Mundur codzienny wz. 1919
Wygląd
Mundur codzienny wz. 1919 – odmiana munduru polowego Wojska Polskiego II RP.
Przepis Ubioru Polowego Wojsk Polskich z roku 1919 ustalał: „aż do czasu wprowadzenia ubioru wielkiego (służbowego), względnie paradnego, ubiór polowy może być stosowany jako ubiór bojowy, garnizonowy, służbowy, salonowy i codzienny”[1].
Zastosowanie
[edytuj | edytuj kod]Ubiór codzienny stosowano[1]:
- we wszystkich wypadkach życia codziennego
- podczas zajęć biurowych
- gdy nie był wskazany inny strój
Elementy umundurowania
[edytuj | edytuj kod]- kurtka
- sznury naramienne – generałowie i oficerowie sztabu generalnego, adiutanci wszelkich dowództw i żandarmeria.
- spodnie długie ze strzemiączkami lub krótkie według uznania żołnierza
- trzewiki sznurowane, względnie gładkie
- owijacze – mogli je nosić także wszyscy oficerowie
- sztylpy, względnie buty długie - dla wszystkich oficerów
- ostrogi przypinane lub przybijane obowiązują, komu się należały[a]
- oficerski pas połowy - nie obowiązywał
- rapcie, względnie żabka do szabli lub bagnetu - rapcie pod mundurem, względnie żabka na pasie polowym.
- szabla, względnie bagnet[b] – szabla na rapciach lub na żabce[c]
- temblak oficerski
- czapka
- furażerka – dozwolona tylko w podróży w wagonach kolejowych
- rękawiczki brązowe – nie obowiązywały
- płaszcz polowy - w rękawy lub bez płaszcza; dozwolony pas z tego samego materiału. Przy noszeniu bagnetu pas obowiązkowo na płaszczu.
- płaszcz od deszczu - na kurtce, względnie na płaszczu polowym, włożonym w rękawy.
- kurtka i spodnie
- płaszcz dowolnie w rękawy lub bez płaszcza
- furażerka – przy ćwiczeniach gimnastycznych oraz robotach w koszarach, stajniach i warsztatach; w podróży dozwolona tylko w wagonie kolejowym
- ostrogi przypinane - komu się należą
- pas główny z żabką przy płaszczu włożonym w rękawy – zawsze na płaszczu [e]
- szabla lub bagnet - szabla komu się należy, na rapciach
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ przy owijaczach tylko przybijane, lub bez ostróg[3].
- ↑ pochwa czerniona lub błyszcząca[3].
- ↑ przy rapciach żabki nie noszono[3].
- ↑ W tym sierżanci (wachmistrze) sztabowi, podchorążowie, sierżanci (wachmistrze) liniowi, plutonowi, kaprale, starsi szeregowcy i szeregowcy[3].
- ↑ do czasu wprowadzenia żabki przepisowej[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 22.
- ↑ Żygulski (jun.) i Wielecki 1988 ↓, s. 117.
- ↑ a b c d e f Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 24.
- ↑ Przepisy ubiorcze 1919 ↓, s. 27.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy 1918–1939. Warszawa: „Bellona” Spółka Akcyjna, 2016. ISBN 978-83-11-14175-9.
- Zdzisław Żygulski (jun.), Henryk Wielecki: Polski mundur wojskowy. Kraków: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1988. ISBN 83-03-01483-8.
- Przepis ubioru polowego Wojsk Polskich. Warszawa: Zakłady Graficzno-Wydawnicze „Książka”, 1919.