Wikipedia

Polskie Radio

polski radiowy nadawca publiczny
To jest najnowsza wersja przejrzana, która została oznaczona 22 wrz 2024. Od tego czasu wykonano 2 zmiany, które oczekują na przejrzenie.

Polskie Radio (PR) – jednoosobowa spółka Skarbu Państwa z siedzibą w Warszawie, której celem działalności jest wypełnianie zadań radiofonii publicznej w Polsce[3]. Zadaniem Polskiego Radia jest nadawanie audycji radiowych o zasięgu ogólnokrajowym i międzynarodowym.

Polskie Radio S.A. w likwidacji
Ilustracja
Państwo

 Polska

Siedziba

Warszawa

Adres

al. Niepodległości 77/85, 00-977 Warszawa[1]

Data założenia

18 sierpnia 1925

Data likwidacji

27 grudnia 2023

Forma prawna

jednoosobowa spółka Skarbu Państwa

Prezes

Paweł Majcher (likwidator)

Przewodniczący rady nadzorczej

adw. Olga Sztejnert-Roszak[2]

Udziałowcy

Skarb Państwa (100%)

Nr KRS

0000017753

Dane finansowe
Kapitał zakładowy

8 366 300 zł[3]

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Polskie Radio S.A. w likwidacji”
52,229676°N 21,012229°E/52,229676 21,012229
Multimedia w Wikimedia Commons
Wiadomości w Wikinews
Strona internetowa
Budynek Związku Pracowników Handlowych i Biurowych przy ul. Zielnej 25 w Warszawie, od 1929 roku siedziba Polskiego Radia
Maszty radiowe Polskiego Radia na terenie fortu Mokotów
Zasięg rozgłośni Polskiego Radia (stan na 31 sierpnia 1939)
Sygnał Polskiego Radia nadawany od lat 20. XX wieku
Siedziba Polskiego Radia przy al. Niepodległości 77/85 w Warszawie

Funkcjonuje także siedemnaście rozgłośni regionalnych Polskiego Radia – samodzielnych spółek, które nie są podległe Polskiemu Radiu S.A.

Historia Polskiego Radia

edytuj

Okres międzywojenny

edytuj
Zobacz też: Kalendarium historii radiofonii w Polsce.
 
Budynek Pomorskiej Rozgłośni Polskiego Radia, uruchomionej 15 stycznia 1935 w Toruniu
 
Ulotka z lat 30. zachęcająca do abonamentu radiowego

Pierwsza audycja radiowa została nadana z rozgłośni Polskiego Towarzystwa Radiotechnicznego w Warszawie 1 lutego 1925 na falach średnich (385 m)[4] ze studia w Warszawie przy ul. Narbutta 25[5]. Był to program próbny oraz eksperyment techniczny, który poprzedził oficjalne powstanie 18 sierpnia 1925 „Polskiego Radia” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością[4]. Założycielami stacji byli Zygmunt Chamiec i Tadeusz Sułowski. Spółka miała monopolistyczną koncesję na nadawanie programu radiowego na terenie całej Polski[4].

24 lutego 1925 prasa warszawska zaczęła drukować programy radiowe[6]. Polskie Radio rozpoczęło regularną emisję 18 kwietnia 1926 o godz. 17.45, słowami: Halo, halo Polskie Radio Warszawa, fale 480[4], wypowiedzianymi przez jego pierwszą spikerkę Janinę Sztompkównę. Pierwszą audycję poświęcono muzyce Fryderyka Chopina. Siedziba Polskiego Radia mieściła się w gmachu Towarzystwa Kredytowego Ziemiańskiego przy ul. Kredytowej, a sygnał nadawano za pomocą anteny zlokalizowanej przy ul. Narbutta 29. W 1927 audycje nadawano z fortu przy ul. Racławickiej, gdzie na dwóch 75-metrowych masztach rozpięto 130-metrową antenę. W 1929 rozgłośnia przeniosła się do zaadaptowanego budynku Związku Pracowników Handlowych i Biurowych przy ul. Zielnej 25[7].

W 1927 Polskie Radio pierwsze na świecie rozpoczęło międzynarodową wymianę programów. W 1929 udzielono Polskiemu Radiu nową koncesję. W maju 1931 powstała stacja nadawcza w Raszynie o mocy 120 kW – ówcześnie najsilniejsza w Europie, która pokrywała swoim zasięgiem około 90% powierzchni ówczesnej Polski. Między dwoma masztami wysokimi na 200 m rozpięto tam antenę o długości 280 m.

