Manuel Antonio de Varona
| |
| Data i miejsce urodzenia |
25 listopada 1908 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 października 1992 |
| Premier Kuby | |
| Okres |
od 10 października 1948 |
| Przynależność polityczna | |
| Poprzednik | |
| Następca | |
Manuel Antonio de Varona, również Tony de Varona (ur. 25 listopada 1908 w Camagüey, zm. 29 października 1992 w Miami) – kubański prawnik, działacz demokratyczny i polityk, kongresmen i senator, w latach 1948–1950 premier Kuby.
Jako działacz demokratyczny walczył z reżimami trzech dyktatorów, zarówno prawicowych jak i lewicowych, władających Kubą w XX wieku – w latach 30. – z Gerardo Machado, w latach 30. i 50. z Fulgencio Batistą, a w latach 60. z Fidelem Castro[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 25 listopada[1] 1908 roku[2] w Camagüey. Studiował prawo na Uniwersytecie w Hawanie (Universidad de La Habana)[3].
W latach 30. walczył z reżimem Gerardo Machado[1] – był założycielem organizacji Directorio Revolucionario Estudiantil, która przyczyniła się do upadku dyktatury w 1933. Sam de Varona zmuszony był jednak udać się po raz pierwszy na emigrację[3]. Powrócił na Kubę i w 1936 był jednym z przywódców robotników protestujących przeciwko dyktaturze Fulgencio Batisty, wkrótce ponownie zmuszony został do emigracji. Po powrocie do Hawany ukończył w końcu prawo, a w 1940 został wybrany do izby niższej kubańskiego parlamentu[3] jako przedstawiciel prowincji Camagüey[1]. Swoją karierę polityczną związał z Kubańską Partią Rewolucyjną (Autentyczną)[4]. W kolejnych wyborach – w 1944 został senatorem, a od 1947 był liderem większości w Senacie[1]. W 1948, zaraz po objęciu swojego stanowiska, prezydent Carlos Prío Socarrás powierzył mu misję stworzenia nowego rządu[3]. De Varona sprawował urząd premiera Kuby od 10 października 1948, kiedy to zastąpił na stanowisku Raúla Lópeza del Castillo, przez prawie dwa lata do 6 października 1950[4]. Jego następcą został Félix Lancís Sánchez[2]. Zarówno jego poprzednik jak i następca również związani byli z Kubańską Partią Rewolucyjną (Autentyczną)[4]. Był premierem ostatniego kubańskiego rządu wybranego w wolnych wyborach[3]. W latach 1950–1952 pełnił funkcję przewodniczącego Senatu[3].
W latach 50. był zdecydowanym przeciwnikiem dyktatury Fulgencio Batisty[1]. Łącznie aż czterokrotnie emigrował z Kuby, po rewolucji kubańskiej nie wrócił już do kraju. Przebywał w Miami, skąd prowadził działalność przeciwko dyktaturze Fidela Castro[1]. W USA funkcjonował pod skróconą formą imienia jako Tony de Varona[3]. Brał udział w przygotowaniach do inwazji w Zatoce Świń, w przypadku jej powodzenia miał powrócić na Kubę jako członek rządu tymczasowego[3].
Od 1980 przewodził organizacji kubańskich uchodźców Cuban Patriotic Junta[3], został wybrany przez delegatów z 200 kubańskich organizacji emigracyjnych. Funkcję sprawował aż do śmierci[1].
Zmarł na raka 29 października 1992 w Miami na Florydzie[3].
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Był dwukrotnie żonaty, najpierw z Iną Seguar Bustamante, a następnie przez 27 lat z Olivią Borges. Miał troje dzieci (Carlosa, Linę i Yvonne) oraz sześcioro wnucząt[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i Cuban exile leader dies. UPI, 30 października 1992. [dostęp 2016-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-19)]. (ang.).
- ↑ a b B. Schemmel: Rulers: Cuba. Premiers. rulers.org. [dostęp 2016-09-16]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Cuban leader Manuel Antonio de Varona dies. The Washington Post, 1 listopada 1992. [dostęp 2016-09-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-19)]. (ang.).
- ↑ a b c Ben Cahoon: Cuba. Premiers. worldstatesmen.org. [dostęp 2016-05-16]. (ang.).
| Premierzy |
|
|---|---|
| Przewodniczący Rady Ministrów |
|
| Premier |
|
