Прејди на содржината

Ѕид на плачот

Координати: 31°46′36″N 35°14′04″E / 31.7767° СГШ; 35.2345° ИГД / 31.7767; 35.2345
Од Википедија — слободната енциклопедија
Преработка од 13:18, 13 јули 2024; направена од Bjankuloski06 (разговор | придонеси) (→Уривање на Мароканската населба: Отстранета врска, replaced: University of California Press → University of California Press)
(разл) ← Претходна преработка | Последна преработка (разл) | Следна преработка → (разл)
Проверена верзија на оваа страница, одобрена на 13 јули 2024, се засноваше на оваа преработка.
Западен Ѕид
הכותל המערבי (HaKotel HaMa'aravi)
Поглед кон Западниот Ѕид
Друг називЅид на Плачот
Котел
ел-Буракالْحَائِط ٱلْبُرَاق (Ḥā’iṭ al-Burāq)
МестоЕрусалим
Координати31°46′36″N 35°14′04″E / 31.7767° СГШ; 35.2345° ИГД / 31.7767; 35.2345
ВидАнтички варовнички ѕид
Дел одХрамова Гора
Должина488 метарs (1,601 ст)
Висинаизложен: 19 метарs (62 ст)
Историја
ГрадителИрод Велики
Материјалваровник
Изграденo19 век п.н.е.
Белешки за наоѓалиштето
СостојбаЗачуван
Ѕид на плачот

Западен Ѕид, Ѕид на плачот (хебрејски: הַכּוֹתֶל הַמַּעֲרָבִי HaKotel HaMa'aravi), често скратено на Котел или Косел, познат во исламот како Бурак (арапски: Ḥā'iṭ al-Burāq حَائِط ٱلْبُرَاق) — антички варовнички ѕид кој се наоѓа во Стариот град на Ерусалим. Тоа е релативно мал сегмент од далеку подолгиот антички потпорен ѕид, познат исто така во целост како „Западен Ѕид“. Ѕидот првично бил подигнат како дел од проширувањето на Вториот еврејски храм што го започнал Ирод Велики, што резултирало во заградување на природниот, стрмен рид познат кај евреите и христијаните како Храмова Гора, во огромна правоаголна структура на врвот на рамна платформа, со што бил создаден повеќе простор за самиот храм, неговите помошни згради, верници и посетители.

Во една од неколкуте различни муслимански традиции, тоа е местото каде што исламскиот пророк Мухамед го врзал својот крилест Бурак, на неговата Исра и Мираџ за Ерусалим пред да се искачи во рајот, и претставува источна граница на ел-Харам ел-Шариф, Благородното светилиште на џамијата Ал-Акса.

Светоста на Западниот Ѕид во јудаизмот е резултат на неговата близина до Храмовата Гора. Поради ограничувањата за влез во Храмова ГораХрамовата Гора, ѕидот е најсветото место каде што на Евреите им е дозволено да се молат, иако зад него лежи Основниот Камен, најсветото место во еврејската вера. Оригиналната, природна и неправилна форма на Храмовата Гора била постепено продолжена за да се овозможи некое поголемо соединение на храмот да се гради на нејзиниот врв. Овој процес бил финализиран од страна на Ирод, кој ја затворил планината со скоро правоаголен сет на потпорни sидови, направени за поддршка на платформата храмот и користејќи големи екстраструктури и полни со земја за да му дадат на природниот рид геометриски правилна форма. Над оваа структура, Ирод изградил огромна асфалтирана платформа што го опкружувал храмот. Од четирите потпорни sида, западниот се смета за најблизок до некогашниот Светиња над светињите, што го прави најсвето место признаено од јудаизмот надвор од претходната форма на Храмовата Гора.

Нешто повеќе од половина од вкупната висина на ѕидот, вклучително и неговите 17 курсеви сместени под нивото на улицата, потекнува од крајот на периодот на Вториот храм и обично се верува дека го градел Ирод Велики, почнувајќи од 19 г.п.н.е., иако неодамнешните истражувања покажуваат дека работата не била завршена кога Ирод умрел во 4 пр.н.е. Многу големите камени блокови од пониските текови биле додадени за време на Омајадите, додека малите камења од највисоките курсеви се од понов датум, особено од османлискиот период.

Терминот Западен Ѕид и неговите варијации најмногу се користат во тесна смисла за делот што традиционално го користат Евреите за молитва; исто така е наречен „Ѕид на плачот“, што се однесува на практиката Евреите да плачат на местото заради уништувањето на храмовите. За време на периодот на христијанското римско владеење над Ерусалим (околу 324–638), на Евреите им бил забранет влезот во Ерусалим освен да присуствуваат на Тиша Беав, денот на националната жалост за храмовите, и на овој ден Евреите би можеле да „плачат“ на светите места. Терминот „Ѕид на плачот“ бил користен скоро исклучиво од христијаните и бил оживеан во периодот на нееврејска контрола помеѓу воспоставувањето на Британскиот мандат во 1920 година и Шестдневната војна во 1967 година. Терминот „Ѕид на плачот“ не го користат религиозните Евреи, а сè повеќе не го користат и многу други кои сметаат дека е погрден.[1]

Во поширока смисла, „Западниот Ѕид“ може да се однесува на целиот 488 метарски потпорен ѕид на западната страна на Храмовата Гора. Класичниот дел сега се соочува со голем плоштад во Еврејската населба, во близина на југозападниот агол на Храмовата Гора, додека остатокот од ѕидот е скриен зад конструкциите во Муслиманската населба, со мал исклучок од 8 метри, кој е познат како Мал Западен Ѕид. Сегментот на западниот потпорен ѕид што традиционално се користи за еврејска литургија, познат како „Западен Ѕид“ или „Ѕид на плачот“, ја донесува својата особена важност во тоа што никогаш не бил целосно затскриен од средновековните градби и прикажувал многу повеќе од оригиналната градба на Херод отколку „Малиот Западен Ѕид“. Во религиозна смисла, се претпоставува дека „Малиот Западен Ѕид“ е уште поблизу до Светиња над светињите, а со тоа и до „присуството на Господ“ и подземната Порта на Ворен, која не била достапна за Евреите од 12 век до неговото делумно ископување во 20 век.

Додека ѕидот се сметал за муслиманска сопственост како составен дел на Харам еш-Шариф и вакаф на мароканскиот кварт, евреите имале право на еврејска молитва и поклонение како дел од Статус кво.[2][3][4] Оваа позиција била потврдена во меѓународната комисија од 1930 година за време на периодот на британскиот мандат.

Најраниот извор што ја спомнувал оваа специфична локација како место за еврејско обожување е од 17 век.[5][6] Претходните места што ги користеле Евреите за жалење при уништувањето на Храмот, за време на периодот кога им бил забранет пристап до градот, лежеле на исток, на Маслиновата гора [1] и во долината Кидрон под него. Од средината на 19 век па наваму, разни Евреи се обидувале да купат права во неговата непосредна близина, но ниту еден обид не бил успешен. Со подемот на ционистичкото движење на почетокот на 20 век, ѕидот станал извор на нетрпение помеѓу еврејската и муслиманската заедница, а вторите биле загрижени дека може да се искористи за понатамошно зазимање или проширување на евреите кон Храмовата Гора, а со тоа и во Ерусалим. За време на овој период, избувнувањата на насилство во подножјето на ѕидот станале вообичаени, со особено смртоносниот бунт во 1929 година во кој биле убиени 133 Евреи и 339 биле повредени. По арапско-израелската војна во 1948 година источниот дел на Ерусалим бил окупиран од Јордан. Под контрола на Јордан, Евреите биле целосно протерани од Стариот град, вклучувајќи го и Еврејскиот кварт, а на Евреите им бил забранет влез во Стариот град за 19 години, со што се забранила еврејската молитва на местото на Западниот Ѕид. Овој период завршил на 10 јуни 1967 година, кога Израел ја доби контролата над местото по Шестдневната војна . Три дена по воспоставувањето контрола, мароканскиот кварт бил ставен под булдожер од израелските власти за да се создаде простор за денешниот плоштад пред Ѕидот на Плачот.[7]

Дел од времето на Ирод

Етимологија

[уреди | уреди извор]

Западен Ѕид

[уреди | уреди извор]

Првите еврејски текстови се однесувале на „Западниот ѕид на храмот“ [8] но постои сомнеж дали текстовите се однесуваат на надворешниот, потпорен ѕид наречен денес „Западен Ѕид“ или на западниот ѕид на вистинскиот Храм.[1] Најраната еврејска употреба на хебрејскиот израз „ха-котел ха-маарави“ или во превод „Западен Ѕид“, кој со сигурност се однесувал на денешниот Западен Ѕид, датира од поетот од 11 век Ахимац бен Палтиел .

Ѕид на плачот

[уреди | уреди извор]

Името „Ѕид на плачот“ и описи како „место на плачење“, редовно се појавувале во англиската литература во текот на 19 век.[9][10][11] Името Mur des Lamentations се користело на француски јазик и Klagemauer на германски јазик. Самиот овој термин бил превод на арапскиот el-Mabka, или „Место на плачење“, традиционален арапски термин за ѕидот .[12] Овој опис произлегол од еврејската практика да доаѓаат на местото за да жалат за уништувањето на Храмот и губењето на националната слобода што тој го симболизира.[1]

Евреите честопати може да се видат како седат со часови во Местото на плачот, свиткано во тажна медитација над историјата на нивната раса и честопати ги повторуваат зборовите на Седумдесет и деветтиот псалм. Особено во петок, Евреите од двата пола, од сите возрасти и од сите земји, се собираат во голем број за да ги бакнат светите камења и да плачат надвор од пределите во кои можеби не влегуваат.

