, moes die Jisjoew besluit of hulle 'n onafhanklike Joodse staat wou stig. Een kant het daarop gewys dat die totstandkoming van 'n onafhanklike staat die onmiddellike gevolg sou hê dat vyf ontstoke Arabiese weermagte die nuwe staat met vliegtuie, tenks en artillerie sou aanval. Daarenteen het die Jode geen grofgeskut gehad nie, wat nog te sê 'n lugmag. Dit kon uitloop op 'n volksmoord. Juis toe het die vergadering die nuus ontvang dat die Arabiese Legioen daarin geslaag het om Gush Etzion, 'n groepie nedersettings net suid van Jerusalem, te vernietig.

Die oorgrote meerderheid wou egter die geleentheid tot onafhanklikheid aangryp omdat hulle nie seker was of die geleentheid hom ooit weer sou voordoen nie. Ná 'n lang debat het die komitee ooreengekom om die land die Republiek van Israel te noem (dit is spoedig verander na die Staat van Israel). Hulle het ook ooreengekom dat die woord "God" nie in die onafhanklikheidsverklaring sou verskyn nie. Die term "Rots van Israel" sou in die plek daarvan gebruik word.

Onafhanklikheidsverklaring

Op 14 Mei 1948 het die Britte Palestina verlaat en só amptelik hul mandaat beëindig. Net voor sononder het David Ben Gurion die nuwe Verklaring van die Staat van Israel voorgelees. HaTikvah, die nasionale volkslied, is toe gespeel. Elf minute later het die Amerikaanse president, Harry S. Truman, amptelik die staat van Israel erken. Dié erkenning is byna onmiddellik gevolg deur dié van die Sowjetunie. Vir die eerste keer sedert Bar Kochba het die Jode nou hul eie land gehad.