Zenon Poznański

Zenon Poznański

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 czerwca 1942 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1961–1991
Siły zbrojne	Siły Zbrojne PRL Siły Zbrojne RP
Stanowiska	dowódca pułku, szef sztabu dywizji, dowódca dywizji, szef sztabu WOW szef Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju zastępca szefa Obrony Cywilnej Kraju
Odznaczenia

Zenon Andrzej Poznański (ur. 23 czerwca 1942 w Warszawie) – generał brygady Wojska Polskiego.

Służba wojskowa

Jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Kościuszki w Warszawie. Służbę wojskową rozpoczął w 1961. Po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Wojsk Zmechanizowanych we Wrocławiu został 13 września 1964 promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk zmechanizowanych. Po promocji został skierowany do Podoficerskiej Szkoły Zawodowej im. Rodziny Nalazków w Elblągu, gdzie był dowódcą plutonu, a następnie kompanii. W latach 1969–1972 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Warszawie. Po ukończeniu studiów został starszym pomocnikiem szefa wydziału rozpoznania 16 Dywizji Pancernej w Elblągu. W kwietniu 1973 został szefem sztabu - zastępcą dowódcy 55 Pułku Zmechanizowanego w Braniewie. Od lipca 1974 był dowódcą 36 Łużyckiego Pułku Zmechanizowanego w Trzebiatowie. Pułk ten wchodził w skład 8 Dywizji Zmechanizowanej. W latach 1978–1980 ukończył studia w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie. W lipcu 1980 objął stanowisko szefa sztabu - zastępcy dowódcy 8 Dywizji Zmechanizowanej w Koszalinie. W lipcu 1982 objął stanowisko dowódcy 8 Dywizji Zmechanizowanej (do października 1984). Od listopada 1984 do lutego 1987 był dowódcą 1 Dywizji Zmechanizowanej w Legionowie. Obie dowodzone przez niego dywizje uzyskiwały tytuły Przodującego Związku Taktycznego WP. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 3 października 1986 otrzymał nominację na stopień generała brygady. Nominację wręczył mu 10 października 1986 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski. W lutym 1987 został powołany na stanowisko szef sztabu - zastępcy dowódcy Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie, które pełnił do kwietnia 1989. W grudniu 1989 objął funkcję szefa Sekretariatu Komitetu Obrony Kraju (do listopada 1990).

W lutym 1991 na własną prośbę odszedł do rezerwy. W okresie rządów koalicji SLD-PSL (w latach 1996-1998) pełnił funkcję zastępcy szefa Obrony Cywilnej Kraju (jako osoba cywilna).

Działalność społeczna i polityczna

Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 1986–1990 członek Komitetu Centralnego PZPR. W 1991 był jednym z dziewięciu fundatorów polsko-radzieckiej instytucji pod nazwą fundacji "Współpraca-Nauka-Kultura" założonej przez SdRP i Akademię Nauk Społecznych przy KC Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego. Był doradcą w sprawach bezpieczeństwa i obronności premierów Józefa Oleksego, Włodzimierza Cimoszewicza oraz Leszka Millera. Współpracował z władzami Socjaldemokracji Rzeczypospolitej Polskiej i Sojuszu Lewicy Demokratycznej.

W 2003 został ekspertem i członkiem Samoobrony Rzeczpospolitej Polskiej. W wyborach parlamentarnych w 2005 bez powodzenia kandydował z jej ramienia do Senatu. Zdobył 17,62% głosów z okręgu Chełm. Był członkiem Komitetu Wyborczego Kandydata na Prezydenta RP Andrzeja Leppera przed wyborami w 2005. Po 2007 wycofał się z działalności politycznej.

Był wiceprezesem Towarzystwa Wiedzy Obronnej, wiceprezesem i członkiem Zarządu Głównego Stowarzyszenia Rezerwistów i Weteranów Sił Zbrojnych RP oraz Stowarzyszenia Wspólnot Obronnych. W 1997 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania nieruchomościami, a w 1998 w zakresie obronności państwa w Akademii Obrony Narodowej.

Wiceprezes Stowarzyszenia Ogólnopolska Rodzina Kościuszkowców.

Awanse służbowe

W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymał awanse na kolejne stopnie wojskowe:.

• podporucznik - 1964
• porucznik - 1967
• kapitan - 1969
• major - 1973
• podpułkownik - 1977
• pułkownik - 1981
• generał brygady - 1986

Odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2001)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1989)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)
• Złoty Krzyż Zasługi (1975)
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP”
• wiele innych odznaczeń

Życie prywatne

Jest żonaty, ma dwóch synów. Mieszka w Zegrzu koło Legionowa.

Bibliografia

• Silna Samoobrona szansą dla wszystkich. samoobrona.org.pl, 5 sierpnia 2005. [dostęp 2021-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (4 marca 2016)].
• Wszyscy ludzie Andrzeja Leppera. rp.pl, 22 marca 2003.
• Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wydawnictwo "Von Borowiecky", Warszawa 2002, s. 257 (z fotografią)
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 227-229.