Niszczyciele rakietowe typu Spruance
 USS David R. Ray (DD-971) | |
| Kraj budowy | |
|---|---|
| Użytkownicy | |
| Wejście do służby | |
| Zbudowane okręty |
30 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
8000 t |
| Długość |
171 m |
| Szerokość |
16,8 m |
| Zanurzenie |
8,8 m |
| Napęd |
4 turbiny gazowe General Electric LM2500 o mocy 80 000 KM napędzające 2 śruby |
| Prędkość |
32 węzłów |
| Załoga |
330 |
| Uzbrojenie |
1x61 wyrzutnie Mk41 systemu VLS wyposażonych w pociski RIM-67 SM-2, BGM-109 Tomahawk lub rakietotorpedy VL-ASROC |
| Wyposażenie lotnicze | |
Niszczyciele rakietowe typu Spruance – seria 30 amerykańskich niszczycieli rakietowych, które wchodziły do służby w latach 1973–1979. W 2005 ostatnia jednostka tego typu została wycofana ze służby w US Navy. Nazwa serii okrętów pochodzi od nazwiska amerykańskiego admirała Raymonda Spruance'a.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec lat 60 w US Navy pojawiło się zapotrzebowanie na nowy niszczyciel przeznaczony do ochrony przed okrętami podwodnymi, grup uderzeniowych wyposażonych w lotniskowce. Niszczyciele typu Spruance zostały zaprojektowane w celu zastąpienia serii niszczycieli pochodzących z II wojny światowej, typu Allen M. Summer i Gearing. Środki na budowę pięciu pierwszych okrętów zostały przewidziane w budżecie obronnym na rok 1969. Po wstrzymaniu finansowania, a następnie ponownym przydzieleniu środków z budżetu na rok 1970, zamówiono pierwsze trzy jednostki typu. Środki na budowę kolejnych okrętów miały pochodzić z pięciu kolejnych lat budżetowych. Łącznie zamówiono 30 okrętów które miały być budowane w stoczni Ingalls Shipbuilding. Stocznia ta jako jedyna miała budować okręty tego typu, co w założeniu miało obniżyć koszty i przyśpieszyć budowę serii.
Główna funkcją okrętów było zwalczanie okrętów podwodnych z możliwością zwalczania celów powietrznych. Przebudowa której poddano 24 jednostki dodała do możliwości okrętów także zwalczanie celów nawodnych i lądowych. Okręty typu Spruance były pierwszymi dużymi jednostkami US Navy wyposażonymi w napęd składający się z turbin gazowych. Modułowa konstrukcja okrętów ułatwiała montaż wyposażenia i uzbrojenia, a także podatność na modernizacje.
Bazując na typie Spruance opracowano koncepcję budowy śmigłowcowca. Projekt z powodu wysokich kosztów został jednak zarzucony, a zamówioną jednostkę ukończono (USS „Hayler”) w standardowej dla niszczycieli konfiguracji.
Opierając się na projekcie okrętów typu Spruance opracowano dla Iranu serię czterech jednostek, które po wybuchu w tym kraju rewolucji zostały przejęte przez US Navy, gdzie nosiły oznaczenie typ Kidd.
Proces wycofywania okrętów ze służby rozpoczął się w 1998, a zakończył w 2005
Rozwiązania techniczne zastosowane na okrętach okazały się na tyle udane że znalazły zastosowanie na późniejszych jednostkach typu Kidd i Ticonderoga.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jacek Krzewiński. Amerykańskie niszczyciele typu Spruance i Kidd. „Nowa Technika Wojskowa”. 1997. nr 5. s. 46 – 53.
- Marcin Chała. Niszczyciele typu Spruance. Część 1. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 9/2013. XVIII (137), wrzesień 2013. Warszawa: Magnum X.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- (en) www.destroyerhistory.org
- (en) www.navysite.de
- Typ Spruance (DD). okretywojenne.mil.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-29)].