Μετάβαση στο περιεχόμενο

Μπιλ Νάι

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Μπιλ Νάι
Γέννηση12  Δεκεμβρίου 1949[1][2][3]
Caterham[4][5]
ΚατοικίαPimlico
Χώρα πολιτογράφησηςΗνωμένο Βασίλειο
ΣπουδέςGuildford School of Acting και The John Fisher School
Ιδιότηταηθοποιός τηλεόρασης, ηθοποιός ταινιών, ηθοποιός, ηθοποιός μεταγλωτισμού, ηθοποιός θεάτρου και ηθοποιός φωνής
ΣύντροφοςDiana Quick (1980–2008)
ΤέκναMary Nighy
Είδος τέχνηςΣαιξπηρική κωμωδία
Σημαντικά έργαState of Play[6] και Αγάπη είναι...[6]
ΒραβεύσειςAnnie Award for Voice Acting in a Feature Production (2011)[6], Παγκόσμιο θεατρικό βραβείο (2007)[7] και Χρυσές Σφαίρες (2007)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Ο Γουίλιαμ Φράνσις Νάι (12 Δεκεμβρίου 1949 - ) είναι Βρετανός ηθοποιός. Γνωστός για τη δουλειά του σε πολλές θεατρικές, τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές, έχει λάβει πολλά βραβεία, όπως ένα Βραβείο Κινηματογράφου της Βρετανικής Ακαδημίας και μία Χρυσή Σφαίρα, ενώ ήταν επίσης υποψήφιος για Όσκαρ, Τόνυ και Ολίβιε.

Ξεκίνησε την καριέρα του στο Everyman Theatre του Λίβερπουλ και έκανε το ντεμπούτο του στο Λονδίνο με το Βασιλικό Εθνικό Θέατρο ξεκινώντας με το έργο The Illuminatus! το 1977. Κέρδισε αναγνώριση για τις ερμηνείες του στα έργα Πράβντα του Ντέιβιντ Χέιρ το 1985, Προδοσία του Χάρολντ Πίντερ το 1991, Arcadia του Τομ Στόπαρντ το 1993 και Ο γλάρος του Άντον Τσέχοφ το 1994. Έλαβε ένα βραβείο Ολίβιε καλύτερου ηθοποιού για τον ρόλο του στο Blue/Orange το 2001. Έπαιξε στο Μπρόντγουεϊ στα έργα του Ντέιβιντ Χέιρ The Vertical Hour (2006) και Skylight (2015), κερδίζοντας ένα βραβείο Τόνυ καλύτερου ηθοποιού σε θεατρικό έργο για το τελευταίο.

Οι πρώτοι κινηματογραφικοί ρόλοι του Νάι περιλαμβάνουν τις κωμωδίες Παράξενα φρούτα (1998), Guest House Paradiso (1999) και Τρίχες (2001). Ανέβηκε στο διεθνές αστέρι με τον ρόλο του στο Αγάπη είναι... (2003), που του χάρισε ένα βραβείο BAFTA Β' ανδρικού ρόλου. Στη συνέχεια υποδύθηκε τον Βίκτορ στη σειρά ταινιών Underworld (2003–2009) και τον Ντέιβι Τζόουνς στη σειρά ταινιών Οι πειρατές της Καραϊβικής (2006–2007). Άλλες ταινίες του περιλαμβάνουν Το ξύσιμο των νεκρών (2004), Γυρίστε τον γαλαξία με οτοστόπ (2005), Ο επίμονος κηπουρός (2005), Ημερολόγιο ενός σκανδάλου (2006), Καυτοί και άσφαιροι (2007), Επιχείρηση Βαλκυρία (2008), Άγριος στόχος (2010), Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος 1 (2010), Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ (2012), Όσα φέρνει ο χρόνος (2013), Έμμα (2020) και Αισθάνομαι ζωντανός (2022), το τελευταίο από τα οποία του χάρισε ένα υποψηφιότητα για Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Ο Νάι έχει κερδίσει αναγνώριση για τους ρόλους του στην τηλεόραση, κερδίζοντας βραβείο BAFTA για τον ρόλο του στη σειρά του BBC One Η κατάσταση των πραγμάτων (2003) και μία Χρυσή Σφαίρα Α' Ανδρικού Ρόλου για την ταινία του BBC Gideon's Daughter (2007). Είναι επίσης γνωστός για τους ρόλους του στο Το κορίτσι στην καφετέρια (2006) και την τριλογία Γουόρικερ του BBC, που περιλαμβάνει τις τηλεταινίες Page Eight (2012), Turks & Caicos (2014) και Salting the Battlefield (2014), καθώς και τη μίνι σειρά Η δοκιμασία της αθωότητας (2018).

Τα πρώτα χρόνια

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ο Γουίλιαμ Φράνσις Νάι γεννήθηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1949 στο Κέιτερχαμ του Σάρεϊ. Είναι γιος του Άλφρεντ Μάρτιν Νάι (1913–1976) και της Κάθριν Τζόζεφιν (το γένος Γουίτακερ) (1915–2003).[8] Ο πατέρας του διηύθυνε ένα συνεργείο αυτοκινήτων και η μητέρα του ήταν μια ιρλανδικής καταγωγής νοσοκόμα ψυχιατρείου, που γεννήθηκε στη Γλασκώβη της Σκωτίας.[9]

Ο Νάι ανατράφηκε ως ρωμαιοκαθολικός και υπηρέτησε ως παπαδοπαίδι,[10] ωστόσο, σταμάτησε να είναι «ενεργός καθολικός» ως έφηβος. Έχει δύο μεγαλύτερα αδέρφια, τον Μάρτιν και την Άννα. Φοίτησε στο σχολείο Τζον Φίσερ, ένα ρωμαιοκαθολικό γυμνάσιο στο Πέρλεϊ,[11] όπου ήταν μέλος της θεατρικής ομάδας.

