ചൈനീസ് ആഭ്യന്തരയുദ്ധം

ചൈനീസ് ആഭ്യന്തര യുദ്ധം; ചൈനീസ് സിവിൽ വാർ; 國共內戰 / 国共内战; (കുമിംതാംഗ്-കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് ആഭ്യന്തര യുദ്ധം)
	Interwar period, World War II, the Cold War (from 1947) and the Cross-Strait conflict (from 1949) ഭാഗം
	; മുകളിൽനിന്ന് ഘടികാരദിശയിൽ: സിപിങ് യുദ്ധത്തിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സഖ്യം; ദേശീയ വിപ്ലവ സേനയുടെ മുസ്ലീം പട്ടാളക്കാർ; 1930കളിൽ മാവോ സെദോംഗ്; പട്ടാളക്കാരെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന ചിയാങ് കൈഷെക്; മെങ്ലിയാംഗു സമരത്തിന് മുന്നോടിയായി പട്ടാള ട്രൂപ്പിനെ നിരീക്ഷിക്കുന്ന കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ചൈനയുടെ ജെനറൽ സു യൂ
തിയതി	1 August 1927 – December 1936; 10 August 1945 – 1949; (The Kuomintang Islamic insurgency against the People's Republic of China's rule continued in the provinces of Gansu, Qinghai, Ningxia, Xinjiang, Yunnan until 1958.)
സ്ഥലം	Mainland China (including Hainan) and its coast, China–Burma border
ഫലം	Chinese Communist Party victory Major combat ended, but no armistice or peace treaty signed.; Small pockets of insurgency continued through the 1960s.;
Territorial; changes	* Communist Party of China takeover of mainland China, including Hainan People's Republic of China established in mainland China; Government of the Republic of China relocated to Taiwan;
യുദ്ധത്തിൽ ഏർപ്പെട്ടിരിക്കുന്നവർ
1927–1937; Republic of China Kuomintang; National Revolutionary Army; Supported by: ഫലകം:Country data Weimar Germany Germany	1927–1937; Communist Party of China Chinese Workers' and Peasants' Red Army; Chinese Soviet Republic (1931–1937) Jiangxi–Fujian Soviet (1931–1934); ; Fujian People's Government (1933–1934) Supported by: Soviet Union; Communist International;
1946–1949; Republic of China Kuomintang; ROC Armed Forces; Supported by: United States;	1946–1949; Communist Party of China Pre-PLA troops and militia; Inner Mongolian People's Republic (1945–1945); People's Liberation Army; East Turkestan Republic (1944–1946) Ili National Army; Supported by: Soviet Union;
1949–1961; Republic of China ROC Armed Forces; Nationalist loyalist guerrillas, militias and regular troops left in Mainland China and Burma; Supported by: United States; Thailand;	1949–1961; People's Republic of China People's Liberation Army; Supported by: Soviet Union (1946–55); Burma;
പടനായകരും മറ്റു നേതാക്കളും
Chiang Kai-shek; (Director-General of the Kuomintang) Other leaders Bai Chongxi ; Chen Cheng ; Li Zongren ; Yan Xishan ; He Yingqin ; Hu Zongnan ; Gu Zhutong ; Wei Lihuang ; Du Yuming ; Sun Li-jen ; Fu Zuoyi ; Liu Zhi ; Xue Yue ; Wang Yaowu ; Tang Enbo ; Huang Baitao † ; Zhang Lingfu † ; Zhang Xueliang ; Feng Yuxiang (until 1930) ;	Mao Zedong; (Chairman of the Chinese Communist Party) Other leaders Zhu De ; Peng Dehuai ; Zhou Enlai ; Lin Biao ; Liu Bocheng ; He Long ; Chen Yi ; Luo Ronghuan ; Xu Xiangqian ; Nie Rongzhen ; Ye Jianying ; Deng Xiaoping ; Su Yu ; Chen Geng ; Wang Jiaxiang ; Ye Ting † ; Bo Gu † ; Li De ; Zhang Guotao (until 1936) ;
ശക്തി
* 4,300,000 (June 1946)	* 3,800,000 (July 1945)
നാശനഷ്ടങ്ങൾ
c. 1.5 million (1948–1949)	c. 250,000 (1948–1949)
	Above one estimate 1945–1949 set for combatants, with overall up to 6 million (including civilians); Early phase, 1928–1937: c. 7 million (including civilians); Concluding phase, 1945–1949: c. 2.5 million (including civilians);

