Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242

22 listopada 1967 Rada Bezpieczeństwa ONZ wystosowała Rezolucję nr 242, (S/RES/242) wzywającą do „utworzenia sprawiedliwego i trwałego pokoju na Bliskim Wschodzie”, który miał być osiągnięty poprzez przyjęcie następujących zasad:

1. wycofanie izraelskich wojsk z terenów zajętych w wojnie sześciodniowej,
2. wycofaniu wszystkich żądań sprzed wojny oraz
3. poszanowaniu praw wszystkich państw regionu do bezpiecznego istnienia w swoich granicach.

Rezolucja Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 242

Data uchwalenia	22 listopada 1967
Dotyczy	sytuacji na Bliskim Wschodzie
Uchwalona	jednomyślnie
Wstrzymujący się	brak
Tekst rezolucji
Zastrzeżenia dotyczące pojęć prawnych

Rezolucja została przyjęta jednogłośnie przez Radę Bezpieczeństwa ONZ. Została ona przyjęta na mocy rozdziału VI w Karcie Narodów Zjednoczonych. Uchwała została przedstawiona przez brytyjskiego ambasadora barona Caradona i była jednym z pięciu projektów rozpatrywanych w tym dniu.

23 listopada 1967 Sekretarz generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych U Thant upoważnił szwedzkiego dyplomatę Gunnara Jarringa by jako specjalny wysłannik ONZ nadzorował wprowadzenie Rezolucji 242 w życie. Jarring umieścił swoją główną kwaterę na wyspie Cypr i rozpoczął konsultacje z Izraelem, Egiptem, Jordanią i Libanem. Syria odmówiła udziału w jakichkolwiek konsultacjach w sprawie porozumienia z Izraelem.

Konsultacje prowadzone przez Gunnara Jarringa były niezwykle trudne. Izrael nalegał na rozpoczęcie bezpośrednich rozmów pokojowych z państwami arabskimi twierdząc, że żadne ustępstwa terytorialne nie mogą być uczynione zanim nie powstanie perspektywa trwałego pokoju. Natomiast państwa arabskie popierane przez Związek Radziecki utrzymywały, że bezpośrednie rozmowy z Izraelem mogą rozpocząć się dopiero po wycofaniu jego wojsk z zajętych terenów. Impas doprowadził do zerwania konsultacji przez państwa arabskie.

Linki zewnętrzne

• Polskie tłumaczenie rezolucji