Ως παιδί ήταν ανασφαλής και ντροπαλός. Ως έφηβος έγινε φανατικός αναγνώστης, απολαμβάνοντας ιδιαίτερα τα έργα του Έρνεστ Χέμινγουεϊ και του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Παράτησε το σχολείο σε ηλικία 15 ετών και αργότερα με έναν φίλο ταξίδεψε στο Παρίσι[12] ελπίζοντας και αποτυγχάνοντας «να γράψει ένα μυθιστόρημα».[13]

Εργάστηκε σε ένα τοπικό γραφείο απασχόλησης και ως αγγελιαφόρος στις εφημερίδες The Croydon Advertiser και The Field.[14][13] Έπειτα έκανε αίτηση για μια θέση στη Βασιλική Ακαδημία Δραματικής Τέχνης του Λονδίνου,[15] αλλά απορρίφθηκε και εγγράφηκε στη Σχολή Χορού και Δράματος Γκίλφορντ για να εκπαιδευτεί για το θέατρο.

Καριέρα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

1969–1984: Οι πρώτοι ρόλοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Αφού δούλεψε σε διάφορες περιφερειακές θεατρικές παραστάσεις μέχρι τα είκοσί του σε θέατρα όπως το Cambridge Arts Theatre και το Traverse Theatre στο Εδιμβούργο, ένας φίλος του του πρότεινε να κάνει ακρόαση για το Everyman Theatre στο Λίβερπουλ.[16] Στη διάρκεια της ακρόασης του ζήτησαν κάπου πέντε φορές να ξεκινήσει από την αρχή, σύμφωνα με τον συνάδελφό του ηθοποιό Τζόναθαν Πράις, ο οποίος είπε ότι «ήταν ή πολύ καλός ηθοποιός ή τρελός».[17] Κατά τη διάρκεια του χρόνου του στο Everyman εργάστηκε μαζί με τους συναδέλφους του ηθοποιούς Τζούλι Γουόλτερς και Πιτ Πόσλγουεϊτ και τους συγγραφείς Κεν Κάμπελ και Γουίλι Ράσελ. Ήταν επίσης μέλος του περιοδεύοντος θιάσου Van Load, ο οποίος περιλάμβανε έναν από τους πιο συχνούς συνεργάτες του Νάι, τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Ντέιβιντ Χέαρ.

Ο Νάι έκανε το ντεμπούτο του στη σκηνή του Λονδίνου στο Εθνικό Θέατρο σε μια επική παράσταση του Illuminatus! των Κεν Κάμπελ και Κρις Λάνγκαμ, αφού γνώρισε την Κάμπελ σε ένα μπαρ στο Λονδίνο. Όταν ο Νάι του είπε ότι ήταν ηθοποιός, ο Κάμπελ τον προσέλαβε επί τόπου. Άνοιξε το νέο θέατρο Cottesloe στις 4 Μαρτίου 1977. Συμμετείχε σε δύο πρεμιέρες του Ντέιβιντ Χέαρ, A Map of The World και Πράβντα, επίσης στο Εθνικό Θέατρο. Ο Νάι πρωταγωνίστησε σε τρία επεισόδια της βρετανικής σπονδυλωτής σειράς Play For Today από το 1978 έως το 1982. Έπαιξε (ως Γουίλιαμ Νάι) στη δραματοποίηση του Άρχοντα των δαχτυλιδιών στο ραδιόφωνο του BBC το 1981 και ακούστηκε στη ραδιοφωνική έκδοση του 1980 του BBC του Μάλιστα κ. υπουργέ.

1985–1999: Εθνικό Θέατρο και καταξίωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Μετά το ντεμπούτο του, ο Νάι κέρδισε σταθερά αναγνώριση με τις ερμηνείες του στα Πράβντα του Ντέιβιντ Χέαρ το 1985, Βασιλιά Ληρ του Ουίλιαμ Σαίξπηρ το 1986 και Ο γλάρος του Αντόν Τσέχωφ το 1994. Στο Εθνικό Θέατρο, έπαιξε σε παραστάσεις δίπλα στους Άντονι Χόπκινς, Τζούντι Ντεντς, Χάριετ Γουόλτερ, Ρούφους Σούγουελ και Τσιούετελ Έτζιοφορ. Οι πιο αναγνωρισμένες θεατρικές παραστάσεις του Νάι ήταν σε παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου.

