Zdzisław Jan Ryn

polski dyplomata, lekarz psychiatra, publicysta

Zdzisław Jan Ryn (ur. 21 października 1938 w Szczyrku, zm. 6 lutego 2022 w Krakowie[1]) – polski dyplomata, lekarz psychiatra, profesor nauk medycznych Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, publicysta, były ambasador Rzeczypospolitej Polskiej w Chile i Argentynie, alpinista, podróżnik, członek The Explorers Club, znawca i eksplorator Andów. Od 2011 do 2014 roku prezes, a od 2014 roku członek honorowy Polskiego Towarzystwa Medycyny i Ratownictwa Górskiego.

Zdzisław Jan Ryn
Ilustracja
(15 czerwca 2012)
Data i miejsce urodzenia

21 października 1938
Szczyrk

Data i miejsce śmierci

6 lutego 2022
Kraków

Ambasador RP w Argentynie
Okres

od 2007
do 30 czerwca 2008

Poprzednik

Stanisław Stefan Paszczyk

Następca

Jacek Bazański

Ambasador RP w Chile
Okres

od 1991
do 1997

Poprzednik

Zenon Rządziński

Następca

Daniel Passent

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Chile) Odznaka Honorowa „Bene Merito”

Życiorys

edytuj

W 1957 ukończył naukę w Liceum Ogólnokształcącym im. Adama Asnyka w Bielsku-Białej, a w 1963 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej im. Mikołaja Kopernika w Krakowie. Odbył również specjalistyczne studia z dziedziny psychiatrii I i II stopnia (odpowiednio w 1967 i 1969). W 1971 uzyskał stopień doktora (praca Zaburzenia psychiczne u alpinistów w warunkach stresu wysokogórskiego; promotor: Antoni Kępiński), a w 1979 habilitował się na podstawie pracy Układ nerwowy a wysokość. Zespół astenii wysokogórskiej. 20 października 1994 otrzymał tytuł naukowy profesora[2].

W latach 1961–1965 pracował w Szpitalu Miejskim Nr l w Bielsku-Białej, a od 1965 do 1967 i od 1972 do 1973 w Akademii Medycznej w Krakowie (Państwowym Szpitalu Klinicznym). Od 1970 do 1971 był też zatrudniony w Miejskim Ośrodku Matki i Dziecka w Krakowie. W 1971 został asystentem, a następnie starszym asystentem Katedry Psychiatrii AM. Od 1975 do 1979 był adiunktem, od 1979 do 1983 adiunktem habilitowanym. W 1983 został docentem.

Od 1981 do 1984 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego, w latach 1984–1988 członkiem Kolegium Dziekańskiego Wydziału Lekarskiego, a od 1984 do 2009 kierownikiem Zakładu Patologii Społecznej w Katedrze Psychiatrii Collegium Medicum UJ. Był kierownikiem Zakładu Psychologii Klinicznej Instytutu Psychologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. Od 1976 do 1981 pełnił obowiązki specjalisty wojewódzkiego w zakresie psychiatrii w Tarnowie. Od 1996 zatrudniony w Zakładzie Rehabilitacji w Neurologii i Psychiatrii Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie.

Na początku lat 90. rozpoczął karierę dyplomatyczną. Od 1991 do 1996 pełnił misję jako ambasador nadzwyczajny i pełnomocny RP w Chile, akredytowany jednocześnie w Boliwii. Od 1997 do 2000 był także konsulem honorowym Republiki Chile w Krakowie. Od 2007 do 2008 był ambasadorem RP w Argentynie, akredytowanym równocześnie na Paragwaj.

Był promotorem kilkudziesięciu prac magisterskich i trzech prac doktorskich[3]. Jest autorem przeszło 450 publikacji naukowych, głównie w czasopismach zagranicznych na temat psychiatrii klinicznej, sądowej i społecznej, patologii obozów koncentracyjnych, medycyny górskiej, psychologii alpinizmu, antropologii i medycyny Indian Ameryki Południowej, a także o etyce medycznej i cierpieniu. Autor kilkuset publikacji popularnonaukowych, reportaży i esejów o tematyce górskiej, psychologicznej, biograficznej i historycznej. Autor lub konsultant kilku filmów popularnonaukowych. Brał udział w kilkuset audycjach radiowych i telewizyjnych.

