Edukira joan

Beatriz Sarlo

Wikipedia, Entziklopedia askea
Artegia (eztabaida | ekarpenak)(r)en berrikusketa, ordua: 14:36, 17 abendua 2024
(ezb.) ←Bertsio zaharragoa | Oraingo berrikuspena ikusi (ezb.) | Bertsio berriagoa→ (ezb.)

 

Beatriz Sarlo

Bizitza
JaiotzaBuenos Aires, 1942ko martxoaren 29a
Herrialdea Argentina
HeriotzaSanatorio Otamendi y Miroli (en) Itzuli, 2024ko abenduaren 17a (82 urte)
Heriotza moduaberezko heriotza: istripu zerebrobaskularra
Hezkuntza
HeziketaFacultad de Filosofía y Letras de la Universidad de Buenos Aires (en) Itzuli
Hizkuntzakgaztelania
ingelesa
Jarduerak
Jarduerakidazlea, kazetaria, soziologoa, literatura-kritikaria, saiakeragilea eta unibertsitateko irakaslea
Enplegatzailea(k)Facultad de Filosofía y Letras de la Universidad de Buenos Aires (en) Itzuli
Jasotako sariak
InfluentziakRoland Barthes, Walter Benjamin eta David Viñas
IMDB: nm0765340 Edit the value on Wikidata

Beatriz Elcidia Sarlo Sabajanes (Buenos Aires, 1942ko martxoaren 29a – ibidem, 2024ko abenduaren 17a) Argentinako intelektual, kazetari, idazle eta saiakera-egilea izan zen literatura eta kultura-kritikaren arloan. Platinozko Konex Saria, Argentinako[1][2] Kazetaritza Akademia Nazionalaren Ohorezko Luma Saria eta Dominikar Errepublikak emandako "Pedro Henríquez Ureña" 2015 Nazioarteko Saria irabazi zituen.[3]

Ibilbide profesionala

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

1942ko martxoaren 29an jaio zen Buenos Airesen, Saúl Sarlo Sabajanesen eta Leocadia Beatriz del Ríoren alaba. 26 urte zituela, Buenos Airesko Unibertsitatean Letretako lizentziatura eskuratu zuen.[4] Agnostikoa da.[5] 1968an militantzia politiko labur bat izan zuen Argentinarren CGTko peronismoan, eta gero Alderdi Komunista Iraultzailean sartu zen. Aldi berean, Latinoamerikako Zentro Editorean hasi zen lanean. 1972 eta 1976 bitartean, Los Libros aldizkariaren zuzendaritzako kide izan zen. Hogeita hamar urtez (1978-2008) Punto de vista aldizkaria zuzendu zuen, gizarte-zientzien eta kulturari eta literaturari buruzko ikerketen arloko ikuspegi teoriko berriak zabaltzeko organoa.[6][7]La Nación eta Perfil egunkarietan eta Noticias aldizkarian idazten du.[8][6]

1983aren amaieran demokrazia berreskuratu ondoren, Argentinako Literaturako irakasle izan zen Buenos Aireseko Unibertsitateko Filosofia eta Letren Fakultatean 2003ra arte. Columbia, Berkeley, Maryland eta Minnesotako unibertsitateetan eman zituen ikastaroak, Washingtongo Wilson Centerreko fellow izan zen eta Cambridgeko Unibertsitateko "Simón Bolívar Professor of Latin American Studies".

Latinoamerikako intelektual kritikoen taldeko kide da, eta azpikontinentearen postmodernitateari buruzko azterketetan jarri du arreta. Modernitate periferikoa deitu zion, bere liburu nagusietako baten izenburua, eta, Escenas de la vida posmoderna lanarekin batera, esparru akademikoan ospea lortu du.

Bere testuez gain, zutabeetan, Argentinako eta Latinoamerikako kultura-aldizkari nagusietan, modernitatearen krisitik eta neoliberalismoaren ondorioetatik sortutako eraldaketa soziokulturalak jorratzen ditu. Karl Marxen hitzak erabiliz, kode sozialak berrantolatzeko moduak bidea ematen du kapitala nolakoa den ulertzeko, gaur egungo erakunde sozial zaharkitu eta dekadenteen kaltetan.

Erakundeen krisi horrek (espazio publiko osoarekin) modernitate periferikoaren norabidea aldatu du; modernitatearen imitazioa eteteari buruzkoa da. Ildo horretatik, gaur egungo kultura latinoamerikarraren azterketan leku bera du Néstor García Canclini, Jesús Martín-Barbero eta Carlos Monsivais autoreekin batera. Latinoamerikako Zentro Editorearekin lankidetzan aritu zen, PdV taldea (ikuspuntua) eta beste bat osatuz, 1976ko amaieran eta 1977 osoan. 1978ko abuztuan, PdV hirugarren alea ateratzen ari zela, desagertu egin zen Abangoardia Komunista osoa. Estatu-terrorismoak hil zituenean, batzorde zentral osoa eta gidaritza politikoa desagertu ziren. 1980an, 1980an Carlos Altamirano, zeinarekin Sarlok Los Libros y Punto de Vista aldizkarietan idatzi zuen, Pasado y Presente taldeko Mexikon erbesteratutakoekin harremanetan jarri zen, eta 1981ean Sarlo ere Mexikora joan zen helburu berarekin.[9]

