สนธิสัญญาเบอร์ลิน (ค.ศ. 1878)

สนธิสัญญาเบอร์ลิน
สนธิสัญญาระหว่างบริเตนใหญ่ ออสเตรีย-ฮังการี ฝรั่งเศส เยอรมนี อิตาลี รัสเซียและตุรกี สำหรับการชำระสะสางกิจการตะวันออก
	ยุโรปตะวันออกเฉียงใต้หลังการประชุมใหญ่เบอร์ลิน
บริบท	การประชุมใหญ่เบอร์ลินหลังสงครามรัสเซีย–ตุรกี (1877–78)
วันลงนาม	13 กรกฎาคม ค.ศ. 1878
ที่ลงนาม	เบอร์ลิน จักรวรรดิเยอรมัน
ภาคี	สหราชอาณาจักร; ออสเตรีย-ฮังการี; สาธารณรัฐฝรั่งเศส; เยอรมนี; อิตาลี; รัสเซีย; จักรวรรดิออตโตมัน;

สนธิสัญญาเบอร์ลิน เป็นบัญญัติสุดท้ายแห่งการประชุมใหญ่เบอร์ลิน (13 มิถุนายน – 13 กรกฎาคม ค.ศ. 1878) ซึ่งสหราชอาณาจักร ออสเตรีย-ฮังการี ฝรั่งเศส อิตาลี รัสเซียและจักรวรรดิออตโตมันภายใต้สุลต่านอับดุล ฮามิดที่ 2 ภาระสำคัญที่สุดของการประชุมใหญ่นี้คือ ตัดสินชะตาของราชรัฐบัลแกเรียซึ่งสถาปนาขึ้นในสนธิสัญญาซันสเตฟาโน^[3] แม้บัลแกเรียเองจะไม่ได้รับเชิญให้เข้าร่วมประชุมเพราะการยืนกรานของรัสเซีย^[3]^[4] ในขณะนั้น บัลแกเรียยังไม่มีอยู่บนแผนที่โลก จึงไม่อยู่ในบังคับของกฎหมายระหว่างประเทศ เช่นเดียวกับชาวบัลแกเรีย การกีดกันนี้เคยมีขึ้นแล้วในการประชุมมหาอำนาจคอนสแตนติโนเปิล ซึ่งจัดขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อน โดยบัลแกเรียไม่ได้เข้าร่วมเช่นกัน

สนธิสัญญาดังกล่าวรับรองเอกราชของราชรัฐเอกราชโดยพฤตินัยโรมาเนีย เซอร์เบียและมอนเตเนโกร ร่วมกับอัตตาณัติของบัลแกเรีย แม้บัลแกเรียจะทำหน้าที่เป็นเอกราชโดยพฤตินัยและถูกแบ่งเป็นสามส่วน คือ ราชรัฐบัลแกเรีย จังหวัดปกครองตนเองรูเมเลียตะวันออก และมาซิโดเนีย ซึ่งคืนให้แก่ออตโตมัน^[5] ฉะนั้นจึงทำลายแผนการของรัสเซียสำหรับ "เกรทเทอร์บัลแกเรีย" เอกราชที่นิยมรัสเซีย สนธิสัญญาซันสเตฟาโนได้สร้างรัฐบัลแกเรีย ซึ่งเป็นสิ่งที่บริเตนใหญ่และออสเตรีย-ฮังการีเกรงมากที่สุด^[6]

อ้างอิง

↑ Hertslet, Edward (1891), "Treaty between Great-Britain, Austria-Hungary, France, Germany, Italy, Russia, and Turkey, for the Settlement of Affairs in the East, Signed at Berlin, 13th July 1878 (Translation)", The Map of Europe by Treaty; which have taken place since the general peace of 1814. With numerous maps and notes, vol. IV (1875–1891) (First ed.), London: Her Majesty's Stationery Office, pp. 2759–2798, สืบค้นเมื่อ 8 February 2019 – โดยทาง Internet Archive
↑ Phillips 1911.
↑ ^3.0 ^3.1 Krasner, Stephen D. (1999). Sovereignty: Organized Hypocrisy. Princeton University Press. p. 165. ISBN 0-691-00711-X.
↑ Bourchier, James David (1911). "Bulgaria/History" . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 04 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 779–784.
↑ Jelavich, Barbara (2004). Russia and the Formation of the Romanian National State, 1821–1878. Cambridge University Press. p. 286. ISBN 0-521-52251-X.
↑ Crampton, R. J. (2005). A Concise History of Bulgaria. Cambridge University Press. p. 84. ISBN 0-521-85085-1.

อ่านเพิ่ม

Phillips, Walter Alison (1911). "Berlin § Berlin, Congress and Treaty of" . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 3 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 790–791.

แหล่งข้อมูลอื่น

"Treaty between Great Britain, Germany, Austria, France, Italy, Russia, and Turkey for the Settlement of Affairs in the East: Signed at Berlin, July 13, 1878 (Translation)". The American Journal of International Law. II (4, Supplement, Official Documents): 401–424. October 1908. doi:10.2307/2212670. JSTOR 2212670. S2CID 246011615.

