Florence Henri
| Imię i nazwisko |
Florence Montague Henri |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
28 czerwca 1893 |
| Data i miejsce śmierci |
24 lipca 1982 |
| Dziedzina sztuki |
fotografia |
Florence Henri (ur. 28 czerwca 1893 w Nowym Jorku, zm. 24 lipca 1982 w Compiègne[1][2] lub Laboissière-en-Thelle[3][4]) – fotografka i malarka awangardowa, naturalizowana Szwajcarka[a].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się w Nowym Jorku jako Florence Montague Henri[5]. Była najstarszą córką Francuza Jean-Marie François Henriego oraz Niemki Anne Marie Schindler[5]. Po śmierci matki wyjechała z ojcem ze Stanów, miała wtedy dwa lata. Początkowo mieszkała u rodziny matki na Śląsku[2], po czym wychowywała się u różnych członków rodziny rozproszonych po Europie[1][3]. Jej ojciec zmarł, gdy miała czternaście lat; skromny spadek pozwolił jej prowadzić wygodne życie[5]. Florence przeniosła się do wujostwa w Rzymie[3], gdzie uczyła się gry na pianinie na Akademii Muzycznej św. Cecylii u Ferruccia Busoniego, rozwijając wiedzę nabytą wcześniej na konserwatorium w Londynie. We Włoszech poznała włoskich futurystów, w tym Filippa Tommasa Marinettiego. Powróciła do Londynu, gdzie od 1911 grała utwory m.in. Griega podczas koncertów[5].
Po wyjeździe do Berlina w 1912 roku kontynuowała karierę muzyczną, utrzymując się na początku I wojny światowej z grania akompaniamentu do seansów niemego kina[6]. Z czasem jednak zaczęła interesować się sztukami wizualnymi[1], po części dzięki znajomości z krytykiem Carlem Einsteinem[1][2], który poznał ją z berlińskimi artystami awangardowymi, w tym z Herwarthem Waldenem[2]. W 1914 roku zaczęła studiować malarstwo[1] na Akademii Sztuk w Berlinie, a w 1922 roku kształciła się w warsztacie Johannesa Walter-Kurau[2]. Dwa lata później wyjechała do Paryża, gdzie uczyła się w Académie Montparnasse, a później w Académie Moderne[1] pod kierunkiem Fernanda Légera i Amédée Ozenfanta[2]. Pod koniec 1925 roku jej obrazy pokazano na Exposition Internationale L'Art Aujourd'hui – pierwszej wystawie awangardowej w Paryżu od czasów zakończenia wojny[6].
Dzięki przyjaźni z Margarete Schall i częstym odwiedzinom w Niemczech[6] na początku lat dwudziestych poznała szereg artystów związanych z uczelnią Bauhaus[3], takich jak Georg Muche i László Moholy-Nagy[2]. Gdy w kwietniu 1927[3][2] odwiedziła koleżanki, które studiowały na uczelni, podjęła decyzję, by do nich dołączyć[3]. Do lipca 1927 brała udział w kursie wstępnym prowadzonym przez Moholy-Nagy’a, u którego także mieszkała[2]. W tym czasie zaprzyjaźniła się także z jego żoną, Lucią Moholy[1][6], która zachęciła ją do podjęcia fotografii[2] oraz stworzyła szereg istotnych fotograficznych portretów Henri[1][6]. Małżeństwo nauczyło ją podstaw warsztatu fotograficznego, które zaczęła wykorzystywać po wyjeździe z Dessau[2]. Henri chodziła także na zajęcia Josefa Albersa, Paula Klee i Wassila Kandinskiego. Wyjeżdżając, kupiła meble projektu Marcela Breuera, które trafiły do jej mieszkania w Paryżu[3].
W 1928 roku Henri porzuciła malarstwo na rzecz fotografiki, a Moholy-Nagy opublikował jeden z jej autoportretów oraz martwą naturę z kulami, oponami i lustrem w „i10. internationale revue”, nazywając jej prace poszerzeniem pola fotografii wprowadzającym nowe perspektywy[2][7]. W następnym roku założyła własne atelier w Paryżu[1], tworząc awangardowe zdjęcia, w których pojawiał się wpływ konstruktywizmu i kubizmu. W swoich pracach często korzystała z luster, skupiając się na tworzeniu portretów i martwych natur[1], zajmowała się także związkiem między realizmem i abstrakcją[6]. Portretowała głównie kobiety, definiując na nowo kobiecość w opozycji do współczesnych wyobrażeń w kulturze popularnej. W ciasnych kadrach jej portretów widać wpływ Lucii Moholy[6].
