Joseph Hilarius Eckhel
 Joseph Hilarius Eckhel | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (de) Johann Joseph Hilarius von Eckhel  13 de xaneiro de 1737 Enzersfeld im Weinviertel, Austria (pt)  |
| Morte | 16 de maio de 1798 Viena Austria |
| País de nacionalidade | Austríaca |
| Relixión | Cristianismo |
| Q89547790 | Fundador da numismática como ciencia. |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Numismática |
| Ocupación | numismático, profesor universitario |
| Empregador | Universidade de Viena |
| Influencias en | |
| Orde relixiosa | Compañía de Xesús |
| Descrito pola fonte | Svensk Uppslagsbok (pt) Allgemeine Deutsche Biographie Obálky knih,  |
 | |
Joseph Hilarius Eckhel, nado en Enzesfeld, o 13 de xaneiro de 1737 e finado en Viena o 16 de maio de 1798, foi un xesuíta e numismático austríaco, considerado o pai da numismática como ciencia autónoma.[1][2][3][4][5]
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Eckhel naceu na vila de Enzersfeld, distrito de Korneuburg, na Baixa Austria, fillo de Johann Anton Eckhel, administrador do Príncipe de Montecuccoli.[2][6][7][8]
Formación e docencia
[editar | editar a fonte]En 1745 marchou a estudar a Viena, e tamén estudou Humanidades en Leoben, e Filosofía, Matemáticas, Grego e Hebreo en Graz. En 1751 ingresou na Compañía de Xesús e en 1764 ordenouse sacerdote.[6][7][8]
Logo da súa ordenación continuou a súa formación en Humanidades e Filosofía e despois foi profesor nalgunhas escolas xesuítas, como as de Leoben e de Steyr, e no Colexio de Viena ensinou poesía e retórica, e tomou un amplo coñecemento do latín, ata que unha doenza o obrigou a abandonar a docencia.[6][7][8]
Desta etapa de xuventude, aos seus 21 anos, data a súa primeira publicación, Exercitium grammaticum in prophetiam Obadiæ, aparecida como apéndice de Institutiones linguæ sacræ, de P. J. Engstler.[6][7]
Eckhel numismático
[editar | editar a fonte]
Arredado, xa que logo, definitivamente da docencia, Eckhel comezou a interesarse pola actividade do Gabinete Numismático de Viena, que daquela estaba dirixido por outro xesuíta coñecido del, Joseph Khell (1714-1772). Inicialmente comezou a clasificar moedas gregas da colección do gabinete non catalogadas ata entón, e a documentarse sobre a numismática e a arqueoloxía. En concreto, dedicouse ás moedas das coleccións do Conde Michael Viczay (1756-1831) e de Pal Festetics (1725-1782).[6][8][9]
En 1772 pediu permiso aos seus superiores para continuar a súa formación en Boloña, en Roma e en Florencia, onde visitou os máis importantes gabinetes numismáticos e, nalgúns casos, participou na súa organización.[2][6][8][9]
Logo da supresión da Compañía de Xesús en 1773 por parte de Clemente XIV, Eckhel secularizouse, e o ano seguinte tornou a Viena, acompañado dunha boa reputación como numismático, o que o levou a ser nomeado director da colección de moedas antigas do gabinete, baixo a supervisión xeral de Valentin Jamerai Duval, e despois do falecemento deste en 1775 accedeu á dirección do Gabinete Numismático de Viena.[6][9]
No gabinete comezou impartindo conferencias periódicas sobre numismática e no propio 1775 ofrecéuselle na Universidade de Viena a cátedra de Arqueoloxía e Ciencias Históricas Auxiliares, posto que ocupou ata a súa morte.[2][8] Ese mesmo ano saíu á luz a súa primeira publicación sobre numismática, titulada Numi veteres anecdoti.[2][6][9]
O "método Eckhel" e a numismática científica
[editar | editar a fonte]No gabinete vienés, Eckhel estableceu un sistema de ordenación propio que superaba o tradicional da ordenación alfabética. Deste xeito, dividiu a numismática antiga en dous departamentos: nun deles agrupou as moedas correspondentes a emisións non romanas, ordenadas consonte a súa situación xeográfica, e o outro dedicouno ás cuñaxes imperiais romanas, en orde cronolóxica.[2][6][10]
Aplicando este anovador sistema para a época, Eckhel preparou e publicou en dous grandes volumes un novo catálogo xeral da moeda imperial romana, titulado Catalogus Musei Cæsariensis (Viena, 1779), co que logrou arranxar os numerosos erros cometidos por Francesco Mezzabarba na que ata a data era obra de referencia nese ámbito, Imperatorum Romanorum numismata (Milán, 1683).[11] En 1786 publicou dúas novas catalogacións seguindo este método: Sylloge II, numorum veterum anecdotorum Thesauri Cæsarei e Descriptio numorum Antiochiæ.[6][10]