Ο Νάι έπαιξε τον Τζέρι στην Προδοσία του Χάρολντ Πίντερ το 1991 στο θέατρο Almeida. Έπαιξε έναν ψυχιατρικό σύμβουλο στο Blue/Orange (2000) του Τζο Πένχαλ, για το οποίο έλαβε υποψηφιότητα για Βραβεία Ολίβιε καλύτερου ηθοποιού. Μεταφέρθηκε στο West End στο Duchess Theatre τον επόμενο χρόνο. Το 1997, πρωταγωνίστησε στο Skylight του Ντέιβιντ Χέαρ, το οποίο είχε κάνει πρεμιέρα το 1995 και μεταφέρθηκε στο Vaudeville Theatre.[18] Έπαιξε έναν νεαρό ντιτζέι στην κωμική σειρά Agony του 1980. Πρωταγωνίστησε επίσης σε δύο επεισόδια της σειράς του BBC Performance το 1991 και το 1993.

Μία από τις πρώτες σημαντικές εμφανίσεις του Νάι στην οθόνη ήταν το σίριαλ του BBC The Men's Room (1991). Ισχυρίστηκε ότι το σίριαλ, ένα μυθιστόρημα της Αν Όκλεϊ που διασκευάστηκε από τη Λόρα Λάμσον, ήταν η δουλειά που ξεκίνησε την καριέρα του.[19] Έλαβε αναγνώριση από το αμερικανικό κοινό για την ερμηνεία του χαρακτήρα του πενήνταχρονου ροκ σταρ Ρέι Σιμς στην ταινία του 1998 Παράξενα φρούτα. Το 1999 κέρδισε περαιτέρω προβολή στο Ηνωμένο Βασίλειο με τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο "The Photographer", ένα επεισόδιο της βραβευμένης κωμικής σειράς People Like Us του BBC-TV, παίζοντας έναν μεσήλικα που έχει εγκαταλείψει την καριέρα και την οικογένειά του με την ψευδή πεποίθηση ότι μπορεί να πετύχει ως εμπορικός φωτογράφος.

2000–2009: Επέκταση καριέρας

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο Μπιλ Νάι στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο 2014 στον Καναδά

Το 2003, ο Νάι έπαιξε στην αμερικανική παραγωγή Underworld. Επέστρεψε σε αυτόν τον ρόλο στο σίκουελ Underworld: Η εξέλιξη το 2006, και ξανά στο πρίκουελ Underworld: Η εξέγερση των λύκων το 2009.) Την ίδια χρονιά υποδύθηκε τον Μπίλι Μακ, έναν άξεστο θρύλο του ροκ εντ ρολ, στη βρετανική σπονδυλωτή ρομαντική κομεντί Αγάπη είναι..., για την οποία του απονεμήθηκε Βραβείο BAFTA Β' Ανδρικού Ρόλου.[20] Στα τηλεοπτικά βραβεία BAFTA τον Απρίλιο του 2004, κέρδισε το βραβείο Καλύτερου Ηθοποιού για το Η κατάσταση των πραγμάτων. Εμφανίστηκε επίσης στην κωμωδία Το ξύσιμο των νεκρών. Στις αρχές του 2004, η εφημερίδα Sunday Times ανέφερε ότι ο Νάι ήταν υποψήφιος για τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην αναβίωση του 2005 της τηλεοπτικής σειράς του BBC Doctor Who.[21] Ο Κρίστοφερ Έκλεστον πήρε τελικά τον ρόλο. Το 2005, εμφανίστηκε στην κινηματογραφική μεταφορά του Γυρίστε τον Γαλαξία με οτοστόπ.

Το 2005, έπαιξε στο δράμα Ο επίμονος κηπουρός σε σκηνοθεσία Φερνάντο Μεϊρέγιες μαζί με τους Ρέιφ Φάινς και Ρέιτσελ Βάις.[22] Πρωταγωνίστησε επίσης στην μοναδική κωμωδία του BBC One Το κορίτσι στην καφετέρια μαζί με την Κέλι Μακντόναλντ για την οποία έλαβε υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού – Μίνι Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία.[23] Τον Φεβρουάριο του 2006, εμφανίστηκε στο αυτοτελές δράμα Gideon's Daughter. Ο Νάι έπαιξε τον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα, τον Γκίντεον, έναν επιτυχημένο διοργανωτή εκδηλώσεων που αρχίζει να χάνει την επαφή με τον κόσμο γύρω του. Αυτή η ερμηνεία του χάρισε Χρυσή Σφαίρα Α΄ Αντρικού Ρόλου σε μίνι σειρά ή τηλεταινία τον Ιανουάριο του 2007. Επίσης το 2006, ο Νάι έκανε το ντεμπούτο του στο Μπρόντγουεϊ δίπλα στην Τζούλιαν Μουρ στο έργο του Ντέιβιντ Χέαρ The Vertical Hour, σε σκηνοθεσία Σαμ Μέντες στο Music Box Theatre.[24]