Чарлс Вилсон, 1881[13]

Ѕид ел-Бурак

[уреди | уреди извор]

Кон крајот на 19 век, Арапите почнале да го нарекуваат ѕидот како Ѕид ел-Бурак и по интензивирањето на арапско-еврејските тензии во 1920-тите, ова станало стандардно арапско име, заменувајќи го традиционалното Ел-Мабка .[1] Новото име се засновало на традицијата дека во внатрешноста на ѕидот се наоѓало местото каде што Мухамед исламскиот пророк Мухамед го врзал својот крилест Бурак, на неговата Исра и Мираџ за Ерусалим пред да се искачи во рајот. Традицијата врз која се заснова ова само вели дека пророкот, или ангелот Габриел го врзал стапот на портата на џамијата, што значи: на портата на Храмовата Гора.[14] Локацијата на влезната порта идентификувана како онаа што ја користел Мухамед варирала низ вековите, од источните и јужните ѕидови, до југозападниот агол, и конечно до западниот ѕид, и конкретно до Портата Барклеј.[15] Израелскиот археолог Меир Бен-Дов заклучил дека муслиманското здружување со Западен Ѕид започнало кон крајот на XIX век како одговор на обновената еврејска идентификација со наоѓалиштето.

Локација, димензии, камења

[уреди | уреди извор]
Панорама на Западниот Ѕид со Куполата на Карпата (лево) и џамија ал-Акса (десно) во позадина
Западниот Ѕид и Куполата на карпата

Молитвен дел наспроти целиот wallид

[уреди | уреди извор]

Терминот Западен Ѕид обично се однесува на 57 метарскиот изложен дел од многу подолг потпорен ѕид, изграден од Ирод на западното крило на Храмовата Гора . Само кога се користи во оваа смисла, тоа е синоним за поимот Ѕид на плачот. Овој дел се соочува со голем плоштад и е наменет за молитва.

Во целост, западниот потпорен ѕид на комплексот се протега за 488 метри, од кои повеќето се кријат зад средновековните станбени структури изградени по нејзината должина.

Постојат само уште две откриени делови: јужниот дел на Ѕидот (види област на Робинсовиот лак ), кој се протега на околу 80 метри, и е одделен од областа за молитва само со тесен дел од археолошки остатоци; и друг, многу пократок дел, познат како Мал Западен Ѕид, кој се наоѓа близу до Железната порта.

Целиот Западен Ѕид функционира како потпорен ѕид, поддржувајќи ги и затворајќи ги обилните подструктури изградени од Ирод Велики во околу 19 пр.н.е. Проектот на Ирод бил да се создаде вештачко проширување до малото квазиприродно плато на кое се наоѓал Првиот храм, веќе проширен во времето на Хасмонејците за време на периодот на Вториот храм, со тоа што конечно ќе се трансформира во скоро правоаголно, широко пространство на Храмовата Гора како што е видлива денес

Висина, курсеви, градежни камења

[уреди | уреди извор]

На Западниот Ѕид, вкупната висина на ѕидот од неговото основање се проценува на 32 метри, со надземниот дел што стои приближно 19 метри во височина. Ѕидот се состои од 45 каменски курсеви, од кои 28 над земја и 17 под земја.[16] Првите седум надземни слоеви се од периодот на Херодијан. Овој дел од ѕидот е изграден од огромни варовнички блокови, најверојатно ископани во пештерата на Седекија [17] сместена под муслиманскиот кварт на Стариот град или кај Рамат Шломо [18] 4 километри северозападно од Стариот град. Повеќето од нив тежат помеѓу 2 до 8 тони, но други тежат уште повеќе, со еден извонреден камен сместен малку северно од Вилсоновиот лак со должина од 13 метри и тежина од приближно 517 тони. Секој од овие пепелници е врамен со ситни резни граници. Самите маргини се мерат помеѓу 50 до 20 сантиметри во широчина, и длабочина од 1.5. Во иродскиот период, горните 10 метри на ѕидот биле дебели 1 метар и служеле како надворешен ѕид на двојната колонада на платформата на храмот. Овој горен дел бил украсен со пиластри, а остатокот од нив бил уништен кога Византијците го освоиле Ерусалим од Персијците во 628 година.[19]

Следните четири курсеви, кои се состојат од помали обични камења, се дело на Омејадите (8 век, раномуслимански период) [20] Над нив се наоѓаат 16-17 курсеви од мали камења од периодот на Мамелуците (13-16 век) и подоцна.

Историја

[уреди | уреди извор]

Изградба и уништување (19 пр.н.е. – 70 н.е.)

[уреди | уреди извор]
Гравура, 1850 година

Според Хебрејската Библија, Храмот на Соломон е изграден на врвот на она што е познато како Храмова Гора во п.н.е. 10 век и уништен од страна на Вавилонците во 586 година пр.н.е.,[21] и на Вториот храм завршен и осветен во 516 п.н.е.. Околу 19 г. п.н.е. Ирод Велики започнал огромен проект за проширување на Храмовата Гора . Покрај целосното обновување и проширување на Храмот, тој вештачки ја проширил платформата на која се наоѓал, зголемувајќи ја големината двојно. Денешниот Западен Ѕид формирал дел од потпорниот периметарски ѕид. Во 2011 година, израелските археолози објавиле изненадувачко откритие на римски монети ковани по смртта на Ирод, пронајдени под темелните камења на ѕидот. Багерите наишле на монетите во ритуалната бања што претходела на градежен проект на Ирод, кој бил исполнет за да се создаде рамномерна основа за ѕидот и се наоѓала под неговиот јужен дел.[22] Се чини дека ова покажува дека Ирод не го завршил градењето на целиот ѕид до неговата смрт во 4 пр.н.е. Откритието го потврдува описот на историчарот Јосиф Флавиј, во кој се вели дека изградбата завршила само за време на владеењето на кралот Агрипа II, правнук на Ирод.[23] Со оглед на информацијата на Јосиф, изненадувањето главно се однесувало на фактот што незавршен потпорен ѕид на ова подрачје може да значи и дека барем делови од прекрасната Кралска Стоа и монументалното скалило што довело до него не можеле да бидат завршени за време на животот на Ирод. .

Втор ерусалимски храм бил уништен од Римјаните, заедно со остатокот од Ерусалим, во 70 н.е.,[24] време на Првата еврејско-римска војна.

Доцноримски и византиски период (135–638)

[уреди | уреди извор]

За време на поголемиот дел од 2 и 5 век од нашата ера, по римскиот пораз во бунтот на Бар Кохба во 135 г. постојат некои докази дека римските цареви во 2 и 3 век им дозволувале да го посетуваат градот за да се поклонат на Маслиновата Гора, а понекогаш и на Храмовата Гора.[25] Кога царството започнало да се христијанизира под водство на Константин, им било дадено дозвола да влегуваат во градот еднаш годишно, на Тиша Беав, да жалат за загубата на Храмот кај ѕидот.[26] На <i>Итинераријум Хијеросолимитанум</i>, кој бил напишан во 333 н.е., се укажува на тоа дека тоа е веројатно на перфориран камен, „на кој Евреите секоја година доаѓаат, го оплакуваат, ја раскинуваат нивната облека, и така заминуваат" . Тоа било затоа што царскиот декрет од Рим им забранувал на Евреите да живеат во Ерусалим. Само еднаш годишно им било дозволено да се враќаат и горко да тагуваат за судбината на својот народ. Во 4 век, христијански извори откриваат дека Евреите наишле на големи потешкотии во купувањето на правото да можат да се молат близу Западниот Ѕид, барем на 9 август. Во 425 г. н.е., Евреите од Галилеја и пишале на византиската царица Алија Евдокија барајќи дозвола да се молат покрај урнатините на Храмот. На евреите им било дадена дозволата, како и официјално им било дозволено да се населат во Ерусалим.[27]

Археологија

[уреди | уреди извор]

Откривањето на подземни простории што можеле да се користат како складирање храна издлабени од основата под подот од мозаикот стар 1.400 години, со византиска структура, го објавил Израелскиот орган за антиквитети во мај во 2020 година.

„Отпрвин бевме многу разочарани затоа што откривме дека ја погодивме основата, што значи дека завршија материјалната култура, човечката активност овде во Ерусалим. Она што го најдовме овде беше систем за отсекување карпи - три простории, сите издлабени во основата на антички Ерусалим“, изјавил ко-директорот на ископувањето Барак Моникендам-Гивон.[28]

Ран муслимански период (638–1517)

[уреди | уреди извор]

Неколку еврејски автори од 10 и 11 век пишуваат за Евреите кои прибегнувале кон Западниот Ѕид за посветени цели.[6][29] Ахимаз раскажува дека рабинот Самуел бен Палтиел (980-1010) дал пари во „светилиштето на Западниот Ѕид“.[30][31][32] Бенџамин од Тудела (1170 г.) напишал „Пред ова место е Западниот Ѕид, кој е еден од ѕидовите на Светиња над светињите. Ова се нарекува Порта на милоста и тука доаѓаат сите Евреи да се молат на еден отворен двор “. Извештајот предизвикал забуна за вистинската местоположба на еврејската богослужба, а некои сугерираат дека Бенјамин всушност објаснува за Источниот Ѕид заедно со неговата Порта на милоста .[33][34] Додека Моше бен Нахман (1270 г.) не спомнал синагога близу Западниот Ѕид во неговиот детален извештај за местото на храмот,[35] непосредно пред периодот на Крстоносците, на тоа место постоела синагога.[36] Обадија од Бертиноро (1488) наведува „Западен Ѕид, чиј дел сè уште стои, е направен од големи, дебели камења, поголеми од сите што сум ги видел во античките згради во Рим или во други земји“.[37]

Набргу по Опсадата на градот од 1187 година од страна на Саладин, во 1193 година, синот на султанот и неговиот наследник ел-Афдал ја претвориле земјата до ѕидот како добротворна фондација Името го добила по важен мистик, Абу Мадијан Шуаиб и бил посветен на мароканските доселеници кои се сместиле таму. Куќите биле изградени на само 4 метри далеку од ѕидот.[38]

Првото споменување на исламската традиција дека Бурак бил врзан за тоа место е од 14 век. Ракопис од Ибн Фурка, (починал 1328 година), се однесува на Баб ел-Наби „Порта на пророкот“), старо име на порта долж југозападниот ѕид  на Харам ел-Шариф.[39]

Османлиски период (1517–1917)

[уреди | уреди извор]
Ѕидот на плачот, Ерусалим (19 век).