1927നും 1949 നും ഇടക്ക് ചൈനയിൽ കുവോമിൻതാംഗ് (കുമിംഗ്താങ്) സേനയുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ചൈനീസ് റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ (Republic of China) സർക്കാരും (SYR) ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയും (സിപിസി) തമ്മിൽ നിലനിന്നിരുന്ന ഒരു ആഭ്യന്തര യുദ്ധം ആയിരുന്നു ചൈനീസ് ആഭ്യന്തര യുദ്ധം (Chinese Civil War) . യുദ്ധം പൊതുവെ രണ്ട് ഘട്ടങ്ങളായി വിഭജിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു: 1927 ഓഗസ്റ്റ് മുതൽ 1937 വരെ യുള്ള ഘട്ടത്തിൽ, വടക്കൻ മേഖലകളിലേക്കുള്ള പോരാട്ട വേളയിൽ കെ‌എം‌ടി-സി‌പി‌സി മുന്നണി സഖ്യം തകർന്നതിനേത്തുടർന്ന് ദേശീയവാദികൾ ചൈനയുടെ ഭൂരിഭാഗവും നിയന്ത്രിച്ചു. 1937 മുതൽ 1945 വരെ ഇരു വിഭാഗങ്ങൾക്കിടയിലുള്ള ശത്രുത താൽകാലികമായി നിർത്തിവക്കുകയും, രണ്ടാം ഐക്യ മുന്നണി സഖ്യകക്ഷികളുടെ സഹായത്തോടെ ജപ്പാന്റെ ചൈനീസ് കടന്നാക്രമണത്തിനെതിരെ പോരാടുകയും ചെയ്തു. ജപ്പാന്റെ തോൽവിയോടെ ആഭ്യന്തരയുദ്ധം പുനരാരംഭിച്ചു, 1945 മുതൽ 1949 വരെയുള്ള യുദ്ധത്തിന്റെ അവസാന ഘട്ടത്തിൽ സി‌പി‌സി മേൽക്കൈ നേടി, ഇത് സാധാരണയായി ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് വിപ്ലവം എന്ന് അറിയപ്പെടുന്നു.

1949-ൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റുകാർ മെയിൻ ലാന്റ് ചൈനയുടെ നിയന്ത്രണം കൈക്കലാക്കി പീപ്പിൾസ് റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് ചൈന(പി‌ആർ‌സി) സ്ഥാപിച്ചു. അതിനെ തുടർന്ന് റിപ്പബ്ലിക്ക് ഓഫ് ചൈനയുടെ(ആർ‌ഒ‌സി) നേതൃത്വം തായ്വാൻ ദ്വീപിലേക്ക് അഭയം പ്രാപിച്ച് ചുരുങ്ങാൻ നിർബന്ധിതമായി. ^[8] തായ്‌വാൻ കടലിടുക്കിന്റെ ഇരുപക്ഷത്തുള്ള ഗവണ്മെന്റുകൾ തമ്മിൽ ശാശ്വതമായ ഒരു രാഷ്ട്രീയ-സൈനിക നിലപാട് ഉണ്ടായി. തായ്‌വാനിലെ ആർ‌ഒ‌സിയും ചൈനയിലെ പി‌ആർ‌സിയും മുഴുവൻ ചൈനയുടെയും നിയമാനുസൃത സർക്കാർ തങ്ങളാണെന്ന് ഔദ്യോഗികമായി അവകാശപ്പെട്ടു . താല്ക്കാലികയുദ്ധവിരാമം അല്ലെങ്കിൽ സമാധാന കരാറിൽ ഇരുപക്ഷവും ഒരിക്കലും ഒപ്പിട്ടിട്ടില്ല, അതിനാൽ ആഭ്യന്തര യുദ്ധം നിയമപരമായി അവസാനിച്ചു എന്ന വിഷയത്തിൽ സംവാദങ്ങൾ തുടരുന്നു. ^[9]

