ابراهیم باکر
ابراهیم باکر | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۸۵۶م/۱۲۷۳ق |
| درگذشت | ۱۹۴۳م/۱۳۶۲ق |
| ملیت |  لیبایی در دوران عثمانی.svg) |
| پیشه(ها) | فقیه حنفی، ادیب و شاعر |
ابراهیم باکر (۱۸۵۶–۱۹۴۳م) فقیه حنفی، ادیب و شاعر لیبیایی بود که با لقب «شیخِ مشایخ» تکریم می‌شد. اهل طرابلس بود و هشت سال در دمشق سکونت داشت. هنگامی که به کشور خود بازگشت، در دیوان عالی کشور به عنوان «حاکم» منصوب شد و تا پایان عمر، به مدت ۱۵ سال این منصب را داشت. در مذهب حنفی فتاوی، در ادبیات منظومه و رساله‌ای در علم البیانو رساله‌ای در المنطق را نگاشت.[۱]
منابع
[ویرایش]- ↑ زرکلی، خیرالدین (۲۰۰۲). «إبراهيم باكير». [[الأعلام]] (PDF). ج. ۱. بیروت: دارالعلم للملایین. ص. ۳۳. دریافت‌شده در ۳۱ اکتبر ۲۰۱۶. تداخل پیوند خارجی و ویکی‌پیوند (کمک)