Przejdź do zawartości

Francisco Ramírez (meksykański piłkarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Francisco Ramírez
Pełne imię i nazwisko

Francisco Javier Ramírez Gámez

Data i miejsce urodzenia

28 listopada 1965
Bacerac

Wzrost

183 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1984–1988 Deportivo Neza
1988–1989 Atlante 19 (0)
1990–1992 Puebla 71 (0)
1992–1994 Necaxa 53 (1)
1994–1995 Veracruz 33 (0)
1995–1998 Cruz Azul 25 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1988–1993  Meksyk 12 (0)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
2000 Correcaminos UAT
2006 Vaqueros
2009 Guadalajara
2011 Necaxa
2012–2014 Dorados
2016 Atlas (tymcz.)
2017 Alianza
2017 Cafetaleros
2018 Dorados
2019–2022 Tepatitlán
2022–2023 Celaya
2023 Coatepeque
2024 Tlaxcala
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Francisco Javier Ramírez Gámez, Paco Ramírez (ur. 28 listopada 1965 w Bacerac) – meksykański piłkarz występujący na pozycji obrońcy, reprezentant Meksyku, trener piłkarski.

Kariera klubowa

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z miasta Bacerac, jednak jako sześciolatek przeprowadził się z rodziną do Hermosillo. Początkowo grał w baseball, a później rozpoczął treningi piłki nożnej i był powoływany do lokalnych reprezentacji. W jednym z juniorskich turniejów, w którym występował jako zawodnik zespołu stanu Sonora, jego talent odkrył polski trener Waldemar Wasilewski. Profesjonalną karierę piłkarską rozpoczął jako dziewiętnastolatek w drużynie Deportivo Neza z miasta Nezahualcóyotl, lecz zadebiutował w niej dopiero dwa lata później, za kadencji argentyńskiego szkoleniowca Miguela Marína, 9 sierpnia 1986 w zremisowanym 0:0 spotkaniu z Tolucą. Szybko został podstawowym piłkarzem drużyny i premierowe bramki w najwyższej klasie rozgrywkowej strzelił 13 marca 1988 w przegranej 2:4 konfrontacji z Tigres UANL, kiedy to dwukrotnie wpisywał się na listę strzelców. Ogółem barwy Deportivo reprezentował przez cztery lata, nie odnosząc z nim większych sukcesów.

Latem 1988 Ramírez przeszedł do drużyny Atlante FC z siedzibą w stołecznym mieście Meksyk, gdzie spędził rok, po czym został zawodnikiem Puebla FC. Tam również został podstawowym piłkarzem klubu; w 1991 roku triumfował z nim w najbardziej prestiżowych rozgrywkach kontynentu, Lidze Mistrzów CONCACAF, za to w sezonie 1991/1992 wywalczył tytuł wicemistrza Meksyku. Po dwóch latach spędzonych w Puebli odszedł do stołecznego Club Necaxa, w którym również spędził dwa sezony, jednak bez zdobycia żadnego trofeum. Później przez rok występował w Tiburones Rojos de Veracruz, po czym podpisał umowę ze stołecznym Cruz Azul. Tam odniósł największe sukcesy w karierze, jednak przeważnie w roli rezerwowego – w sezonie Invierno 1997 zdobył tytuł mistrza Meksyku, podczas rozgrywek 1996/1997 triumfował w krajowym pucharze – Copa México, dwukrotnie wygrywał także Puchar Mistrzów CONCACAF; w roku 1996 i 1997. Karierę zakończył w wieku 32 lat z powodu przedłużających się kontuzji.

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu kariery piłkarskiej Ramírez został trenerem, początkowo prowadząc przez krótki czas drugoligową drużynę Correcaminos UAT z miasta Ciudad Victoria. W późniejszym czasie był asystentem Aníbala Ruiza, a potem Enrique Mezy w Club Atlas, spędził także kilka lat w sztabie szkoleniowym reprezentacji Meksyku, najpierw współpracując z trenerem Ricardo La Volpe, z którym wziął udział w Mistrzostwach Świata w Niemczech, a później ze Svenem-Göranem Erikssonem. W przerwie pomiędzy kadencjami obydwóch selekcjonerów prowadził trzecioligową ekipę Vaqueros de Ixtlán. Pracował również jako asystent Hansa Westerhofa i Salvadora Reyesa w Club Necaxa z siedzibą w mieście Aguascalientes. W kwietniu 2009 został trenerem jednej z najbardziej utytułowanych drużyn w kraju, Chivas de Guadalajara, jednak odnosił z nią słabe wyniki, notując trzy zwycięstwa, cztery remisy i pięć porażek w dwunastu spotkaniach i został zwolniony już po pięciu miesiącach.

W lipcu 2010 Ramírez rozpoczął pracę jako asystent swojego byłego kolegi boiskowego Sergio Bueno, początkowo w drugoligowym Tiburones Rojos de Veracruz, a następnie Club Necaxa. Po spadku klubu do Liga de Ascenso został pierwszym trenerem klubu, prowadząc go przez kilka miesięcy bez większych sukcesów. W maju 2012 został trenerem innego meksykańskiego drugoligowca, Dorados de Sinaloa z Culiacán. W jesiennym sezonie Apertura 2012 dotarł z nią do finału rozgrywek drugoligowych, a także triumfował z nim w rozgrywkach Copa MX, dzięki czemu drużyna Dorados została pierwszą drużyną w historii meksykańskiego futbolu, która zdobyła krajowy puchar podczas gry w drugiej lidze. Ze stanowiska odszedł w styczniu 2014 po serii słabszych wyników w lidze.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]