W początkowym okresie działalności program radiowy był nadawany jedynie przez kilka wieczornych godzin. W drugiej połowie lat 30. XX w. był nadawany już przez cały dzień, od 6.15 rano do północy. Większość czasu antenowego zajmowała muzyka. Polskie Radio utrzymywało własne chóry, zespoły kameralne i orkiestry. Najsłynniejsza była Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Warszawie (obecnie Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach) pod dyrekcją Grzegorza Fitelberga[8].

Na konferencji w Lucernie 19 czerwca 1933 Polsce przyznano częstotliwości (obowiązywały od 15 stycznia 1934)[9]:

  1. Warszawa I – 230 kHz – 120 kW
  2. Wilno – 536 kHz – 16 kW
  3. Katowice – 758 kHz – 12 kW
  4. Lwów – 795 kHz – 16 kW
  5. Poznań – 868 kHz – 1,7 kW
  6. Pińsk – 1339 kHz – 5 kW
  7. Łódź – 1348 kHz – 1,7 kW
  8. Kraków – 1366 kHz – 1,7 kW
  9. Toruń – 1366 kHz – 2 kW
  10. Warszawa II – 1384 kHz – 2 kW

Na konferencji w Montreux 15 kwietnia 1939 Polsce przyznano częstotliwości (powinny obowiązywać od 4 marca 1940)[10]:

  1. Warszawa I – 223,5 kHz – 300 kW
  2. Łuck – 422 kHz – 20 kW
  3. Wilno – 534 kHz – 50 kW
  4. Baranowicze – 652 kHz – 50 kW
  5. Katowice – 852 kHz – 50 kW
  6. Lwów – 907 kHz – 50 kW
  7. Poznań – 970 kHz – 50 kW
  8. Toruń – 1150 kHz – 24 kW
  9. Kraków – 1168 kHz – 10 kW
  10. Kielce – 1465 kHz – 10 kW
  11. Lublin – 1465 kHz – 10 kW
  12. Stanisławów – 1465 kHz – 10 kW
  13. Białystok – 1483 kHz – 10 kW
  14. Gdynia – 1483 kHz – 10 kW
  15. Łódź – 1483 kHz – 10 kW
  16. Brześć nad Bugiem – 1546 kHz – 11 kW
  17. Warszawa II – 1546 kHz – 10 kW
  18. Głębokie – 1546 kHz – 10 kW

Ogółem Polskie Radio zatrudniało w 1939 około 1200 pracowników w całej Polsce. Majątek firmy według bilansu na 1 kwietnia 1939 wynosił ponad 23 mln zł. Roczne wpływy Polskiego Radia dochodziły do ponad 20 mln złotych, z czego w większości z opłat abonamentowych. Liczbę abonentów szacowano w latach 1935–1939 na 1,1 miliona[11][12].

Ta sekcja od 2011-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w sekcji mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tej sekcji.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tej sekcji.
Polskie stacje radiowe – stan na 31 sierpnia 1939
Nazwa Uruchomiona Moc w chwili uruchomienia
(kW) 		Częstotliwość
(kHz)		 Moc
(kW) 		Zasięg
(km)		 Uwagi
długofalowe
Warszawa I 18 kwietnia 1926 1,2 225 120 300
średniofalowe
Kraków 15 lutego 1927 1,8 1022 1,7 ?
Poznań 24 kwietnia 1927 1,5 868 16 ?
Katowice 4 grudnia 1927 12 758 12 45
Wilno 15 stycznia 1928 0,5 536 50 140
Lwów 15 stycznia 1930 1,5 795 50 100
Łódź 2 lutego 1930 1,5 1339 1,7 ?
Toruń 15 stycznia 1935 24 968 24 60
Warszawa II 1 marca 1937 10 1384 10 45
Baranowicze 1 lipca 1938 50 520 50 120 Na skali skrót „Baranow”
Łuck

424 50
Tylko próby
krótkofalowe
Niepokalanów

2
Pasmo 41 m
6 stacji Ministerstwa PiT


31 Moc łączna
 
Wóz transmisyjny używany w PR od 1939
 
Ulotka reklamująca radio, lata 30. XX w.

W okresie międzywojennym zaczął się okres mocnego rozwoju radiofonii w kraju, i została rozpoczęta produkcja polskich odbiorników radiowych[4]. Polskie Radio reprezentowało nowoczesny i wysoki poziom artystyczny. Radio przyciągało umysły i talenty: pisarzy, dyrygentów i aktorów[4]. Pracownikami i współpracownikami radia byli: Jan Parandowski, Janusz Korczak, Zenon Kosidowski, Jerzy Szaniawski, Jarosław Iwaszkiewicz, Maria Dąbrowska, Maria Kuncewiczowa, Grzegorz Fitelberg, Zdzisław Górzyński, Władysław Szpilman, Stefan Jaracz, Aleksander Zelwerowicz[4].