[1] Hertslet, Edward (1891), "Treaty between Great-Britain, Austria-Hungary, France, Germany, Italy, Russia, and Turkey, for the Settlement of Affairs in the East, Signed at Berlin, 13th July 1878 (Translation)", The Map of Europe by Treaty; which have taken place since the general peace of 1814. With numerous maps and notes, vol. IV (1875–1891) (First ed.), London: Her Majesty's Stationery Office, pp. 2759–2798, สืบค้นเมื่อ 8 February 2019 – โดยทาง Internet Archive

[FOOTNOTEPhillips1911-2] Phillips 1911.

[Krasner-3] 3.0 ^3.1 Krasner, Stephen D. (1999). Sovereignty: Organized Hypocrisy. Princeton University Press. p. 165. ISBN 0-691-00711-X.

[4] Bourchier, James David (1911). "Bulgaria/History" . ใน Chisholm, Hugh (บ.ก.). สารานุกรมบริตานิกา ค.ศ. 1911. Vol. 04 (11 ed.). สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเคมบริดจ์. pp. 779–784.

[5] Jelavich, Barbara (2004). Russia and the Formation of the Romanian National State, 1821–1878. Cambridge University Press. p. 286. ISBN 0-521-52251-X.

[6] Crampton, R. J. (2005). A Concise History of Bulgaria. Cambridge University Press. p. 84. ISBN 0-521-85085-1.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

ด ค ก ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ (1814–1919)
มหาอำนาจ	ออสเตรีย-ฮังการี ฝรั่งเศส เยอรมนี อิตาลี ญี่ปุ่น รัสเซีย สหราชอาณาจักร สหรัฐ
พันธมิตร	ไตรพันธมิตร ทวิพันธมิตร ไตรภาคี พันธมิตรฝรั่งเศส-รัสเซีย ความตกลงฉันทไมตรี ความตกลงอังกฤษ-รัสเซีย พันธมิตรอังกฤษ-ญี่ปุ่น สันนิบาตสามจักรพรรดิ พันธมิตรแปดชาติ สันนิบาตบอลข่าน
แนวโน้ม	การล่มสลายของจักรวรรดิออตโตมัน ปัญหาตะวันออก ปากส์บริตันนิกา ลัทธิจักรวรรดินิยมใหม่ ลัทธิอาณานิคมในทวีปแอฟริกา ในเอเชีย เดอะเกรตเกม การแย่งชิงประเทศจีน Open Door Policy ยุคเมจิ อุดมการณ์รวมกลุ่มสลาฟ การฟื้นสัมพันธไมตรีใหญ่
สนธิสัญญา และ ข้อตกลง	การประชุมใหญ่แห่งเวียนนา สนธิสัญญาแวร์ซาย (1871) สนธิสัญญาแฟรงก์เฟิร์ต สนธิสัญญาเบอร์ลิน สนธิสัญญาประกันพันธไมตรี สนธิสัญญาปารีส สนธิสัญญาโควิสโท ข้อตกลงทาฟต์-คะสึระ สนธิสัญญาอึลซา สนธิสัญญาผนวกดินแดนญี่ปุ่น–เกาหลี ความตกลงรักโกนีจี ความตกลงฝรั่งเศส-รัสเซีย ค.ศ. 1917
เหตุการณ์	การก่อตั้งโรมาเนีย การรวมชาติเยอรมัน การรวมชาติอิตาลี วิกฤตการณ์ครั้งใหญ่ทางตะวันออก การประชุมใหญ่เบอร์ลิน การประชุมเบอร์ลิน การเยือนของกองทัพเรือครอนสตัดท์–ตูลง เวลโพลีทิค การแข่งขันอาวุธนาวี อังกฤษ-เยอรมนี เดรดนอต กฎหมายนาวิกเยอรมัน ออสเตรีย-อิตาลี อเมริกาใต้ เหตุการณ์ฟาโชดา ผนวกดินแดนฮาวาย การปิดล้อมกองทัพเรือเวเนซุเอลา ข้อพิพาทเขตแดนอะแลสกา วิกฤตการณ์โมร็อกโกครั้งที่หนึ่ง การประชุมอัลเจอซิรัส วิกฤตการณ์อกาดีร์ สนธิสัญญาเฟซ วิกฤตการณ์บอสเนีย วิกฤตการณ์เดือนกรกฎาคม
สงคราม	ฝรั่งเศส-ปรัสเซีย รัสเซีย-ตุรกี อังกฤษ–ซูลู อังกฤษ-อียิปต์ จีน-ฝรั่งเศส อังกฤษ–พม่าครั้งที่สาม จีน–ญี่ปุ่นครั้งที่หนึ่ง อิตาลี-อะบิสซิเนียครั้งที่หนึ่ง อังกฤษ–แซนซิบาร์ สเปน–สหรัฐ สงครามกล้วย ฟิลิปปินส์–สหรัฐ กบฏนักมวย บูร์ครั้งที่สอง รัสเซีย–ญี่ปุ่น อิตาลี-ตุรกี บอลข่าน ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง กบฏแอลเบเนีย ครั้งที่หนึ่ง ครั้งที่สอง ครั้งที่สาม สงครามโลกครั้งที่หนึ่ง