Pavlo Skoropadsky
Pavlo Petrovytsj Skoropadsky (Oekraïens: Павло Петрович Скоропадський) (Wiesbaden, 15 mei 1873 – Metten, 26 april 1945) was een Oekraïens politicus, die in van april tot oktober 1918 staatshoofd (Hetman) was van de door Duitsland gedirigeerde Oekraïense Staat.
De Eerste Wereldoorlog eindigde in Oost-Europa met de Vrede van Brest-Litovsk, die werd ondertekend in maart 1918. Hierin verkregen de Centrale mogendheden, vooral Duitsland, het recht Oekraïne te bezetten [bron?].Op 29 april 1918 installeerden de Duitsers in Oekraïne een semi-monarchistisch regime,[bron?] dat geleid werd door een hetman, de in Wiesbaden geboren Oekraïense grootgrondbezitter en generaal Pavlo Skoropadsky. Dit regime genoot vooral de steun van landeigenaren, Kozakken en de Russische kadetten, en stond lijnrecht tegenover de overwegend sociaaldemocratische Oekraïense Volksrepubliek, die op 25 januari van dat jaar in Kiev was uitgeroepen. Ook Aartshertog Wilhelm van Habsburg had de ambitie om de Oekraïense troon te bestijgen en was een tegenspeler van Skoropadsky.
Tijdens de regering van Skoropadsky werd veel gedaan op cultureel en educatief terrein. Zo decreteerde hij de oprichting van meerdere Oekraïense universiteiten, onder meer in Kamjanets-Podilsky. Toch zou het hetmanaat niet meer blijken te zijn dan een intermezzo. Hij had veel kwaad bloed gezet met zijn pro-Duitse opstelling en zijn conservatieve agrarische politiek, en na de Duitse nederlaag kwam er snel een eind aan zijn heerschappij, die eindigde in november 1918. Op 14 december nam een nieuwe voorlopige regering, geleid door Volodymyr Vynnytsjenko en Symon Petljoera, hem gevangen en werd de Volksrepubliek Oekraïne in ere hersteld.
In 1919 vluchtte Skoropadsky naar Berlijn. Vanuit Duitsland trachtte hij steun te winnen om de communistische heerschappij in Oekraïne omver te werpen. Later zouden hij en zijn nationalistische beweging een nauwe samenwerking aangaan met Adolf Hitler[bron?]. Na de Duitse inval in de Sovjet-Unie in 1941 verleenden nationalistische Oekraïners steun bij de vervolging van zowel communisten als Joden. De Duitsers werden in de Oekraïne, die zwaar had geleden onder de terreur van Lenin en Stalin en door communistisch wanbeheer veroorzaakte hongersnood had gekend, als bevrijders ingehaald. Kort voor het einde van de Tweede Wereldoorlog raakte Skoropadsky op 16 april 1945 zwaargewond bij een bombardement. Op de ziekenzaal van het klooster Metten overleed hij aan zijn verwondingen.