II wojna światowa

edytuj

6 września 1939 została zrujnowana stacja nadawcza w Raszynie, ale 7 września zaczęła nadawać Warszawa II, utworzona na dyspozycję dowódcy obrony Warszawy gen. Waleriana Czumy i cywilnego komendanta stolicy prezydenta Stefana Starzyńskiego[4]. Stacją kierował dyrektor muzyczny Polskiego Radia Edmund Rudnicki[4]. Warszawa II nadawała przemowy Stefana Starzyńskiego, dostarczała wiadomości ze świata, aktualizowała wiedzę słuchaczy na temat wydarzeń stolicy i ogłaszała alarmy lotnicze[4].

30 września władze nazistowskie przejęły rozgłośnię, skonfiskowały odbiorniki i zakazały Polakom słuchania radia[4].

1 października 1939 Polskie Radio przeszło do działalności tajnej[4].

Okres powojenny

edytuj
 
Magnetofony wykorzystywane w PR od 1949
 
Wóz transmisyjny PR w latach 60. XX w.
 
Samochód Polskiego Radia przy Centrum Sztuki Współczesnej Znaki Czasu w Toruniu

Powojenna historia Polskiego Radia rozpoczęła się 11 sierpnia 1944 od działalności tymczasowej rozgłośni nazywanej „Pszczółką” nadającej z bocznicy kolejowej w Lublinie[4][13]. Wszystkie urządzenia były wówczas przedstawiane jako „dar” rządu ZSRR[13]. W lutym 1945 Polskie Radio rozpoczęło nadawanie z kamienicy przy ul. Targowej 63[14]. Stamtąd przeniosło się w Al. Ujazdowskie 31[15].

22 listopada 1944, na mocy dekretu PKWN, stworzono Przedsiębiorstwo Państwowe „Polskie Radio”[4]. Majątek przeznaczony na działalność radia wyodrębniono z ogólnego majątku Skarbu Państwa[16]. Pierwsze powojenne miesiące i lata to okres odbudowy zniszczonych rozgłośni i uruchamianie nowych na Ziemiach Zachodnich.

W 1946 postanowiono zrekonstruować radiostację Warszawa II o mocy 10 kW[4].

4 lutego 1949[17], Polskie Radio zostało przekształcone w Centralny Urząd Radiofonii, a następnie w Komitet ds. Radiofonii „Polskie Radio”; jako centralny organ administracji państwowej podlegało prezesowi Rady Ministrów[4].

Od 3 października 1949 nadawane były przez Polskie Radio dwa programy na całą Polskę[4].

W latach 50. Polskie Radio doświadczyło intensywnego okresu rozwoju merytorycznego i technicznego[4].

W 1956 po raz pierwszy zgłoszono polski dokument radiowy do konkursu Prix Italia[18]. Był to reportaż Jerzego Janickiego i Stanisława Ziembickiego pt. Opowieść o mariackim hejnale[18].

1 listopada 1957 zaczęło funkcjonować Studio Eksperymentalne – jedna z kilku na świecie pracowni dźwięku, muzyki elektronicznej, działająca dla kompozytorów, radia, telewizji i filmu[4].

1 marca 1958 zaczął nadawać Program III, początkowo odbierany tylko w Warszawie; dopiero od 1962 stał się programem nadawanym na całą Polskę. „Trójka” zaproponowała odmienny model niż pozostałe dwa kanały, jej adresatami stali się w szczególności studenci[4].

W 1959 po raz pierwszy polska audycja zdobyła nagrodę w konkursie Prix Italia[19]. Była to opera radiowa „Neffru”, autorstwa Zbigniewa Kopalki i Zbigniewa Wiszniewskiego[19].

W lipcu 1961 nadano pierwszą próbną audycję stereofoniczną.

W latach 60. nastąpiła rozbudowa powieści radiowej, programów dla młodzieży oraz reportażu literackiego. Na początku 1966 zaczęto nadawać programy nocne (muzyka, serwis informacyjny itd.), a w 1973 programy całodobowe[4].

W 1974 został zbudowany najwyższy na świecie maszt – o wysokości 646 metrów – powstał też nadajnik o mocy 2000 kW w Konstantynowie koło Gąbina[4]. Polskiego Radia można było słuchać w całej Europie, w Afryce Północnej, na Wschodzie i na terytorium ówczesnego Związku Radzieckiego[4].

