Przejdź do zawartości

Pułk Jazdy Tatarskiej

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pułk Jazdy Tatarskiej
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

31 stycznia 1919

Rozformowanie

10 września 1920

Patron

Mustafa Achmatowicz

Tradycje
Kontynuacja

Dywizjon Mahometański
1 Szwadron Tatarski

Dowódcy
Pierwszy

płk Roman Falkowski

Ostatni

mjr Władysław Tomaszewicz

Działania zbrojne
wojna polsko-bolszewicka
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych

wojsko

Rodzaj wojsk

kawaleria

Podległość

7 Brygada Jazdy

Żołnierze pułku tatarskiego
Grupa żołnierzy pułku (1919)

Pułk Jazdy Tatarskiej im. Mustafy Achmatowiczaoddział kawalerii Wojska Polskiego.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W styczniu 1919 roku rozpoczęto formowanie „Jazdy Tatarskiej”[1]. Żołnierzami byli przede wszystkim polscy Tatarzy. Służyli w nim też muzułmanie innych narodowości m.in. Azerowie. 31 stycznia w Warszawie został wydany pierwszy rozkaz pułkowy. 14 lutego oddział został przeniesiony do Ostrowi Mazowieckiej, a 23 lutego do Białegostoku[2].

Ostatecznie w lipcu 1919 roku sformowano trzy szwadrony liniowe, szwadron karabinów maszynowych i dywizjon techniczny. 16 września 1919 roku rozkazem naczelnika Józefa Piłsudskiego nadano jednostce nazwę Tatarski Pułk Ułanów imienia pułkownika Mustafy Achmatowicza[3][4]. 10 czerwca 1919 roku Jazda Tatarska rozwinięta została w pułk[2].

Pułk walczył początkowo z wojskami niemieckimi w rejonie Grodna, następnie został przerzucony na Polesie. Później brał udział w wyprawie kijowskiej i wkraczał do Kijowa. Osłaniał w walkach odwrotowych wojska polskie w rejonie Horynia nad Styrem. W wyniku tych walk pułk poniósł duże straty, pozostało tylko 86 ułanów. W Płocku doszło do odtworzenia pułku, który wziął jeszcze udział w walkach w rejonie Wyszogrodu i Dobrzynia w 1920 roku. 10 września 1920 roku w rejonie Krośniewic major Tomaszewicz rozwiązał pułk, a jego żołnierzy wcielił do szwadronu zapasowego 13 pułku Ułanów Wileńskich[5].

Po rozformowaniu pułku wielu ułanów trafiło do 13 pułku Ułanów Wileńskich, którego 1 szwadron od 1936 roku nosił nazwę wyróżniającą „tatarski”.

Żołnierze Pułku Jazdy Tatarskiej

[edytuj | edytuj kod]
Dowódcy pułku
Obsada personalna w latach 1919-1920
  • zastępca dowódcy pułku – ppłk Zenon Kryczyński[8]
  • dowódca dywizjonu – rtm. Roźniatowski
  • adiutant pułku – por. Gustaw Hartingh[9]
  • dowódca 1 szwadronu – rtm. Tadeusz Dackiewicz[10]
  • dowódca 2 szwadronu – por. Kazimierz Kolaszyński[10]
  • dowódca 3 szwadronu – por. Michał Lisiecki[11]
  • dowódca 3 szwadronu – por. Iskander Achmatowicz[10]
  • dowódca 4 szwadronu – por. Zygmunt Elsner[12]
  • dowódca 4 szwadronu – por. Antoniewicz[10]
  • oficer szwadronu – ppor. Bohdan Miklewski[12]
  • dowódca szwadronu ckm – rtm. Jóssuf Połtorzycki[10]
  • dowódca szwadronu technicznego – por. Kałłaur[10]
  • dowódca szwadronu marszowego (pieszego) – rtm. Rychter[10]
  • dowódca samodzielnego szwadronu - por. Wacław Gozdawa- Zatorski [13]
dowódcy szwadronu zapasowego[14]
  • rtm. Dawid Janowicz-Czaiński (od 16 V 1919)
  • mjr Grot-Niemojewski
  • rtm. Zygmunt Elsner
  • rtm. Roźniatowski
  • mjr Władysław Tomaszewicz
Szeregowcy

Barwy pułku

[edytuj | edytuj kod]

Od 1919 łapka karmazynowa, wypustka jasnoniebieska. Na łapce godło w formie półksiężyca z wpisaną gwiazdką.

Proporczyk niebieski specjalnego rysunku, nierozcięty, owalny, ze złotym godłem pułku[15]

Proporczyk seledynowy z żółtym półksiężycem i gwiazdą. Ułani nosili zamiast rogatywek – barankowe „papachy”. Pułk posiadał zamiast sztandaru – buńczuk[16].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Jedigar 1933 ↓, s. 7.
  2. a b c d Jedigar 1933 ↓, s. 10.
  3. a b Jedigar 1933 ↓, s. 9.
  4. Hordejuk 2011 ↓, s. 15-16 Pułkownik Mustafa Achmatowicz był dowódcą 4 Pułku Litewskiej Przedniej Straży. Jego potomkami byli oficerowie Wojska Polskiego:Konstanty i Leon Sulkiewiczowie.
  5. Jedigar 1933 ↓, s. 43.
  6. Jedigar 1933 ↓, s. 8, 10.
  7. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 61 z 3 czerwca 1919 roku, poz. 1937.
  8. a b Jedigar 1933 ↓, s. 16.
  9. Jedigar 1933 ↓, s. 11.
  10. a b c d e f g Jedigar 1933 ↓, s. 37.
  11. Jedigar 1933 ↓, s. 13.
  12. a b Jedigar 1933 ↓, s. 18.
  13. Jedigar 1933 ↓, s. 31.
  14. Jedigar 1933 ↓, s. 26.
  15. Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 27 z 3 sierpnia 1920 roku, poz. 636.
  16. Henryk Smaczny: Księga Kawalerii Polskiej 1914 – 1947. s. 203.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]