Тайланд у Першай сусветнай вайне

Сіямскія экспедыцыйныя сілы падчас парада Перамогі ў Парыжы 1919 год.

Каралеўства Сіям (цяпер Тайланд), магчыма, з’яўляецца адным з найменш вядомых удзельнікаў Першай сусветнай вайны. Сіям змагаўся вельмі актыўна супраць цэнтральных дзяржаў, нягледзячы на рэальную ваенную каштоўнасць, у адну з самых знясільваючай і крытычнай кампаніі вайны. Сіям накіраваў экспедыцыйныя сілы, якія прыбылі ў Францыю, каб служыць на Заходнім фронце.

Сіям уступіў у вайну ў ліпені 1917 г., абвясціўшы вайну Германіі і Аўстра-Венгрыі. Пасля акліматызацыі, як ваеннай, так і метэаралагічнай, і падрыхтоўкі спецыялістаў, сіямскі кантынгент пачаў аперацыі на Заходнім фронце ў сярэдзіне верасня 1918 года. Вайна скончылася неўзабаве пасля гэтага, але пасля перамір’я 11 лістапада 1918 г. сіямскія войскі таксама ўнеслі свой уклад у першапачатковую акупацыю Рэйнланда, калі яны захапілі горад Нойштадт-на-Дэр-Харце .

Перадпасылкі

Першая сусветная вайна не мела прамога ўплыву на Сіям з-за вялікай адлегласці не толькі ад Еўропы, але і ад каланіяльных тэрыторый Германіі ў Ціхім акіяне і на ўзбярэжжы Кітая. Аднак вайна дала каралю Раму VI магчымасць адначасова ўмацаваць і пазіцыю сваёй краіны на міжнароднай арэне і пазіцыю манархіі ў рамках сіямскай дзяржавы.

Нягледзячы на тое, што Сіяму ўдалося захаваць сваю незалежнасць ад еўрапейскіх каланіяльных дзяржаў, ён быў вымушаны саступіць Лаос, Камбоджу і яе чатыры самыя паўднёвыя правінцыі, у перыяд імперыялізму ў перыяд паміж 1889 і 1909 гг., і Сіям таксама павінен быў прадастаўляць экстэрытарыяльныя правы для замежных грамадзян. Рама VI спадзяваўся перагледзець няроўныя дагаворы, прыняўшы бок саюзных дзяржаў .

Рама VI таксама выкарыстаў вайну ў якасці сродку для прасоўвання канцэпцыі сіямскай нацыі і для пацверджання яго перавагі ў якасці кіраўніка нацыі — статусу, які быў аспрэчаны ў Палацавым паўстанні 1912 года^[1]^[2].

Вайна

22 ліпеня 1917 года Сіям абвясціў вайну Германіі і Аўстра-Венгрыі. Дванаццаць нямецкіх суднаў, якія прыбылі ў сіямскія парты, былі неадкладна канфіскаваныя. Экіпажы і іншыя грамадзяне Цэнтральных дзяржаў былі затрыманыя і адпраўлены ў Індыю, каб далучыцца да сваіх суграмадзян у існуючых грамадзянскіх лагерах інтэрнаваных у Брытанскай Індыі.

Сіям быў адзінай краінай у Паўднёва-Усходняй Азіі, якая падтрымала поўную незалежнасць ад вялікіх імперый падчас каланіяльнай эпохі. Гэта была адзіная ў рэгіёне дзяржава, якая ўступіла ў канфлікт па ўласнай волі, як роўная еўрапейскім краінам, а не як частка іх імперскіх кантынгентаў.

Кароль Рама VI каралеўскім загадам змяніў нацыянальны сцяг Сіяма ў 1917 годзе. Ад белага слана на чырвоным фоне да дызайну і колераў — усё было натхнёнае саюзнікамі.

У якасці выразнага сімвала новай двухбаковай стратэгіі актыўнага аб’яднання з сусветнымі дзяржавамі, а таксама абнаўлення і рэструктурызацыі ўнутры краіны, кароль упаўнаважыў змяніць нацыянальны сцяг . Новы сцяг меў дадатковы колер сіняга колеру і яго дызайн быў вырашаны паласамі. Было сказана, што яны прадстаўляюць тры элементы нацыі: сімвал веры, карона і супольнасць. Характэрна, што было выключана прадстаўніцтва ваенных паміж каралём і людзьмі. Новыя колеры сіняга, белага і чырвонага колераў шырока выкарыстоўваліся у сцягах Сербіі, Расіі, Францыі, Вялікабрытаніі і ЗША . Новы сцяг з’явіўся 28 верасня 1917 года. Першапачаткова былі два варыянты: бягучы мінімалісцкі з пяццю гарызантальных палос і варыянт, які падтрымліваў бесперапыннасць і прэстыж старога сцяга, з традыцыйным белым сланам на чырвоным дыску са старога сцяга, накладзенага на новыя паласы, цяперашні варыянт сцяга Каралеўскіх ВМС Тайланда . Калі сіямскія экспедыцыйныя сілы выйшлі на парад перамогі 1919 года, яны ішлі пад гібрыдным сцягам.

У верасні 1917 г. была створана добраахвотныя экспедыцыйныя сілы, якія складалася з медыцынскага, аўтамабільнага транспарту і авіяцыйных атрадаў^[3]. На пачатку 1918 года з тысячы добраахвотнікаў былі выбраны 1884 мужчыны. Экспедыцыйнымі сіламі камандаваў генерал-маёр Фія Біджай Джанрыддзі, іх было наканавана адправіць у Францыю. 30 ліпеня 1918 года сіямцы высадзіліся ў Марсэлі. Каля 370 чалавек з пілотаў і наземных каманд былі накіраваны ў паветраныя школы ў Істрыі, Ле Кратуа, Ла-Шапель-ла-Рэн, Біскароса і Піё для перанавучання, так як пілоты былі прызнаныя няздольнымі вытрымліваць паветраны бой на вялікай вышыні^[2].