Το 2006, ο Νάι έπαιξε τον κύριο κακό στο Οι πειρατές της Καραϊβικής: Το σεντούκι του νεκρού με το πρόσωπό του πλήρως καλυμμένο από μακιγιάζ που δημιουργήθηκε από υπολογιστή. Εξέφρασε τον χαρακτήρα με σκωτσέζικη προφορά. Επανέλαβε τον ρόλο στο σίκουελ του 2007, Οι πειρατές της Καραϊβικής: Στο τέλος του κόσμου, στο οποίο το πραγματικό του πρόσωπο αποκαλύφθηκε για λίγο σε μια σκηνή. Παρείχε επίσης την αφήγηση για τη σειρά του Animal Planet Meerkat Manor. Το 2006 έπαιξε τον ρόλο του Ρίτσαρντ Χαρτ στο δράμα Ημερολόγιο ενός σκανδάλου μαζί με τις Τζούντι Ντεντς και Κέιτ Μπλάνσετ. Για τον ρόλο του ήταν υποψήφιος για βραβείο London Film Critics' Circle.[25] Ο Νάι εμφανίστηκε επίσης στην ταινία Επιχείρηση Βαλκυρία του 2008. Είχε παίξει έναν αξιωματικό των SS στο Τα SS του Χίτλερ το 1985. Πρωταγωνίστησε στην ταινία Άγριος στόχος το 2010.[26] Τον Ιούλιο του 2009, ανακοίνωσε ότι θα συμμετείχε στο Ο Χάρι Πότερ και οι κλήροι του θανάτου - Μέρος 1.[27] Ο Νάι είχε ήδη συνεργαστεί με τον σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γέιτς δύο φορές και με την πλειοψηφία του καστ του Χάρι Πότερ σε προηγούμενες ταινίες.[27]

2010–2019: Καταξίωση

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Τζίλιαν Άντερσον και ο Νάι το 2016

Το 2010, ο Νάι έκανε ένα μικρό καμέο στη σειρά Doctor Who, στο επεισόδιο με τίτλο "Vincent and the Doctor". Επίσης, έδωσε τη φωνή του στην ταινία κινουμένων σχεδίων του 2011 Ο γιος του Αϊ-Βασίλη.[28] Το 2012, πρωταγωνίστησε στη βρετανική ρομαντική κομεντί Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ μαζί με τους Τζούντι Ντεντς, Ντεβ Πάτελ, Τομ Γουίλκινσον και Μάγκι Σμιθ.[29] Οι Νάι μαζί με τους υπόλοιπους ηθοποιούς έλαβαν υποψηφιότητα για Βραβείο Screen Actors Guild για εξαιρετική ερμηνεία καστ σε κινηματογραφική ταινία.[30] Την ίδια χρονιά έπαιξε στις ταινίες δράσης Η οργή των Τιτάνων με πρωταγωνιστές τους Σαμ Γουόρθινγκτον και Ρέιφ Φάινς και το ριμέικ της ταινίας Ολική επαναφορά με πρωταγωνιστή τον Κόλιν Φάρελ.[31] Το 2013, έπαιξε έναν ρόλο στο Darkside, το ραδιοφωνικό δράμα του Τομ Στόπαρντ βασισμένο στο άλμπουμ των Pink Floyd The Dark Side of the Moon.[32] Το 2014 έπαιξε στην ιστορική κωικοδραματική ταινία Pride και στην ταινία επιστημονικής φαντασίας I, Frankenstein.[33][34]

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ο Νάι έπαιξε έναν πράκτορα της MI5 σε μια τριλογία ταινιών που έγραψε και σκηνοθέτησε ο Ντέιβιντ Χέαρ: Page Eight (2011), Turks & Caicos (2014) και Salting the Battlefield (2014). Ο Νάι έπαιξε σε αυτές τις ταινίες μαζί με τους Ρέιτσελ Βάις, Ρέιφ Φάινς, Έλενα Μπόναμ Κάρτερ και Μάικλ Γκάμπον.[35][36] Για την ερμηνεία του στην ταινία Page Eight έλαβε υποψηφιότητες για τηλεοπτικό βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας και το Χρυσή Σφαίρα Καλύτερου Ηθοποιού – σε Μίνι Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία.[37][38] Το 2014, πρωταγωνίστησε με την Κάρεϊ Μάλιγκαν σε μια αναβίωση του Skylight του Ντέιβιντ Χέαρ στο Wyndham's Theatre στο West End του Λονδίνου. Ο Νάι επέστρεψε στο Μπρόντγουεϊ πρωταγωνιστώντας στη μεταφορά στο Skylight μαζί με τον Μάλιγκαν, όπου και οι δύο έλαβαν υποψηφιότητες για Βραβεία Τόνυ για καλύτερου ηθοποιού σε θεατρικό έργο και καλύτερου ηθοποιού σε θεατρικό έργο αντίστοιχα. Την ίδια χρονιά πρωταγωνίστησε στο σίκουελ του Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ, με τίτλο Εξωτικό ξενοδοχείο Μάριγκολντ II (2015).

Ο Μπιλ Νάι το 2018

Την επόμενη χρονιά έπαιξε στην πολεμική ταινία Η καλύτερη στιγμή τους (2016) που έκανε πρεμιέρα στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Τορόντο με θετικές κριτικές.[39][40] Η εφημερίδα The Guardian επαίνεσε τον Νάι.[41] Την ίδια χρονιά έπαιξε σε πολλές ταινίες, συμπεριλαμβανομένης της βρετανικής πολεμικής κωμωδίας Ο στρατός του μπαμπά, της ταινίας κινουμένων σχεδίων Ο Πολικός Αρκούδος και οι ανίκητοι και της ταινίας τρόμου-μυστηρίου Ημερολόγιο φόνων.[42][43][44] Το 2017, παίζοντας δίπλα στην Έμιλι Μόρτιμερ, πρωταγωνίστησε στο δράμα The Bookshop, βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα του 1978 της Πενέλοπε Φιτζέραλντ.[45] Την ίδια χρονιά έπαιξε στη μικρού μήκους ταινία Red Nose Day Actually, επαναλαμβάνοντας τον ρόλο του Μπίλι Μακ από την ταινία Αγάπη είναι... (2003). Εμφανίστηκαν οι περισσότεροι ηθοποιοί από την αρχική ταινία, συμπεριλαμβανομένων των Χιου Γκραντ, Λίαμ Νίσον, Κόλιν Φερθ και Κίρα Νάιτλι.[46] Η ταινία προβλήθηκε στο BBC One ως μέρος της εκδήλωσης συγκέντρωσης κεφαλαίων Red Nose Day 2017.[47] Το 2018 πρωταγωνίστησε στη σειρά τριών επεισοδίων του BBC One Η δοκιμασία της αθωότητας, μια προσαρμογή του ομώνυμου αστυνομικού μυθιστορήματος του 1958 της Άγκαθα Κρίστι.[48]