പശ്ചാത്തലം

സിൻ‌ഹായ് വിപ്ലവത്തിനുശേഷം ക്വിംഗ് രാജവംശം തകരുകയും അതിനെത്തുടർന്ന്, പുതുതായി രൂപംകൊണ്ട ചൈനീസ് റിപ്പബ്ലിക്കിന്റെ പ്രസിഡന്റ് സ്ഥാനം യുവാൻ ഷിക്കായ് ഏറ്റെടുക്കുന്നതിനുമുമ്പ് ചൈന ഒരു ചെറിയ ആഭ്യന്തര യുദ്ധത്തിൽ അകപ്പെട്ടിരുന്നു. ^[10] പീക്കിംഗ് ആസ്ഥാനമായ ഈ ഭരണകൂടം ബിയാങ് ഗവൺമെന്റ് എന്നറിയപ്പെട്ടു.തന്നെ സ്വയം ഹോങ്ക്സിയൻ ചക്രവർത്തിയായി അവരോധിച്ചുകൊണ്ട് ചൈനയിൽ രാജവാഴ്ച പുനഃസ്ഥാപിക്കാനുള്ള ഹ്രസ്വകാല ശ്രമത്തിൽ, യുവാൻ ഷിക്കായ് നിരാശനായി . 1916 ൽ യുവാൻ ഷിക്കായിയുടെ മരണശേഷം, തുടർന്നുള്ള വർഷങ്ങളിൽ മുൻ ബിയാങ് ആർമിയിലെ വിവിധ സംഘങ്ങൾ തമ്മിൽ അധികാര പോരാട്ടങ്ങൾ ഉയർന്നുവന്നു. ഇതിനിടയിൽ, കുവോമിൻതാംഗ് നേതൃത്വത്തിലുള്ള സൺ യത്-സെൻ, ബിയാങ് സർക്കാരിന്റെ ഭരണം ചെറുത്തുക്കാൻ നിരവധി പ്രസ്ഥാനപരമ്പരകളിലൂടെ ഗ്വംഗ്സ്യൂ കേന്ദ്രമാക്കി പുതിയ സർക്കാരിന് രൂപംകൊടുത്തു.

പല രാജ്യങ്ങളിൽ നിന്നും സഹായം നേടാനുള്ള സൺ യത്-സെൻന്റെ ശ്രമങ്ങൾ അവഗണിക്കപ്പെട്ടു, അങ്ങനെ അദ്ദേഹം 1921 ൽ സോവിയറ്റ് യൂണിയനിനോട് അടുത്തു. രാഷ്‌ട്രീയ താല്പര്യങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി സോവിയറ്റ് നേതൃത്വം, സൺ യത്-സെനും പുതുതായി സ്ഥാപിതമായ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ചൈനയ്ക്കും പിന്തുണ നൽകുന്ന ഇരട്ട നയത്തിന് തുടക്കം കുറിച്ചു, ഇത് ഒടുവിൽ പീപ്പിൾസ് റിപ്പബ്ലിക് ഓഫ് ചൈനയിൽ അവസാനിക്കുകയാണുണ്ടായത് . അങ്ങനെ ചൈനയിൽ അധികാരത്തിനായുള്ള പോരാട്ടം കെ‌എം‌ടിയും സി‌പി‌സിയും തമ്മിൽ ആരംഭിച്ചു.

