Siergiej Iwanow (wojskowy)

Siergiej Iwanow
Сергей Алексеевич Иванов
	generał major wojsk pancernych
Pełne imię i nazwisko	Siergiej Aleksiejewicz Iwanow
Data i miejsce urodzenia	lipiec 1897 ; Moskwa
Data i miejsce śmierci	13 stycznia 1953 ; Moskwa
	Przebieg służby
Lata służby	1918–1945
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Stanowiska	dowódca wojsk pancernych i zmechanizowanych 40 Armii
Główne wojny i bitwy	wojna domowa w Rosji,; wojna polsko-bolszewicka,; II wojna światowa
	Odznaczenia
	;

Siergiej Aleksiejewicz Iwanow (ros. Сергей Алексеевич Иванов, ur. w lipcu 1897 w Moskwie, zm. 13 stycznia 1953 tamże) – radziecki wojskowy, generał major wojsk pancernych, Bohater Związku Radzieckiego (1944).

Życiorys

W 1909 skończył szkołę podstawową, potem pracował jako ślusarz w zakładzie mechanicznym, od maja 1916 służył w rosyjskiej armii i walczył na Froncie Rumuńskim I wojny światowej, od października 1917 do marca 1918 służył w zapasowej brygadzie artylerii, po czym został zdemobilizowany. Od czerwca 1918 był żołnierzem Armii Czerwonej, jako starszy zwiadowca brał udział w wojnie domowej na Froncie Południowym w walce z wojskami Denikina, w grudniu 1918 został wzięty do niewoli, z której zbiegł. W lipcu 1919 ukończył szkołę artylerii Frontu Południowego i został dowódcą plutonu artylerii, w grudniu 1919 zachorował na tyfus i został odesłany na leczenie (do kwietnia 1920). Od czerwca 1920 jako dowódca plutonu w składzie 15 Armii Frontu Zachodniego walczył w wojnie z Polską, od stycznia 1921 do maja 1929 był kolejno dowódcą plutonu, szefem łączności baterii i dowódcą baterii, brał udział w walce z "bandytyzmem" w guberni witebskiej. W 1928 ukończył artyleryjskie kursy kadry dowódczej w mieście Dietskoje Sieło (obecnie Puszkin), w maju 1929 został dowódcą artylerii, od listopada 1931 do lutego 1933 był szefem sztabu pułku w Białoruskim Okręgu Wojskowym, w 1937 ukończył Wojskową Akademię Mechanizacji i Motoryzacji Armii Czerwonej i został szefem sztabu 17 Brygady Zmechanizowanej.

Od maja 1938 był szefem Wydziału I Zarządu Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych Kijowskiego Specjalnego Okręgu Wojskowego, potem został zastępcą szefa wydziału Zarządu Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych Armii Czerwonej, w 1941 ukończył kursy przy Akademii Sztabu Generalnego im. Woroszyłowa. Od lipca 1941 jako dowódca 108 Samodzielnej Dywizji Pancernej 50 Armii uczestniczył w wojnie z Niemcami na Froncie Briańskim i Zachodnim, w styczniu 1942 został zastępcą szefa Głównego Zarządu Wojsk Pancernych i Zmotoryzowanych Armii Czerwonej, następnie zastępcą szefa analogicznego zarządu na Froncie Woroneskim. Od kwietnia 1943 dowodził wojskami pancernymi i zmechanizowanymi 40 Armii na Froncie Woroneskim i 1 Ukraińskim, 7 czerwca 1944 otrzymał stopień generała majora wojsk pancernych, w 1944 brał udział w operacji lwowsko-sandomierskiej, w tym zajęciu Lwowa 27 lipca 1944, gdzie został ciężko ranny. Później uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej i dolnośląskiej, dowodząc 7 Gwardyjskim Korpusem Pancernym^[1]. Od kwietnia 1945 przebywał na leczeniu w szpitalu, w grudniu 1945 został zwolniony do rezerwy z powodu choroby.

Odznaczenia

Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego (23 września 1944)
Order Lenina (trzykrotnie)
Order Czerwonego Sztandaru (dwukrotnie)
Order Suworowa II klasy (dwukrotnie)
Order Kutuzowa II klasy
Order Czerwonej Gwiazdy (dwukrotnie)

I medale.

Przypisy

↑ Bolesław Dolata, Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa 1971, s. 596.

Bibliografia

http://www.warheroes.ru/hero/hero.asp?Hero_id=6853 (ros.)

[1] Bolesław Dolata, Wyzwolenie Polski 1944-1945. Warszawa 1971, s. 596.

[1]