W latach 70. powstały nowe audycje emitowane na żywo: „Lato z Radiem” (od 1971), „Sygnały dnia” (od 1973), „Cztery Pory Roku”[4]. Autorami audycji byli: Sławomir Szof, Tadeusz Sznuk, Tadeusz Cichomski, Lesław Nowak, Antoni Mielniczuk i inni[4].

2 stycznia 1976 zaczął nadawać Program IV – stacja o charakterze edukacyjnym[4].

Po przemianach

edytuj
 
Furgonetka z logiem Polskiego Radia (2023).

W sierpniu 1991 zawalił się maszt radiowy w Konstantynowie. Zastąpiono go, zmodernizowaną w 1992, rozgłośnią w Raszynie[4].

29 grudnia 1992 Sejm uchwalił ustawę o radiofonii i telewizji[20]: zdecydowano o podziale Państwowej Jednostki Organizacyjnej „Polskie Radio i Telewizja” na dziewiętnaście niezależnych spółek, podczas gdy telewizja została jedną spółką, Radio podzielono na Polskie Radio S. A. nadające programy ogólnopolskie oraz siedemnaście spółek regionalnych. Konsekwencją Ustawy było powstanie Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji[20].

31 grudnia 1993 Polskie Radio stało się spółką akcyjną Skarbu Państwa: do rejestru handlowego w Sądzie Rejonowym dla miasta stołecznego Warszawy wpisano Spółkę Skarbu Państwa „Polskie Radio S.A.”[20].

W 1994 zostały powołane: Informacyjna Agencja Radiowa (IAR), Radiowe Centrum Kultury Ludowej oraz Polskie Radio Bis – następca Programu IV[4]. Polskie Radio S.A. w tym samym roku dołączyło do Europejskiej Unii Radiowej (EBU)[4].

Radiowe Centrum Nadawcze o mocy 1000 kW zostało oddane do użytku 4 września 1999 w Solcu Kujawskim[4]. W uroczystościach otwarcia udział wzięli m.in. Aleksander Kwaśniewski – prezydent RP oraz kardynał Józef Glemp – prymas Polski[4].

3 lipca 2001 powołano Audytorium 17 – spółkę, której udziałowcami jest 17 Rozgłośni Regionalnych Polskiego Radia[21].

28 września 2005, z okazji osiemdziesięciolecia istnienia, Polskie Radio otrzymało Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”[22]. W tym samym roku zostało uhonorowane Nagrodą Miasta Stołecznego Warszawy[23].

26 maja 2008 Polskie Radio Bis przekształcono w Polskie Radio Euro, jednak po ponad dwóch latach, 2 sierpnia 2010, powrócono do pierwszej nazwy Polskie Radio Program IV (stację nazywano także "Czwórką").

30 lipca 2009 o godzinie 18:00 wyłączono nadajnik w Raszynie, nadający Radio Parlament na częstotliwości 198 kHz, ze względów finansowych Polskiego Radia.

Pod koniec lipca 2010 uruchomiono, z okazji 85-lecia, stronę internetową moje.polskieradio.pl[24]. 17 grudnia 2010 w Teatrze Polskim w Warszawie odbyła się gala „mojepolskieradio.pl”, będąca zwieńczeniem obchodów 85-lecia Polskiego Radia[25]. Gwiazdą specjalną wydarzenia był brytyjski muzyk Sting, który wystąpił wspólnie z Polską Orkiestrą Radiową pod dyrekcją Adama Sztaby[25]. Współorganizatorem wydarzenia był Program Drugi Telewizji Polskiej (TVP2)[25].

27 grudnia 2010 uruchomiono informacyjny kanał internetowy Polskie Radio 24[26]. Według danych podawanych rok po jego starcie, wśród wszystkich kanałów znajdujących się w serwisie moje.polskieradio.pl, Polskie Radio 24 zajmowało piąte miejsce pod względem słuchalności, tuż za głównymi antenami Polskiego Radia[26].

18 stycznia 2011 o godzinie 23:00 rozpoczęto regularny przekaz Radia na Wizji[27].

25 września 2011 odbyło się uroczyste otwarcie nowego studia koncertowego imienia Władysława Szpilmana[28]. Pianista ten związany był z Polskim Radiem od 1935[28]. Był ostatnią osobą, która przed przerwą związaną z II wojną światową grała na żywo w Polskim Radiu – ostatni koncert odbył się 23 września 1939[28].

