Jerzy Zapolski

Jerzy Zapolski
	podpułkownik uzbrojenia
Data i miejsce urodzenia	15 sierpnia 1892 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	1940 ; Katyń
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1940
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Wojskowe Zakłady Pirotechniczne
Stanowiska	kierownik zakładów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jerzy Zapolski (ur. 15 sierpnia 1892 we Lwowie, zm. wiosną 1940 w Katyniu) – podpułkownik uzbrojenia Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Joachima i Sabiny z Preisów. Absolwent szkoły powszechnej we Lwowie. Rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Zaleszczykach. W latach 1912–1914 studiował na Wydziale Maszyn i Elektroniki w Szkole Technicznej w Mittneidt w Niemczech. 5 września 1914 wstąpił do 1 pułku artylerii Legionów Polskich. W Legionach walczył na froncie do 1917. Następnie wstąpił do POW. Po ukończeniu Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej zajmował stanowisko kierownika Zakładów Żywnościowych w Modlinie, następnie przeniesiony do 4 pułku artylerii ciężkiej. Od 2 listopada 1919 przeniesiony do Departamentu Intendentury MSWojsk. Po ukończeniu Wyższej Szkoły Intendentury zajmował różne stanowiska w Departamencie Intendentury. Po awansie do stopnia podpułkownika (27 kwietnia 1929) pełnił obowiązki szefa Wydziału Ogólnego w Departamencie Intendentury. W grudniu 1932 został przeniesiony z Kierownictwa Zaopatrzenia Uzbrojenia do Wojskowych Zakładów Pirotechnicznych w Rembertowie na stanowisko pełniącego obowiązki kierownika zakładu^[1]. W 1936 został przeniesiony w stan spoczynku.

W kampanii wrześniowej zmobilizowany. Wzięty do niewoli przez Sowietów, osadzony w Kozielsku. Został zamordowany wiosną 1940 w lesie katyńskim. Figuruje na liście wywózkowej 022/3 z 9.4.1940 r., poz. 90^[2]. Jego grób symboliczny znajduje się na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 174-6-5)^[3].

Życie prywatne

Żonaty, miał córkę.

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 5944^[4]^[2]
Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[5]
Krzyż Walecznych dwukrotnie^[4]
Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1933 „za zasługi na polu przemysłu wojennego”^[6]
Odznaka „Za wierną służbę”^[7]

Zobacz też

Przypisy

↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 426.
↑ ^a ^b Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 330.
↑ Cmentarz Stare Powązki: HELENA BYSTYDZIEŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-01-05] .
↑ ^a ^b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296.
↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.
↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278.
↑ Na podstawie [1]

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
Jędrzej Tucholski: Mord w Katyniu. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1991. ISBN 83-211-1408-3.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_13_z_9_grudnia_1932,_s._426-1] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 426.

[CITEREFBanaszekRomanSawicki2000330-2] Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 330.

[3] Cmentarz Stare Powązki: HELENA BYSTYDZIEŃSKA, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-01-05] .

[CITEREFRocznik_Oficerski1932296-4] Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 296.

[5] M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296.

[6] M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 278.

[7] Na podstawie [1]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]