Przejdź do zawartości

Maksymilian de Vidal

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maksymilian de Vidal
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1861
Warszawa

Data i miejsce śmierci

4 października 1934
Warszawa

Odznaczenia
Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja) Komandor Orderu Gwiazdy Czarnej Krzyż Pro Ecclesia et Pontifice (od 1908) Order Lwa i Słońca (Persja) dla obcokrajowców Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie)

Maksymilian Ludwik Tadeusz Józef Jan de Vidal herbu Szranki (ur. 19 marca 1861 w Warszawie, zm. 4 października 1934 tamże) – polski urzędnik.

Grobowiec rodzinny Maksymiliana de Vidala

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Maksymilian Ludwik Tadeusz Józef Jan de Vidal[1] urodził się 19 marca 1861 w Warszawie[2]. Był synem Anny i Ludwika (1811–1862, radca dworu, naczelnik wydziału korespondencji zagranicznej Banku Polskiego, redaktor „Kuriera Warszawskiego”)[3][4][5][6].

W latach 90. XIX wieku był członkiem zarządu i buchalterem kasy pożyczkowo-rzemieślniczej nr 5 przy ulicy Solnej w Warszawie[7]. Na przełomie XIX/XX wieku pracował jako urzędnik w policji w zaboru rosyjskiego, był młodszym pomocnikiem referenta kancelarii warszawskiego oberpolicmajstra[1][1], później sekretarzem warszawskiego oberpolicmajstra władz zaboru austriackiego[8][9][10]. 1 października 1905 został wybrany członkiem Archikonfraterni Literackiej w Warszawie[11]. Pełnił funkcję naczelnika wydziału kontroli służących[12]. U schyłku I wojny światowej w połowie 1918 jako sekretarz warszawskiego oberpolicmajstra powrócił do Warszawy[13]. Otrzymał tytuł radcy dworu[14]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości na przełomie stycznia i lutego 1921 został mianowany referentem urzędu starostwa powiatu warszawskiego[15], był także naczelnikiem kancelarii powiatowej starostwa warszawskiego[4][5]. Później przeniesiony na emeryturę[5]. Jego żoną była Julia Mamerta z domu Różańska (zm. 1958)[4][5][16].

Zmarł 4 października 1934 w wieku 73 lat[4][5][17]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera Pod katakumbami-1-161/162)[18] 8 października 1934[4].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Ruch służbowy. „Kurier Warszawski”. Nr 175, s. 4, 26 czerwca 1896. 
  2. ↑ Maksymilian Ludwik Tadeusz Vidal h. Szranki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-05-23].
  3. ↑ Ogłoszenie. „Kurier Warszawski”. Nr 354, s. 5, 23 grudnia 1911. 
  4. ↑ a b c d e f g h i Maksymilian de Vidal. Nekrolog. „Kurier Warszawski”. Nr 274, s. 7, 5 października 1934. 
  5. ↑ a b c d e f Ś. p. Maksymilian de Vidal. „Kurier Warszawski”. Nr 276, s. 12, 7 października 1934. 
  6. ↑ Ludwik de Vidal. baza-nazwisk.de. [dostęp 2017-05-23].
  7. ↑ Kasy rzemieślnicze. „Kurier Warszawski”. Nr 91, s. 2, 31 marca 1896. 
  8. ↑ Wiadomości bieżące. „Kurier Warszawski”. Nr 287, s. 2, 17 października 1899. 
  9. ↑ a b Kronika bieżąca. Osobiste. „Wiek Ilustrowany”. Nr 35, s. 5, 28 stycznia 1905. 
  10. ↑ a b Rozporządzenia i zarządzenia. „Kurier Warszawski”. Nr 41, s. 3, 10 lutego 1905. 
  11. ↑ Wiadomości bieżące. Archikonfraternja literacka. „Kurier Warszawski”. Nr 272, s. 4-5, 2 października 1905. 
  12. ↑ Posiedzenia. „Kurier Warszawski”. Nr 339, s. 7, 8 grudnia 1907. 
  13. ↑ Telegramy Gazety Lwowskiej. Powrót urzędników rossyjskich. „Gazeta Lwowska”. Nr 160, s. 5, 19 lipca 1918. 
  14. ↑ a b c Wiadomości bieżące. Z miasta. „Kurier Warszawski”. Nr 77, s. 3, 18 marca 1915. 
  15. ↑ Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych”. Nr 3, s. 23, 30 marca 1921. 
  16. ↑ Julia Mamerta Różańska. sejm-wielki.pl. [dostęp 2017-05-23].
  17. ↑ Zmarli. „Nowiny Codzienne”. Nr 278, s. 2, 6 października 1934. 
  18. ↑ Cmentarz Stare Powązki: DE VIDAL, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maksymilian_de_Vidal&oldid=72036119”