Brewster SB2A Buccaneer
Brewster SB2A Buccaneer | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ |
samolot zwiadowczo-bombowy |
Załoga |
2 |
Historia | |
Data oblotu | |
Liczba egz. |
771 |
Dane techniczne | |
Napęd |
1× 8-cylindrowy Wright R-2600, 1,200 KM (895 kW) |
Wymiary | |
Rozpiętość |
14,33 m |
Długość |
11,94 m |
Wysokość |
4,70 m |
Powierzchnia nośna |
35,2 m² |
Masa | |
Własna |
4501 kg |
Startowa |
6481 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
441 km/h |
Pułap |
7590 m |
Zasięg |
2696 km |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
Stany Zjednoczone, Wielka Brytania | |
Rzuty | |
Brewster SB2A Buccaneer (ang. Bukanier) – dwumiejscowy bombowiec nurkujący (SB – scout-bomber) zaprojektowany dla potrzeb amerykańskiej marynarki wojennej w latach 40. XX wieku. Został określony przez historyka Davida Donalda jako „jeden z najgorszych samolotów II wojny światowej”[1].
Samolot, oznaczony fabrycznie jako Model 340, zaprojektowany był na konkurs na bombowiec nurkujący dla lotnictwa US Navy. Prototyp został zamówiony przez marynarkę 4 kwietnia 1939 roku[2]. Został oblatany 17 czerwca 1941 roku. Samolot zyskał najpierw zamówienia eksportowe dla Wielkiej Brytanii (750 sztuk) i Holandii (162 sztuki)[2]. Mimo, że w konkursie zwyciężył samolot Curtiss SB2C Helldiver, US Navy również zamówiła 24 grudnia 1940 roku 140 sztuk z oznaczeniem SB2A i nazwą Buccaneer, z czego zbudowano 80 SB2A-2 i 60 wersji pokładowej SB2A-3 ze składanymi skrzydłami i hakiem do lądowania[2]. Samoloty z zamówienia holenderskiego po upadku Holenderskich Indii Wschodnich zostały również przejęte przez US Navy pod oznaczeniem SB2A-4[2]. Wyprodukowano ostatecznie tylko 468 samolotów dla Wielkiej Brytanii[2].
Buccaneer był jednosilnikowym średniopłatem o klasycznej konstrukcji budowanym w trzech wersjach różniących się jedynie silnikiem. Wersja dla marynarki wojennej używała silnika Wright R-2600 o mocy 1200 KM (895 kW). Przewidziano także wersję dla US Army Air Corps A-34, lecz nie została zamówiona[2].
Samoloty te w toku swojej służby nie były używane bojowo[2]. W USA były używane jako szkolno-treningowe w lotnictwie Marines[2]. W ramach umowy Lend-Lease Act samoloty tego typu dostarczono także do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymały oznaczenie Bermuda. Do służby trafiły w lipcu 1942 roku[2]. Bermudy w RAF-ie wykorzystywano do celów pomocniczych – jako samoloty treningowe oraz do holowania celów powietrznych[2]. Pięć egzemplarzy wyposażonych w silniki Cyclone zostało dostarczonych do brytyjskiego Fleet Air Arm w celach testowych.
Uzbrojenie
[edytuj | edytuj kod]- 2× karabiny maszynowe 12,7 mm w kadłubie
- 2× karabiny maszynowe 7,62 mm w skrzydłach
- 2× karabiny maszynowe 7,62 mm strzelające do tyłu
- do 454 kg bomb
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Blackburn Buccaneer – brytyjski bombowiec o tej nazwie