1923-ൽ ഷാങ്ഹായിൽ വെച്ച് സോവിയറ്റ് പ്രതിനിധി അഡോൾഫ് ജോഫെ സൺ യത്-സെൻന്ററ്റെ സാനിധ്യത്തിൽ നടത്തിയ സംയുക്ത പ്രസ്താവനയിൽ, ചൈനയുടെ ഏകീകരണത്തിന് സോവിയറ്റ് സഹായം വാഗ്ദാനം ചെയ്തു. ^[11] കോമിന്റേൺ, കെ‌എം‌ടി, സി‌പി‌സി എന്നിവയ്ക്കിടയിലുള്ള സഹകരണത്തിന്റെ പ്രഖ്യാപനമായിരുന്നു സൺ-ജോഫ് മാനിഫെസ്റ്റോ . ^[11] സോവിയറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുടെ മാതൃകയിൽ കെ‌എം‌ടിയുടെ പുനഃസംഘടനക്കും ഏകീകരികരണത്തിലും സഹായിക്കുന്നതിനുവേണ്ടി, കോമിന്റേൺ ഏജൻറ് മിഖായേൽ ബോറോഡിൻ 1923 ൽ ചൈനയിലെത്തി. സി‌പി‌സി കെ‌എം‌ടിയിൽ ചേർന്ന് ആദ്യത്തെ ഐക്യ മുന്നണി രൂപീകരിച്ചു .

1923-ൽ സൺ തന്റെ ടോങ്‌മെൻഗുയി നാളുകളിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന ലെഫ്റ്റനന്റുകളിലൊരാളായ ചിയാങ് കൈ-ഷേക്കിനെ, നിരവധി മാസത്തെ സൈനിക, രാഷ്ട്രീയ പഠനത്തിനായി സോവിയറ്റ് തലസ്ഥാനമായ മോസ്കോയിലേക്ക് അയച്ചു. ^[12] 1924 ആയപ്പോഴേക്കും ചിയാങ് വാംപോവ മിലിട്ടറി അക്കാദമിയുടെ തലവനായി. കെഎം‌ടിയുടെ തലവനും സണ്ണിന്റെ പിൻഗാമിയുമായി ചിയാങ് ശ്രദ്ധേയനായി. ^[12]

സോവിയറ്റുകൾ അക്കാദമിക്ക് ധാരാളം വിദ്യാഭ്യാസ സാമഗ്രികളും ഉപകരണങ്ങളും നൽകി. ^[13] ബഹുജന സമാഹരണത്തിനുള്ള പല സാങ്കേതിക വിദ്യകളിലും അവർ അറിവ് നൽകി. ഈ സഹായങ്ങളോടെ, ഒരു പ്രത്യേക "പാർട്ടി സൈന്യത്തെ" വളർത്താൻ സണിനു കഴിഞ്ഞു, ഒപ്പം യുദ്ധപ്രഭുക്കളെ സൈനികപരമായി പരാജയപ്പെടുത്താമെന്ന് അദ്ദേഹം കണക്കുക്കൂട്ടി സി‌പി‌സി അംഗങ്ങളും അക്കാലത്ത് അക്കാദമിയിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു, ഷൂ എൻ‌ലായ് ഉൾപ്പെടെ അവരിൽ പലരും പിന്നീട് രാഷ്ട്രീയ ഉപദേഷ്ടാക്കൾ ആയിമാറി. ^[14]

കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് അംഗങ്ങളെ വ്യക്തിഗത അടിസ്ഥാനത്തിൽ കെ‌എം‌ടിയിൽ ചേരാൻ അനുവദിച്ചു. ^[15] 1922 ൽ 300 അംഗങ്ങളും 1925 ഓടെ 1,500 പേരും മാത്രമുള്ള സി‌പി‌സി അക്കാലത്ത് ചെറുതായിരുന്നു. ^[16] 1923 ലെ കണക്കനുസരിച്ച് കെ‌എം‌ടിക്ക് 50,000 അംഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു. ^[16]

