Terytorium państwowe

Terytorium państwowe – część powierzchni Ziemi należąca do określonego państwa ograniczona granicą państwową. Terytorium obejmuje zarówno ląd (z wodami wewnętrznymi), jak i przybrzeżne wody terytorialne wraz z przestrzenią położoną pod powierzchnią i nad powierzchnią lądu i wody^[1]^[2]. W skład terytorium państwa mogą wchodzić także wyspy i enklawy lądowe. Nie stanowi natomiast terytorium państwowego pokład statku morskiego czy samolotu. Jednak zdarzenia, które mają tam miejsce, od strony prawnej traktuje się tak, jakby zaszły na terytorium danego państwa (tzn. podlegają one jego jurysdykcji)^[3]^[4].

Zobacz też

Eksterytorialność

Przypisy

↑ Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza – art. 2 1. Suwerenność państwa nadbrzeżnego rozciąga się poza jego terytorium lądowe i wody wewnętrzne, a w przypadku państwa archipelagowego poza jego wody archipelagowe, na przyległy pas morza zwany morzem terytorialnym. 2. Suwerenność ta rozciąga się na przestrzeń powietrzną nad morzem terytorialnym, jak również na jego dno i podziemie. Wcześniej podobnie głosiły art. 1 i 2 Konwencji o morzu terytorialnym i strefie przyległej z 1958 (ang.)
↑ Konwencja urządzająca żeglugę powietrzną, podpisana w Paryżu dnia 13 października 1919 r. (Dz. U. z 1929 r. Nr 6, poz. 54). dokumenty.rcl.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)]. – art. 1 Wysokie Strony Umawiające się uznają, że każde Państwo posiada całkowite i wyłączne zwierzchnictwo nad przestrzenią powietrzną ponad swoim terytorium. W rozumieniu niniejszej Konwencji za terytorium danego Państwa uważa się terytorium narodowe metropolii i kolonii łącznie z wodami terytorialnymi, przyległymi do tego terytorium. Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z 1944 – art. 1 Umawiające się Państwa uznają, że każde Państwo posiada całkowitą i wyłączną suwerenność w przestrzeni powietrznej nad swoim terytorium. Art. 2 Dla celów niniejszej Konwencji uważa się, że terytorium Państwa stanowią obszary lądowe i przylegające do nich wody terytorialne, objęte suwerennością, suzerennością, mandatem lub opieką tego Państwa.
↑ Np. Kodeks karny (1997) – art. 5 Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.
↑ W sprawie przestępstwa popełnionego na statku znajdującym się na obcych wodach istnieją dwie szkoły interpretacji. Anglosaska uznaje, że przy braku odmiennych uregulowań umownych statek w obcym porcie podlega całkowitej jurysdykcji państwa nadbrzeżnego, na zasadzie kurtuazji państwo to może jednak dobrowolnie odstąpić od wykonywania jurysdykcji na rzecz państwa bandery. Francuska zakłada, iż państwo nadbrzeżne posiada ograniczoną jurysdykcję w sprawach karnych w stosunku do obcych statków przebywających w jego porcie, wyłączając sprawy zakłócające wyłącznie wewnętrzny porządek na statku. Terroryzm morski w świetle międzynarodowego prawa karnego, s. 122nn, Jurysdykcja karna państw w sprawach terroryzmu morskiego, Jurysdykcja państwa s. 126.

[1] Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza – art. 2 1. Suwerenność państwa nadbrzeżnego rozciąga się poza jego terytorium lądowe i wody wewnętrzne, a w przypadku państwa archipelagowego poza jego wody archipelagowe, na przyległy pas morza zwany morzem terytorialnym. 2. Suwerenność ta rozciąga się na przestrzeń powietrzną nad morzem terytorialnym, jak również na jego dno i podziemie. Wcześniej podobnie głosiły art. 1 i 2 Konwencji o morzu terytorialnym i strefie przyległej z 1958 (ang.)

[2] Konwencja urządzająca żeglugę powietrzną, podpisana w Paryżu dnia 13 października 1919 r. (Dz. U. z 1929 r. Nr 6, poz. 54). dokumenty.rcl.gov.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-17)]. – art. 1 Wysokie Strony Umawiające się uznają, że każde Państwo posiada całkowite i wyłączne zwierzchnictwo nad przestrzenią powietrzną ponad swoim terytorium. W rozumieniu niniejszej Konwencji za terytorium danego Państwa uważa się terytorium narodowe metropolii i kolonii łącznie z wodami terytorialnymi, przyległymi do tego terytorium. Konwencja o międzynarodowym lotnictwie cywilnym z 1944 – art. 1 Umawiające się Państwa uznają, że każde Państwo posiada całkowitą i wyłączną suwerenność w przestrzeni powietrznej nad swoim terytorium. Art. 2 Dla celów niniejszej Konwencji uważa się, że terytorium Państwa stanowią obszary lądowe i przylegające do nich wody terytorialne, objęte suwerennością, suzerennością, mandatem lub opieką tego Państwa.

[3] Np. Kodeks karny (1997) – art. 5 Ustawę karną polską stosuje się do sprawcy, który popełnił czyn zabroniony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jak również na polskim statku wodnym lub powietrznym, chyba że umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, stanowi inaczej.

[4] W sprawie przestępstwa popełnionego na statku znajdującym się na obcych wodach istnieją dwie szkoły interpretacji. Anglosaska uznaje, że przy braku odmiennych uregulowań umownych statek w obcym porcie podlega całkowitej jurysdykcji państwa nadbrzeżnego, na zasadzie kurtuazji państwo to może jednak dobrowolnie odstąpić od wykonywania jurysdykcji na rzecz państwa bandery. Francuska zakłada, iż państwo nadbrzeżne posiada ograniczoną jurysdykcję w sprawach karnych w stosunku do obcych statków przebywających w jego porcie, wyłączając sprawy zakłócające wyłącznie wewnętrzny porządek na statku. Terroryzm morski w świetle międzynarodowego prawa karnego, s. 122nn, Jurysdykcja karna państw w sprawach terroryzmu morskiego, Jurysdykcja państwa s. 126.

[1]

[2]

[3]

[4]