2020–σήμερα

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Το 2020, ο Νάι εμφανίστηκε ως κύριος Γούντχαουζ, πατέρας της Έμμα, στην 'Έμμα (2020) πρωταγωνιστώντας δίπλα στην Άνια Τέιλορ-Τζόι.[49] Η ταινία απέσπασε σχεδόν παγκόσμια αναγνώριση. Το περιοδικό Variety επαίνεσε τον Νάι ως πατέρα της Έμμα.[50] Τον Οκτώβριο του 2020, ανακοινώθηκε ότι ο Νάι θα έπαιζε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Αισθάνομαι ζωντανός, μια αγγλόφωνη μεταφορά του ιαπωνικού δράματος Ikiru του 1952 του Ακίρα Κουροσάβα σε σενάριο του Καζούο Ισιγκούρο.[51] Τα εξωτερικά γυρίσματα ξεκίνησαν την άνοιξη του 2021 σε όλο το Ηνωμένο Βασίλειο, συμπεριλαμβανομένου του Λονδίνου. Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Σάντανς τον Ιανουάριο του 2022, όπου η ερμηνεία του Νάι έλαβε μεγάλους επαίνους.[52] Για την ερμηνεία του έλαβε υποψηφιότητες για βραβεία Όσκαρ, BAFTA, Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Σωματείου Ηθοποιών καλύτερου ηθοποιού.[53][54]

Στην τηλεοπτική σειρά του 2022 Ο άνθρωπος που έπεσε στη Γη ο Νάι έπαιξε τον Τόμας Νιούτον, τον πρώτο εξωγήινο κάτοικο της Γης, ο οποίος έφτασε πριν από περισσότερα από 40 χρόνια. Αυτός ο ρόλος αρχικά ερμηνεύτηκε από τον Ντέιβιντ Μπόουι στην κινηματογραφική μεταφορά του 1976.[55] Ο Νάι είναι επίσης ο αφηγητής της ταξιδιωτικής εκπομπής του Channel 5 The World's Most Scenic Railway Journeys,[56] ενός προγράμματος που ξεκίνησε την πέμπτη σειρά του το φθινόπωρο του 2021 με επεισόδια που περιλαμβάνουν ταξίδια με τρένο στην Αυστραλία και τα σύνορα της Ουαλίας.[57][58] Ο Νάι αναπλήρωσε τον Ίγκι Ποπ στη ραδιοφωμινή του εκπομπή Iggy Confidential από τον Μάρτιο έως τον Απρίλιο του 2023 και ξανά τον Δεκέμβριο του 2023.[59][60][61][62]

Προσωπική ζωή

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Ξεκινώντας το 1982, ο Νάι ήταν σε σχέση με την Αγγλίδα ηθοποιό Νταϊάνα Κουίκ, αφού και οι δύο έπαιξαν στο A Map of The World του Ντέιβιντ Χέαρ. Έχουν μια κόρη, την ηθοποιό και σκηνοθέτιδα Μαίρη Νάι, γεννημένη το 1984, και δύο εγγόνια. Το ζευγάρι χώρισε το 2008.

Ο Νάι πάσχει από τη νόσος του Ντουπουιτράν.[63] Η πάθηση μπορεί, ανάλογα με τη σοβαρότητά της, να προκαλέσει συσπάσεις των δακτύλων.[64]

Ο Νάι είναι υποστηρικτής της ποδοσφαιρικής ομάδας Κρίσταλ Πάλας.[65]

Είναι προστάτης των Μίλτον Ρουμς, ενός νέου κέντρου τεχνών στο Μάλτον του Βόρειου Γιόρκσερ, μαζί με Ιμέλντα Στόντον και την κάθι Μπερκ.[66]

Ο Νάι είναι υποστηρικτής της φορολογικής εκστρατείας Ρομπέν των Δασών και πρωταγωνίστησε σε ένα βίντεο που την υποστήριξε.[67][68][69]

Ο Νάι υποστηρίζει την "ολική ισότητα των φύλων", σημειώνοντας σε μια συνέντευξη που έδωσε στη διάρκεια του φεστιβάλ κινηματογράφου DIFF του 2016 ότι η ανάδειξη των προβλημάτων ανισότητας των φύλων στη βιομηχανία του κινηματογράφου είχε επηρεάσει την επιλογή των κινηματογραφικών ρόλων του. Έχει επίσης μιλήσει για το ρόλο του στην ταινία Pride, ως έναν από τους πιο αγαπημένους του.