W latach 1929–1930 była związana z międzynarodową grupą artystów awangardowych Cercle et Carré, którzy wydawali czasopismo pod tym samym tytułem. Jej fotografie ukazały się także w periodyku „L'Art Contemporain”[6]. Brała udział w kluczowych wystawach fotograficznych tego okresu[8][1]. Na wystawie Film und Foto w 1929 roku pokazano ponad dwadzieścia jej prac[7]. Gdy w 1931 roku jej zdjęcie pokazano w Nowym Jorku na wystawie Foreign Advertising Photography, pracę porównywano do twórczości Mana Raya i Moholy-Nagy’a[2].
Gdy w latach 30. pod wpływem wielkiego kryzysu jej spadek przestał pokrywać koszty życia, założyła studio portretowe, w którym uczyła fotografii. Wśród jej uczennic były m.in. Gisèle Freund i Lisette Model[7]. Fotografowała także na potrzeby komercyjne[7], tworząc przede wszystkim materiały dla ekskluzywnych marek[4] i świata mody[1]. Fotografując modelki, tworzyła obraz nowoczesnej kobiety poprzez ostre kąty i kontrast geometrycznych wzorów. W fotografii ulicznej traktowała sylwetki ludzi jako abstrakcyjne kształty[4].
Po II wojnie światowej powróciła do malarstwa, choć czasem jeszcze tworzyła portrety fotograficzne[4], takie jak serię przedstawiającą tancerkę Rosellę Hightower[2]. Jej prace popadły w zapomnienie do lat 70., gdy nowe pokolenie fotografów i historyków sztuki na nowo zaczęło cenić jej twórczość[1][4]. Jej pierwsza wystawa indywidualna po czterdziestu latach odbyła się w 1974 roku. Od tego czasu jej prace znów zaczęły być wystawiane grupowo oraz indywidualnie[1].
Zmarła we Francji w 24 lipca 1982[4].
Wybrane wystawy
[edytuj | edytuj kod]Indywidualne
[edytuj | edytuj kod]- 1930: Florence Henri, Studio 28, Paryż (pierwsza wystawa indywidualna)[1][4]
- 1933: Photoausstellung Florence Henri, Muzeum Folkwang, Essen[4]
- 1974: Florence Henri, Galleria Martini e Ronchetti, Genua[4]
- 1987: Florence Henri, San Francisco Museum of Modern Art, San Francisco[4]
- 2015: Florence Henri. Miroir des avant-gardes, 1927–1940, Galerie nationale du Jeu de Paume, Paryż[8]
- 2019: Florence Henri: Reflecting Bauhaus, Atlas Gallery, Londyn[9]
Grupowe
[edytuj | edytuj kod]- 1925: Exposition Internationale L'Art Aujourd'hui, Paryż (malarstwo)
- 1929: Fotografie der Gegenwart, Muzeum Folkwang, Essen[10]
- 1929: Film und Foto, Stuttgart
- 1931: Foreign Advertising Photography, Nowy Jork
- 1931: Das Lichtbild, Monachium[1]
- 1937: Foto ’37, Stedelijk Museum, Amsterdam[10]
- 1938: Bauhaus: 1919–1928, Museum of Modern Art, Nowy Jork[11]
- 1970: Photo Eye of the 20s, Museum of Modern Art, Nowy Jork[11]
- 2012: The Shaping of New Visions: Photography, Film, Photobook, Museum of Modern Art, Nowy Jork[11]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Blumberg 2019 ↓.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n Bauhaus 100 ↓.
- ↑ a b c d e f g h Otto i Rössler 2019 ↓, s. 104.
- ↑ a b c d e f g h i j k Denny 2005 ↓, s. 692.
- ↑ a b c d Denny 2005 ↓, s. 690.
- ↑ a b c d e f g h Denny 2005 ↓, s. 691.
- ↑ a b c d Otto i Rössler 2019 ↓, s. 105.
- ↑ a b Florence Henri [online], Le Jeu de Paume [dostęp 2020-03-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-03-17] (ang.).
- ↑ FLORENCE HENRI [online], Atlas Gallery | Fine Art Photography [dostęp 2020-03-12] [zarchiwizowane z adresu 2019-05-10] (ang.).
- ↑ a b Denny 2005 ↓, s. 693.
- ↑ a b c Exhibition history [online], The Museum of Modern Art [dostęp 2020-03-12] (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Naomi Blumberg, Florence Henri, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2020-03-12] (ang.).
- Margaret Denny: Florence Henri. W: Encyclopedia of Twentieth-Century Photography, 3-Volume Set. Lynne Warren (red.). Routledge, 2005. ISBN 978-1-135-20543-0. (ang.).
- Florence Henri. W: Elizabeth Otto, Patrick Rössler: Bauhaus Women: A Global Perspective. Bloomsbury Publishing, 2019, s. 104–105. ISBN 978-1-912217-97-7. (ang.).
- Florence Henri.1927 guest student. Bauhaus 100. [dostęp 2020-03-12]. [zarchiwizowane z tego adresu]. (ang.).