Zawody w piłce nożnej na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2012 w Londynie rozegrane zostały po raz 25. w historii igrzysk olimpijskich. Rywalizacja podzielona została na dwa turnieje – męski i żeński. Pierwsze mecze, które inaugurowały rywalizację w tej dyscyplinie odbyły się już 25 lipca – dwa dni przed ceremonią otwarcia igrzysk; ostatni z meczów – finał mężczyzn, miał miejsce 11 sierpnia. W konkurencjach piłki nożnej wystąpiło łącznie 504 sportowców. Gospodarzami turniejów olimpijskich było 6 brytyjskich miast: Londyn, Manchester, Cardiff, Newcastle upon Tyne, Glasgow oraz Coventry.
W turnieju mężczyzn udział wzięło 16 tzw. reprezentacji olimpijskich, w skład których mogło wchodzić tylko trzech zawodników w dowolnym wieku – resztę stanowili gracze, którzy w dniu rozpoczęcia igrzysk olimpijskich nie przekraczali 23. roku życia. Turniej zakończył się zwycięstwem reprezentacji Meksyku, która w meczu o złoty medal na Wembley Stadium pokonała rezultatem 1:2 zespół Brazylii. Rywalizacja o medal brązowy zakończyła się triumfem reprezentacji Korei Południowej, która z wynikiem 2:0 pokonała drużynę Japonii. Dla mistrzów olimpijskich – Meksykanów, był to pierwszy złoty medal w historii rywalizacji olimpijskiej w tej dyscyplinie. Królem strzelców turnieju z dorobkiem 6 goli został reprezentant Brazylii Leandro Damião.
W turnieju kobiet udział wzięło 12 reprezentacji bez żadnych ograniczeń wiekowych. Rywalizację ze złotym medalem zakończyły zawodniczki Stanów Zjednoczonych, które w finałowym starciu na Wembley Stadium pokonały reprezentantki Japonii wynikiem 2:1. Rywalizacja o medal brązowy zakończyła się triumfem reprezentacji Kanady, która jedną bramką pokonała drużynę Francji. Amerykanki zdobywając złoty medal obroniły tytuł mistrzyń olimpijskich zdobyty cztery lata wcześniej w Pekinie; był to dla nich już czwarty złoty medal w historii turniejów olimpijskich. Królową strzelczyń turnieju z dorobkiem 6 goli została reprezentantka Kanady Christine Sinclair.
W obu turniejach jako gospodarze wystąpiła specjalnie reaktywowana reprezentacja Wielkiej Brytanii. Drużyna ta nie jest zrzeszona w FIFA, a Wielką Brytanię na co dzień reprezentują drużyny poszczególnych części składowych – te z kolei nie są zrzeszone w Międzynarodowym Komitecie Olimpijskim i nie mogły brać udziału w Igrzyskach Olimpijskich.
| G |
Faza grupowa
|
¼ |
Ćwierćfinały
|
½ |
Półfinały
|
3 |
Mecz o 3. miejsce
|
F |
Finał
|
| Turniej |
25 VII |
26 VII |
27 VII |
28 VII |
29 VII |
30 VII |
31 VII |
1 VIII |
2 VIII |
3 VIII |
4 VIII |
5 VIII |
6 VIII |
7 VIII |
8 VIII |
9 VIII |
10 VIII |
11 VIII
|
| Turniej mężczyzn |
|
G |
|
|
G |
|
|
G |
|
|
¼ |
|
|
½ |
|
|
3 |
F
|
| Turniej kobiet |
G |
|
|
G |
|
|
G |
|
|
¼ |
|
|
½ |
|
|
3 |
F |
|
|
Największą areną olimpijskich turniejów w 2012 roku był Wembley Stadium w Londynie. Narodowy stadion Anglii gościł cztery mecze w ramach fazy grupowej (z czego 3 w ramach turnieju męskiego i 1 w ramach turnieju żeńskiego), ćwierćfinał mężczyzn, po jednym meczu półfinałowym w obu turniejach oraz mecze finałowe. Obiekt był w stanie pomieścić 90 000 ludzi; w trakcie turnieju olimpijskiego największą frekwencją cieszył się mecz finałowy turnieju męskiego pomiędzy Meksykiem a Brazylią, który na żywo oglądało 86 162 osób.
Wśród obiektów goszczących mecze w ramach turnieju olimpijskiego znalazły się także narodowy stadion Walii – Millennium Stadium w Cardiff oraz narodowy stadion Szkocji – Hampden Park w Glasgow. Były to także jedyne stadiony turnieju położone poza granicami Anglii. Millennium Stadium gościł 8 meczów w ramach fazy grupowej (z czego 5 żeńskich i 3 męskie), ćwierćfinał turnieju kobiet, oraz mecz o brązowy medal turnieju mężczyzn. Na Hampden Park odbyło się pięć meczów w ramach fazy grupowej (z czego 4 żeńskie i 3 męskie) oraz mecz ćwierćfinałowy turnieju kobiet.
Listę obiektów uzupełniały angielskie stadiony klubowe – Old Trafford w Manchesterze, St James’ Park w Newcastle upon Tyne oraz Ricoh Arena w Coventry. W przypadku tego ostatniego obiektu konieczna była zmiana nazwy na czas trwania zawodów olimpijskich na niekomercyjną – z tego też powodu we wszystkich oficjalnych dokumentach obiekt przedstawiony został jako City of Coventry Stadium. Arena była gospodarzem 10 meczów fazy grupowej (5 kobiet i 5 mężczyzn) oraz ćwierćfinału i meczu o brązowy medal w turnieju kobiet. Old Trafford – na co dzień stadion domowy klubu Manchester United F.C. był drugą co do wielkości areną turniejów olimpijskich. W ramach rozgrywek gościł 6 meczów fazy grupowej (z czego tylko jeden mecz kobiet), ćwierćfinał mężczyzn oraz po jednym meczu półfinałowym w obu turniejach. St James’ Park – stadion klubu Newcastle United F.C., w ramach zawodów w 2012 roku przyjął 7 meczów fazy grupowej (z czego tylko 2 kobiet) oraz po jednym meczu ćwierćfinałowym w każdym z turniejów.
.jpg)
Stany Zjednoczone
Meksyk
Japonia
Brazylia
Kanada
Korea Południowa
Wielka Brytania
Honduras
Senegal
Egipt
Nowa Zelandia
Szwecja
Francja