Radio współpracuje z klasami dziennikarskimi XXI Liceum Ogólnokształcącego im. Hugona Kołłątaja w Warszawie.

16 listopada 2012 instytucja została wyróżniona Złotym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju” przez Ministra ON Tomasza Siemoniaka[29].

1 października 2013 Polskie Radio zaczęło nadawać swój program także w technologii DAB+[30]. Emisję cyfrową, obejmującą swoim sygnałem Warszawę i Katowice, rozpoczęły: Jedynka, Dwójka, Trójka, Czwórka, Polskie Radio dla Zagranicy, Polskie Radio RDC, Radio Katowice, a także dotychczas nadające tylko w Internecie informacyjne Polskie Radio 24 oraz nowe muzyczne Polskie Radio Rytm[31][32].

W latach 2015–2020 kilkukrotnie zmieniał się układ rozgłośni w multipleksie DAB+. 1 kwietnia 2015 roku uruchomiono emisję Polskiego Radia Dzieciom, w listopadzie 2017 roku Radio Rytm zastąpiło Radio Chopin[33], a w październiku 2020 roku uruchomiono Polskie Radio Kierowców.

1 września 2016 roku Polskie Radio 24 zastąpiło Czwórkę na falach UKF, przejmując również od niej oficjalny tytuł Programu IV Polskiego Radia[34].

Polskie Radio jest współorganizatorem Konkursu „Książka Historyczna Roku”[35].

27 grudnia 2023 Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego w związku z wetem Prezydenta w sprawie finansowania spółki postawił ją w stan likwidacji, jednak w styczniu 2024 sąd odmówił dokonania stosownego wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym[36][37]. 8 kwietnia 2024 Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy zatwierdził w Krajowym Rejestrze Sądowym postanowienie o postawieniu w stan likwidacji spółki Polskie Radio S.A.[38]..

Ogólnopolskie rozgłośnie Polskiego Radia

edytuj

Stacje nadające naziemnie

edytuj

Analogowo i w DAB+

edytuj
  • Polskie Radio Program I – emisja na falach długich 225 kHz, nadajniki UKF i DAB+ pokrywają ok. 95% kraju
  • Polskie Radio Program II – nadajniki UKF pokrywają ok. 58% kraju.
  • Polskie Radio Program III – nadajniki UKF pokrywają ok. 93% kraju.
  • Polskie Radio 24 (nadaje analogowo jako Program IV) – nadajniki UKF pokrywają ok. 21% kraju[39].
  • Polskie Radio dla Zagranicy (określana także jako Program V) – nazwa zbiorcza kilku kanałów z audycjami w językach obcych. Wybrane programy nadawane są na falach UKF lub krótkich między innymi w Stanach Zjednoczonych, Indiach, Irlandii, Australii, Wielkiej Brytanii, Litwie czy na Ukrainie, w Polsce odbiór cyfrowy.

Wyłącznie w DAB+

edytuj

Sygnał DAB+ pokrywa około 40% powierzchni kraju i 49% jego ludności.

Zobacz więcej w artykule Digital Audio Broadcasting, w sekcji Multipleks Polskiego Radia (MUX-R3).

Stacje nadające przez Internet

edytuj

Wszystkie rozgłośnie Polskiego Radia dostępne są w Internecie. Obok standardowych programów funkcjonuje również kilkadziesiąt specjalnych stacji tematycznych, nadawanych w ramach serwisów moje.polskieradio.pl. i player.polskieradio.pl[40].

Przekazy wideo

edytuj

Na stronie internetowej Polskiego Radia dostępne są przekazy wideo ze studiów radiowych Polskiego Radia 24 oraz Czwórki – ten drugi przekaz jest okrojoną formą byłego Radia na Wizji.

Rozgłośnie Regionalne, będące dawniej częścią Polskiego Radia

edytuj

Rozgłośnie Regionalne Polskiego Radia będące obecnie oddzielnymi spółkami, zrzeszone są w sieci Audytorium 17

Rozgłośnia Regionalna[41] Siedziba Region nadawania[41] Strona www Stacje dodatkowe
Radio Białystok Białystok województwo podlaskie [1]
Radio Gdańsk Gdańsk województwo pomorskie [2]
Radio Katowice Katowice województwo śląskie [3] Radio OK Katowice (lokalna dla aglomeracji górnośląskiej)[42] – w latach 2011–2013
Radio Kielce Kielce województwo świętokrzyskie [4] Folk Radio (tematyczna)[potrzebny przypis]
Radio Koszalin Koszalin województwo zachodniopomorskie [5] Radio Słupsk (lokalna dla Słupska)[41]
Radio Kraków Kraków województwo małopolskie [6] OFF Radio Kraków (tematyczna)[43]Radio Kraków Kultura (tematyczna)[44]
Radio Lublin Lublin województwo lubelskie [7] Radio Freee (lokalna dla Lublina)[41]
Radio Łódź Łódź województwo łódzkie [8] Radio Łódź Extra (program kulturalny, emisja w DAB+ i internecie)