Во 1517 година, турските Османлии под водство на Селим I го освоиле Ерусалим од Мамелуците кои го држеле од 1250 година. Синот на Селим, султанот Сулејман Величествениот, наредил да се изгради импозантен ѕид околу целиот град, кој сè уште стои и денес. Различни народни приказни ја раскажуваат потрагата на Сулејман да го лоцира местото на Храмот и неговата наредба областа да биде „исчистена, а Западниот Ѕид да се измие со розова вода“ по неговото откривање.[40] Во тоа време, Евреите добиле официјална дозвола да се поклонат на тоа место и отоманскиот архитект Мимар Синан им изградил ораторско место.[41][42] Во 1625 година за прв пат се споменуваат организирани молитви.[43]

Со векови се градело земјиште близу до ѕидот. Јавниот пристап до ѕидот бил преку мароканскиот кварт, лавиринт на тесните улички. Во мај 1840 година, ферман издаден од Ибрахим-паша им забранил на Евреите да го асфалтираат преминот пред ѕидот. Исто така ги предупредил „да не го креваат својот глас и да ги прикажуваат своите книги таму“. Меѓутоа, им било дозволено „да го посетуваат уште од старо време“.[6]

Раби Јозеф Шварц во текот на 19 век напишал:

Овој ѕид го посетуваат сите наши браќа на секој празник; и големиот простор во неговото подножје е често толку густо исполнет, што сите не можат да ги извршуваат своите молитви тука истовремено. Го посетуваат, иако во помал број, секој петок попладне, а некои скоро секој ден. Никој не е малтретиран во овие посети од страна на махомеданците, бидејќи имаме многу стар ферман од султанот во Цариград дека пристапот нема да ни биде одбиен, иако Портата за оваа привилегија добива посебен данок, што е, сепак, прилично незначителен.[44]

Со текот на времето, зголемениот број луѓе што се собрале на ова место резултирало во тензии помеѓу еврејските посетители кои сакале полесен пристап и повеќе простор и жителите, кои се жалеле на бучавата.[6] Ова довело до еврејски обиди за стекнување сопственост врз земјиштето во непосредна близина на ѕидот.

Западниот Ѕид во в. 1870 година, потиснат од куќите на мароканскиот кварт, еден век пред да бидат срушени

Кон крајот на 1830-тите, еден богат Евреин по име Шемарија Лурија се обидел да купи куќи во близина на ѕидот, но не успеал [45] како и еврејскиот мудрец Абдулах во 1850-тите.[46] Во 1869 година рабинот Хилел Моше Гелбштајн се населил во Ерусалим. Тој договорил дневно да се носат клупи и маси на Ѕидот за студиските групи што ги организирал и за минијата што ја водел таму со години. Тој исто така формулирал план според кој би се стекнал со некои од дворовите свртени кон ѕидот, со намера да се воспостават три синагоги - по една за Сефардимите, Хасидизите и Перушимите .[47] Тој, исто така, се обидел да ја воспостави античката практика на „чувари на честа“. Тој изнајмил куќа во близина на ѕидот и им платил на мажите да чуваат стража таму и на разни други порти околу планината. Сепак, оваа поставеност траела само кратко време поради недостаток на средства или поради арапско незадоволство.[48] Во 1874 година, Мордехај Росанес платил за повторното обновување на уличката во непосредна близина на ѕидот.[49]

Во 1887 година, баронот Ротшилд смислил план за купување и уривање на мароканскиот кварт како „заслуга и чест на еврејскиот народ“.[50] Предложената набавка била разгледана и одобрена од османлискиот гувернер на Ерусалим, Рауф Паша, и од ерусалимскиот муфтија, Мохамед Тахир Хусеини . Дури и откако била добиена дозвола од највисокиот секуларен и муслимански религиозен орган да се продолжи, трансакцијата била заглавена откако властите инсистирале на тоа дека по демолирањето на кварталот не може да се одвива никаква градба од било кој тип, само да се засадат дрвја за разубавување на областа. Покрај тоа, Евреите не би имале целосна контрола врз областа. Ова значело дека тие немаат моќ да ги спречуваат луѓето да го користат плоштадот за разни активности. Другите извештаи го ставаат неуспехот на планот врз еврејските пресметки за тоа дали планот ќе поттикне штетна арапска реакција.[51]

Место за плачење на Евреите, Ерусалим, 1891 година

Во 1895 година, хебрејскиот јазичар и издавач Раби Хаим Хирченсон се заплеткал во неуспешниот обид за купување на Западниот Ѕид и ги изгубил сите свои средства.[52] Обидите на Палестинската компанија за развој на земјиште да ги откупи околните области на Западниот Ѕид за Евреите непосредно пред почетокот на Првата светска војна, исто така, никогаш не се реализирале.[46] Во првите два месеци по влегувањето на Отоманското Црство во Првата светска војна, турскиот гувернер на Ерусалим, Закеј бег, им понудил да го продадат мароканскиот кварт, кој се состоел од околу 25 куќи, на Евреите со цел да се зголеми областа што им е достапна на нив за молитва. Тој побарал сума од 20.000 фунти што ќе се искористи за обединување на муслиманските семејства и за создавање на јавна градина пред ѕидот. Сепак, на Евреите од градот им недостасувале потребните средства. Неколку месеци подоцна, под притисок на муслиманските арапи врз турските власти во Ерусалим, на Евреите им било забрането со официјален декрет да поставуваат клупи и да палат свеќи на ѕидот. Овој пресврт во односите не го прифатил Чехам Баши, кој успеал да ја поништи забраната.[53] Во 1915 година било објавено дека Џемал-паша го затворил ѕидот заради посета како санитарна мерка.[54]

Фермани издадени во врска со Ѕидот

[уреди | уреди извор]
Година Издадена од содржина
в.1560 година Сулејман Величествениот Официјално признавање на правото на Евреите да се молат покрај Ѕидот [41][42]
1840 година Ибрахим-паша од Египет Забрана на Евреите да го поплочат преминот пред Ѕидот. Исто така ги предупредиле „да не го креваат својот глас и да ги прикажуваат своите книги таму“. Меѓутоа, им било дозволено „да го посетуваат уште од старо време“.[6]
1841 година * Ибрахим паша од Египет „Од иста причина и слично на уште две други од 1893 и 1909 година“
1889 година * Абдул Хамид II Да нема мешање во местата на Евреите за поклонички посети и за поклонение, кои се наоѓаат на местата кои зависат од Главниот рабинат, ниту со практикувањето на нивниот ритуал.
1893 година * Потврдувајќи го ферманот од 1889 година
1909 година * Потврдувајќи го ферманот од 1889 година
1911 година Административен совет на Лива Забрана на Евреите од одредени додатоци на Ѕидот
* Овие фермани биле цитирани од еврејскиот контингент во Меѓународната комисија, 1930 година, како доказ за правата на ѕидот. Муслиманските власти одговориле со аргументација дека историските санкции за еврејско присуство се акти на толеранција прикажани од муслимани, кои со тоа не признаваат никакви позитивни права . [55]

Британски мандат (1917–48)

[уреди | уреди извор]
Војници на еврејската легија на Западниот Ѕид по британското освојување на Ерусалим, 1917 година
1920 година Од колекцијата на Националната библиотека на Израел

Во декември 1917 година, сојузничките сили под водство на Едмунд Аленби го зазеле Ерусалим од Турците. Аленби ветил „дека секоја света зграда, споменик, светото место, светилиштето, традиционалното место, дарот, побожниот аманет или вообичаеното место за молитва од која било форма на трите религии ќе бидат одржувани и заштитени во согласност со постојните обичаи и верувања“.[56]

Во 1919 година, лидерот на ционистите Хаим Вајзман му се обратил на британскиот воен гувернер на Ерусалим, полковник Сер Роналд Сторс и му понудил 75.000[57] и 100,000 фунти [58] (приближно 5 милиони фунти во модерна смисла) за да ја набави областа во подножјето на ѕидот. Сторрс останал воодушевен од идејата затоа што се надевал дека дел од парите ќе бидат искористени за подобрување на муслиманското образование. Иако на почетокот планот бил ветувачки, преговорите прекинале по силното муслиманско противење.[59] Сторс по две децении подоцна напишал:

„Прифаќањето на предлозите, доколку беше изводливо, ќе избегнеше неколкугодишни бедни понижувања, вклучително и бетонирање на Ѕидот и тротоарот...[57]

На почетокот на 1920 година, првиот еврејско-арапски спор се случил кога муслиманските власти вршеле помали работи за поправка на горниот тек на Ѕидот. Евреите, иако се согласиле дека делата се неопходни, апелирале до Британците да бидат направени под надзор на новоформираниот Оддел за антиквитети, бидејќи ѕидот претставувал античка реликвија.[60]

Во 1926 година бил направен напор да се закупи вакуфот, во кој бил вклучен на ѕидот, со план на крајот истиот имот да биде откупен.[61] Преговорите биле започнати во тајност од еврејскиот судија Гад Фрумкин, со финансиска поддршка од американскиот милионер Нејтан Страус . Претседателот на палестинската ционистичка извршна власт, полковник Ф.Х. Кишч, објаснил дека целта е „тивко да се евакуираат мароканските жители на оние куќи што подоцна ќе биде потребно да се урнат“, за да се создаде отворен простор со места за седење на постари верници. Сепак, Страус се повлекол кога цената станала превисока и планот не дошол до ништо.[62] Ваад Леуми, спротивно на советот на палестинската ционистичка извршна власт, побарал Британците да го експроприраат ѕидот и да им го дадат на Евреите, но Британците одбиле.

