بوداگرایی پاکبوم
آیین بودای پاکبوم ، جودو بوکیو (به ژاپنی: 浄土仏教) ،آمیداگرایی در قرن اول یا دوم میلادی در هند پیدا شد. در این آیین از بهشت خاوری پاک بوم سخن می‌گویند و عقیده بر این بود که مؤمنان پس از مرگ در آن بهشت زاده خواهند شد و این پاداش ایمان و کردارهای نیک آنان است. رستگارکننده این مکتب آمیدا (آمیتابه) یا بودای فروغ بی کران است.
ژاپن
[ویرایش]آیین بودای پاک بوم در قرن ششم به ژاپن آورده شد؛ از قرن دهم تا سیزدهم مکاتب بسیاری از آن شکل گرفت: ریونین (۱۰۷۳–۱۱۳۲) فرقه یووزو ننبوتسو، هونئن (۱۱۳۳–۱۲۱۲) فرقه جودو، شینرن (۱۱۷۳–۱۲۶۳) فرقه جودو شین، و ایپن (۱۲۳۹–۱۲۸۹) فرقه جی را بنیاد نهادند.
آمیداگرایی را می‌توان به سه دسته کلی تقسیم کرد.
- اولی آمیدای موضوع تمرین نظاره است، چنان‌که در فرقه‌های آغازین، مانند فرقه تندای و فرقه شینگون، دیده می‌شود.
- دومی آمیدایی است که او را رهاننده‌ای می‌دانند که میرنده را به پاکبوم خویش پذیره می‌شود، و بدین گونه بشارت حیات ابدی می‌دهد؛ این باور عوامانهٔ پاکبوم بود به خصوص در دوره هیان (۷۹۴–۱۱۸۵) در ژاپن.
- سومی آمیدایی است به مثابه نیروی رستگارگری که ارزش زندگی انسان و بوداییت همه باشندگان، حتی پست‌ترین گناهکاران، را اثبات می‌کند. این سنت، که آموزه هونئن و شینران در دوره کاماکورا (۱۱۸۵–۱۳۳۳) است، بر ذکر نمبوتسو (ناموآمیدابوتسو: «ایمان می‌آورم به آمیدابودا»)، تأکید می‌کند. این ذکر هم فراخواندن آمیدا بوداست (مؤمنان را) به زندگی راستین و هم پاسخ انسان است به آن ندا، که هر دو باید این جا و اکنون در این عالم تحقق یابد.
معمولاً آمیدا را در هنرهای دیداری با دو بوداسف، یعنی کان‌نون (سنسکریت: اولوکیتشوره) و سی‌شی (سنسکریت:مهاستامه‌پراپته)، در دو طرف او تصویر می‌کنند. در پرده‌های نقاشی او را چنین مصور می‌کنند که فرود می‌آید که مؤمن میرنده را خوشامد گوید. در ژاپن تالارهای آمیدا (آمیدادو) ی بسیاری را برای پرستش آمیدا ساخته‌اند که مشهورترین آنها معبد بیودواین در اوجی است.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Pure Land Buddhism». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ سپتامبر ۲۰۱۶.
پیوند به بیرون
[ویرایش]