2011ko maiatzaren 24an bat-bateko ospea izan zuen, telebista publikoak transmititutako "6, 7, 8" telebista ofizialistako programan parte hartu ondoren. Panelistekin hainbat eztabaida izan zituen, besteak beste, Sandra Russo eta Ricardo Forster filosofo ofiziala eta Gabriel Mariotto, Ikus-entzunezko Komunikazio Zerbitzuen Agintaritza Federaleko (Afsca) presidentearekin, azken honi "lotsagabea" deitu zion, bere hitzaldia "Clarín" multimedioko agintariek agintzen zutela iradokitzeagatik.[10]Orlando Barone panelistarekin izandako eztabaidak izan zuen oihartzun handiena, Radio Mitre eta La Nación bezalako hedabideetan lan egiteagatik gonbidatuari, Sarlori, errieta egin nahi izan baitzion. "Nirekin ez, Barone. Nirekin ez! ", erantzun zion Sarlok, eta 90eko hamarkadan Extra egunkari menemista zuzendu zuela gogorarazi zion. [11][12]

2012. urtearen hasieran, Argentinako beste intelektual batzuekin batera, Malvina uharteei buruzko politika ofizial argentinarra kritikatzen zuen dokumentu bat sinatu zuen, eta uharteetako biztanleak ere "eskubideen subjektuak" direla eta entzutea merezi zutela adierazi zuen. 2012ko martxoan, 30aren bezperan.Malvinetako gerraren 12. urteurrena zela eta, dokumentu bat sinatu zuen, apirilaren 2an 'Beteranoaren eta gerran eroritakoen eguna Malvinetan' izendatu izana gaitzesteko.[13][14][15] Mauricio Macriren gobernua ere kritikatu zuen, «aberatsentzako eta enpresaburuentzako gobernu»tzat hartu baitzuen, eta «erdipurdikotzat» jo.[16][17]Macrik kargua bere gain hartu eta egun gutxira Gorte Goreneko bi epaile dekretuz izendatzeaz hauxe esan zuen: «Atsekabea eta tristura sortzen dizkit».[18]2013an Argentinako Kazetaritza Akademia Nazionalaren saririk garrantzitsuena jaso zuen, Juan Carlos Pallarols plateroak bereziki sortutako artisau-lan bat. Ohorezko Pluma sariak prentsa independentearen eginkizuna duindu eta finkatzen laguntzen dutenak nabarmentzen ditu, sistema errepublikano eta demokratikoa osatzen duen gizarte eta kultur erakunde gisa.[6][19]

Lanak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • [Carlos Altamiranorekin] Literatura-sociedad (Buenos Aires: Edicial, 1982).
  • [Carlos Altamiranorekin] Ensayos argentinos: de Sarmiento a la Vanguardia (Buenos Aires: Ceal, 1983; Buenos Aires: Ariel, 1997).
  • El imperio de los sentimientos: Narraciones de circulación periódica en la Argentina, 1917-1927 (Buenos Aires: katalogoak, 1985; 2000; Buenos Aires: Siglo XXI, 2011). ISBN 978-950-9314-07-8
  • Una modernidad periférica: Buenos Aires, 1920 y 1930 (Buenos Aires: Nueva Visión, 1988).
  • [Carlos Altamiranorekin] Conceptos de sociología literaria (Buenos Aires: CEDAL [Centro Editor de América Latina], 1990).
  • La imaginación técnica: Sueños modernos de la cultura argentina (Buenos Aires: Nueva Visión, 1992).
  • Borges, un escritor en las orillas (1993; Buenos Aires: Ariel, 1995; 1998).
  • Escenas de la vida posmoderna: Intelectuales, arte y videocultura en la Argentina (Buenos Aires: Ariel, 1994; 2004).
  • Martín Fierro y su crítica: Antología (Buenos Aires: Centro editor de América Latina, 1994).
  • Instantáneas: Medios, ciudad y costumbres en el fin de siglo (Buenos Aires: Ariel, 1996).
  • La máquina cultural: Maestras, traductores y vanguardistas (Buenos Aires: Ariel, 1998).
  • Siete ensayos sobre Walter Benjamin (Buenos Aires: Fondo de Cultura Económica, 2000). ISBN 978-950-557-383-7
  • La batalla de las ideas, 1943-1973 (Buenos Aires: Ariel, 2001).
  • Tiempo presente (Buenos Aires: Siglo XXI, 2001).
  • La pasión y la excepción (Buenos Aires: Siglo XXI, 2003).
  • Tiempo pasado: Cultura de la memoria y giro subjetivo (Buenos Aires: Siglo XXI, 2005).
  • Escritos sobre literatura argentina (Buenos Aires, Siglo XXI, 2007).
  • La ciudad vista: Mercancías y cultura urbana (Buenos Aires, Siglo XXI, 2009).
  • La audacia y el cálculo: Kirchner 2003-2010 (Buenos Aires: Sudamericana, 2011).
  • Signos de pasión: Claves de la novela sentimental del Siglo de las Luces a nuestros días (Buenos Aires: Biblos, 2012).
  • Ficciones argentinas: 33 ensayos (Buenos Aires: Mardulce, 2012).
  • Plan de operaciones. Sobre Borges, Benjamin, Barthes y Sontag (14 textos; (Ediciones UDP, Santiago de Chile, 2016).
  • Viajes: De la Amazonia a Malvinas (Buenos Aires: Seix Barral, 2014).
  • Zona Saer (UDP, Santiago de Chile, 2016).
  • La intimidad pública (Seix Barral, 2018).
  • [Kalinowskirekin] La lengua en disputa. Un debate sobre el lenguaje inclusivo. (Ediciones Godot, Buenos Aires, 2019). ISBN 978-987-4086-81-5.
  • Las dos torres: ¿Puede la cultura contemporánea pensar algo nuevo? (Siglo XXI, 2024)[20]

