Άντικλος

Στην ελληνική μυθολογία ο Άντικλος (< ἀντί- (έναντι, εμπρός) + κλέος (δόξα), "αυτός που έχει μπροστά του τη δόξα" είτε "που τον περιμένει η δόξα") ήταν ένας από τους Αχαιούς που είχαν κρυφτεί μέσα στον Δούρειο `Ιππο. Η Ωραία Ελένη, οδηγημένη από κάποιο θεό-σύμμαχο των Τρώων, το ίδιο εκείνο βράδυ της ημέρας που οι Τρώες είχαν βάλει το ξύλινο άλογο μέσα στην πόλη τους, ζύγωσε σε αυτό μαζί με τον Δηίφοβο και το τριγύρισε τρεις φορές φωνάζοντας τα ονόματα των Ελλήνων αρχηγών, μιμούμενη μάλιστα τις φωνές των γυναικών τους. Τότε οι Διομήδης και Μενέλαος σηκώθηκαν και ήθελαν να βγουν έξω ή να απαντήσουν, αλλά ο Οδυσσέας τους συγκράτησε. «Άφωνοι τότε οι Αχαιοί καθόντανε όλοι οι άλλοι / κι ήθελε μόνο ο Άντικλος σε σένα ν' απαντήσει, / μα του 'κλεινε το στόμα του με τα γερά του χέρια / σφιχτά ο Δυσέας άπαυτα, κι έτσι μας γλύτωσε όλους, / ωσότου αλάργα η Αθηνά σε πήρε πια η Παλλάδα» (Οδύσσεια, δ 285-289), λέει ο Μενέλαος αργότερα στην Ελένη στη Σπάρτη. Σύμφωνα με άλλη παράδοση, ο Οδυσσέας δεν περιορίσθηκε απλώς να κλείσει το στόμα του Αντίκλου εκείνη τη βραδιά, αλλά τον έπνιξε.

Δείτε επίσης

• Ο αστεροειδής 7214 Άντικλος (7214 Anticlus), που ανακαλύφθηκε το 1973 και ανήκει στην Τρωική Ομάδα, πήρε το όνομά του από αυτό το μυθικό πρόσωπο.

Πηγές

• Κρουσίου: Λεξικόν Ομηρικόν, διασκευή από την 6η γερμανική έκδ. υπό Ι. Πανταζίδου, έκδοση «Βιβλιεκδοτικά καταστήματα Αναστασίου Δ. Φέξη», Αθήνα 1901
• Ομήρου Οδύσσεια, αρχαίον κείμενον - έμμετρος μετάφρασις Ζησίμου Σίδερη, εκδ. οίκος Ιωάννου & Π. Ζαχαροπούλου, Αθήναι 1939
• Lorenzo Rocci (1956). Vocabolario Greco-Italiano. Società Ed. Dante Alighieri srl. σελίδες 165 & 169.  (Ιταλικά)