Andrzej Oporowski (zm. 1540)

Andrzej Oporowski
	; Sulima
Data śmierci	1540

Andrzej Oporowski herbu Sulima (zm. 1540) – wojewoda łęczycki, wojewoda brzeski kujawski, wojewoda inowrocławski, kasztelan łęczycki, kasztelan brzeski kujawski, kasztelan kruszwicki

Syn kasztelana brzeskiego kujawskiego Mikołaja. Wnuk wojewody łęczyckiego Piotra Oporowskiego. Bratanek wojewody brzeskiego kujawskiego Jana i biskupa Andrzeja Oporowskiego.

Brat Beaty za wojewodą podolskim Dawidem Mużyło-Buczackim.

Posłował na sejm radomski w 1505 roku z województwa sieradzkiego^[1], na sejmie tym otrzymał kasztelanię kruszwicką z cesji Stanisława Kościeleckiego. Podpisał konstytucję Nihil novi na sejmie w Radomiu w 1505 roku^[2]. Podpisał dyplom elekcji Zygmunta I Starego na króla Polski i wielkiego księcia litewskiego^[3] na sejmie w Piotrkowie 8 grudnia 1506 roku^[4]. W czasie sejmu koronacyjnego otrzymał urząd kasztelana brzeskiego kujawskiego (1507). W 1517 został kasztelanem łęczyckim. Podczas sejmu piotrkowskiego mianowano go wojewodą inowrocławskim (1523), a następnie wojewodą brzeskim kujawskim (1528). W 1530 został starostą grabowskim. W 1532 mianowany wojewodą łęczyckim.

Pozostawał w bliskiej przyjaźni z Łaskimi i Kościeleckimi. Interweniował przez swojego posła u Jana Zapolyi w sprawie uwięzienia Hieronima Łaskiego na Węgrzech w 1534.

Był trzykrotnie żonaty. Pierwszą żoną była Anna Kościelecka, córka starosty dobrzyńskiego Wincentego i Barbary z Golanic. Miał z nią syna Mikołaja, kasztelana wieluńskiego.

Drugi raz ożenił się z Katarzyną Górską, córką kasztelana lędzkiego Wojciecha i wdową po Mikołaju Nakonowskim.

Trzecią żoną została Dobrochna (Małgorzata), wdowa po Andrzeju Wierzbięcie Wieruszowskim, z którą miał troje dzieci:

Anną, żonę Jana Bratoszewskiego

Erazma, starostę kruszwickiego, żonatego z Anną Bardzką, a następnie z Zofią z Narbuttów, wdową po Mikołaju Niemirowiczu-Szczytcie^[5]

Ambrożego, ożenionego z Elżbietą Jemielską.

Przypisy

↑ Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 44.
↑ Volumina Legum, t. I. Petersburg 1859, s. 140.
↑ Ludwik Finkel, Elekcya Zygmunta I. Sprawy dynastyi Jagiellońskiej i Unii Polsko-Litewskiej, Kraków 1910, s. 215.
↑ Corpus iuris Polonici. Sectionis 1, Privilegia, statuta, constitutiones, edicta, decreta, mandata regnum Polniae spectantia comprehendentis. Vol. 3, Annos 1506-1522 continentis, Kraków 1906, s. 10, 12.
↑ T. Jaszczołt, Ród Niemiry z Wsielubia - Niemirowiczowie i Szczytowie herbu Jastrzębiec do połowy XVI wieku, [w:] Unia w Horodle na tle stosunków polsko-litewskich, S.Górzynski (red.), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2015, s. 230-232

Bibliografia

Andrzej Oporowski, Polski Słownik Biograficzny, t. 24, s. 134-135

[1] Posłowie ziemscy koronni 1493-1600, pod red. Ireny Kaniewskiej, Warszawa 2013, s. 44.

[2] Volumina Legum, t. I. Petersburg 1859, s. 140.

[3] Ludwik Finkel, Elekcya Zygmunta I. Sprawy dynastyi Jagiellońskiej i Unii Polsko-Litewskiej, Kraków 1910, s. 215.

[4] Corpus iuris Polonici. Sectionis 1, Privilegia, statuta, constitutiones, edicta, decreta, mandata regnum Polniae spectantia comprehendentis. Vol. 3, Annos 1506-1522 continentis, Kraków 1906, s. 10, 12.

[5] T. Jaszczołt, Ród Niemiry z Wsielubia - Niemirowiczowie i Szczytowie herbu Jastrzębiec do połowy XVI wieku, [w:] Unia w Horodle na tle stosunków polsko-litewskich, S.Górzynski (red.), Wydawnictwo DiG, Warszawa 2015, s. 230-232

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]