Το 2004, ο Νάι ήταν καλεσμένος στο Desert Island Discs. Ένας από τους δίσκους που επέλεξε ήταν το "Won't Get Fooled Again" από τους Who.[70]

Ο Νάι διακρίνεται για ναυτικά κοστούμια του.[71] Καταγράφηκε ως ένας από τους 50 πιο καλοντυμένους άντρες άνω των 50 από την εφημερίδα The Guardian τον Μάρτιο του 2013[72] και ως ένας από τους 50 πιο καλοντυμένους Βρετανούς από το περιοδικό GQ το 2015.[73]

Έγινε θαυμαστής του franchise Πόκεμον κατά τη διάρκεια της παραγωγής του Πόκεμον: Ντετέκτιβ Πίκατσου, στην οποία έπαιξε τον Χάουαρντ Κλίφορντ. Έχει δηλώσει ότι ο Μιου είναι το αγαπημένο του Πόκεμον.[74]

Για πολλά χρόνια, ο Νάι είχε προβλήματα εξάρτησης, ιδιαίτερα αλκοολισμού, ένα θέμα που σπάνια συζητά, και είναι «νηφάλιος» από τις 17 Μαΐου 1992.[75] Έκοψε το κάπνισμα το 2003.[76]

Στα είκοσί του ο Νάι ήταν σε ένα συγκρότημα που ονομαζόταν Love Ponies και στη συνέχεια ηχογράφησε μερικά τραγούδια.[77][78]

