Марыязнаўства

Марыялогія ці Марыялогія — раздзел дагматычнага багаслоўя ў каталіцкай і пратэстанцкай тэалогіі, які стасуецца Дзевы Марыі.

Станаўленне і развіццё

Адным з піянераў марыйнай пабожнасці і марыязнаўства ў каталіцызме лічыцца святы і пісьменнік эпохі барока Людовік Марыя Грыньён дэ Манфор, вядомы сваім «Трактатам аб праўдзівым шанаванні Найсвяцейшай Панны Марыі», дзе развівае канцэпцыю добраахвотнага і давернага падання сябе Дзеве Марыі.

У XX стагоддзі была апублікавана велізарная колькасць матэрыялаў па марыязнаўству. Найбольш пладавітымі аўтарамі з’яўляюцца італьянскія тэолагі Райманд Спіяцы і Габрыэль Раскіні, пяру якіх належыць 2500 і 900 публікацый адпаведна. Імкліва расце колькасць каталіцкіх марыянскіх кангрэгацый і таварыстваў. Найважнейшымі марыялагічнымі арганізацыямі ў свеце з’яўляюцца Папская акадэмія марыязнаўства і Папскі інстытут марыязнаўства.

Класіфікацыя

У залежнасці ад крыніц, метадаў і мэтаў, якія вызначаюць яе характар, марыязнаўства падзяляецца на:

• біблейскае (паходзіць з Бібліі, элементы аб’яўлення Марыі);
• патрыстычнае (заснаваная на вучэнні Айцоў Царквы);
• схаластычнае (разважанне розных пытанняў, глыбіні боскага мацярынства ў кантэксце ўцелаўлення);
• станоўчае (заснаванае на Святым Пісанні, вучэнні Святых Айцоў, вучэнні Сабораў і Пап Рымскіх);
• прывілеяванае (тытулы славы, дагматы аб Марыі, дасаборная марыялогія);
• сатэрыялагічнае (паказвае Марыю на фоне гісторыі збаўлення ад чалавечых грахоў і падкрэслівае іх удзел у таямніцы ўцелаўлення)
• акадэмічнае (лекцыі ва ўніверсітэтах і семінарыях);
• чалавечае (практыкуецца пабожнымі людзьмі);
• выратавальнае (распрацавана ў Лацінскай Амерыцы ў другой палове XIX стагоддзя ў кантэксце тэалогіі вызвалення);
• хрыстатыпічнае (падкрэслівае падабенства Марыі з Хрыстом, адкуль узнікае пабожнасць звяртацца да Марыі ў розных патрэбах);
• эклезіятыпічнае (падкрэслівае падабенства Марыі з Касцёлам, падкрэслівае адданасць і імкненне да пераймання);
• фемінісцкае (феміністычна арыентаванае, якое прапагандуе неабходнасць духоўнага выратавання жанчын);
• сімвалічнае (ацэнка біблейскіх сімвалаў, якія можна разумна прымяніць да Марыі);
• апавядальнае (сіла біблейскага апавядання акцэнтуецца на прысутнасці Марыі ў жыцці Хрыста і Касцёла);
• экуменічнае (з улікам дактрыны Марыі іншых хрысціянскіх канфесій).

Розніца каталіцкага і праваслаўнага вучэнняў

Некаторыя праваслаўныя багасловы падкрэсліваюць розніцу паміж заходнім марыязнаўствам і ўсходняй тэатакалогіяй. Тэрмін «Багародзіца» (грэч. Θεοτόκος) уведзены ў літургію Рыгорам Багасловам — адзіным Святым Айцом, у творах якога, нават па прызнанні Тамаша Аквінскага, немагчыма выявіць якую б там ні было ерась. У 431 годзе Трэці (Эфескі) Сусветны Сабор пастанавіў назваць Дзеву Марыю Багародзіцай (грэч. Θεοτόκος) без агаворак таксама і ў дагматычных творах. Але звычайна праваслаўныя тэолагі падкрэсліваюць, што ў праваслаўі прадмет марыязнаўства ўваходзіць у склад хрысталогіі і не з’яўляецца асобнай дысцыплінай.

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Марыязнаўства