Finalmente, o compendio da súa concepción da clasificación da moeda antiga foi publicado entre 1792 e 1798 nunha obra de oito volumes titulada Doctrina numorum veterum.[2] Con esta nova metodoloxía, Eckhel converteuse no fundador da numismática clásica con perspectiva científica.[6][8]
Friedrich von Kenner resúmeo así no seu opúsculo de 1871 sobre a figura de Joseph Hilarius Eckhel:[12]
| “ | (...) O seu sistema baséase nun motivo tomado da esencia máis íntima da moeda. Dese xeito gaña apoio interior. Con isto, o fundador independizou a nosa ciencia, liberouna da subordinación doutras materias afíns e das mans do diletantismo. (...) | ” |
Eckhel finou en Viena o 16 de maio de 1798,[2] pouco despois da finalización da súa Doctrina numorum veterum.[6][8]
Homenaxes póstumas
[editar | editar a fonte]Entre as homenaxes realizadas á súa figura cabe salientar a medalla emitida co gallo do primeiro centenario do seu nacemento, en 1837, deseñada por Luigi Manfredini (1771-1840), que amosa a lenda SYSTEMATIS. REI. NVMARIÆ. ANTIQVÆ. CONDITORI.[13][14]
Ese mesmo ano saíu á luz o primeiro número da publicación periódica The Numismatic Journal, publicada pola Royal Numismatic Society, de Londres, que reservou a súa parte central para un gravado co busto de Eckhel.[15]
Pola súa banda, a Sociedade Numismática Austríaca estableceu na súa honra en 1958 a Medalla Eckhel, outorgada a persoas que prestaran servizos destacados á ciencia numismática.[16]
Publicacións
[editar | editar a fonte]
Estes son os traballos monográficos máis representativos da traxectoria académica de Joseph Hilarius Eckhel:[17]
- (1775). Numi veteres anecdoti (2 volumes). Viena.
- (1779). Catalogus Musei Cæsarei Vindobonensis numorum veterum. Vol I. / Vol. 2. Viena.
- (1786). Sylloge II numorum veterum anecdotorum thesauri caesarei. Viena.
- (1786). Descriptio numorum Antiochiae Syriae. Viena.
- (1787). Kurzgefasste Anfangsgründe zur alten Numismatik. Viena [Traducida a italiano en 1808].
- (1788). Choix de pierres gravées du Cabinet Impérial des antiques. Viena.
- (1792-1798). Doctrina numorum veterum (8 volumes). Viena.
- (1792). Vol. I: Thesauro cesareo numorum, germanumque veterum [...].
- (1794). Vol. II: Reliquas Europae regiones cum parte Asiae Minoris.
- (1794). Vol. III: Reliquam Asian Minorem et regiones deinceps in Ortum sitas..
- (1794). Vol. IV: Aegyptum et regiones Africae deinceps in occasum sitas.
- (1795). Vol. V: Numos consulares et familiarum subiectis indicibus.
- (1796). Vol. VI: Moneta romanorum: numos imperatorios a Iulio Caesare usque ad Hadrianum eiusque familiam.
- (1797). Vol. VII: Moneta Romanorum: numos imperatorios ab Antonino Pio usque ad imperium Diocletiani.
- (1798). Vol. VIII: Moneta romanorum: numos imperatorios qui supersunt pseudomonetam observata generalia in partem II.
- (1826). Addenda ad Eckhelii Doctrinam Numorum Veterum. Viena [publicación dos seus manuscritos a cargo de Anton von Steinbüchel].
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ "Eckhel, Joseph Hilarius". De Agostini (Sapere.it)
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 "Joseph Hilarius Eckhel". Encyclopaedia Britannica (11ª ed.).
- ↑ "Eckhel, Joseph Hilary". En The Encyclopedia Americana (1920).
- ↑ Franke, P. R. (1959).
- ↑ "Eckhel, Joseph Hilarius". In: Meyers Konversations-Lexikon. 4ª. ed. Vol. 5. Bibliographischen Instituts, Leipzig/Viena. 1885-1892. Páxina 297.
- ↑ 6,00 6,01 6,02 6,03 6,04 6,05 6,06 6,07 6,08 6,09 6,10 6,11 Domanig, K. (1909).
- ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 "2. Bilhete de identidade de um mestre". En Ferreira, J. M. M. (2012).
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 8,5 8,6 8,7 Kenner, F. (1877).
- ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 "3. Estadia em Itália e passagem em França". En Ferreira, J. M. M. (2012).
- ↑ 10,0 10,1 "4. A nova e moderna Numismática". En Ferreira, J. M. M. (2012).
- ↑ Mediobarbi Biragi, Francisci. (1683). Imperatorum Romanorum numismata a Pompeo Magno ad Heraclium [...]. Milán.