Во 1928 година Ционистичката организација објавила дека Џонсон Канцелар, висок комесар на Палестина, верува дека Западниот Ѕид треба да се најде под еврејска контрола и се прашувал „зошто ниеден голем еврејски филантроп сè уште го немал купено“.[63]

Нарушувања во септември 1928 година

[уреди | уреди извор]

Во 1922 година, договорот за Статус кво издаден од задолжителниот орган забранувал поставување клупи или столови во близина на ѕидот. Последната појава на таква забрана била во 1915 година, но османлискиот декрет наскоро бил повлечен по интервенција на Чачам Баши . Во 1928 година, окружниот комесар на Ерусалим, Едвард Кит-Роуч, се согласил на арапското барање за спроведување на забраната. Ова довело до тоа да еден британски офицер биде стациониран на ѕидот, осигурувајќи се дека Евреите ќе бидат спречени да седат. Во пракса, се појавил флексибилен модус вивенди и такви мехици биле поставени од време на време кога голем број луѓе се собирале да се молат.

Поставувањето на мехица слично на онаа на сликата било катализатор за конфронтација помеѓу Арапите, Евреите и мандатните власти во 1928 година.

На 24 септември 1928 година, Денот на искупувањето, британската полиција прибегнала кон отстранување со сила на мехиците што се користеле за одделување на мажи и жени на молитва. Жените кои се обиделе да спречат демонтирање на мехиците биле претепани од полицијата, која користела парчиња од искршената дрвена рамка како палки. Потоа биле извлечени столици од под постари верници. Епизодата ги натерало меѓународните вести и Евреите од целиот свет да се спротивстават на британската акција. Јосиф Хаим Соненфелд, главниот рабин на ултраортодоксните Евреи во Ерусалим, издал протестно писмо во име на неговата заедница, Еда Хахареидис и Агудас Јисроел остро го осудиле сквернавењето на светото место. Разни комунални водачи повикале на генерален штрајк. Голем митинг се одржал во Ец Хаим Јешива, по што лута толпа ја нападнала локалната полициска станица во која верувале дека се засолнува Даглас Валдер Даф, британскиот офицер.[64]

Комесарот Едвард Кит-Роуч го опишал настанот како кршење на османлискиот статус кво што им забранува на Евреите да прават каква било градба во областа на Западниот Ѕид. Тој ја известил еврејската заедница дека отстранувањето е извршено според негови наредби откако добил жалба од Врховниот муслимански совет . Арапите биле загрижени дека Евреите се обидуваат да ги прошират своите права на ѕидот и со овој потег, на крајот, имаат намера да ја заземат џамијата Ал-Акса .[65] Британската влада издала соопштение во кое го објаснува инцидентот и ја обвинува еврејската бида на ѕидот. Тој нагласил дека е потребно отстранување на мехиците , но изразил жалење за настаните што следеле.[64]

Широко распространета арапска кампања за протест против претпоставените еврејски намери и дизајни за преземање на џамијата Ал Акса ја зафати земјата и беше основано „Друштво за заштита на муслиманските свети места“.[66] Ваад Леуми, одговарајќи на овие арапски стравови, изјави во изјавата дека „Ние со ова изјавуваме категорично и искрено дека ниеден Евреин никогаш не помислил да ги наруши правата на муслиманите над нивните свети места, но нашите арапски браќа исто така треба да ги признаат правата на Евреите. во однос на местата во Палестина кои им се свети “.[65] Комитетот исто така побара британската администрација да ги експроприра wallидот за Евреите.[67]

Од октомври 1928 година па наваму, муфтијата Амин ал-Хусајни организирал низа мерки за да ги демонстрира ексклузивните тврдења на Арапите кон Храмовата Гора и нејзините околини. Тој наредил нова градба покрај и над Западниот Ѕид.[68] Британците им дале дозвола на Арапите да претворат зграда до ѕидот во џамија и да додадат минаре. Музеин бил назначен да изведува исламска молитва и суфиски обреди директно до ѕидот. Евреите кои се молеле на ѕидот, на овие се гледало како на провокација.[69][70] Евреите протестирале и тензиите се зголемиле.

Поштата на британската полиција на влезот во Западниот Ѕид, 1933 година
Британската полиција на Ѕидот на плачот, 1934 година

Така, започнало британско истражување за нарушувањата и истрагата во врска со главното прашање во спорот за Западниот Ѕид, имено правата на еврејските обожаватели да носат додатоци на ѕидот. Врховниот муслимански совет обезбедил документи кои датираат од турскиот режим што ги поддржуваат нивните тврдења. Сепак, повторените потсетувања до Главниот рабинат за да се потврди кој апарат е дозволен, не успеале да предизвикаат никаков одговор. Тие одбиле да го сторат тоа, тврдејќи дека Евреите имаат право да се молат на ѕидот без ограничувања.[71] Последователно, во ноември 1928 година, Владата издала Бела книга со наслов „Западниот или Ѕидот на плачот во Ерусалим: Меморандум од државниот секретар за колониите“, во кој се потенцирало одржувањето на статус кво состојбата и им било наложено на Евреите да ги носат само оние додатоци што биле дозволени од турско време“.[72]

Немири во Палестина во 1929 година

[уреди | уреди извор]

Во летото 1929 година, муфтијата Хаџ Амин ел-Хусеини наредил отворање на јужниот крај на уличката што се наоѓала на ѕидот . Така овој дел станал сообраќајница што водела од Храмовата Гора до областа за молитви на Ѕидот. Мулиња биле поставени низ тесната уличка, честопати исфрлајќи измет. Ова, заедно со другите градежни проекти во близина, и ограничениот пристап до ѕидот, резултирало со еврејски протести до Британците, кои останале рамнодушни.[71]

На 14 август 1929 година, по нападите врз поединечни Евреи кои се молеле на ѕидот, 6.000 Евреи демонстрирале во Тел Авив, извикувајќи „Ѕидот е наш“. Следниот ден, еврејскиот пост на Тиша Беав, 300 младинци го подигнале ционистичкото знаме и ја отпеале химната Хатиква на ѕидот .[67] Ден потоа, на 16 август, организирана толпа од 2.000 муслимански Арапи се спуштиле на Западниот Ѕид, при што биле запалени книги за молитви, литургиски тела и молитвени молби. Немирите се прошириле во еврејската трговска област во градот, а по неколку дена следувал масакрот во Хеврон .[73] 133 Евреи биле убиени и 339 биле повредени во арапските немири, а во понатамошниот процес на задушување на немирите 110 Арапи биле убиени од британската полиција. Ова бил убедливо најсмртоносниот напад врз Евреите во периодот на британското владеење над Палестина.

Меѓународна комисија од 1930 година

[уреди | уреди извор]

Во 1930 година, како одговор на немирите во 1929 година, британската Влада назначила комисија „да ги утврди правата и тврдењата на муслиманите и Евреите во врска со Западниот или Ѕидот на плачот“ и да ги утврди причините за насилството и да го спречи во иднина. Лигата на нациите ја одобриле комисијата под услов членовите да не бидат Британци.

Комисијата забележала дека „Евреите немаат какво било сопственост на Ѕидот или на тротоарот пред него (завршен говор на еврејскиот советник, записник, страница 908)“.

Членови на Англо-американскиот анкетен комитет на Западниот Ѕид, 1946 година

Комисијата заклучила дека ѕидот и соседниот тротоар и мароканскиот кварт биле единствено во сопственост на муслиманскиот вакаф. Сепак, Евреите имале право на „слободен пристап до Западниот Ѕид за целите на преданијата во секое време“, предмет на некои одредби со кои се ограничувале предметите што може да се донесат до Ѕидот и забрануваат дување на шофар, што било направено нелегално . На муслиманите им било забрането да ги нарушуваат еврејските приврзаности со возење животни или други средства.[6]

Препораките на Комисијата биле донесени во законот со Палестинскиот ред (Западен или Ѕидот на плачот) во Советот, 1931 година, кој стапил на сила на 8 јуни 1931 година.[74] Лицата што го кршат законот може да бидат казнети со парична казна од 50 фунти или затвор до 6 месеци, или обете.

Во текот на 30-тите години на минатиот век, на заклучокот на Јом Кипур, младите Евреи упорно ја бркале забраната за шофар секоја година и го разнесувле, што резултирало во нивно апсење и гонење. Обично биле казнувани со затвор од три до шест месеци. Комисијата утврдила дека насилството се случило поради „расно непријателство од страна на Арапите, како резултат на разочарувањето од нивните политички и национални аспирации и страв за нивната економска иднина“.

Јорданска власт (1948–67)

[уреди | уреди извор]

За време на Арапско-израелската војна, стариот град заедно со Ѕидот бил контролиран од Јордан во 1948 година . Членот VIII од Договорот за примирје од 1949 година повикувал на Специјален комитет да направи аранжмани за (меѓу другото) „слободен пристап до Светите места и културните институции и користење на гробиштата на Маслиновата Гора“.[75] Комитетот заседавал повеќе пати во текот на 1949 година, но обете страни поставиле дополнителни барања и истовремено Комисијата за помирување на Палестина вршела притисок за интернационализација на Ерусалим наспроти желбите на двете страни.[76] Никогаш не бил постигнат договор, што довело до обвинувања во двете насоки. Ниту израелските Арапи ниту израелските Евреи не можеле да ги посетат своите свети места на територијата на Јордан.[77][78] Исклучок бил направен христијаните да учествуваат на божиќните церемонии во Витлеем. Некои извори тврдат дека Евреите можеле да го посетуваат Ѕидот само доколку патуваат низ Јордан (што не било опција за Израелците) и ако на пасошите не им била заверена израелска виза.[79] Само јорданските војници и туристи можело да се најдат таму. Погодна точка на планината Сион, од каде можело да се гледа Ѕидот, станало местото каде што се собирале Евреите за да се молат. За илјадници аџии, планината, како најблиска локација до Ѕидот под израелска контрола, станало место за замена за традиционалната свештеничка церемонија на благослов, што се одржува на Трите фестивали за поклонение .[80]

ел-Бурак

[уреди | уреди извор]