Ο Νάι κατοικεί στο Πίμλικο του Λονδίνου.[79]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 133006506. Ανακτήθηκε στις 21  Ιουλίου 2015.
  2. ↑ (Αγγλικά) Internet Broadway Database. 453746. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ filmportal.de. a3a3878a397a4586b965ccfd70b3ebe6. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Ανακτήθηκε στις 4  Απριλίου 2021.
  5. ↑ (Αγγλικά) Internet Movie Database. nm0631490. Ανακτήθηκε στις 4  Απριλίου 2021.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Ανακτήθηκε στις 4  Απριλίου 2021.
  7. ↑ www.theatreworldawards.org/past-recipients.html.
  8. ↑ Barratt, Nick (11 Νοεμβρίου 2006). «Family Detective». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 Ιανουαρίου 2022. 
  9. ↑ Shaitly, Shahesta (4 July 2010). «Bill Nighy: Five things I know about style». The Observer (UK). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 November 2013. https://web.archive.org/web/20131104175712/http://www.theguardian.com/lifeandstyle/2010/jul/04/shahesta-shaitly-five-things-know-style-bill-nighy. Ανακτήθηκε στις 7 October 2010. 
  10. ↑ Wills, Dominic. «Bill Nighy – Biography». TalkTalk. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 19 May 2010. https://web.archive.org/web/20100519124630/http://www.talktalk.co.uk/entertainment/film/biography/artist/bill-nighy/biography/169. Ανακτήθηκε στις 7 May 2010. 
  11. ↑ Dean, Jonathan. «Bill Nighy interview: My nickname used to be 'Nervous'». The Times. ISSN 0140-0460. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 April 2023. https://web.archive.org/web/20230426153057/https://www.thetimes.co.uk/article/bafta-nominee-bill-nighy-interview-my-nickname-used-to-be-nervous-g0ncfhw93. Ανακτήθηκε στις 2023-04-26. 
  12. ↑ «The untold stories of Bill Nighy». British GQ (στα Αγγλικά). 13 Απριλίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2023. 
  13. ↑ 13,0 13,1 «BBC Radio 4 – Desert Island Discs, Bill Nighy» (στα Αγγλικά). BBC. Ανακτήθηκε στις 3 Μαρτίου 2024. 
  14. ↑ Blackhall, Sue (1 Φεβρουαρίου 2010). Bill Nighy: The Unauthorised Biography. John Blake Publishing. ISBN 978-1-84454-867-5. 
  15. ↑ «Bill Nighy: The time of my life». The Independent. 15 Ιουνίου 2003. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 Μαΐου 2023. Ανακτήθηκε στις 5 Μαΐου 2023. 
  16. ↑ Bill Nighy on About Time, State of Play and his new film, Living | BFI LFF 2022 Screen Talk, 18 October 2022, https://www.youtube.com/watch?v=WzZlBK1pwL8, ανακτήθηκε στις 5 May 2023 
  17. ↑ «The untold stories of Bill Nighy». British GQ (στα Αγγλικά). 13 Απριλίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 4 Μαΐου 2023. 
  18. ↑ «Skylight at Vaudeville Theatre 1997». www.abouttheartists.com. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2024. 
  19. ↑ Schiff, Amanda (2 December 2008). «Laura Lamson Obituary». The Guardian (UK). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 5 December 2008. https://web.archive.org/web/20081205110133/http://www.guardian.co.uk/media/2008/dec/02/obituary-laura-lamson. Ανακτήθηκε στις 3 December 2008. 
  20. ↑ «Bill Nighy». BAFTA Awards. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  21. ↑ «BBC – Doctor Who (David Tennant and Billie Piper) – News». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 8 Απριλίου 2008. Ανακτήθηκε στις 10 Αυγούστου 2011. CS1 maint: BOT: original-url status unknown (link)
  22. ↑ «The Constant Gardener (2005)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  23. ↑ «Bill Nighy». Golden Globe Awards. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  24. ↑ «The Vertical Hour (2006)». Playbill. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  25. ↑ «London critics give seven nominations to The Queen». ScreenDaily. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  26. ↑ «Bill Nighy Is a Wild Target | Empire». Empire. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2012. 
  27. ↑ 27,0 27,1 «Bill Nighy to star in Harry Potter and the Deathly Hallows». BBC News. 6 July 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 11 May 2011. https://web.archive.org/web/20110511150705/http://news.bbc.co.uk/cbbcnews/hi/newsid_8130000/newsid_8137100/8137104.stm. Ανακτήθηκε στις 6 July 2009. 
  28. ↑ «James McAvoy, Hugh Laurie, Jim Broadbent, Bill Nighy, Imelda Staunton and Ashley Jensen join the cast of "Arthur Christmas"». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Δεκεμβρίου 2011. Ανακτήθηκε στις 23 Νοεμβρίου 2011. 
  29. ↑ «The Best Exotic Marigold Hotel». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  30. ↑ «'Lincoln,' 'Silver Linings' top SAG film noms». Variety. 12 Δεκεμβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  31. ↑ «Bill Nighy». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Σεπτεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2011. 
  32. ↑ «Pink Floyd album inspires Sir Tom Stoppard radio play». BBC News. 28 March 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 March 2013. https://web.archive.org/web/20130328165606/https://www.bbc.co.uk/news/entertainment-arts-21969223. Ανακτήθηκε στις 24 August 2013. 
  33. ↑ «Pride (2014)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  34. ↑ «I, Frankenstein». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  35. ↑ «Page Eight: A Brilliant Bill Nighy Spy Movie You've Probably Never Seen». The Atlantic. 8 Νοεμβρίου 2014. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  36. ↑ «Worricker». Masterpiece. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  37. ↑ «Golden Globes 2012: The Winners List». The Hollywood Reporter. 15 Ιανουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  38. ↑ «Television Awards Winners in 2012». BAFTA Awards. 24 Απριλίου 2012. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  39. ↑ «Their Finest». Toronto International Film Festival. Ανακτήθηκε στις 26 Ιουλίου 2016. 
  40. ↑ «Their Finest (2016)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  41. ↑ Bradshaw, Peter (20 April 2017). «Their Finest review – Bill Nighy, Gemma Arterton and a very British kind of magic». The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2017/apr/20/their-finest-review-bill-nighy-gemma-arterton-lone-scherfig. Ανακτήθηκε στις 17 February 2024. 
  42. ↑ «Dad's Army (2016)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  43. ↑ «Norm of the North (2016)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  44. ↑ «The Limehouse Golem (2016)». Rotten Tomatoes. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  45. ↑ Bradshaw, Peter (29 June 2018). «The Bookshop review – boldly sombre drama puts Britain to rights». The Guardian. https://www.theguardian.com/film/2018/jun/29/the-bookshop-review-emily-mortimer. Ανακτήθηκε στις 17 February 2024. 
  46. ↑ Travis, Ben (24 Μαρτίου 2017). «Red Nose Day Love Actually sequel: what happened to every character in the Comic Relief special». Evening Standard. Ανακτήθηκε στις 6 Μαρτίου 2024. 