Sariak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  • Guggenheim beka.[19]
  • Arteen Funts Nazionalaren ibilbidearen saria.[19]
  • Talkako Unibertsitateko José Donoso saria.[19]
  • Bilatzen Saria - Diploma Literatur Saiakeraren Merezimenduari, Topo Fundazioak emana, 1994.[3]
  • Bilatzen Saria - Diploma, Hizkuntza eta Literaturaren Teoriagatik, Topo Fundazioak emana, 1996.[3]
  • Platinozko Hiru.com Saria Saiakera Literarioagatik, 2004.[3]
  • Orden do Merito Cultural, grado Gran Cruz, de la República de Brasil, 2009.[19]
  • Perfil argitaletxeak emandako Adierazpen-askatasunaren saria, 2011.[19]
  • Kazetaritzako Akademia Nazionalak emandako ohorezko luma saria, 2013.[21]
  • Bilatzen Saria - Diploma Literatur Saiakeraren Merezimenduari, Topo Fundazioak emana, 2014.
  • Pedro Henríquez Ureña Nazioarteko Saria, Kultura Ministerioak eta Dominikar Errepublikako Gobernuak emana, 2015.

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. ↑ El premio Pluma de Honor, instituido por la Academia Nacional de Periodismo, ha sido adjudicado este año a la Sra. Beatriz Sarlo. Opinión22.
  2. ↑ Premio Pluma de Honor 2013. Academia Nacional de Periodismo, Argentina,.
  3. ↑ a b c d Beatriz Sarlo. Fundación Konex.
  4. ↑ «Beatriz Sarlo - Revista Anfibia» www.revistaanfibia.com.
  5. ↑ https://www.elterritorio.com.ar/el-segundo-mandamiento-7545132511772777-et
  6. ↑ a b c La Academia Nacional de Periodismo distinguió a Beatriz Sarlo con el premio Pluma de Honor. TN 2013.
  7. ↑ "Campo intelectual". Daniel Link (2003). Radar Página 12 URL http://www.pagina12.com.ar/diario/suplementos/libros/10-858-2003-12-21.html
  8. ↑ Copia archivada. .
  9. ↑ «Tozuda modernidad - Entrevista a Beatriz Sarlo» Artepolítica julio de 2012.
  10. ↑ https://www.lanacion.com.ar/cultura/beatriz-sarlo-vs-678-nid1376129/
  11. ↑ https://www.lanacion.com.ar/espectaculos/television/beatriz-sarlo-desnudo-a-6-7-8-nid1376207/
  12. ↑ https://www.perfil.com/noticias/politica/el-conmigo-no-barone-de-sarlo-en-678-ya-se-convirtio-en-ringtone-y-en-remera-20110525-0017.phtml
  13. ↑ Un grupo de intelectuales cuestiona la conmemoración oficial del 2 de abril.. .
  14. ↑ A treinta años de la guerra de Malvinas. .
  15. ↑ La Presidenta cuestionó a los intelectuales que "intentan desmerecer el reclamo de soberanía" de las Islas. .
  16. ↑ «Beatriz Sarlo: 'Macri gobierna para ricos y empresarios» Primera Fuente 24 de mayo de 2016.
  17. ↑ «Para Beatriz Sarlo, Macri es 'mediocre' y Fernández, 'muy calentón'» La Nación 29 de octubre de 2019.
  18. ↑ http://www.eldestapeweb.com/beatriz-sarlo-triste-los-decretos-mauricio-macri-n13433
  19. ↑ a b c d e f Beatriz Sarlo, del “Conmigo no, Barone” a la Pluma de Honor de la Academia de Periodismo. El cronista.
  20. ↑ «Las dos torres: ¿puede la cultura contemporánea pensar algo nuevo?» Centro de Atención al Lector (Noiz kontsultatua: 2024-05-05).
  21. ↑ «Pluma de Honor para Beatriz Sarlo» LA NACION 2013-05-12.

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
"https://eu.wikipedia.org/w/index.php?title=Beatriz_Sarlo&oldid=10002417"(e)tik eskuratuta