За време на јорданското владеење со Стариот град, на камењата на античкиот Ѕид бил ставен керамички уличен знак на арапски и англиски јазик. Тој бил составен од осум посебни керамички плочки и го покажувл патот ел-Бурак на арапски јазик на врвот со англискиот „ел-Бурак (Ѕид на плачот)“ . Кога израелските војници пристигнале на Ѕидот во јуни 1967 година, еден од нив се обидел да напише со хебрејски букви.[81] „The Jerusalem Post“ објавил дека на 8 јуни, Бен-Гурион отишол до Ѕидот и „невкусно го погледнал патниот знак; „ова не е во ред, треба да се сруши“ и тој продолжил да го демонтира.[82] Овој чин ја сигнализирала кулминацијата на заземањето на Стариот град и можноста на Евреите уште еднаш да пристапат до нивните најсвети места.[83] Емотивните сеќавања на овој настан се поврзани со Дејвид Бен-Гурион и Шимон Перес .[84]

Израелска власт (1967–69)

[уреди | уреди извор]

Декларации по освојувањето

[уреди | уреди извор]
Иконската слика на израелските војници кратко време по освојувањето на Ерусалим за време на Шестдневната војна

По победата на Израел за време на Шестдневната војна во 1967 година, Западниот Ѕид се нашол под израелска контрола. Рабинот Шломо Горен по освојувањето на Ерусалим прогласил дека „Израел повеќе нема да се откаже од Ѕидот“, став поддржан од израелскиот министер за одбрана Моше Дајан и началникот на Генералштабот Јицак Рабин .[85] Рабин го опишал моментот кога израелските војници стигнале до Ѕидот:

„Имаше еден момент во Шестдневната војна што ја симболизираше големата победа: тоа беше моментот во кој првите падобранци - под команда на Гур - стигнаа до камењата на Западниот Ѕид, чувствувајќи ги емоциите на местото; никогаш не беше, и никогаш нема да биде, друг момент како него. Тој момент никој не го постави на сцена. Никој не го планираше тоа однапред. Никој не го подготви и никој не беше подготвен за тоа; се чинеше како Промисла да ја насочи целата работа: падобранците плачеа - гласно и од болка - над своите другари кои паднаа на патот, зборовите на молитвата Кадиш што ги чуја камењата на Западниот Ѕид по 19 години молк, солзи на жалост, извици на радост и пеење на „Хатиква“.[86]

Уривање на Мароканската населба

[уреди | уреди извор]
Мароканска населба (ќелија Ј9) околу Западниот Ѕид (број 62)

Четириесет и осум часа по заземањето на Ѕидот, војската, без изречен владин налог,  набрзина продолжила со уривање на целата Мароканска населба, која се наоѓаше на 4 метри од Ѕидот.[87] Џамијата, која била изградена над едно од најстарите исламски училишта во Ерусалим, Афдилије, именувана по еден од синовите на Саладин, била срушена за да се пробие плоштадот.[88] На 106 арапски семејства составени од 650 лица им било наредено да ги напуштат своите домови во текот на ноќта. Кога одбиле, булдожерите почнале да ги рушат зградите со уште луѓе, убивајќи едно лице и ранувајќи голем број други.[89][90][91][92]

Според Ејал Вајзман, Хаим Херцог, кој подоцна станал шестиот израелски претседател, имал голем дел од заслугите за уништувањето на соседството:

Кога го посетивме Ѕидот на плачот, најдовме тоалет прикачен на него ... решивме да го отстраниме и од ова дојдовме до заклучок дека можеме да ја евакуираме целата област пред Ѕидот на плачот ... историска можност што ќе никогаш не се враќа . . Знаевме дека следната сабота на 14 јуни, ќе биде еврејскиот празникШавуот и дека многумина ќе сакаат да дојдат да се молат ... сето тоа требаше да биде завршено до тогаш.[93]

Тесниот тротоар, кој можел да прими максимум 12.000 на ден, бил трансформиран во огромен плоштад што можел да собере повеќе од 400.000 верници.[94]

Неколку месеци подоцна, тротоарот близу до Ѕидот бил ископан на длабочина од два и пол метри, изложувајќи дополнителни два тека големи камења.[95]

Комплекс згради спроти Ѕидот на јужниот крај на плоштадот, кој ги опфаќал Мадреса Фахрија и куќата што семејството Абу ел-Сауд од 16 век, биле поштедени од уништувањето во 1967 година, но биле срушени во 1969 година.[96][97] Делот од Ѕидот посветен на молитвите бил проширен на југ за да ја удвои својата оригинална должина, од 28 до 60 метри, додека 4 метарскиот простор свртен кон Ѕидот пораснал на 40 метри.

Тесната, приближно 120 метрска уличката пред 1948 година, користена за еврејска молитва, била зголемена на 2,400 метри.[98]

Плоштад

[уреди | уреди извор]

Новиот плоштад создадена во 1967 година се користи за богослужба и јавни собири, вклучувајќи прослави на Бар и Бат мицва и церемонии на заклетва на ново-полноправни војници во Израелските одбранбени сили. Десетици илјади Евреи се собираат до ѕидот на еврејските празници, а особено на постот на Тиша Беав, што го означува уништувањето на Храмот и на Денот на Ерусалим, кој го одбележува споменот на обединувањето на Ерусалим во 1967 година и паѓањето на Ѕидот во еврејски раце.

Во ноември 2010 година, владата одобрила план во вредност од 23 милиони американски долари за подобрување на пристапот од еврејскиот кварт и надградба на инфраструктурата на Бар и Ѕидот.[99]

Православни правила

[уреди | уреди извор]

Судирите околу молитвата кај националниот споменик започнале нешто повеќе од една година по победата на Израел во Шестдневната војна, што повторно ја направило страницата достапна за Евреите. Во јули 1968 година Светската унија за прогресивен јудаизм, која ја планирала меѓународната конвенција на групата во Ерусалим, се обратила до Кнесет откако Министерството за верски работи и забранило на организацијата да организира мешани родовни услуги на Ѕидот. Комитетот за внатрешни работи на Кнесет го поддржало Министерството за верски прашања во тоа што не им дозволува на присутните еврејски конгреси, кои доаѓаат од над 24 земји, да слават по нивни начин. Православните сметаат дека службите на Ѕидот треба да го следат традиционалниот еврејски закон за одделени места што се следат во синагогите, додека не-православната перспектива била дека „Ѕидот е светилиште на сите Евреи, а не на една посебна гранка на јудаизмот“.[100]

Област Вилсонов Лак

[уреди | уреди извор]
Машкиот дел од Вилсоновиот Лак

Трансформација во област за богослужба

[уреди | уреди извор]

Во 2005 година, Фондацијата Западно наследство на Ѕидот иницирала големи напори за реновирање под Рабинот на Ѕидот, Шмуел Рабинович . Неговата цел била да ја обнови и реконструира областа во рамките на Вилсоновиот лак, опфатената област лево од верниците свртена кон Ѕидот во отворениот молитвен плоштад, со цел да се зголеми пристапот за посетителите и за молитвата.[101][102]

Возобновувањето на делот за мажи вклучувал Лак за Тора што може да собере над 100 свитоци, покрај нови полици за книги, библиотека, греење за зимата и климатизација за летото.[101] Изградена е и нова просторија за книжниците кои ги одржуваат и зачувуваат свитоците од Тора, употребени на Ѕидот. Новата конструкција исто така вклучува и женски дел, поглед на машката молитвена зона, така што жените ќе можат да ја користат оваа посебна област за „да учествуваат во службите што се одржуваат внатре под лакот“ за прв пат.

На 25 јули 2010 година, било додадено кандило во молитвената сала во рамките на Вилсоновиот Лак, првата „вечна светлина“ инсталирана во областа на Западниот Ѕид. Според фондацијата „Наследство на Западниот Ѕид“, многу години биле поднесувани барања „ламба со маслиново масло да се стави во молитвената сала на плоштадот, како што е обичај во еврејските синагоги, да претставува менора на Храмот во Ерусалим како и непрекинато палениот оган на олтарот на жртвите пред Храмот “, особено на најблиското место до тие антички пламени.

Од реновирањето досега се одржале голем број специјални настани за обожување. Сепак, покрај поновите програми, еден ран настан се случил во септември 1983 година, дури и пред модерното реновирање. Во тоа време капеланот на шестата флота на САД, рабинот Арнолд Ресникоф добил дозвола да одржува невообичаена меѓуверска служба - прва меѓуверска служба некогаш спроведена на Ѕидот под контрола на Израел - која вклучувала мажи и жени кои седеле заедно. Десетминутната служба вклучувала Свештенички благослов, рецитиран од Ресникоф, кој е Коен . Претставник на Министерството за религии бил присутен, одговарајќи на прашањата за печатот дека службата е овластена како дел од специјалното добредојде за шестата флота на САД.[103][104][105]

Областа на Робинсоновиот лак

[уреди | уреди извор]
Остатоците од Робинсоновиот лак над ископаните остатоци од античката улица подолу.

На јужниот крај на Западниот Ѕид, Робинсоновиот лак заедно со низата сводови некогаш ги поддржувале скалите што се наоѓааче од улицата кон Храмовата Гора.[106]

Т.н. Камен на Исаија, сместен под Робинсоновиот лак, има врежан натпис на хебрејски јазик со делумен и малку погрешен цитат од (или парафразата на) Исаија 66:14 : „И ќе го видите тоа, и ќе се зарадува срцето ваше, и коските ваши ќе цутат како свежо растение, и раката на Гос­под ќе се јави врз слугите Негови, а на непријателите свои Тој ќе се разгневи“. Натписот е условно датиран во 4-8 век, а некои го продолжуваат можниот временски период до 11 век.[107][108]

Неортодоксна богослужба

[уреди | уреди извор]

Бидејќи не е под директна контрола на Рабинот на Ѕидот или Министерството за верски работи, страницата е отворена за верски групи кои одржуваат богослужби кои не би биле одобрени од рабинот на Западниот Ѕид или од Министерството за Верски работи во најголемите области за молитва за мажи и жени спроти Ѕидот.[106] Местото за богослужба било инаугурирано во 2004 година и оттогаш било домаќин на услуги од реформските и конзервативните групи, како и услуги на Жените од Ѕидот.[109] Во 2013 година е додадена платформа со цел да се прошири областа на молитвата.[110]

Рабини на идот

[уреди | уреди извор]

По арапско-израелската војна во 1967 година, рабинот Јехуда Меир Гец беше назначен за надгледник на постапките пред wallидот.[111] По смртта на рабинот Гец во 1995 година, рабинот Шмуел Рабиновиц доби позиција.[112]

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Halkin 2001
  2. ↑ Комисија за помирување на ООН (1949). Комисија за помирување на Обединетите нации за Палестина, Работен документ за светите места. стр. 26. Палестинската администрација имала Статус кво во однос на Ѕидот на плачот, односно дека еврејската заедница има право на пристап до тротоарот пред Ѕидот за нивните поклонувања, но дека самиот Ѕид, тротоарот пред него и соседната мароканска населба, биле легално сопственост на муслиманите. Евреите може да ги донесат на Ѕидот само оние додатоци на богослужба што биле дозволени под османлискиот режим. Оваа позиција генерално била реафирмирана од Меѓународната комисија назначена од Британската влада во 1930 година, со одобрение на Советот на Лигата на нациите, да испита спротивставени права и побарувања во врска со Ѕидот на плачот. Меѓународната комисија понатаму донела одлука дека иако Евреите не уживаат никакви сопственички права на Ѕидот или на соседниот тротоар, тие треба да имаат слободен пристап до нив во секое време, предмет на одредени одредби. Забрането е поставување клупи и паравани покрај Ѕидот; на муслиманите на сличен начин им било забрането да ја спроведуваат церемонијата Зикр за време на напредокот на еврејските поклонувања или да предизвикаат нервоза кај Евреите на кој било друг начин; не биле дозволени никакви политички говори или демонстрации во близина на Ѕидот; правото на муслиманите да го поправат тротоарот било потврдено и доколку не биле извршени поправки од нивна страна, работата требало да ја преземе Владата. Одржувањето на самиот Ѕидот било доверено на Владата, но се разбрало дека поправките на истиот треба да се извршат само по консултација со Врховниот муслимански совет и Главниот рабин.
  3. ↑ Cust, L. G. A. (1929). Статус кво во светите места. Х.М.С.О. за високиот комесар на Владата на Палестина. стр. 44–45. Непосредното соседство на Ѕидот на плачот е населено со голем број марокански семејства, кои се корисници на античкиот вакаф, датиран од тринаесеттиот век на Абу Мидијан. Во некои живеалишта се влегува од просторот пред Ѕидот. Ѕидот што ја одделуваше градината на север од Ѕидот на плачот беше повторно изграден без инциденти во 1929 година. Во исто време беше обновен и Ѕидот со поглед на Ѕидот на плачот од страна на Баб-ал-Муграби. Муслиманите сакаа да подигнат низок ѕид, но беше донесено решение, за да се зачува Статус Кво, ѕидот да биде обновен до неговата поранешна висина. Ѕидот на плачот, како една од ретките мошти на Иродскиот храм на неспорната автентичност, се одржува во голема почит од Евреите. Еврејските писатели го нарекуваат „најсветиот посед на петнаесет милиони Евреи низ целиот свет, што не го заборавиле ниту еден момент од распрснувањето“. Во саботите и другите свети денови, Ѕидот е преполн со верници, а американскиот и европскиот евреин се мешаат со православниот евреин во неговиот кафтан и Бохаран во неговите прекрасни свили. Еврејскиот обичај за молитва тука е од антиката на сопственикот, а го споменува рабинот Бенјамин од Тудела и сега стана утврдено право. Ова право на молитва сепак се поврза со тврдењето за вистинска сопственост на Ѕидот. Муслиманите се спротивставуваат на ова со образложение дека Ѕидот е составен дел од Харам ел-Шариф, и дека просторот пред него е јавен начин и дел од просториите на Абу Мидијан Вакафот. Поради оваа причина, муслиманите секогаш протестираа против поставувањето клупи или столчиња пред Ѕидот од страна на Евреите како предизвикување опструкција на овој јавен начин и имплицирање на сопственичките права. Иако секако, од време на време се воведени клупи, постои постојана резолуција донесена од Административниот совет и потврдена од Мутасариф во 1912 година дека не е дозволено столчиња или шатори или завеси (за да се поделат жените од мажите). Ова сè уште се применува, но за полесноста на верниците се дозволени преносни кампери или столбови. Оваа пресуда им беше соопштена на еврејските религиозни власти и на полицијата од гувернерот на округот во 1922 година и беше потврдена во 1926 година откако се појави прилично сериозен спор поради воведување на некои клупи на претходниот Ден на искупување (Јом Кипур).
  4. ↑ Yitzhak Reiter (7 April 2017). Contested Holy Places in Israel–Palestine: Sharing and Conflict Resolution. Taylor & Francis. стр. 26–. ISBN 978-1-351-99884-0.
  5. ↑ Ramon, Amnon (2002). Marshall J. Breger; Ora Ahimeir (уред.). Delicate balances at the Temple Mount, 1967-1999. Jerusalem: A City and Its Future. Syracuse University Press for the Jerusalem Institute for Israel Studies. стр. 300. ISBN 9780815629139. Посетено на 18 March 2020.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 6,5 Löfgren, Eliel; Barde, Charles; Van Kempen, J. (December 1930). Report of the Commission appointed by His Majesty's Government in the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, with the approval of the Council of the League of Nations, to determine the rights and claims of Moslems and Jews in connection with the Western or Wailing Wall at Jerusalem Архивирано на 21 јуни 2021 г. (UNISPAL doc A/7057-S/8427, February 23, 1968)
  7. ↑ Peters 1984 "One of the best documented endowments, one that embraced the entire quarter of Western Muslims or Maghrebis".
  8. ↑ Shir ha-Shirim Rabbah, ch. 2–8
  9. ↑ "Wailing Wall" appears, for example, in J.J. Reynolds, Jewish Advocate for the Young (1859). H. Bonar, Days and Nights in the East (1866) and J.R. Macduff, Memories of Olivet (1868), and many later works.
  10. ↑ Barclay 1858
  11. ↑ Warner 1878
  12. ↑ Becher 2005
  13. ↑ Wilson 1881, стр. 41
  14. ↑ Shragai 2014
  15. ↑ Shragai 2014 "Dr. Shmuel Berkovitz, a scholar of the holy places in the Land of Israel, found that until the eleventh century, Muslim scholars disagreed as to the location of the tethering of Muhammad's steed and pointed to different places on Al-Haram al-Sharif."
  16. ↑ „The Story of the Kotel: Facts and Figures“. The Western Wall Heritage Foundation. Архивирано од изворникот на December 14, 2005.
  17. ↑ Friedman, Thomas L. (December 1, 1985). „Quarrying History in Jerusalem“. The New York Times. Посетено на October 18, 2008. Herod the Great certainly used it as the main quarry for building blocks needed to renovate the Temple and its retaining walls, including what is known today as the Wailing Wall.
  18. ↑ Lefkovits, Etgar (September 12, 2007). „Archeologists find 2nd Temple quarry“. The Jerusalem Post. Архивирано од изворникот на June 19, 2013. Посетено на October 18, 2008. An ancient quarry where King Herod's workers chiseled huge high-quality limestones for the construction of the Second Temple, including the Western Wall, has been uncovered in Jerusalem, the Israel Antiquities Authority announced Sunday(...)Dozens of quarries have previously been uncovered in Jerusalem – including ones larger than the present find – but this is the first one that archeologists have found which they believe was used in the construction of the Temple Mount itself.
  19. ↑ Ben Dov, Meir; Naor, Mordechai; Aner, Ze'ev (1983). „II: Architecture and Archaeology“. The Western Wall. Israel: Ministry of Defence Publishing House. стр. 41–62. ISBN 965-05-0055-3.
  20. ↑ Jacob Auerbach, Dan Bahat and Shaked Gilboa (2007). „Western Wall“. Encyclopedia Judaica. 21 (2. изд.). Macmillan. стр. 24–27. ISBN 9780028659282.
  21. ↑ Date is adjusted in some Jewish texts to read 422 BCE. See Chronology of the Bible.
  22. ↑ „Coin discovery sheds new light on sacred Jerusalem site (AP)“. NBC News.
  23. ↑ „Building the Western Wall: Herod Began it but Didn't Finish it“. Israel Antiquities Authority. Архивирано од изворникот на November 3, 2011. Посетено на November 23, 2011.
  24. ↑ Date is adjusted in some Jewish texts to read 68 CE. See Chronology of the Bible.
  25. ↑ Neusner, Jacob (2001). „Judaism and the Land of Israel“. Understanding Jewish Theology. Global Academic Publishing. стр. 79. ISBN 1-58684-090-8.
  26. ↑ Harman, Graham (2008). „The Holiness of the "Holy Land"“. A History of Palestine. Princeton University Press. стр. 24. ISBN 0-691-11897-3.
  27. ↑ Gold, Dore (2007). The Fight for Jerusalem. Regnery. стр. 56. ISBN 1-59698-029-X.
  28. ↑ Post, The Jakarta. „Researchers find ancient rooms under Jerusalem's Western Wall“. The Jakarta Post (англиски). Посетено на 2020-05-24.
  29. ↑ David M. Gitlitz & Linda Kay Davidson "Pilgrimage and the Jews" (Westport: CT: Praeger, 2006)42-.
  30. ↑ Jacob Mann (1972). Texts and Studies in Jewish History and Literature: Ḳaraitica. Ktav Pub. House. стр. 20. Посетено на May 17, 2013. An improvement evidently took place after the Fatimid conquest in 970 when permission was granted to pray not at a gate but at the Western Wall (כותל מערבי). This permission may have been due to the intervention of Paltiel, the first Egyptian Nagid. Paltiel's son, Samuel, on the occasion of the transference' of his parents' remains to Jerusalem, donated among other gifts money for "oil for the sanctuary at the Western Wall, for the altar that is inside" (ושמן למקדש בכותל מערבי למזבח שבפנים).
  31. ↑ R. Bonfil (2009). History and Folklore in a Medieval Jewish Chronicle: The Family Chronicle of Aḥima'az Ben Paltiel. Brill. стр. 336. ISBN 978-90-04-17385-9. Посетено на May 17, 2013.
  32. ↑ Yosef Levanon (July 1, 1980). The Jewish travellers in the twelfth century. University Press of America. стр. 259. ISBN 978-0-8191-1122-7. Посетено на May 17, 2013. The scroll of Ahim'as (11th century) speaks of a synagogue near the Western Wall.
  33. ↑ Simon Goldhill (October 30, 2009). Jerusalem: City of Longing. Harvard University Press. стр. 74–75. ISBN 978-0-674-03468-6. Посетено на May 20, 2013. Perhaps the earliest evidence for the Western Wall being used for prayer is found in the Itinerary of Benjamin of Tudela, who visited Jerusalem at some point between 1169 and 1171 on his long trip around the east from Spain, when the city was ruled by the Crusaders. […] This is a confused account: the Gate of Mercy is in the Eastern Wall. But it may imply that the Western Wall was also used for prayer.
  34. ↑ David Philipson (1968). Hebrew Union College Annual. 6 (1930. изд.). Hebrew Union College. стр. 7. Посетено на May 20, 2013. How this confusion between the Golden Gate and the Western Wall could have arisen it is difficult to imagine, unless it be due to the fact that both spots may have been favourite places of prayer for the Jews of the Middle Ages, just as the Western or Wailing Wall continues to be still today. The fact that this confusion seems to have existed only with Jewish travellers would tend to corroborate this hypothesis.
  35. ↑ Fred Skolnik; Michael Berenbaum (2007). Encyclopaedia Judaica. Macmillan Reference USA. стр. 25. ISBN 978-0-02-865949-7. Посетено на May 20, 2013. In the 12th century Benjamin of Tudela mentions Jews coming to the Western Wall for prayers and to the "Mercy Gate," but it is possible that the other walls to the south and east also served a similar purpose. Later visiting rabbis (12th-15th centuries) also refer to the walls of the Temple Mount, but they too, are not specific in terms of a gathering spot for Jewish worship along the Western Wall. The Western Wall is not mentioned at all by Nahmanides (13th century) in his detailed account of the Temple site in 1267 nor in the report of Estori ha-Parhi (14th century). It does not figure even in descriptions of Jerusalem in Jewish sources of the 15th century (e.g., Meshullam of Volterra, Obadiah of Bertinoro, etc.). The name Western Wall, used by Obadiah, refers - as can be inferred from the context - to the southwestern corner of the wall, and there is no hint that there was a place of Jewish worship there. It is only from the 16th century that Jews began praying at the present location and this is clear from the available sources. Thenceforth all literary sources describe it as a place of assembly and prayer for Jews. Transmitted by Moses Hagiz, it was the sultan Selim I, the conqueror of Jerusalem, who recovered the Wall from underneath the dungheap which was hiding it and granted permission to the Jews to hold prayers there.
  36. ↑ Gilbert, Martin (1977). „The 'Wailing Wall' Under Ottoman rule 1517–1917“. Jerusalem Illustrated History Atlas. London: Board of Deputies of British Jews. стр. 31. ISBN 0-905648-04-8.
  37. ↑ Yaakov Dovid, Shulman (1992). „A Letter to My Father“. Pathway to Jerusalem. USA: CIS Publishers. стр. 59. ISBN 1-56062-130-3. Adler preferred the generic translation "western wall" rather than "Western Wall". Elkan Nathan Adler (1987). Jewish Travellers in the Middle Ages. Dover. стр. 240.
  38. ↑ Harman, Graham (2008). „The Mufti and the Wailing Wall“. A History of Palestine. Princeton University Press. стр. 22. ISBN 0-691-11897-3.
  39. ↑ Ricca, Simone (2007). „Notes to Chapter One“. Reinventing Jerusalem. I.B.Tauris. стр. 212. ISBN 1-84511-387-X.
  40. ↑ Vilnay 2003
  41. ↑ 41,0 41,1 Armstrong 2001 "In the 16th century, Ottoman Sultan Suleiman the Magnificent permitted the Jews to make the Western Wall their official holy place and had his court architect Sinan build an oratory for them there."
  42. ↑ 42,0 42,1 Gonen 2003 "It is possible that official recognition of the right of Jews to pray by the Wall was granted already in the second half of the sixteenth century by a firman (official decree) issued by Suleiman the Magnificent. This firman may have been related to the efforts of the Ottoman ruler to lure Jews to Palestine as a counterbalance to the Arab population, which had rebelled against the new rulers, who were Turkish rather than Arabs."
  43. ↑ Ben-Dov, Naor & Aner 1983
  44. ↑ Schwarz, Joseph (1850). „Moriah, The Temple Mount“. Descriptive Geography and Brief Historical Sketch of Palestine. Philadelphia: A. Hart.
  45. ↑ Rossoff, Dovid (1998). „The Era of Suffering: 1800–1840“. Where Heaven Touches Earth. Jerusalem: Guardian Press. стр. 186. ISBN 0-87306-879-3.
  46. ↑ 46,0 46,1 Baruch, Yuval. The Mughrabi Gate Access – the Real Story. Israel Antiquities Authority
  47. ↑ Rossoff, Dovid (1998). „Bound Within the Walls: 1840–1870“. Where Heaven Touches Earth. Jerusalem: Guardian Press. стр. 231. ISBN 0-87306-879-3.
  48. ↑ Ben Dov, Meir; Naor, Mordechai; Aner, Ze'ev (1983). „IV: Sanctity, Law and Customs“. The Western Wall. Israel: Ministry of Defence Publishing House. стр. 83–97. ISBN 965-05-0055-3.
  49. ↑ Fred Skolnik; Michael Berenbaum (2007). Encyclopaedia Judaica: Ra-Sam. Macmillan Reference USA in association with the Keter Pub. House. стр. 422. ISBN 978-0-02-865945-9. His brother, Mordecai Rosanes, financed the paving of the Western Wall area in Jerusalem in 1874.
  50. ↑ Rossoff, Dovid (1998). „Beyond the Walls: 1870–1900“. Where Heaven Touches Earth. Jerusalem: Guardian Press. стр. 330–331. ISBN 0-87306-879-3.
  51. ↑ Stockman-Shomron, Israel (1984). „Jerusalem in Islam: Faith and Politics“. Israel, the Middle East and the Great Powers. Transaction Publishers. стр. 43. ISBN 965-287-000-5.
  52. ↑ Lang, Yossef. „The Hirschensohn Family of Publishers in Jerusalem, 1882–1908“. Kesher Issue 29.
  53. ↑ Gilbert, Martin (1996). „War, 1914–1917“. Jerusalem in the Twentieth Century. London: Chatto & Windus. стр. 42. ISBN 0-7011-3070-9.
  54. ↑ The Advocate: America's Jewish journal. 1915. стр. 638. Посетено на January 3, 2012. According to a report in the Jaffa Hebrew weekly, Hapoel Hazair, the Commander of the Turkish Army, Djemal Pasha, has ordered a barricade to be placed across the approach to the Wailing Wall to prevent this place from being visited by Jews. The order is said to be based on sanitary grounds.
  55. ↑ „REPORT of the Commission appointed by His Majesty's Government in the United Kingdom of Great Britain and Northern Ireland, with the approval of the Council of the League of Nations, to determine the rights and claims of Moslems and Jews in connection with the Western or Wailing Wall at Jerusalem“. United Nations. December 1930. Архивирано од изворникот на 2020-09-29. Посетено на December 20, 2009.
  56. ↑ Janin, Hunt (2002). „Pilgrimages During the British Mandate and Under the Israelis (1917–2001)“. Four Paths to Jerusalem. McFarland. стр. 192. ISBN 0-7864-1264-X.
  57. ↑ 57,0 57,1 Gilbert, Martin (1996). „British Military Rule, 1918–1919“. Jerusalem in the Twentieth Century. London: Chatto & Windus. стр. 69. ISBN 0-7011-3070-9.
  58. ↑ Wasserstein, Bernard (2001). „Trouble on the Temple Mount“. Divided Jerusalem. London: Profile Books. стр. 323. ISBN 1-86197-333-0.
  59. ↑ Shepherd, Naomi (1999). „From Conquest to Colony“. Ploughing Sand: British Rule in Palestine. London: John Murray. стр. 42. ISBN 0-7195-5707-0.
  60. ↑ Gonen 2003
  61. ↑ Bernhard Wasserstein (1978). The British in Palestine. London: Royal Historical Society. стр. 224–227.
  62. ↑ Tom Segev (2001). One Palestine, Complete. Abacus. стр. 301.
  63. ↑ Shepherd, Naomi (1999). „The Law Factory“. Ploughing Sand: British Rule in Palestine. London: John Murray. стр. 11. ISBN 0-7195-5707-0.
  64. ↑ 64,0 64,1 Danziger, Hillel (1990). „The Kosel Affair“. Guardian of Jerusalem. New York: Artscroll. стр. 452–470. ISBN 0-89906-458-2.
  65. ↑ 65,0 65,1 Kassim, Anis F. (1998). „Special Report“. The Palestine Yearbook of International Law 1996-1997. Martinus Nijhoff. стр. 375. ISBN 90-411-1009-7.
  66. ↑ Kayyālī, Abd al-Wahhāb (1978). „The Lull: 1923–1929“. Palestine: A Modern History. Routledge. стр. 139. ISBN 0-85664-635-0.
  67. ↑ 67,0 67,1 Ovendale, Ritchie (2004). „British Paramountcy over Arabs and Zionists“. The Origins of the Arab-Israeli Wars. Pearson Education. стр. 71. ISBN 0-582-82320-X.
  68. ↑ Dershowitz, Alan (2003). „5: Were the Jews Unwilling to Share Palestine?“. The Case For Israel. Hoboken, New Jersey: John Wiley & Sons. стр. 43. ISBN 0-471-46502-X.
  69. ↑ Ovendale, Ritchie (2004). „The "Wailing Wall" Riots“. The Origins of the Arab-Israeli Wars. Pearson Education. стр. 71. ISBN 0-582-82320-X. The Mufti tried to establish Muslim rights and the Jews were deliberately antagonised by building works and noise.
  70. ↑ Harman, Graham (2008). „The Mufti and the Wailing Wall“. A History of Palestine. Princeton University Press. стр. 230. ISBN 0-691-11897-3. From 1929 onward, the Supreme Muslim Council intensified construction work on the Haram al-Sharif in order to demonstrate their exclusive claims to the Temple Mount (...) Not without reason, Jewish believers felt disturbed in their prayer.
  71. ↑ 71,0 71,1 Ben Dov, Meir; Naor, Mordechai; Aner, Ze'ev (1983). „VI: The Struggle for the Wall“. The Western Wall. Israel: Ministry of Defence Publishing House. стр. 123–137. ISBN 965-05-0055-3.
  72. ↑ „'File 15/18 FOREIGN AND POLITICAL DEPARTMENT CIRCULARS RECEIVED FROM THE GOVT OF INDIA' IOR/R/15/2/1461“. Qatar Digital Library.
  73. ↑ Gilbert, Martin (1977). „Jerusalem, Zionism and the Arab Revolt 1920–1940“. Jerusalem Illustrated History Atlas. London: Board of Deputies of British Jews. стр. 79. ISBN 0-905648-04-8.
  74. ↑ Palestine (Western or Wailing Wall) Order in Council, 1931, Official Gazette of the Government of Palestine, Gazette Extraordinary (Suppl. No. 8/1931), June 8, 1931, pp. 464–468; also printed in The Palestine Yearbook of International Law, Vol. 9, Iss. 1, p.411ff.
  75. ↑ Yale Avalon Project, https://avalon.law.yale.edu/20th_century/arm03.asp Israel-Jordan Armistice Agreement.
  76. ↑ Elad Ben-Dror and Asaf Ziedler (2015). „Israel, Jordan, and their Efforts to Frustrate the United Nations Resolutions to Internationalise Jerusalem“. Diplomacy & Statecraft. 26: 636–658. doi:10.1080/09592296.2015.1096685.
  77. ↑ Martin Gilbert, Jerusalem in the Twentieth Century (New York: John Wiley & Sons, 1996) p. 254.
  78. ↑ Israeli, Raphael (2002). „Introduction: Everyday Life in Divided Jerusalem“. Jerusalem Divided: The Armistice Regime, 1947–1967. Jerusalem: Routledge. стр. 23. ISBN 0-7146-5266-0.
  79. ↑ Ross, Marc Howard (2007). „Digging up the past to contest the present: politics and archeology in Jerusalem's Old City“. Cultural Contestation in Ethnic Conflict. Cambridge University Press. стр. 179. ISBN 0-521-87013-5.
  80. ↑ Israeli, Raphael (2002). „Introduction: Everyday Life in Divided Jerusalem“. Jerusalem Divided: The Armistice Regime, 1947–1967. Jerusalem: Routledge. стр. 6. ISBN 0-7146-5266-0.
  81. ↑ Bezalel Narkiss (1970). Picture history of Jewish civilization. H. N. Abrams. стр. 241. Посетено на May 19, 2011. An Israeli soldier writes the Hebrew name on a street sign, which had previously had only Arabic and English lettering identifying the location as Wailing Wall Road.
  82. ↑ Jāmiʻat al-Kuwayt; Institute for Palestine Studies (Washington, D.C.); Muʾassasat al-Dirāsāt al-Filasṭīnīyah (1972). Journal of Palestine studies. University of California Press for Kuwait University and the Institute for Palestine Studies. стр. 187. Посетено на May 19, 2011.
  83. ↑ דורון בר (2007). לקדש ארץ. יד יצחק בן צבי. стр. 207. Посетено на May 19, 2011. The symbolic removal of a sign placed by the Jordanians in English and Arabic, which referred to the Western Wall plaza as al-Buraq, was part of the process of 'Judaization' and return of the site to the status of the most important holy place of the Jewish people, and now the most holy place inside Israel.
  84. ↑ Shimon Peres; David Landau (1995). Battling for peace: a memoir. Random House. стр. 94. ISBN 978-0-679-43617-1. Посетено на May 18, 2011.
  85. ↑ Maurice David Japheth; P. K. Rajiv (1967). The Arab Israel conflict: an Indian viewpoint. Pearl Publications. стр. 19. The Chief Chaplain of the Army, Brigadier (Rabbi) Goren, offered prayers for four hours at the Wall. He proclaimed that Israel would never again relinquish the Wall. A little later, the Minister for Defence, Moshe Dayan, accompanied by the Chief of Staff, General Yitzhak Rabin, arrived. They repeated the pledge of the Rabbi. "Today we have reunited Jerusalem. We have returned to all that is holy in our land. We have returned, never to be parted from it again," Dayan said.
  86. ↑ Rabin, Yitzchak (May 29, 1995). „Address to the Knesset by Prime Minister Rabin on Jerusalem, May 29, 1995“. Israel Ministry of Foreign Affairs.
  87. ↑ Joost R. Hiltermann, 'Teddy Kollek and the Native Question,' in Annelies Moors, Toine van Teeffelen, Sharif Kanaana, Ilham Abu Ghazaleh (eds.) Discourse and Palestine: Power, Text and Context, Het Spinhuis, 1995 pp.55-65, p.55-6
  88. ↑ Nir Hasson,'Rare photograph reveals ancient Jerusalem mosque destroyed in 1967,' at Haaretz, June 15, 2012.
  89. ↑ Tom Segev (2007). 1967. Metropolitan Books. стр. 400–401.
  90. ↑ Ari Shavit,'Jerusalem-born thinker Meron Benvenisti has a message for Israelis: Stop whining,' at Haaretz, October 11, 2012.
  91. ↑ Gershom Gorenberg, The End of Days: Fundamentalism and the Struggle for the Temple Mount. Oxford University Press, 2002 p.102.
  92. ↑ Henry Cattan, The Palestine Question, Taylor & Francis, 1988 p.256.
  93. ↑ Weizman, Eyal (2007). Hollow Land. London: Verso. стр. 38. ISBN 978-1-84467-125-0.
  94. ↑ Benvenisti, Meron (1998). „Hollowed Ground“. City of Stone: The Hidden History of Jerusalem. University of California Press. стр. 82. ISBN 0-520-20768-8.
  95. ↑ Meron Benvenisti (1976). Jerusalem: the Torn City. University of Minnesota Press. стр. 312–313.
  96. ↑ Reinventing Jerusalem:Israel's Reconstruction of the Jewish Quarter after 1967, Simone Ricca, pp. 67–113
  97. ↑ Robert Schick. „Mamluk and Ottoman Jerusalem“. Во Gideon Avni and Katharina Galor (уред.). Unearthing Jerusalem: 150 Years of Archaeological Research in the Holy City. стр. 475–490.
  98. ↑ Ricca, Simone (Summer 2005). „Heritage, Nationalism and the Shifting Symbolism of the Wailing Wall; June 1967: Erasing The Past“. Institute of Jerusalem (Palestine) Studies.
  99. ↑ Israel approves $23 million plan to renovate near Western Wall, Haartez, (November 21, 2010).
  100. ↑ From the Archive: First rumblings in the battle for pluralism at the Western Wall JTA, April 24, 2015.
  101. ↑ 101,0 101,1 English.thekotel.org TheKotel.org Архивирано на 24 јули 2011 г., retrieved March 11, 2011.
  102. ↑ iaa-conservation.org, retrieved March 11, 2011.
  103. ↑ Jerusalem Post, Sep 5, 1983, and Jerusalem Post International Edition, Sep 11–17, 1983, "U.S. Navy Chaplain Conducts Western Wall Interfaith Litany"
  104. ↑ St Petersburg Times Архивирано на 4 март 2016 г., retrieved March 25, 2011
  105. ↑ „The day Israel gave its blessing to egalitarian prayer at Western Wall“. Times of Israel.
  106. ↑ 106,0 106,1 Jewish Virtual Library, retrieved March 26, 2011.
  107. ↑ Friedman, Jack (2007). The Jerusalem Book of Quotations: A 3,000- Year Perspective. Gefen Publishing House. стр. 27. ISBN 9789652293923. Посетено на 1 August 2019.
  108. ↑ Hannah M. Cotton; и др., уред. (2012). 790. Hebrew graffito quotig Isaiah 66,14, 4 c. CE (?). Corpus Inscriptionum Iudaeae/Palaestinae: Jerusalem, Part 2: 705-1120. Walter de Gruyter. стр. 95–96. ISBN 9783110251906. Посетено на 1 August 2019.
  109. ↑ Kershner, Isabel (April 11, 2013). „Court Rules for Women in Western Wall Dispute“. The New York Times.
  110. ↑ Jaffay, Nathan, "Is Western Wall Prayer Platform a Step Forward For Women -- or Back?", The Jewish Daily Forward, August 30, 2013. Retrieved June 15, 2014.
  111. ↑ „Obituaries: Yehuda Meir Getz, Western Wall's Rabbi, 71“. The New York Times. September 25, 1995. Посетено на October 7, 2008.
  112. ↑ „Rabbi Shmuel Rabinowitz“. ALEH. Архивирано од изворникот на October 12, 2007. Посетено на October 7, 2008.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]

Jewish Political Studies Review, Volume 11:1-2 (Spring 1999), accessed March 2020.

Слики
Google Street View
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Ѕид_на_плачот&oldid=5229888“