  47. ↑ «Patrick Dempsey Joins 'Love Actually' Red Nose Day Reunion Sequel». Variety. 5 Μαΐου 2017. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  48. ↑ «Ordeal By Innocence review – crime saga seamlessly sifts truth from lies». The Guardian. 1 Απριλίου 2018. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  49. ↑ «Bill Nighy: Uptight Englishmen can be rich pickings for appearing daft». Sky News. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 February 2020. https://web.archive.org/web/20200215014928/https://news.sky.com/story/bill-nighy-uptight-englishmen-can-be-rich-pickings-for-appearing-daft-11933192. Ανακτήθηκε στις 15 February 2020. 
  50. ↑ «'Emma.': Film Review». Variety. 3 Φεβρουαρίου 2020. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Μαΐου 2021. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2021. 
  51. ↑ «Bill Nighy, Aimee Lou Wood to lead Kurosawa adaptation 'Living' for Number 9, Film4, Ingenious». Screen Daily. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2021. 
  52. ↑ Rubin, Rebecca (25 January 2022). «Sundance: Sony Pictures Classics Buys 'Living' Remake Starring Bill Nighy». Variety. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 October 2022. https://web.archive.org/web/20221030124141/https://variety.com/2022/film/news/sundance-sony-pictures-classics-living-bill-nighy-1235163499/. Ανακτήθηκε στις 12 December 2022. 
  53. ↑ «Oscar Nominations 2023: 'Everything Everywhere' Leads With 11 Nods, Followed by 'Banshees' and 'All Quiet'». Variety. 24 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  54. ↑ «2023 EE BAFTA Film Awards: The Winners». BAFTA Awards. 19 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 17 Φεβρουαρίου 2024. 
  55. ↑ «Bill Nighy spotted filming at Worthing Lido». The Argus. 21 Ιουνίου 2021. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Ιουλίου 2021. Ανακτήθηκε στις 10 Ιουλίου 2021. 
  56. ↑ «The World's Most Scenic Railway Journeys». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  57. ↑ «The World's Most Scenic Railway Journeys Season 5». Radio Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου 2022. 
  58. ↑ «My5». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Οκτωβρίου 2021. Ανακτήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 2021. 
  59. ↑ «BBC Radio 6 Music – Iggy Pop, Bill Nighy sits in» (στα Αγγλικά). BBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 28 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2023. 
  60. ↑ «BBC Radio 6 Music – Iggy Pop, Bill Nighy sits in» (στα Αγγλικά). BBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2023. 
  61. ↑ «BBC Radio 6 Music – Iggy Pop, Bill Nighy sits in» (στα Αγγλικά). BBC. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Απριλίου 2023. Ανακτήθηκε στις 26 Απριλίου 2023. 
  62. ↑ «Iggy Pop…Bill Nighy sits in». BBC Media Centre. Ανακτήθηκε στις 28 Δεκεμβρίου 2023. 
  63. ↑ Farndale, Nigel (8 Φεβρουαρίου 2015). «Bill Nighy: 'I'm greedy for beauty'». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2017. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2022. 
  64. ↑ Dupuytren Research Group. «Enroll in the IDDB | Dupuytren Research Group». Dupstudy.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 13 Αυγούστου 2023. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2022. 
  65. ↑ «Ann Craft Trust: Safeguarding Disabled Children & Adults at Risk». Ann Craft Trust. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 15 Μαρτίου 2018. Ανακτήθηκε στις 14 Μαρτίου 2018. 
  66. ↑ «The Milton Rooms homepage». Themiltonrooms.com. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 12 Ιανουαρίου 2019. Ανακτήθηκε στις 11 Μαρτίου 2012. 
  67. ↑ Wintour, Patrick; Elliott, Larry (3 November 2011). «Bill Nighy takes Robin Hood tax to the G20». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 February 2022. https://web.archive.org/web/20220216023754/https://www.theguardian.com/business/2011/nov/03/bill-nighy-robin-hood-tax-g20. Ανακτήθηκε στις 16 February 2022. 
  68. ↑ «Bill Nighy on 'Robin Hood tax' for bankers». BBC News. 24 February 2011. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 February 2022. https://web.archive.org/web/20220216043026/https://www.bbc.co.uk/news/av/business-12568426. Ανακτήθηκε στις 16 February 2022. 
  69. ↑ Denham, Jess (18 February 2014). «Bill Nighy and Andrew Lincoln star in video supporting Robin Hood tax». The Independent. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 January 2022. https://web.archive.org/web/20220116170930/https://www.independent.co.uk/arts-entertainment/films/news/bill-nighy-and-andrew-lincoln-star-in-harry-potter-director-s-satirical-banking-tax-video-9136068.html. Ανακτήθηκε στις 16 February 2022. 
  70. ↑ «BBC Radio 4 – Desert Island Discs, Bill Nighy» (στα Αγγλικά). BBC. Ανακτήθηκε στις 4 Μαρτίου 2024. 
  71. ↑ Fletcher, Mansel (15 Νοεμβρίου 2011). «The Look: Mr Bill Nighy». Mr. Porter. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 30 Απριλίου 2017. 
  72. ↑ Cartner-Morley, Jess; Mirren, Helen; Huffington, Arianna; Amos, Valerie (28 March 2013). «The 50 best-dressed over 50s». The Guardian (London). Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 June 2018. https://web.archive.org/web/20180623221843/https://www.theguardian.com/fashion/gallery/2013/mar/29/50-best-dressed-over-50s. Ανακτήθηκε στις 21 March 2022. 
  73. ↑ «50 Best Dressed Men in Britain 2015». GQ. 5 January 2015. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 7 January 2015. https://web.archive.org/web/20150107145128/http://www.gq-magazine.co.uk/style/articles/2015-01/05/best-dressed-men-2015. Ανακτήθηκε στις 7 February 2015. 
  74. ↑ Godfrey, Chris (9 Μαΐου 2019). «Detective Pikachu and the case of the highest grossing media franchise of all time». The Guardian. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 30 Ιουλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 20 Μαρτίου 2022. 
  75. ↑ Shattuck, Kathryn (2006-11-12). «A Veteran Actor's New Role: 'Thinking Woman's Crumpet'» (στα αγγλικά). The New York Times. ISSN 0362-4331. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 April 2023. https://web.archive.org/web/20230426212722/https://www.nytimes.com/2006/11/12/theater/12shat.html. Ανακτήθηκε στις 2023-04-26. 
  76. ↑ Vincent, Sally (2003-09-13). «Trying not to cringe» (στα αγγλικά). The Guardian. ISSN 0261-3077. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 April 2023. https://web.archive.org/web/20230426212722/https://www.theguardian.com/stage/2003/sep/13/theatre. Ανακτήθηκε στις 2023-04-26. 
  77. ↑ Highway Sound, 19 May 2020, https://www.youtube.com/watch?v=h4EjEhBMsoE&list=LLf7CXUcn_60EOGNOiSaBNaQ&index=2, ανακτήθηκε στις 2023-05-04 
  78. ↑ Bill Nighy on About Time, State of Play and his new film, Living | BFI LFF 2022 Screen Talk, 18 October 2022, https://www.youtube.com/watch?v=WzZlBK1pwL8, ανακτήθηκε στις 2023-05-04 
  79. ↑ «'I think about death 35 times a day': Bill Nighy on sex, social media – and still being able to manage the stairs». The Guardian. 28 Οκτωβρίου 2022. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Ιανουαρίου 2023. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2023. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Μπιλ_Νάι&oldid=10811876"