- ↑ Kenner, F. (1871). Páxina 18.
- ↑ "Medal of Eckhel". En The Numismatic Journal. Vol II. 1837-1838. Páxina 55.
- ↑ "5. Numismática pós'Eckhel". En Ferreira, J. M. M. (2012).
- ↑ The Numismatic Journal. Vol. 1. Nº 1. Xuño de 1936 a abril de 1837.
- ↑ "Die Eckhel Medaille". Sitio web da Österreichische Numismatische Gesellschaft.
- ↑ "Eckhel, Joseph Hilarius von 1737-1798 Arquivado 08 de outubro de 2021 en Wayback Machine.". Digital Library Numis.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Joseph Hilarius Eckhel  |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- Obras citadas
- Domanig, K. (1909). "Joseph Hilarius Eckhel". En The Catholic Encyclopedia. Robert Appleton Company, Nova York.
- Ferreira, J. M. M. (2012). "275º Aniversário do nascimento de Joseph Hilarius Eckhel (1737–1798) "O Pai da Numismática"". En A Permuta. Nº 130-133. Sociedade Portuguesa de Numismática, Porto.
- "Eckhel, Joseph Hilarius von". En: Neue Deutsche Biographie. Vol. 4. Duncker & Humblot, Berlín. Páxinas 302-303. ISBN 3-428-00185-0
- Kenner, F. (1871). Joseph Hilarius von Eckhel: ein Vortrag gehalten in der festlichen Jahresversammlung der numismatischen Gesellschaft in Wien, am 13. Jänner 1871. Verlag der Gesellschaft, Viena.
- Kenner, F. (1877). "Eckhel, Joseph Hilarius von". En Allgemeine Deutsche Biographie. Vol. 5, Duncker & Humblot, Leipzig. Páxinas 633-635.
- Bibliografía complementaria
- Bergmann, J. (1857). "Pflege der Numismatik in Österreich im XVIII. Jahrhundert mit besonderem Hinblick auf das k. k. Münz- und Medaillen-Cabinet in Wien [...]. Von Eckhel bis zu dessen Tode. (1774-1798)". En Sitzungsberichte der Kaiserlichen Akademie der Wissenschaften. Philosophisch-Historischen Classe. Nº 24. Páxinas 296-364.
- Dembski, G. (2001). "Joseph Hilarius Eckhel (1737-1798) Arquivado 08 de outubro de 2021 en Wayback Machine.". En Compte rendu, 48. Numismatic International Council. Páxinas 55-59.
- Von Wurzbach, C. (1858). "Eckhel, Johann Joseph Hilarius". En: Biographisches Lexikon des Kaiserthums Oesterreich. 3ª parte. Viena. Páxinas 423-426.
- Williams, D.; Woytek, B. (2015). "The scholarly correspondence of Joseph Eckhel (1737-1798): a new source for the history of numismatics". En Haller Münz-Blätter. Nº VIII. Hall in Tirol. Páxinas 45-56.
- Williams, D.; Woytek, B. (2015). "Zoëga studente di numismatica. Il soggiorno a Vienna (1782) e i contatti con Joseph Eckhel". En K. Ascani et al. (eds). The Forgotten Scholar: Georg Zoëga (1755-1809). At the Dawn of Egyptology and Coptic Studies. Brill, Leiden-Boston. Páxinas 101-110.
- Williams, D. (2015). "Gaetano Marini e Joseph Eckhel tra numismatica ed epigrafia". En Buonocore, Ed. (ed.). Gaetano Marini (1742-1815) protagonista della cultura europea. Scritti per il bicentenario della morte. Vaticano. Páxinas 785-796. ISBN 978-88-210-0930-3
- Williams, D. (2015). "Reflections on the history of numismatic research: exploring the life and work of Joseph Eckhel (1737-1798) through the lens of FINA (Fontes Inediti Numismaticae Antiquae)". En Compte Rendu 62. International Numismatic Council. Páxinas 73-78.
- Williams, D. (2017). "Joseph Eckhel and his correspondents from Sicily and the south of Italy: the Prince of Torremuzza (Palermo) and Michele Vargas Macciucca (Naples)". En Caccamo Caltabiano, M. (2015). XV International Numismatic Congress. Taormina 2015. Proceedings. Vol. 1. Arbor Sapientiae, Roma. Páxinas 291-295. ISBN 978-88-94820-31-7
- Williams, D. (2018). "Charlotte Sophie Bentinck, Joseph Eckhel and numismatics". En Virtus. Journal of Nobility Studies, 25. Páxinas 127-143.
- Williams, D. (2019). "Joseph Eckhel (1737-1798) and the coin collection of Queen Christina of Sweden in Rome". En Journal of the History of Collections. Vol. 32. Nº 2. Páxinas 289-302.
| Control de autoridades |
|
|---|
