Zupa błyskawiczna
 Kubek zupy błyskawicznej z makaronem | |
| Inne nazwy |
zupa instant, zupka chińska |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Data i miejsce powstania |
1958 |
| Twórca | Momofuku Andō |
| Odmiany | |
|
sucha, w puszce, na bazie pasty | |
| Składniki | |
|
makaron błyskawiczny, suchy bulion lub proszek, suszone warzywa i mięsa, tłuszcz, konserwanty | |
| Uwagi | |
| |
Zupa błyskawiczna, także zupa instant; potocznie zupka chińska[1] – produkt spożywczy typu instant, występujący w postaci zupy z makaronem błyskawicznym, nadający się do konsumpcji w kilka minut po zalaniu gorącą wodą i wymieszaniu w naczyniu.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Twórcą zupy błyskawicznej był Japończyk Momofuku Andō (1910–2007), który chciał stworzyć produkt łatwo dostępny i pozwalający zwalczyć niedobór żywności. Pierwowzorem był japoński ramen. Wynalazek pojawił się na rynku w 1958 roku – była to zupa ramen z kurczaka w opakowaniu do zalania wrzątkiem[1]. Wcześniej Andō opracował technologię odwodnienia smażonego makaronu[1]. W latach 70. XX wieku opracował kubek do zalewania wrzątkiem[1]. W Rosji zupy instant stały się bardzo popularne w pociągach dalekobieżnych[1].
Składniki
[edytuj | edytuj kod]Zupy błyskawiczne zwykle składają się z makaronu i jednej lub więcej torebek z przyprawami i tłuszczami, które nadają zupie smak. Produkty te zazwyczaj zawierają duże ilości soli oraz glutaminian sodu stosowany jako wzmacniacz smaku i zapachu, czasem dodatkowo inne substancje o podobnym działaniu.
Zupki chińskie występują w wielu wariantach smakowych (m.in. kurczaka, wołowiny, krewetek, krabowym, curry). Polscy producenci oferują swoim konsumentom także opcje nawiązujące do tradycyjnych polskich zup[2]. Firma Amino nazywa takie produkty „tradycyjnym polskim smakiem”[1].
Danie to wymaga niewielkiego nakładu pracy potrzebnego do przygotowania ciepłego posiłku, choć niezbilansowanego pod względem zawartości witamin i minerałów.
-
Zawartość opakowania zupy instant -
Gotowa zupka chińska
Nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Polskie określenie zupka chińska sugeruje chińskie pochodzenie tego typu produktów, tymczasem zostały wynalezione w Japonii, a do Polski przywożone są głównie z Wietnamu[3]. Na szeroką skalę na polski rynek wprowadził je w latach 90. XX wieku wietnamski przedsiębiorca Tao Ngoc Tu – założyciel firmy Tan-Viet, będącej właścicielem marek Vifon i Tao-Tao[1][4].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g Tomasz Molga: Polska prawdziwą potęgą w jedzeniu zupek chińskich. I to oficjalnie – policzyli, ile ich zjadamy. [w:] naTemat.pl [on-line]. Glob360 sp. z o.o., 2 września 2016. [dostęp 2017-10-03].
- ↑ Zupki błyskawiczne. Amino / Unilever Polska Sp. z o.o.. [dostęp 2017-10-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-03)].
- ↑ Rafał Hetman: Śmieciowe jedzenie, które było towarem luksusowym. Historia zupki chińskiej. [w:] naTemat.pl [on-line]. Glob360 sp. z o.o., 8 października 2013. [dostęp 2017-10-03].
- ↑ Filip Kowalik: Tao Ngoc Tu. Człowiek, który dorobił się w Polsce na zupkach Vifon. [w:] Forbes [on-line]. Ringier Axel Springer Polska, 16 czerwca 2016. [dostęp 2017-10-03].