എന്നിരുന്നാലും, 1925 ൽ സണ്ണിന്റെ മരിച്ചതിനുശേഷം, കെ‌എം‌ടി ഇടത്, വലതുപക്ഷ പ്രസ്ഥാനങ്ങളായി പിരിഞ്ഞു. സി‌പി‌സി യെ ഉപയോഗിച്ച് സോവിയറ്റുകൾ കെ‌എം‌ടിയെ അകത്തു നിന്ന് നശിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണെന്ന് കെ‌എം‌ടി അംഗങ്ങൾ ആശങ്കപ്പെട്ടു. നോർത്തേൺ സൈനിക പോരാട്ടങ്ങളെ എതിർത്ത് സി.പി.സി പ്രക്ഷോഭങ്ങൾ ആരംഭിച്ചു. പാർട്ടി സമ്മേളനത്തിൽ ഇതിനെതിരെ പ്രമേയവും പാസാക്കി.

1927 മാർച്ചിൽ കെ‌എം‌ടി രണ്ടാം പാർട്ടി യോഗം ചേർന്നു, അവിടെ സോവിയറ്റുകളുടെ സഹായത്തോടെ സൈനിക പോരാട്ടങ്ങൾക്കെതിരായ പ്രമേയങ്ങൾ പാസാക്കാനും ചിയാങ്ങിന്റെ അധികാരം തടയാനും ധാരണയായി. താമസിയാതെ, കെ‌എം‌ടി വിഭജിക്കപ്പെടും എന്നു വ്യക്തമായി.

ഇക്കാലമത്രയും സോവിയറ്റ് യൂണിയൻ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി ഓഫ് ചൈനയിൽ വലിയ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയിരുന്നു. ചൈനീസ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ പിന്തുണയ്ക്കാൻ അവർ പണവും ചാരന്മാരെയും അയച്ചു. അവരുടെ പിന്തുണയില്ലായിരുന്നെങ്കിൽ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടി പരാജയപ്പെടുമായിരുന്നു. അക്കാലത്ത് ചൈനയിലെ മറ്റ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടികൾ നിലവിലുൺറ്റായിരുന്നു എന്നതിന് രേഖകൾ ഉണ്ട്. അതിൽ ചിലതിൽ 10,000 ത്തോളം അംഗങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു, പക്ഷേ അവയെല്ലാം സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ പിന്തുണയില്ലാത്തതിനാൽ പാടെ പരാജയപ്പെട്ടു. ^[17]

വടക്കൻ പോരാട്ടങ്ങളും കെ‌എം‌ടി-സി‌പി‌സി വിഭജനവും

1927 ന്റെ തുടക്കത്തിൽ, കെ‌എം‌ടി-സി‌പി‌സി വൈരാഗ്യം വിപ്ലവ നിരയിൽ പാർട്ടി പിളർപ്പിലേക്ക് നയിച്ചു. കെ‌എം‌ടി സർക്കാരിൻറെ ആസ്ഥാനം ഗ്വാങ്‌ജോവിൽ നിന്ന് തീവ്ര കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്വാധീനം ശക്തമായിരുന്ന വുഹാനിലേക്ക് മാറ്റാൻ സി‌പി‌സിയും കെ‌എം‌ടിയിലെ ഇടതുപക്ഷവും ചേർന്ന് തീരുമാനിച്ചിരുന്നു. ^[18] എന്നിരുന്നാലും, യുദ്ധപ്രഭു സൺ ചുവാൻഫാങിനെ പരാജയപ്പെടുത്തിയ ചിയാങ്ങും ലി സോങ്‌റെനും കിഴക്കോട്ട് ജിയാങ്‌സി ലക്ഷ്യമാക്കി നീങ്ങി. കെ‌എം‌ടിക്കുള്ളിലെ കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് സ്വാധീനം ഇല്ലാതാക്കണമെന്ന ചിയാങ്ങിന്റെ ആവശ്യം ഇടതുപക്ഷക്കാർ നിരസിച്ചു. സോവിയറ്റ് യൂണിയന്റെ ഉത്തരവുകൾ സ്വീകരിച്ച് സൺ യാത്-സെന്റെ മൂന്ന് ജനങ്ങളുടെ തത്ത്വങ്ങൾക്കെതിരായി പ്രവർത്തിച്ചതിന് ചിയാങ് അവരെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞു. കെ‌എം‌ടി ക്യാമ്പിനുള്ളിൽ സി‌പി‌സിയോടുള്ള ചിയാങ്ങിന്റെ സഹിഷ്ണുത കുറഞ്ഞു എന്നാണ് മാവോ സെഡോംഗ് ഇതിനെ വ്യാഖ്യാനിച്ചത്. ^[19]

