Przejdź do zawartości

Maciej Rybiński (dziennikarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Rybiński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

5 marca 1945
Warszawa

Data śmierci

22 października 2009

Zawód, zajęcie

dziennikarz, pisarz

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
Nagrobek Macieja Rybińskiego i jego żony Krystyny Grzybowskiej na Cmentarzu Powązkowskim

Maciej Jerzy Rybiński (ur. 5 marca[1] 1945 w Warszawie, zm. 22 października 2009[2]) – polski dziennikarz, publicysta, felietonista, komentator polityczny, ekonomiczny i społeczny, satyryk, scenarzysta, pisarz.

Jego żoną była dziennikarka Krystyna Grzybowska. Był ojcem Aleksandry Rybińskiej[3], również dziennikarki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1964 ukończył VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Władysława IV[4].

Studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim, a w zawodzie debiutował jako dziennikarz sportowy (tygodnik „Sportowiec”). Później został felietonistą tygodnika studenckiego „itd”. Był jednym ze scenarzystów serialu Alternatywy 4[5], a także współautorem wielu kryminałów. Występował w Kabarecie pod Egidą.

Od 1982 przebywał na emigracji w Niemczech i w Wielkiej Brytanii[6]. Był wówczas współpracownikiem niemieckiej katolickiej agencji prasowej KNA, pracownikiem BBC World Service w Londynie, potem korespondentem BBC w Bonn i Brukseli. Pisał dla wielu pism emigracyjnych, m.in. paryskiej „Kultury”, „Kontaktu”, „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”, „Orła Białego”, „Poglądu”.

W 1989 rozpoczął współpracę z „Rzeczpospolitą”. Do Polski wrócił w listopadzie 1998. Pisał felietony do tygodnika „Wprost”, „Faktu” (od 2006 pod tytułem „Jestem, więc piszę”, pod koniec prowadził też satyryczną rubrykę „Bigos z Ryby”[7]), „Dziennika Polskiego[8], „Rzeczpospolitej” oraz „Gazety Polskiej

W 1997 redaktor naczelny „Gazety WyborczejAdam Michnik oskarżył Macieja Rybińskiego o plagiat artykułu z „Frankfurter Allgemeine Zeitung”. Plagiatem był jego tekst pt. Biznes wraca na Zachód[9], który okazał się niemal identyczny z przedrukiem opublikowanym w Forum pt. Minęło oczarowanie Europą Wschodnią[10][11]. Odpowiedzią na ten zarzut był tekst Ja znany plagiator[12], w którym zwrócił uwagę na szereg istniejących jego zdaniem nieścisłości w informacjach podawanych przez Adama Michnika i dziennikarza „Gazety Wyborczej” Pawła Wrońskiego. Ówczesny redaktor naczelny „Rzeczpospolitej” Piotr Aleksandrowicz z powodu plagiatu zerwał współpracę z Maciejem Rybińskim.

Maciej Rybiński był członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Stowarzyszenia Wolnego Słowa. W 2008 został Honorowym Członkiem Stowarzyszenia KoLiber.

Od dłuższego czasu cierpiał na chorobę serca, 22 października 2009 zmarł nagle[13] w Warszawie. 29 października 2009 r. urnę z jego prochami złożono w rodzinnym grobowcu na Starych Powązkach[14] (kwatera 279-5-16)[15].

Odznaczenia i nagrody

[edytuj | edytuj kod]

W 2002 został laureatem Nagrody Kisiela (nagrodę uzasadniano tym, że „pisze, bo myśli”).

29 października 2009 za wybitne zasługi dla rozwoju polskiej kultury, a w szczególności za osiągnięcia w twórczości publicystycznej i pracy dziennikarskiej będącej przykładem niezależności myślenia i odwagi głoszenia własnych poglądów, za zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[16][17].

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Góralskie tango (1978) – wraz z Januszem Płońskim
  • Balladyna Superstar (1984) – wraz z Januszem Płońskim
  • Brakujące ogniwo (2005) – wraz z Januszem Płońskim
  • Jestem, więc piszę. 2003–2005 (2005), zbiór felietonów, wydawnictwo UMCS
  • Bruderszaft z Belzebubem (2008), powieść, Axel Springer
  • Ryba w czerwonej Zalewie, zbiór felietonów (2011), wydawnictwo LTW
  • Ryba Ludojad, felietony z Rzeczpospolitej (2011), wydawnictwo M
  • Maciej Rybiński: Felietony (2011), Ringier Axel Springer Polska
  • Bajeczki ekonomiczne, zbiór felietonów o ekonomii, (2013), Zysk i S-ka

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Maciej Rybiński o sobie
  2. Zmarł wieloletni współpracownik i felietonista "Rzeczpospolitej" Maciej Rybiński.. rp.pl, 22 października 2009. [dostęp 2009-10-22].
  3. Aleksandra Rybińska. Koniec Angeli Merkel, Amerykanie i Niemcy zakładnikami polityki wobec Rosji?. NPTV [dostęp 2016-08-14].
  4. Wiesław Drzewiecki. Pogrzeb Macieja Rybińskiego. „Ławy Skrzypią”, s. 16–17, 27 XI 2009. Warszawa: Koło Wychowanków Gimnazjum i Liceum im. Króla Władysława IV. 
  5. Maciej Rybiński w bazie filmpolski.pl
  6. Maciej Rybiński nie żyje. gazeta.pl, 22 października 2009. [dostęp 2009-10-22].
  7. Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2013-12-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-07-20)].
  8. Maciej Rybiński: Ryba lubi pływać. dziennikpolski24.pl. [dostęp 2016-04-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-10-30)].
  9. Maciej Rybiński: Biznes wraca na zachód. Rzeczpospolita, 23 maja 1997.
  10. Minęło oczarowanie Europą Wschodnią. Forum, 21 maja 1997.
  11. Małgorzata Kozłowska: Ctrl C, Ctrl V: Nowy warsztat dziennikarza. polityka.pl, 22 lutego 2007. [dostęp 2009-10-22].
  12. Maciej Rybiński: Ja znany plagiator. rybinski.blog.pl, 3 lutego 2005. [dostęp 2009-10-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (27 września 2007)].
  13. Maciej Rybiński. rp.pl.
  14. Pogrzeb Macieja Rybińskiego. fakty.interia.pl.
  15. Cmentarz Stare Powązki: MACIEJ RYBIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-18].
  16. Maciej Rybiński odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski. prezydent.pl, [dostęp 29 października 2009]
  17. M.P. z 2010 r. nr 28, poz. 328

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]