Przejdź do zawartości

Jacek Indelak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jacek Indelak
Data i miejsce urodzenia

31 maja 1949
Łódź

Data śmierci

2020

Miejsce spoczynku

Cmentarz rzymskokatolicki w Rudzie Pabianickiej

Alma Mater

Uniwersytet Łódzki

Jacek Indelak (ur. 31 maja 1949 w Łodzi[1], zm. 2020[2]) – polski pisarz, dziennikarz i scenarzysta[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był absolwentem filologii polskiej na Uniwersytecie Łódzkim (1975)[4]. Jako prozaik debiutował na łamach „Odgłosów” (1969). W latach 1969–1981 pracował jako dziennikarz w łódzkiej prasie[1], w redakcjach: „Expressu Ilustrowanego”, „Głosu Robotniczego” i „Odgłosów”[5]. Działał w NSZZ „Solidarność”[1]. W wyniku stanu wojennego został zwolniony z pracy, w 1990 przywrócony do zawodu – był redaktorem m.in.: „Odgłosów” (1990), „Kalejdoskopu” (1990–1992) i „Gazety Wyborczej” (1993–1996)[5].

W latach 1990–2000 był autorem licznych artykułów, esejów i reportaży na łamach m.in.: „Odgłosów”, „Agory”, „Dziennika Łódzkiego”, „Kalejdoskopu”, „Gazety Wyborczej”, „Verte”, „Pomeranii”, „Aspektu Polskiego”, „Stadt Bauwelt” (1997)[5] i „Dziennika Związkowego” wydawanego w Chicago[1]. W 1992 był współtwórcą czasopisma „Ten Ton” wydawanego w Łodzi[5].

Był członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (od 1972), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989), Klubu Pisarzy przy Stowarzyszeniu Twórców Kultury (1981–1986), Klubu Pisarzy przy Duszpasterstwie Środowisk Twórczych w Łodzi (1986–1989). Jako członek założyciel należał do Międzynarodowego Stowarzyszenia i Fundacji „Konstrukcja w Procesie” (1989–1995), był również członkiem założycielem Wojewódzkiego Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Łodzi (1989) oraz należał do Międzynarodowej Wspólnoty Artystycznej „Muzeum Artystów” w Łodzi (1990)[5].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego żoną była Jadwiga z domu Wojtak, z którą miał dwóch synów: Iwo (ur. 1973) i Miłosza (1978)[5]. Mieszkał przy ul. J. Kusocińskiego 4[5], na osiedlu Retkinia w Łodzi[3]. Został pochowany na cmentarzu rzymskokatolickim w Rudzie Pabianickiej[2].

Wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Scenariusze

[edytuj | edytuj kod]

Seriale

[edytuj | edytuj kod]
  • „Kowalikowie” (1992),
  • „Ten bandycki świat trzydziestych lat” (1993),
  • „Tajna grupa” (1999),
  • Kawaleria powietrzna” (1999/2000),
  • „Zagubieni” (2000),

Filmy dokumentalne

[edytuj | edytuj kod]
  • „Zobaczyć Kilimandżaro” (1994),
  • „Wrócę do nich po śmierci” (1995),
  • Miasto z wyrokiem” (1996),
  • „Portrety przemocy” (1997),
  • „Bamberska pieśń, poznańskie kuranty” (1998),
  • „I cicho ciało spocznie w grobie” (1998),
  • „Nie oplataj mnie, śmierci” (1999).

Filmy fabularne

[edytuj | edytuj kod]
  • „Dawno temu w Europie” (1995),
  • „Spoon River” (1996),
  • „Grabianka” (1997),
  • „Hades” (1998),
  • „Menel” (1998)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Marta Stolarek, Polscy pisarze współcześni, 1977 [dostęp 2024-10-09].
  2. a b Jacek Indelak 1949 – 2020 w BillionGraves Headstone Records [online], billiongraves.com [dostęp 2024-10-09].
  3. a b Indelak Jacek, [w:] Wyborcza Łódź [online], lodz.wyborcza.pl, 28 marca 2024 [dostęp 2024-10-09] [zarchiwizowane z adresu].
  4. Jacek Indelak, [w:] FilmPolski.pl, FilmPolski [dostęp 2024-10-09] (pol.).
  5. a b c d e f g h i j Beata Cynkier, Kto jest kim w Polsce, PAI, 2001, ISBN 978-83-223-2691-6 [dostęp 2024-10-10] (pol.).