Verónica Forqué
_(cropped).jpg)
Verónica Forqué Vázquez-Vigo (Madril, 1955eko abenduaren 1a - ibidem, 2021eko abenduaren 13a[1]) espainiar aktorea izan zen. Lau Goya sari eskuratu zituen, besteak beste, La vida alegre (1987) eta Kika (1994) filmetan egindako lanagatik.[2]
Bizitza
[aldatu | aldatu iturburu kodea]Verónica Forqué Vázquez-Vigo 1955eko abenduaren 1ean jaio zen Madrilen. Gurasoak José María Forqué ekoizle eta zuzendaria eta Carmen Vázquez-Vigo izan zituen. Álvaro Forqué zuzendariaren arreba izan zen, eta José Vázquez Vigo musikari eta musikagilearen iloba.
Arte Dramatiko eta Psikologia karreretan hasi zen, azken hau bukatu gabe utzi bazuen ere. 17 urterekin egin zuen debuta zineman, 1972an, Mi querida señorita filmean. Arrakasta, baina, 1984an lortu zuen, Pedro Almodovarren ¿Qué he hecho yo para merecer esto? filmeko Cristal-en rola egin zuelarik.[2]
Fernando Truebarekin Sé infiel y no mires con quién eta El año de las luces filmetan lan egin zuen, eta azken horretan Goya saria lortu. 1987an, bi Goya sari jaso zituen: emakumezko aktore onenarena, Fernando Colomok zuzendutako La vida alegre filmean egindako lanagatik, eta taldeko emakumezko aktore onenarena, Luis García Berlangaren Moros y cristianos filmagatik.
1990eko hamarkadaren hasieran, Manuel Gómez Pereirarekin hasi zen lanean, eta Salsa rosa eta ¿Por qué lo llaman amor cuando quieren decir sexo? komediak egin zituen. 2005ean, Reinas filma egin zuten elkarrekin. 1993an, bere laugarren Goya saria irabazi zuen, Pedro Almodóvarren Kika-n egindako protagonista lan bikainarengatik.
Telebistan ere aritu zen. 1982an, arrakasta handia lortu zuen Ramón y Cajal telesailean; 1983an El jardín de Venus egin zuen, 1988an Platos rotos, 1990-1991n Eva y Adán, agencia matrimonial eta 1995ean Pepa y Pepe.
Antzerkian, berriz, José Sanchis Sinisterraren 1986ko Ay, Carmela lana aipagarria da. 1984ko Sublime decisión, 1985eko Bajarse al moro, 2004ko Doña Rosita la soltera, 2009ko La abeja reina eta 2011ko Shirley Valentine ere garrantzitsuak izan ziren.
1981-2014 bitartean, Manuel Iborra zinema zuzendariarekin egon zen ezkondua, eta alaba bat izan zuten, María Clara izenekoa.
2021eko abenduaren 13an, hilik aurkitu zuten etxean; bere buruaz beste egin zuen, Poliziaren ustetan.[2]
| « | Gutxitan izaten dute besteek gertatzen zaigunaren errua | » |
Zinema
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Antzerkia
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- Actriz
| Año | Obra de teatro |
|---|---|
| 1975 | Divinas palabras |
| 1978 | El zoo de cristal |
| 1980 | María, la mosca |
| Casa con dos puertas mala es de guardar | |
| 1982 | Agnus Dei |
| 1984 | Sublime decisión |
| 1985 | Bajarse al moro |
| 1987 | ¡Ay, Carmela! * |
| 2003 | El sueño de una noche de verano |
| 2004 | Doña Rosita la soltera |
| 2006 | ¡Ay, Carmela! |
| 2009 | La abeja reina |
| 2011 | Shirley Valentine |
(*) Festival Iberoamericano de Teatro de Bogotá.
- Zuzendaria
| Año | Antzes lana |
|---|---|
| 2000 | La tentación vive arriba |
| 2008 | Adulterios |
Telebista
[aldatu | aldatu iturburu kodea]| Año | Telesaila/Telefilma |
|---|---|
| 1974 | Silencio, estrenamos |
| 1974-1976 | Novela |
| 1976 | Curro Jiménez |
| 1979-1982 | Estudio 1 |
| 1980 | El español y los siete pecados capitales |
| 1982 | Ramón y Cajal |
| 1983 | El jardín de Venus |
| Nunca es tarde | |
| 1984 | Goya |
| 1987 | Bajarse al moro |
| 1988 | Platos rotos |
| 1990-1991 | Eva y Adán, agencia matrimonial |
| 1995 | Pepa y Pepe |
| 2000 | ¡Ay, Carmela! |
| 2003 | La vida de Rita |
| El club de la comedia | |
| 2011 | Hospital Central |
| Dues dones divines |
Erreferentziak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]- ↑ (Gaztelaniaz) «Hallan muerta a la actriz Verónica Forqué en su casa de Madrid» ELMUNDO 2021-12-13 (Noiz kontsultatua: 2021-12-13).
- ↑ a b c Imaz, Andoni. Komediaren ahots berezia. Berria, 2021eko abenduak 14, CC BY-SA 4.0, berria.eus (Noiz kontsultatua: 2021-12-14).
Kanpo estekak
[aldatu | aldatu iturburu kodea]
Datuak: Q283436
Multimedia: Verónica Forqué / Q283436