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Odznaczony m.in. Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Chile[4] (1996), "Bene Meritus" Polskiego Towarzystwa Lekarskiego (1999); Medalem Medicina Cracoviensis (2000); Medalem Cruz del III Milenio (2004, Chile). Doktor honoris causa Universidad Cientifica del Sur (Lima - Peru). Obywatel honorowy miast: La Serena (1996, Chile) i Coquimbo (2004, Chile) oraz 7 miast w Argentynie (2007–2008). W 2001 r. otrzymał (wraz z Wojciechem Wiltosem i Władysławem Vermessym) nagrodę "Kolosa 2000" w kategorii "podróże", za wyprawę "Atacama 2000" w rejon Gór Domeyki w północnym Chile. W 2018 otrzymał Odznakę Honorową „Bene Merito”[5].

Wybrane publikacje - książki

edytuj
  • Medycyna i alpinizm (1973)
  • Psychiatria i psychologia sądowa. Bibliografia polska 1945-1975 (1980, współautor)
  • Los Andes y la Medicina (Bolivia, 1981)
  • Antoni Kępiński – Cirujano de Almas (Mexico, 1988)
  • Cierpienie ma tysiąc twarzy. Jan Paweł II i chorzy (1989)
  • Skoczkowie narciarscy. Studium psychologiczne (1990, wsp.)
  • Antoni Kępiński. Autoportret człowieka (1992–2015, dziesięć wydań)
  • El dolor tiene mil rostros. Juan Pablo II y los enfermos (Chile, 1993, 1994, 1995)
  • Ignacio Domeyko. Ciudadano de dos patrias (Chile, 1994)
  • Gabriela Mistral peregrina a Polonia (Chile,1996)
  • Antoni Kępiński. Samarytanin naszych czasów (1997, red.)
  • Materiały z polsko-niemieckiego Sympozjum “Etyka w medycynie” (1998 Część I, red.)
  • Materiały z polsko-niemieckiego Sympozjum “Etyka w medycynie  (2000, Część II, red.)
  • Ethics in Medicine, A.J. Schauer, HL. Schreiber, Z.Ryn., J.Andres [Hg.], (Gettingen, 2001, red.) 
  • Elementarz Antoniego Kępińskiego dla zdrowego i chorego (2002, red.),
  • Ignacy Domeyko-Obywatel świata. Ignacio Domeyko-Ciudadano del Mundo (2002)
  • Medycyna tradycyjna w Ameryce. Medicina tradicional de las Américas (2002, red. i autor)
  • Psychiatria obozów koncentracyjnych i prześladowań politycznych. Bibliografia Katedry Psychiatrii CM UJ (2003)
  • Antoni Kępiński: Psychiatria humanistyczna (2003, red.)
  • Rok Ignacego Domeyki 2002. Pod auspicjami UNESCO (2003)
  • Dekalog Antoniego Kępińskiego (2004, red.)
  • Antoni Kępiński. Refleksje oświęcimskie (2005, red.)
  • Auschwitz Survivors. Clinical-Psychiatric Studies (2005, 2013, red. i wsp.)
  • Ignacy Domeyko. Kalendarium życia (2006)
  • Medycyna indiańska (2007)
  • Rytm śmierci (2008, współautor S. Kłodziński)
  • Ignacy Domeyko. Bibliografia (2008)
  • The Caves of Easter Island. Underground World of Rapa Nui (2009, red. i autor)
  • Easter Island. Rapa Nui. Polish Speleological Exploration (2012)
  • Wyspa Wielkanocna. Eskulap na Rapa Nui (2013)
  • En la frontera entre la vida y la muerte (Mexico, 2013; współautor S. Kłodziński)
  • Ignacio Domeyko. La Vida y La Obra (Kraków 2014)
  • Zdzisław Jan Ryn. Lekarz. Podróżnik. Dyplomata (2015)
  • Góry. Medycyna. Antropologia (2016)
  • Witold H. Paryski. Mountain Climbing in Latin America (2016, red.)
  • Witold H. Paryski. Góry Ameryki Łacińskiej (2016, red.)
  • Ignacio Domeyko. La vida y la obra (Santiago 2016)
  • Rhythm of Death. The Experience of Survivors of Nazi German Concentration Camps (2018)[6]

Przypisy

edytuj
  1. Zmarł prof. Zdzisław Jan Ryn, wybitny psychiatra, dyplomata i podróżnik. Onet.pl, 2022-02-07. [dostęp 2022-02-07].
  2. Prof. Zdzisław Jan Ryn, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2011-07-23].
  3. System Wspomagania Wyboru Recenzentów [online], recenzenci.opi.org.pl [dostęp 2018-12-26].
  4. Między dźwiękami. forumakad.pl.
  5. Uroczyste wręczenie odznak Bene Merito. Ministerstwo Spraw Zagranicznych Rzeczypospolitej Polskiej. [dostęp 2018-10-17].
  6. Rhythm of Death. The Experience of Survivors of Nazi German Concentration Camps. Academia.edu. [dostęp 2018-10-17].

Bibliografia

edytuj