Radio Łódź Nad Wartą (lokalne dla zachodniej części województwa łódzkiego)

Radio Olsztyn Olsztyn województwo warmińsko-mazurskie [9] Radio Warmii i Mazur (program kulturalny, emisja w DAB+ i internecie)[45]
Radio Opole Opole województwo opolskie [10] Radio Opole 2 (tematyczna)[41]
Radio Pomorza i Kujaw Bydgoszcz województwo kujawsko-pomorskie [11]
Radio Poznań Poznań województwo wielkopolskie [12] MC Radio (lokalna dla Poznania)[41]
Radio Rzeszów Rzeszów województwo podkarpackie [13]
Polskie Radio RDC Warszawa województwo mazowieckie [14]
Radio Szczecin Szczecin województwo zachodniopomorskie [15] Radio Szczecin Extra (lokalna dla Szczecina)[41]
Radio Wrocław Wrocław województwo dolnośląskie [16] Radio RAM (dla Wrocławia)[41]
Radio Wrocław Kultura (tematyczna)[46]
Radio Zachód Zielona Góra województwo lubuskie [17] Radio Zielona Góra (lokalna dla Zielonej Góry)[41],
Radio Gorzów (lokalna dla Gorzowa Wielkopolskiego)[41]

Studia nagraniowe i koncertowe Polskiego Radia w Warszawie

edytuj

Studia nagraniowo-koncertowe:

Studia nagraniowe znajdujące się przy ul. Zygmunta Modzelewskiego 59:

Władze Polskiego Radia

edytuj
Dyrektor naczelny Polskiego Radia
Zdjęcie Imię i nazwisko Okres Przypis
1.   Zygmunt Chamiec 1925–05.07.1935
2.   Roman Starzyński 05.07.1935–05.07.1938
3.   Konrad Libicki 1938–1939
4. Edmund Rudnicki 1939
5. Wilhelm Billig 1944–1951
Przewodniczący Polskiego Radia
Zdjęcie Imię i nazwisko Okres Przypis
6. Romuald Gadomski 01.10.1951–1954
7. Tadeusz Galiński 1954–1956
8. Włodzimierz Sokorski 1956–08.12.1960
Przewodniczący Polskiego Radia i Telewizji
Zdjęcie Imię i nazwisko Okres Przypis
8. Włodzimierz Sokorski 08.12.1960–10.1972
9. Maciej Szczepański 10.1972–08.1980
10. Józef Barecki 08.1980–09.1980
11. Zdzisław Balicki 25.09.1980–07.07.1981
12. Władysław Loranc 07.1981–12.1982
– Jerzy Bajdor (p.o.) 12.1982–03.1983
13. Mirosław Wojciechowski 03.1983–07.1986
14. Janusz Roszkowski 07.1986–04.1989
15.   Jerzy Urban 04.1989–09.1989
16.   Andrzej Drawicz 09.1989–07.01.1991
17. Marian Terlecki 12.01.1991–22.10.1991
18.   Janusz Zaorski 22.11.1991–19.05.1992
19.   Zbigniew Romaszewski 22.05.1992–05.06.1992
(18.)   Janusz Zaorski 05.06.1992–31.03.1993
Prezes zarządu
Zdjęcie Imię i nazwisko Okres Przypis
20. Krzysztof Michalski 1993–05.1998
21. Stanisław Popiołek 1998–2000
22. Ryszard Miazek 2000–07.2002
23. Andrzej Siezieniewski 07.2002–06.2006
24.   Krzysztof Czabański 30.06.2006–10.01.2009
– Jarosław Hasiński (p.o.) 20.09.2009–19.11.2009
25. Jarosław Hasiński 19.11.2009–12.07.2011
(23.) Andrzej Siezieniewski 26.08.2011–08.01.2016 [49]
26.   Barbara Stanisławczyk 08.01.2016–31.03.2017 [50]
27. Jacek Sobala 01.04.2017–28.08.2018
(zawieszony od 07.08.2018)		 [51][52]
–   Andrzej Rogoyski (p.o.) 07.08.2018–22.11.2018
28.   Andrzej Rogoyski 22.11.2018–22.01.2020
29. Agnieszka Kamińska 22.01.2020–20.12.2023 [53]
30. Paweł Majcher 20.12.2023–27.12.2023

od 28.12.2023 (jako likwidator)