ഏപ്രിൽ 7 ന് ചിയാങ്ങും മറ്റ് നിരവധി കെ‌എം‌ടി നേതാക്കളും ഒരു യോഗം ചേർന്നു, കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് പ്രവർത്തനങ്ങൾ സാമൂഹികമായും സാമ്പത്തികമായും തകരാറിലാണെന്നും ദേശീയ വിപ്ലവം തുടരുന്നതിന് അത് പഴയപടിയാക്കണമെന്നും അവർ നിർദ്ദേശിച്ചു. ഏപ്രിൽ 12 ന്, ഷാങ്ഹായിയിൽ, കെ‌എം‌ടിയിലെ നിരവധി കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് അംഗങ്ങളെ ജനറൽ ബായ് ചോങ്‌സിയുടെ നിർദേശപ്രകാരം അറസ്റ്റുചെയ്തും വധശിക്ഷക്ക് വിധിച്ചു ^[20] നീക്കം ചെയ്തു. ഏപ്രിൽ 12 ലെ സംഭവം അല്ലെങ്കിൽ ഷാങ്ഹായ് കൂട്ടക്കൊല എന്നാണ് സിപിസി ഇതിനെ വിശേഷിപ്പിച്ചത്. ^[21] ഈ സംഭവം ചിയാങ്ങും, വുഹാൻ നഗരത്തെ നിയന്ത്രിക്കുന്ന കെ‌എം‌ടിയുടെ ഇടതുപക്ഷ വിഭാഗത്തിന്റെ നേതാവുമായ വാങ് ജിങ്‌വേയും തമ്മിലുള്ള വിള്ളൽ വർദ്ധിപ്പിച്ചു.

ഒടുവിൽ, കെ‌എം‌ടിയുടെ ഇടതുപക്ഷം സി‌പി‌സി അംഗങ്ങളെ വുഹാൻ സർക്കാരിൽ നിന്ന് പുറത്താക്കി, ഇതെ തുടർന്ന് ചിയാങ് കൈ-ഷെയ്ക്ക് അട്ടിമറിക്കപ്പെട്ടു. കെ‌എം‌ടി യുദ്ധപ്രഭുക്കൾക്കെതിരായ പ്രചാരണം പുനരാരംഭിക്കുകയും 1928 ജൂണിൽ ബീജിംഗ് പിടിച്ചെടുക്കുകയും ചെയ്തു. ^[22] താമസിയാതെ, കിഴക്കൻ ചൈനയുടെ ഭൂരിഭാഗവും നാൻജിംഗ് കേന്ദ്രസർക്കാരിന്റെ നിയന്ത്രണത്തിലായി. ചൈനയുടെ ഏക നിയമാനുസൃത ഗവൺമെൻറ് എന്ന നിലയിൽ ഈ സർക്കാറിന് അന്താരാഷ്ട്ര അംഗീകാരവും ലഭിച്ചു. സൺ യാത്-സെനുമായി യോജിച്ച് വിപ്ലവത്തിന്റെ മൂന്ന് ഘട്ടങ്ങളുടെ സമവാക്യം കെ‌എം‌ടി സർക്കാർ പ്രഖ്യാപിച്ചു: സൈനിക ഏകീകരണം, രാഷ്ട്രീയ പരിശ്രമം, ഭരണഘടനാ ജനാധിപത്യം എന്നിവയായിരുന്നു അവ. ^[23]

യുദ്ധങ്ങളുടെ ഗതി