ابراهیم بن موسی کاظم
ابراهیم بن موسی کاظم | |
|---|---|
| زادهٔ | |
| درگذشت | ۸۳۷م/ ۲۲۲ق |
| ملیت | حجازی |
| پیشه | امیر |
| همسر | ام کلثوم بنت اسحاق |
| فرزندان | اسحاق ، موسی ، رقیه |
| خویشاوندان | موسی کاظم (پدر)، علی ابن موسی الرضا (برادر)، احمد بن موسی (برادر) |
ابراهیم بن موسی کاظم لقب‌گرفته به جَـزّار (به‌معنای: خون‌ریز، قصاب) (؟–۸۳۷م) (نسب: ابراهیم بن موسی بن جعفر، حسینی علوی طالبی)فرزند موسی کاظم، امیر علوی حجاز در سدهٔ نهم میلادی/دوم و اوایل سوم هجری و فرماندار مکه از سوی مأمون بود. در مکه می‌زیست، هنگامی که انقلاب ابوالسرایا در عراق برپا شد، به هواخواهی آن به یمن رفت و برای ابن طباطبا به دعوت پرداخت. ابراهیم بر یمن چیره شد. به مکه نیز حمله برد و امیر آن از سوی مأمون، یزید بن حنظلهٔ مخزومی را کشت. سپس مأمون که برادر ابراهیم علی بن موسی رضا را به ولایت‌عهدی گماشت، ابراهیم را نیز امیر مکه کرد. ابراهیم همراه مردم در سال ۲۲۲ق حج گزارد. او جدِّ شریف رضی و شریف مرتضی است.[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «إبراهيم بن موسی». الأعلام (PDF). ج. ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۷۵.
 | این یک مقالهٔ خرد افراد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |