Adam Kroebl

Adam Kroebl
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1880 ; Kraków, Austro-Węgry
Data i miejsce śmierci	9 maja 1950 ; Kraków, Polska
	Poseł na Sejm IV kadencji (II RP)
Okres	od 1935; do 1938
	wojewoda kielecki (p.o)
Okres	od 1 lipca 1923; do 31 sierpnia 1923
Poprzednik	Stanisław Pękosławski
Następca	Mieczysław Bilski
	wojewoda kielecki (p.o)
Okres	od 20 sierpnia 1927; do 20 października 1927
Poprzednik	Ignacy Manteuffel
Następca	Władysław Korsak
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Adam Kroebl (ur. 13 grudnia 1880 w Krakowie, zm. 9 maja 1950 tamże) – polski taternik, alpinista, narciarz, także urzędnik, starosta, notariusz, poseł na Sejm II Rzeczypospolitej^[1].

Życiorys

Po studiach na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał tytuł doktora prawa. Był starostą, później wicewojewodą w województwie kieleckim. W latach 30. XX wieku pracował jako notariusz w Tomaszowie Lubelskim, w roku 1940 musiał zaprzestać tego z racji zakazu niemieckich władz. Przez jedną kadencję był posłem na Sejm^[1].

Od ostatnich lat XIX wieku Kroebl chodził po Tatrach, a w latach 1902–1914 należał do najaktywniejszych taterników – dokonał wtedy wielu pierwszych wejść. Najczęstszym jego partnerem wspinaczkowym był Janusz Chmielowski. Chodził na wyprawy z przewodnikami takimi jak Klemens Bachleda lub bez nich^[1]. W roku 1903 brał udział w pierwszej wycieczce zorganizowanej jako szkolenie dla przewodników (Klimka Bachledy i Jana Bachledy Tajbra) przez Chmielowskiego^[2]. Bywał też w Alpach (np. z Chmielowskim w 1907 roku w Alpach Tyrolskich), a w 1909 roku prawdopodobnie był pierwszym Polakiem, który w Górach Fogaraskich wspiął się na szczyty takie jak Negoiu i Piatra Craiului^[1].

Od początku funkcjonowania Sekcji Turystycznej Towarzystwa Tatrzańskiego (1903) był jej członkiem. Później w latach 1907–1903 pełnił funkcję jej wiceprezesa, a po II wojnie światowej (1947–1949) należał do jej sądu koleżeńskiego. Z kolei w latach 1906–1909 był skarbnikiem zarządu Towarzystwa Tatrzańskiego, później zaś stał na czele Oddziału Kieleckiego Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego. W 1912 roku należał do zarządu krakowskiego Tatrzańskiego Towarzystwa Narciarzy^[1].

Był autorem licznych artykułów o tematyce taternickiej w czasopismach takich jak „Przegląd Zakopiański” (1901–1902), „Pamiętnik Towarzystwa Tatrzańskiego” (1903–1905) i „Taternik” (1907). Cykl Kroniki turystyczne, zapoczątkowany przez niego, został stałym elementem „Pamiętnika TT” i później „Taternika”. Kroebl był też autorem Szkicu rozwoju narciarstwa polskiego w broszurze „O narciarstwie” wydanej przez TTN w 1912 roku^[1].

W 1928 otrzymał członkostwo honorowe ST PTT, później także Klubu Wysokogórskiego i TTN^[1].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (31 grudnia 1923)^[3]
Złoty Krzyż Zasługi (13 maja 1933)^[4]

Osiągnięcia taternickie

trzecie wejście na Ostry Szczyt (1903, z Chmielowskim i Tadeuszem Łopuszańskim, pierwszy raz bez przewodnika),
drugie przejście północnej ściany Staroleśnego Szczytu (1903),
pierwsze wejście na Wschodnią Batyżowiecką Przełęcz (1903),
pierwsze wejście na Niżnie Rysy (1905)^[1],
pierwsze wejście na Żabi Szczyt Wyżni (1905, z Chmielowskim, Adamem Staniszewskim i Józefem Gąsienicą Tomkowym),
pierwsze przejście Wschodniej Rumanowej Przełęczy (1905, ze Chmielowskim, Károlyem Jordánem, Klimkiem i Jakubem Bachledami)^[2],
pierwsze wejście na Żabiego Mnicha z pierwszym zejściem jego południowo-zachodnią granią (1907)^[1],
pierwsze wejście na Żabią Lalkę (1908, z Chmielowskim, Gyulą Komarnickim i Józefem Gąsienicą Tomkowym, północno-zachodnim kominem)^[2],
pierwsze zejście południowo-wschodnim uskokiem Zadniego Mnicha (1907),
drugie wejście od północy na Żabią Przełęcz Wyżnią (1912, z Władysławem Kulczyńskim juniorem i Mieczysławem Świerzem)^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 598. ISBN 83-7104-009-1.
↑ ^a ^b ^c Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 96, 102, 122–123. ISBN 83-217-2463-9.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.
↑ M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.

[wet-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Zofia Radwańska-Paryska, Witold Henryk Paryski: Wielka encyklopedia tatrzańska. Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2004, s. 598. ISBN 83-7104-009-1.

[chwascinski-2] Bolesław Chwaściński: Z dziejów taternictwa. O górach i ludziach. Warszawa: Sport i Turystyka, 1988, s. 96, 102, 122–123. ISBN 83-217-2463-9.

[3] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 25.

[4] M.P. z 1933 r. nr 110, poz. 139 „za zasługi na polu obrony powietrznej i przeciwgazowej”.

[1]

[2]

[3]

[4]