Renata Walezjuszka

Renata Walezjuszka

Księżna Modeny
Okres	od 31 października 1534 do 3 października 1559
Jako żona	Herkulesa II d’Este
Dane biograficzne
Dynastia	Walezjusze
Data i miejsce urodzenia	10 października 1510 Blois
Data śmierci	20 czerwca 1574
Ojciec	Ludwik XII Walezjusz
Matka	Anna Bretońska
Mąż	Herkules II d’Este
Dzieci	Anna Alfons II d’Este Lukrecja Eleonora Luigi

Renata Walezjuszka, Renata francuska, fr. Renée de Valois (ur. 10 października 1510 w Blois, zm. 20 czerwca 1574) – królewna francuska z dynastii Walezjuszów, księżna Ferrary od 1528 roku i Modeny od 1534 roku.

Życiorys

Renata była młodszą córką króla Francji Ludwika XII i jego żony, księżnej Bretanii Anny, dziedziczki księcia Franciszka II Bretońskiego. Jej wczesną edukacją zajęła się jej guwernantka, Michelle de Saubonne, Madame de Soubise. W zamian za wyrzeczenie się pretensji do księstwa Bretanii, Renata otrzymała księstwo Chartres od Franciszka I, króla Francji. W dzieciństwie zaprzyjaźniła się z Anną Boleyn, późniejszą królową Anglii, przebywającą wówczas na dworze francuskim.

Związki z protestantami

Renata jako księżna Ferrary była gorącą protektorką proreformacyjnych kół intelektualnych we Włoszech, w związku z czym została poddana silnym naciskom ze strony Rzymu. Restrykcjami inkwizycji rzymskiej objęte zostało także księstwo rządzone przez dynastię d’Este. Dwór książęcy był bezpiecznym schronieniem dla włoskich i zagranicznych protestantów (w 1536 Ferrarę odwiedził sam Kalwin). Ponieważ miejscowy inkwizytor Girolamo Papini był blisko związany z dworem, Kongregacja Świętego Oficjum wysłała do Ferrary własnych komisarzy. Pod ich naciskiem książę Ercole zgodził się na egzekucję jednego z czołowych włoskich protestantów, Fanino Faniniego (1550). W 1554 księżna Renata oficjalnie złożyła katolickie wyznanie wiary i wyrzekła się protestantyzmu. Było to odstępstwo taktyczne, księżna bowiem kategorycznie odmawiała w uczestniczeniu w katolickich obrzędach i to pomimo nacisków męża. Próbowała również wychowywać młodsze córki w kalwinizmie. Po śmierci męża i pod wpływem nacisków syna w 1560 roku powróciła do Francji. Tam Renata już oficjalnie przeszła na Kalwinizm i popierała Hugenotów w swoich dobrach. Noc św. Bartłomieja przeżyła dzięki opiece Katarzyny Medycejskiej, ale pomimo nacisków dworu odmówiła przejścia na katolicyzm. W swoich w Montargis udzielała pomocy i ochrony Hugenotom. Jej pogrzeb odbył się według liturgii kalwińskiej ku wielkiemu niezadowoleniu dzieci.

Życie prywatne

W kwietniu 1528 poślubiła księcia Ferrary, Modeny i Reggio – Herkulesa II. Mieli pięcioro dzieci:

1. Annę (1531–1607) – żonę Franciszka de Guise i Jakuba Sabaudzkiego, księcia Nemours,
2. Alfonsa (1533–1597) – księcia Ferrary i Modeny,
3. Lukrecję (1535–1598) – żonę Francesco Maria II della Rovere, księcia Urbino,
4. Eleonorę (1537–1581),
5. Luigiego (1538–1586) – biskupa Ferrary i arcybiskupa Auch.

Renata owdowiała w 1559. W związku ze złymi stosunkami z synem, księciem Ferrary, wróciła do Francji w 1560 roku i osiedliła się w Montargis, gdzie zmarła 12 czerwca 1574.

Zobacz też

• Walezjusze

Bibliografia

• Baumgartner Frederic, Louis XII, St.Martin’s Press, New York 1996.
• Morby John, Dynastie świata. Przewodnik chronologiczny i genealogiczny, Kraków 1995.