1 жніўня, калі французскія і брытанскія падраздзяленні прасоўваліся на нямецкія пазіцыі на Марне, французы адабралі некаторых мужчын з сіямскага атрада для фарміравання першага сіамскага працоўнага добраахвотніцкага атрада. Яны прайшлі кароткую падрыхтоўку і прыбылі на фронт 4 жніўня 1918 г. падчас Другой бітвы пры Марне. Фія Біджай Джанрыддзі падчас бітвы выконваў абавязкі назіральніка. Гэта быў першы сіямскі кантынгент, які ўбачыў франтавыя траншэі. Пасля гэтага ў сярэдзіне верасня наземныя войскі актыўна ішлі на баявы фронт^[3].

У тым жа месяцы медыцынскія і аўтамабільныя атрады былі адпраўлены на перадавыя лініі і прынялі ўдзел у наступальных дзеяннях Шампані і Мёз-Аргона 1918 года. Сіямскія авіятары не паспелі скончыць сваё навучанне, калі быў падпісаны перамір’е 11 лістапада 1918 года. З іншага боку, сухапутныя войскі вызначыліся пад агнём і былі ўзнагароджаны ордэнамі Круа дэ Гера і ордэнам Рамы . Сухапутныя войскі ўдзельнічалі ў акупацыі Нойштат-на-Хаарце ў рэгіёне Рэйнланд Германіі, а таксама ўдзельнічалі ў парыжскім парадзе Перамогі ў 1919 годзе^[2] ^[3] ^[4].

Пасля вайны

У канцы вайны Сіям удзельнічаў у Версальскай мірнай канферэнцыі і стаў членам-заснавальнікам Лігі Нацый. Да 1925 года ЗША, Вялікабрытанія і Францыя адмовіліся ад сваіх экстэрытарыяльных правоў. Сіяму таксама перадалі канфіскаваныя нямецкія гандлёвыя караблі^[2]^[5]^[6].

У выніку вайны загінула 19 чалавек. Двое салдат загінулі да іх ад’езду ў Францыю, а астатнія загінулі ад няшчасных выпадкаў або хвароб. Мемарыял добраахвотнікаў Сусветнай вайны ў гонар сіямскіх салдат, якія загінулі ў канфлікце, быў адкрыты 22 ліпеня 1921 г. у Санам Луанг, у цэнтры горада Бангкок. Апошні з выжыўшых член Сіямскага экспедыцыйнага корпуса Ёд Сангрунгруанг памёр 9 кастрычніка 2003 г^[7].

Заўвагі

↑ History of Thailand (нявызн.). Праверана 31 August 2012.
↑ ^а ^б ^в ^г Duncan Stearn. Thailand and the First World War (нявызн.). First World War.com (22 жніўня 2009). Праверана 19 July 2015.
↑ ^а ^б ^в Keith Hart. A NOTE ON THE MILITARY PARTICIPATION OF SIAM IN WWI (нявызн.)(недаступная спасылка). Journal of the Siam Society (29 лістапада 1982). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 19 July 2015.
↑ Brendan Whyte. THE INSCRIPTIONS ON THE FIRST WORLD WAR VOLUNTEERS MEMORIAL, BANGKOK (нявызн.)(недаступная спасылка). Journal of the Siam Society (29 лістапада 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 19 July 2015.
↑ Thailand: A Country Study (нявызн.). Country Studies Program, formerly the Army Area Handbook Program, from the Library of Congress. Праверана 23 July 2011.
↑ Duncan Stearn. A Slice of Thai History: Raising the standard; Thailand’s national flags (нявызн.). Pattaya Mail (14–20 February 2003). Праверана 24 July 2011.
↑ Obituaries in 2003 (нявызн.). Associated Press. Праверана 4 July 2015.

Спасылкі

90th Anniversary of World War I. This Is The History of Siamese Volunteer Crop (нявызн.). Праверана 31 August 2012.

[1] History of Thailand (нявызн.). Праверана 31 August 2012.

[Mar-2] а ^б ^в ^г Duncan Stearn. Thailand and the First World War (нявызн.). First World War.com (22 жніўня 2009). Праверана 19 July 2015.

[Et-3] а ^б ^в Keith Hart. A NOTE ON THE MILITARY PARTICIPATION OF SIAM IN WWI (нявызн.)(недаступная спасылка). Journal of the Siam Society (29 лістапада 1982). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 19 July 2015.

[Hsa-4] Brendan Whyte. THE INSCRIPTIONS ON THE FIRST WORLD WAR VOLUNTEERS MEMORIAL, BANGKOK (нявызн.)(недаступная спасылка). Journal of the Siam Society (29 лістапада 2007). Архівавана з першакрыніцы 4 сакавіка 2016. Праверана 19 July 2015.

[5] Thailand: A Country Study (нявызн.). Country Studies Program, formerly the Army Area Handbook Program, from the Library of Congress. Праверана 23 July 2011.

[6] Duncan Stearn. A Slice of Thai History: Raising the standard; Thailand’s national flags (нявызн.). Pattaya Mail (14–20 February 2003). Праверана 24 July 2011.

[7] Obituaries in 2003 (нявызн.). Associated Press. Праверана 4 July 2015.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]