[54][55]

Bibliografia

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Lokalizacja. Polskie Radio – strona korporacyjna, 2011-08-19. [dostęp 2015-09-11].
  2. ↑ Organy Spółki [online], prsa.pl [dostęp 2024-04-25] (pol.).
  3. ↑ a b Statut. Polskie Radio – strona korporacyjna, 2014-02-10. [dostęp 2015-09-11].
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae Polskie Radio SA: Historia. [w:] Polskie Radio SA – Strona korporacyjna [on-line]. Redakcja Internetowa, Polskie Radio S.A.. [dostęp 2004-07-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 lutego 2007)].
  5. ↑ Krzysztof Traczyński: Polskie Radio – Fort Mokotów. 1.11.2005.
  6. ↑ Tygodnik „To & Owo” nr 7, 14.02.2017, s. 13.
  7. ↑ Maciej Józef Kwiatkowski: „Tu Polskie Radio Warszawa...”. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1980, s. 142. ISBN 83-06-00190-7.
  8. ↑ Maja i Jan Łozińscy: W przedwojennej Polsce. Życie codzienne i niecodzienne. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, s. 174–175. ISBN 978-83-01-16559-8.
  9. ↑ http://search.itu.int/history/HistoryDigitalCollectionDocLibrary/4.42.43.fr.200.pdf
  10. ↑ http://search.itu.int/history/HistoryDigitalCollectionDocLibrary/4.54.43.fr.200.pdf
  11. ↑ Krzysztof Eydziatowicz: Radiofonia. Jej rozwój, organizacja i zadania. Londyn: Wydawnictwo Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego, 1944.
  12. ↑ Franciszek Pawliszak (red.): Radio w Polsce w latach 1935–1938. Warszawa: 1938.
  13. ↑ a b Henryk Comte: Zwierzenia adiutanta. W Belwederze i na Zamku. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1975, s. 214.
  14. ↑ „Polskie Radio znów na Pradze” – niezwykła akcja. polskieradio.pl, 11 września 2015. [dostęp 2017-10-18].
  15. ↑ Henryk Comte: Zwierzenia adiutanta. W Belwederze i na Zamku. Warszawa: Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, 1975, s. 218.
  16. ↑ Dekret Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 22 listopada 1944 o utworzeniu przedsiębiorstwa państwowego „Polskie Radio”.
  17. ↑ Ustawa z dnia 4 lutego 1949 r.
  18. ↑ a b opr. Polskie Radio. Historia reportażu radiowego w pigułce. „Tygodnik Medialny Portalu MediaFM.net”. 3 (225), 2005-01-21. Kuba Wajdzik – redaktor naczelny. MediaFM.net. 
  19. ↑ a b Teatr Polskiego Radia. Dziennik Teatralny, 2006-09-28. KOPIA W SERWISIE Internet Archive.
  20. ↑ a b c 85 lat Polskiego Radia: Kalendarium. Polskie Radio S.A.
  21. ↑ Audytorium17 – Strona główna. Audytorium17 (www.audytorium17.pl). [dostęp 2015-09-11].
  22. ↑ Gloria Artis dla Polskiego Radia. WirtualneMedia.pl, 2005-09-30. [dostęp 2012-12-10].
  23. ↑ Uchwała Nr LV/1477/2005. BIP m. st. Warszawy, 2005-06-16. [dostęp 2015-09-11].
  24. ↑ Łukasz Szewczyk: Ruszyły nowe stacje Polskiego Radia. Media2.pl, 2010-07-29. [dostęp 2015-09-11].
  25. ↑ a b c Gala mojepolskieradio.pl z udziałem Stinga. Polskie Radio, 2010-12-01. [dostęp 2015-09-11].
  26. ↑ a b Magdalena Fris: Polskie Radio 24 obchodzi pierwsze urodziny. MediaFM.net, 2011-12-27. [dostęp 2015-09-11].
  27. ↑ Antoni Woźniak: Startuje Radio na Wizji – nowy produkt Polskiego Radia. FrazPC.pl, 2011-01-19. [dostęp 2015-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)].
  28. ↑ a b c Polskie Radio: Otwarto nowe studio koncertowe imienia Władysława Szpilmana (galeria). Polskie Radio, 2011-09-25. [dostęp 2015-09-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-07)].
