Herbert Flam
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 listopada 1928 |
| Data i miejsce śmierci |
25 listopada 1980 |
| Gra |
praworęczny, jednoręczny bekhend |
| Zakończenie kariery |
1963 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje |
20 |
| Najwyżej w rankingu |
4 (1957) |
| Australian Open |
SF (1956) |
| Roland Garros |
F (1957) |
| Wimbledon |
SF (1951, 1952) |
| US Open |
F (1950) |
Herbert Flam (ur. 7 listopada 1928 w Nowym Jorku, zm. 25 listopada 1980 w Los Angeles) – amerykański tenisista, finalista wielkoszlemowych mistrzostw USA i mistrzostw Francji w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodzony w Nowym Jorku Kalifornijczyk Flam zwrócił na siebie uwagę wynikami młodzieżowymi – w 1945 triumfował w rozgrywkach Interscholastic (w barwach Beverly Hills High School) w singlu i deblu (w parze z Hugh Stewartem), sukces deblowy powtarzając także rok później, a w 1950 jako student University of California wygrał Intercollegiate (w singlu i deblu z Gene’em Garrettem). Uczestniczył także w mistrzostwach USA (obecne US Open), w 1948 osiągając po raz pierwszy półfinał i eliminując przeciwników rozstawionych z trójką i szóstką. Znalazł się wówczas po raz pierwszy w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego, gdzie figurował do 1958, jedynie z przerwą na okres służby w marynarce wojennej (1953-1954).
W 1950 Flam doszedł do finału mistrzostw USA, przegrywając w pięciu setach z Artem Larsenem. W tym samym roku wygrał mistrzostwa USA na kortach ziemnych w singlu i deblu (w parze z Larsenem). W 1951 na Wimbledonie wyeliminował najwyżej rozstawionego Franka Sedgmana, a w półfinale prowadził z późniejszym zwycięzcą Dickiem Savittem 6:1, 5:1, by jednak ulec w czterech setach (drugą partię przegrał 13:15). Łącznie był trzykrotnie w ćwierćfinale Wimbledonu i sześć razy w ćwierćfinale mistrzostw USA.
Po powrocie do rywalizacji po dwuletniej przerwie związanej ze służbą wojskową wygrał w 1955 mistrzostwa USA na kortach twardych, a rok później po raz drugi został mistrzem na kortach ziemnych. W 1957 doszedł do finału mistrzostw Francji, przegrywając ze Szwedem Svenem Davidsonem. Był ostatnim amerykańskim finalistą tego turnieju aż do występu Harolda Solomona w 1976. Cztery razy figurował w czołowej dziesiątce nieoficjalnego rankingu światowego (w 1957 jako czwarta rakieta świata), a w 1950, 1956, 1957 był wiceliderem rankingu amerykańskiego.
W latach 1951–1957 występował w reprezentacji USA w Pucharze Davisa. Uczestniczył w rozgrywkach w 1951, 1952, 1956 i 1957 – we wszystkich tych latach Amerykanie przegrywali w finałach z Australią. Flam jedyny raz wystąpił w finale w 1956, przegrywając pojedynek z Lew Hoadem.
W 1992 został wpisany do Hall of Fame Sportu Żydowskiego.
Finały singlowe w turniejach wielkoszlemowych
[edytuj | edytuj kod]- mistrzostwa USA 1950 – 3:6, 6:4, 7:5, 4:6, 3:6 z Artem Larsenem
- mistrzostwa Francji 1957 – 3:6, 4:6, 4:6 ze Svenem Davidsonem
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- sylwetka na stronie Hall of Fame Sportu Żydowskiego. jewishsports.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-23)].