  29. ↑ Wyróżnienia dla pracowników Polskiego Radia. wp.mil.pl, 2012-11-16. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  30. ↑ Polskie Radio nadaje cyfrowo. Same plusy systemu DAB+. Polskie Radio, 2013-10-01. [dostęp 2015-09-11].
  31. ↑ Polskie Radio rozpoczęło stałą emisję cyfrową w technologii DAB+. Polskie Radio – strona korporacyjna, 2013-10-01. [dostęp 2015-09-11].
  32. ↑ Strona główna – Cyfrowe radio DAB – polskieradio.pl. dabplus.polskieradio.pl. [dostęp 2017-11-26].
  33. ↑ Polskie Radio Chopin. PolskieRadio.pl. [dostęp 2020-01-12].
  34. ↑ Program IV Polskie Radio 24 od września na UKF. Czwórka tylko w internecie i na DAB+. www.wirtualnemedia.pl. [dostęp 2020-01-12].
  35. ↑ Książka historyczna roku po raz ósmy!. ksiazkahistorycznaroku.pl. [dostęp 2015-11-15].
  36. ↑ Justyna Lasota-Krawczyk: TVP, PR i PAP w stanie likwidacji. Nagła decyzja MKiDN. wp.pl, 2023-12-27. [dostęp 2023-12-27].
  37. ↑ Porażka Sienkiewicza. Sąd odmówił postawienia Polskiego Radia w stan likwidacji [online], Rzeczpospolita [dostęp 2024-01-29] (pol.).
  38. ↑ Polskie Radio w likwidacji. Sąd wykreślił byłą prezes [online], www.wirtualnemedia.pl, 9 kwietnia 2024 [dostęp 2024-04-09] (pol.).
  39. ↑ Sprawozdanie KRRiT z działalności w 2021 r., 1 czerwca 2022.
  40. ↑ https://player.polskieradio.pl
  41. ↑ a b c d e f g h i j Grupa radiowa A17. Audytorium17 (www.audytorium17.pl). [dostęp 2015-09-11].
  42. ↑ Radio OK Katowice. [w:] Informacje z regionu [on-line]. Polskie Radio Katowice, 2011-12-04. [dostęp 2012-04-30].
  43. ↑ Off Radio Kraków. off.radiokrakow.pl. [dostęp 2017-11-26].
  44. ↑ rkk-vue [online], radiokrakowkultura.pl [dostęp 2022-01-23].
  45. ↑ Już dziś rusza Radio Warmii i Mazur! Co będzie można usłyszeć? [online], Radio Olsztyn [dostęp 2021-12-30] (pol.).
  46. ↑ http://www.radiowroclawkultura.pl.
  47. ↑ a b c d e f g h i j k Radiowa Agencja Nagrań i Koncertów, Dział Zarządzania Studiami Nagraniowymi. Polskie Radio. [dostęp 2015-09-11].
  48. ↑ asz/bch: Studio S4/6 Polskiego Radia otrzymało imię Jerzego Wasowskiego. [w:] PolskieRadio.pl » Wiadomości » Informacje [on-line]. Polskie Radio SA, 31 maja 2016. [dostęp 2016-05-31].
  49. ↑ Gk, PAP: Andrzej Siezieniewski prezesem Polskiego Radia. [w:] Newsweek Polska [on-line]. Ringier Axel Springer Polska., 2011-08-26 (aktualizacja: 2011-08-31). [dostęp 2016-01-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-08)].
  50. ↑ Barbara Stanisławczyk nową prezes Polskiego Radia. 2016-01-08. [dostęp 2016-01-08].
  51. ↑ Jacek Sobala nowym prezesem Polskiego Radia. Polskie Radio, 2017-03-09. [dostęp 2017-03-10].
  52. ↑ Jacek Sobala nie jest już prezesem Polskiego Radia, Rada Mediów Narodowych odwołała go głosami posłów PiS. Polskie Radio, 2018-08-29. [dostęp 2018-08-29].
  53. ↑ Adam Zygiel, Odwołano prezesów TVP, PR i PAP [online], wiadomosci.wp.pl, 20 grudnia 2023 [dostęp 2024-03-15] (pol.).
  54. ↑ Nowi: Tomasz Sygut w TVP, Paweł Majcher w Polskim Radiu, Marek Błoński w PAP [online], Press.pl [dostęp 2024-03-15] (pol.).
  55. ↑ Sienkiewicz: Zdecydowałem o postawieniu w stan likwidacji TVP, Polskiego Radia i PAP [online], Do Rzeczy, 27 grudnia 2023 [dostęp 2024-03-15] (pol.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Polskie_Radio&oldid=74812878”